Συνοπτική περίληψη του έργου:
Στην επαρχιακή Βικτοριανή Αγγλία του 19ου αιώνα, η ζωή της Elizabeth Bennet και των τεσσάρων ανύπαντρων αδερφών της αναστατώνεται από τον ερχομό των πλούσιων και περιζήτητων γαμπρών, του Mr. Bingley και του Mr. Darcy.
Όμως ο περήφανος χαρακτήρας των εμπλεκόμενων, όπως και κάποιες κοινωνικές προκαταλήψεις, θα προκαλέσουν διάφορες συναισθηματικές αναστατώσεις και παρεξηγήσεις.

Προσωπική άποψη:
Σίγουρα δεν είναι η πρώτη κινηματογραφική μεταφορά κάποιου βιβλίου της υπέροχης Jane Austen. Το γεγονός αυτό και μόνο καθιστά τρομακτική την προβολή της. Έχοντας απογοητευτεί πολλές φορές από μεταφορές βιβλίων όπως έχω ξαναπεί, πέραν της προκατάληψης που επικρατεί στην ταινία, υπήρχε κι η δική μου. Γιατί πως αλλιώς μπορείς ν’ αντιμετωπίσεις τη μεταφορά ενός τέτοιου αριστουργήματος; Και τελικά, μπορεί να μην έχουμε ένα αριστούργημα, σίγουρα όμως το αποτέλεσμα δεν είναι απογοητευτικό.

Παρά που η εξέλιξη της ιστορίας διαδραματίζεται περίπου 200 χρόνια πριν, η ταινία αποπνέει μια μυστηριώδη αίσθηση φρεσκάδας, χωρίς όμως αυτό ν’ αλλοιώνει την εικόνα της εποχής. Σε ότι έχει να κάνει με τα κοστούμια και τα σκηνικά η δουλειά που έχει γίνει είναι πραγματικά εντυπωσιακή κι αντιπροσωπευτική σε ό,τι αφορά το κλίμα και το πνεύμα της εποχής εκείνης. Αναμφίβολα αποτελεί ένα απ’ τα βασικά ατού της ταινίας γιατί όπως και να το κάνουμε η εικόνα είναι το κλειδί για να βιώσουμε κάθε ιστορία σε βάθος. Συμπληρωματικά, υπέροχη είναι η χρήση των χρωμάτων, που κάθε στιγμή σου δημιουργούν ένα διαφορετικό αίσθημα και σε βάζουν στο κλίμα των καταστάσεων.

Το σενάριο καλογραμμένο δεν παύει όμως να είναι αδύναμο εν συγκρίσει με το δυναμικό βιβλίο της Austen. Προσπαθώντας να εστιάσει στο ειδύλλιο μεταξύ της Elizabeth και του Darcy, χάνει την ουσία. Δεν καταφέρνει ν’ αποδώσει με την απαραίτητη δυναμική το πνεύμα του βιβλίου κι ως προέκταση αυτού, το δυναμικό κι ατίθασο πνεύμα της Austen. Βλέπουμε την περηφάνια, βλέπουμε την προκατάληψη, αλλά τ’ αντιλαμβανόμαστε ως ένα σημείο. Δεν καταφέρνουμε να βιώσουμε τη σύγκρουση αυτών των δύο αντίθετων ιδεών με το πάθος που θα έπρεπε. Ο γάμος εκείνη την εποχή ήταν η φυσική συνέχεια της γυναίκας όπου δεν την ένοιαζε με ποιον και υπό ποιες συνθήκες θα γινόταν, αρκεί να μην έμενε στο ράφι. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με τον αντισυμβατικό για την εποχή χαρακτήρα της Elizebeth, όπου πιστεύει ότι ο σεβασμός κι η ελευθερία βούλησης είναι που κρατάνε έναν γάμο. Το ν' αντιμετωπίζεται σαν ίση. Απ' την άλλη ο Darcy, που προασπίζεται τον γάμο βάση καταγωγής κι ότι η γυναίκα είναι κότα στο κοτέτσι και πρέπει να κρατάει το κεφάλι χαμηλά κι όχι να είναι ατίθαση σαν άλογο. Κι ανάμεσά τους... Η αντιπάθεια που αρχικά απ' τη μια μεριά γίνεται θαυμασμός για να καταλήξει να γίνει έρωτας. Ένας έρωτας που χρειάζεται αμοιβαίες υποχωρήσεις...

