Συνοπτική περίληψη του έργου:
Σε μια απροσδιόριστα παρελθούσα εποχή, οι κάτοικοι ενός απομονωμένου χωριού ζουν με το φόβο της ύπαρξης τρομαχτικών μυθικών πλασμάτων στο γειτονικό δάσος. Μια μυστική συμφωνία υπάρχει ανάμεσα τους. Να μην πλησιάζει ο ένας την περιοχή του άλλου.
Όταν όμως ένας νεαρός τραυματίζεται σοβαρά, η τυφλή αγαπημένη του και κόρη του δημάρχου αποφασίζει να διασχίσει το δάσος για να φέρει φάρμακα.

Προσωπική άποψη: 
Αν κι όχι πρόσφατη ταινία, εξ αφορμής της τηλεοπτικής της προβολής πριν λίγο καιρό και μιας και δεν είχα καμία όρεξη να δω Αρναούτογλου, επέλεξα να το ξαναδώ. Ένα θα σας πω! Είχα πάει τότε με τέτοια λαχτάρα να το δω στο σινεμά, μιας κι η διαφήμιση της ταινίας προϊδέαζε για κάτι πάρα πολύ καλό και δυνατό, κι όμως... Βγήκα απ’ την αίθουσα τόσο πολύ απογοητευμένη και νευριασμένη που μου ερχόταν να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο που χαράμισα λεφτά και χρόνο για να δω αυτό το πράγμα. Κι αυτό γιατί ψυχολογικά είχα προετοιμαστεί ότι θα δω θρίλερ και μόνο αυτό δεν ήταν. Αυτή τη φορά όμως που το ξαναείδα, συνειδητοποιημένη πλέον για το τι ακριβώς είναι αυτό που παρακολουθώ, κατάλαβα ότι ήμουν πολύ αυστηρή.

Η αλήθεια είναι ότι μετά την “Έκτη Αίσθηση” που μας έκανε για καιρό ν’ αναρωτιόμαστε μήπως δίπλα υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι στην πραγματικότητα είναι νεκροί και τον “Άφθαρτο” που έδωσε μια λογική υπόσταση στους υπερήρωες των comics, ο Shyamalan με απογοήτευσε οικτρά με τον “Οιωνό”. Θεώρησα λοιπόν ότι μετά απ’ αυτό το παραστράτημα που έκανε θα με ενθουσίαζε. Και μπορεί να το έκανε αν η ταινία είχα πλασαριστεί ως αυτό που είναι στην πραγματικότητα (ένας συνδυασμός ψυχολογικού-αγωνίας-κοινωνικού) κι όχι ως θρίλερ.

Σκοτεινή (όπως άλλωστε κι ο τίτλος της) καθ’ όλη της τη διάρκεια, καταφέρνει να δημιουργήσει ένα βαρύ κλίμα που αρμόζει στην ψυχολογία της ταινίας. Βαρετή, ειδικά κατά το πρώτο της μισό θα μπορούσε να πει κανείς αφού δεν έχει να δείξει τίποτα περισσότερο από τη ζωή στο χωριό και τους φόβους των κατοίκων για την απειλή που εντείνεται μπροστά τους. Μέχρι την κρίσιμη ώρα δεν μας αποκαλύπτεται τίποτα σχετικά με τη φύση αυτών των πλασμάτων, παρά μόνο μερικές τους εμφανίσεις, όπου μέσα στην γενική ηρεμία που επικρατεί, καταφέρνουν να ταράξουν τα νερά ακόμα κι αν δεν τρελαίνεσαι με αυτό που βλέπεις ως εκείνη την ώρα.

Το δεύτερο μισό έχει σαφώς μεγαλύτερο σασπένς κι ο Shyamalan με επιδέξιο τρόπο το χειρίζεται για να μας οδηγήσει σε ένα φινάλε που ή θα εντυπωσιάσει ή θα συγχύσει τον θεατή, αφού τον εξυψώνει στον ίδιο βαθμό ηλιθιότητας με τον κάθε κάτοικο του χωριού. Αφέλεια... Μόνο αυτό μπορεί να πει κάποιος, γιατί κανενός το μυαλό δεν πήγε εκεί που μας οδήγησε η ανατροπή του κι είμαι σχεδόν βέβαιη. Ίσως γι’ αυτό να θύμωσα κι εγώ τότε. Που τόσο ανόητα παρασύρθηκα σε αρχέγονες φοβίες χωρίς να οδηγήσω το μυαλό και τη σκέψη μου λίγο παρακάτω.

Σίγουρα η επιλογή μιας τόσο ορθολογιστικής σκέψης έναντι οποιασδήποτε τρελής φαντασίωσης είναι ρίσκο, γιατί ποτέ κανείς δεν ξέρει πως θα κριτικαριστεί. Αλλά προφανώς τον Shyamalan δεν τον νοιάζει κάτι τέτοιο και πιστός στην Χιτσοκική σχολή ακολουθεί το όραμά του καταφέρνοντας να παντρέψει το Ευρωπαϊκό με το Αμερικάνικο σινεμά.

Μέσα στην γενική πλήξη, υπάρχουν στιγμές που πραγματικά μπορεί να σοκάρουν, να ανατριχιάσουν και να συγκινήσουν, τόσο με την απλότητα όσο και με την παράλληλη πολυπλοκότητά τους. Μουσικές συνθέσεις, αριστουργηματικές θα τολμούσα να πω για το ύφος της ταινίας, ειδικά στις κορυφώσεις του σασπένς και με την εμφάνιση των μυθικών πλασμάτων, που όσο και να μην θέλεις σε επηρεάζουν και να σε κάνουν να μπαίνεις στο κλίμα.

Ο Joaquin Phoenix αν κι εξαιρετικός ηθοποιός δεν καταφέρνει να ξεδιπλώσει το ταλέντο όπως στον “Μονομάχο”. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, ο ρόλος του δεν προσφέρεται και τρελά για κάτι τέτοιο. Προσδίδει πάντως ένας κύρος στο όλο θέμα μόνο και μόνο με την παρουσία του. Αποκάλυψη πάντως αποτελεί η Bryce Dallas Howard στο ρόλο της τυφλής κόρης του δημάρχου, η οποία με την ερμηνεία της εκμηδενίζει οποιαδήποτε άλλη παρουσία δίπλα της.

Πού θέλω να καταλήξω; Μπορεί να μην είναι καμιά ταινία οσκαρικών προδιαγραφών, αλλά σίγουρα είναι παρεξηγημένη κι αξίζει μιας δεύτερης ματιάς. Αυτό που κάνει τον Shyamalan μάγκα είναι, ότι ακόμα κι αν δεν σ’ αρέσει κάποια ταινία του, θα φανείς μαλάκας με το να προδώσεις το τέλος της, ένα τέλος που ανατρέπει τα πάντα. Βασικός στόχος της ταινίας δεν είναι να μας κάνει να τρομάξουμε, αλλά να προβληματιστούμε και να γίνουμε πιο ώριμοι μέσα απ’ τους κοινωνικούς συμβολισμούς της ταινίας, στηριζόμενη στα μεγαλύτερα εγκλήματα και τα μεγαλύτερα αγαθά της κοινωνίας μας.
Βαθμολογία 7,5/10

Ταυτότητα ταινίας: 
Ελλ. τίτλος: Σκοτεινό Χωριό
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: Night Shyamalan
Πρωταγωνιστές: Joaquin Phoenix, Bryce Dallas Howard, Adrien Brody, William Hurt, Sigourney Weaver
Παραγωγή: 2004
Διάρκεια: 108’

Επίσημο site:
http://video.movies.go.com/thevillage/main.html