Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Harry, 13 χρονών πλέον, ζει ακόμα με τους θείους του στην οδό Privet. Έπειτα από ένα συμβάν, όπου κατά λάθος μεταμορφώνει τη θεία του Martz σε μπαλόνι, φεύγει για να πάει στο Hogwarts.
Ένας δραπέτης όμως από τη φυλακή των μάγων Azkaban, ο περιβόητος Sirius Black, κυνηγάει τον Harry για να τον σκοτώσει.
Πέραν αυτού, το σχολείο έχει γεμίζει από Παράφρονες που παραφυλούν σε κάθε γωνία κι οι οποίοι δρουν σαν κρυπτονίτης για τον μικρό Harry.
Μαζί με τον Ron και την Hermione, καλούνται να βρουν τον Black πριν τους βρει εκείνος και ν’ ανακαλύψουν τα κίνητρά του.

Προσωπική άποψη:
Κατά πολλούς το τρίτο βιβλίο της Rowling αποτελεί και το καλύτερό της κι ίσως μετά την ανάγνωση των πέντε πρώτων να συμφωνώ κι εγώ. Όσον αφορά την ταινία οι απόψεις είναι αντιφατικές. Άλλοι ξετρελάθηκαν κι άλλοι όχι! Και βασικό ρόλο σ’ αυτό έπαιξε η διαφορετική σκηνοθετική προσέγγιση του Cuaron. Προσωπικά ανήκω σ’ αυτούς που το αποτέλεσμα τους ικανοποίησε πλήρως.

Η τρίτη συνέχεια της ταινίας κινείται σ’ ένα κλίμα πιο σκοτεινό, όπως δεν το έχουμε ξαναδεί, αλλά όπως προστάζει η ιστορία της Rowling. Αυτό που εντυπωσιάζει τον θεατή είναι ότι ο μαγικός αυτός κόσμος πλέον φαντάζει τρομακτικός, όχι προκαλώντας φόβο, αλλά ένα αγχωτικό συναίσθημα. Η παιδικότητα κι η ανεμελιά έχουν χαθεί, τα έντονα χρώματα έχουν αντικατασταθεί κυρίως από γκρίζους τόνους και παντού βρίσκονται κρυμμένα μυστικά που είναι έτοιμα να σηματοδοτήσουν μία καινούργια αρχή. Όσο περνάει η ώρα το κουβάρι του μυστηρίου περιπλέκεται ακόμα περισσότερο κι ειδικά το ανυποψίαστο κοινό εντυπωσιάζεται κι εκπλήσσεται από τις συνεχής ανατροπές κι εκπλήξεις που διαδέχονται η μία την άλλη.

Ο σκελετός της υπόθεσης είναι μεν ο ίδιος, αλλά πλέον δεν είναι μια παιδική ταινία, αλλά ένα σκοτεινό κι ώριμο παραμύθι. Μπορεί σαν μεταφορά του βιβλίου να μην είναι απόλυτα ακριβής (πιο είναι άλλωστε), να μην δίνεται έμφαση σε λεπτομέρειες που οι αναγνώστες του βιβλίου να θεωρούν σημαντικές και κάποια γεγονότα να παρουσιάζονται μεταχρονολογημένα, όπως η σημαντικότητα της παρουσίας του γάτου της Hermione ή κόντρα της με τον Ron, αλλά καλώς ή κακώς αυτά είναι αναμενόμενα όταν ο κινηματογραφικός χρόνος είναι περιορισμένος κι όταν η έμπνευση του έργου βασίζεται σ’ ένα βιβλίο.

Υπάρχουν σκηνές όπου τα ειδικά εφέ, που σε τέτοιες παραγωγές παίζουν καταλυτικό ρόλο, σε συνδυασμό με την εξαιρετική φωτογραφία σε αφήνουν άναυδο. Λυρισμός και μεγαλείο! Ακόμα και σ’ αυτό το σημείο οι διαφορές με το βιβλίο μπορεί να είναι αισθητές, όπως π.χ. η παρουσία των Παραφρόνων, το αισθητικό αποτέλεσμα όμως, δεν σε αφήνει να γίνεις αυστηρός κριτής.Η μουσική έμπνευση του John Williams έδεσε πολύ όμορφα με την εικόνα και πολλές φορές αναρωτιόσουν αν γράφτηκε η μουσική βασιζόμενη στις σκηνές, οι σκηνές βασισμένες στη μουσική.