Η σκηνοθεσία θα μπορούσε να θεωρηθεί αριστουργηματική αν ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Joe Wright είχε αποφύγει να πέσει σε ορισμένα ατοπήματα, μερικά εκ των οποίων είναι η τεράστια διάρκεια των τοπικών χορών -ειδικά του πρώτου-, όπου μ’ έκαναν να λέω “ας μου φυτέψει κάποιος μια σφαίρα στο κεφάλι αλλιώς αφήστε με να πάω για ύπνο”, καθώς και το αμήχανο τέλος που σ’ έκανε ν’ αναρωτιέσαι “Τι; Αυτό ήταν; Τελείωσε;”. Θα του δώσω όμως κάποια ελαφρυντικά, πρώτον λόγω της απειρίας του και δεύτερον, λόγω των υπέροχων σκηνών μεταξύ της Elizabeth και του Darcy όταν φιλονικούσαν στη βροχή, καθώς και για το αντάμωμά τους στα χωράφια λίγο πριν το τέλος της ταινίας.

Ομολογώ πως η μεγάλη έκπληξη της ταινίας ήταν η Keira Knightley. Μετά την άνευρη εμφάνισή της στους “Πειρατές Της Καραϊβικής: Η Κατάρα Του Μαύρου Μαργαριταριού”, υποδύθηκε άψογα έναν ρόλο που φάνηκε να της πηγαίνει γάντι, κερδίζοντας άξια μια υποψηφιότητα για το χρυσό αγαλματάκι κι αποδεικνύοντας πως έχει ταλέντο κι όταν θέλει μπορεί να το χρησιμοποιήσει. Δυναμική κι ερωτεύσιμη, καταφέρνει να μαγνητίσει τα βλέμματα σε κάθε πλάνο της.

Εξίσου καλός στέκεται δίπλα της ο Matthew McFadyen που καταφέρνει κι αυτός με τη σειρά του να τα βγάλει πέρα με τον δύσκολο κι απαιτητικό ρόλο του Darcy. Όμορφος, γοητευτικός, ψυχρός και ταυτόχρονα μυστηριώδης, κάνοντάς σε θύμα της σαγήνης του, είναι δύσκολο να περάσει απαρατήρητος και πολύ περισσότερο ν’ αποσπάσει αρνητικά σχόλια.

Η ταινία επωφελείται σημαντικά κι απ’ τους μικρότερους ρόλους, όπου βετεράνοι ηθοποιοί όπως ο Donald Sutherland κι η Judi Dench κι οι νεαρότεροι Kelly Reilly και Tom Hollander χαρίζουν δυνατές κι αξιοπρεπείς ερμηνείες.

Συνολικά έχουμε να κάνουμε με μια παραγωγή η σε καμία περίπτωση δεν είναι τέλεια αλλά κρατιέται σε επίπεδα πάνω του μετρίου, κυρίως λόγω των εξαιρετικών ερμηνειών (ιδίως από μεριάς των πρωταγωνιστών). Άψογα σκηνικά και κοστούμια συμπληρώνουν μια όμορφη και καλέσθητη εικόνα. Χωρίς να προκαλεί έντονες συγκινήσεις αντίστοιχες μ’ αυτές του βιβλίου, είναι μια ταινία που αν όχι πρέπει να τη δεις οπωσδήποτε, σίγουρα δεν έχεις να χάσεις τίποτα. Απλά όταν φτάσει η ώρα των τοπικών χορών, όσο εντυπωσιακοί κι αν είναι, επειδή ταυτόχρονα είναι και κουραστικοί, για καλό και για κακό, πάρτε ένα Lexotanil.
Βαθμολογία 7/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Περηφάνια Και Προκατάληψη
Είδος: Κοινωνική
Σκηνοθέτης: Joe Wright
Πρωταγωνιστές: Keira Knightley, Matthew McFadyen, Brenda Blethyn, Donald Sutherland, Judi Dench
Παραγωγή: 2006
Διάρκεια: 127’