Τα σκηνοθετικά ηνία από τον Chris Columbus πήρε ο μεξικανός Alfonso Cuaron, ο οποίος κι έδωσε έναν εντελώς διαφορετικό αέρα στην ταινία, κάτι που επηρέασε κατά πολύ και τις επόμενες. Απόλυτα ευρηματικός, καταφέρνει ν’ αφήσει το προσωπικό του στίγμα, από τους τίτλους αρχής μέχρι τους πανέμορφους τίτλους τέλους. Οι αλλαγές στο Hogwarts είναι εμφανείς, κάτι που σίγουρα δυσαρέστησε αρκετούς fan της σειράς και του Columbus. Τόσο η καλύβα του Hagrid, όσο κι η ιτιά που δέρνει είναι σε διαφορετικό σημείο. Αλλά δεν θέλω να μείνω εκεί, γιατί παρά που οι αλλαγές αυτές μπορεί να ξενίζουν το μάτι του θεατή που είχε συνηθίσει τον κόσμο του Hogwarts όπως τον έπλασε ο Columbus, δεν παύουν να εντυπωσιάζουν. Ο ρυθμός που ακολουθεί είναι αργός αλλά σταθερός, κρατώντας τον κόσμο που παρουσιάζει γειωμένο κι απογειώνοντάς τον μόνο εκεί που πραγματικά χρειάζεται. Αν κάτι όμως δημιουργεί μια απίστευτη αίσθηση, είναι η χρήση της hand-held camera που όπως και να το κάνουμε δίνει άλλο αέρα, καθώς και οι άψογα γυρισμένες σκηνές δράσης (π.χ. το παιχνίδι Quiddich εν μέσω καταιγίδας, κόβει την ανάσα). Η κάμερα μοιάζει να αιωρείται θεωρώντας το περιβάλλον άϋλο.

Για πρώτη φορά έως τότε οι μικροί πρωταγωνιστές έδειξαν να είναι άνετοι με τους ρόλους τους και να έχουν εντρυφήσει σ’ αυτούς. Άλλωστε έχουν αφήσει πίσω τους την παιδικότητα με το πέρασμα στην εφηβεία κι ένας κόσμος πιο συναισθηματικός με μεγαλύτερες διαστάσεις έχει ανοιχτεί μπροστά τους.Ο Daniel Radcliffe ξεκίνησε χαριτωμένα μεν, δειλά δε να ενσαρκώνει τον μεγαλύτερο και πιο αγαπημένο λογοτεχνικό ήρωα μικρών και μεγάλων τα τελευταία χρόνια. Μεγάλος βάρος για τις πλάτες ενός μικρού παιδιού! Κι εδώ ίσως για πρώτη φορά να έδειξε ότι έχει αρχίσει να παίρνει τον αέρα, καθώς πλέον είναι έφηβος, με φοβίες κι αδυναμίες που πρέπει ν’ αντιμετωπίσει πιο ώριμα και με πιο συγκροτημένη σκέψη. Και για πρώτη φορά έχει τόσες σκηνές χωρίς την παρουσία των φίλων του, δείχνοντας καθαρά ότι η ιστορία αφορά εκείνον, μια ευαίσθητη πληγή, ένα ταξίδι στα προσωπικά του αισθήματα. Η Emma Watson αν και πολύ καλή και δυναμικότερη απ’ ότι στις προηγούμενες ταινίες, δεν έχει ακόμα καταφέρει να πιάσει την ξερόλα Hermione των βιβλίων.

Πέραν όμως των μικρών πρωταγωνιστών είναι αρκετοί και οι δευτερεύοντες ρόλοι που παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά λόγο του μικρού τους κινηματογραφικού χρόνου δεν προλαβαίνουμε να τους χορτάσουμε με εξαίρεση τον David Thewlis στο ρόλο του καθηγητή Lupin που με τη λεπτή του ερμηνεία θα τολμούσα να πω πως κλέβει τις εντυπώσεις. Ο Gary Oldman στο ρόλο του Sirius Black είναι ερμηνευτικά εξαιρετικός και μαγεύει, η Emma Thompson ως καθηγήτρια Trelawney εντυπωσιάζει. Όσο για τον Michael Gambon που αντικατέστησε τον αποθανόντα Richard Harris, έναν κορυφαίο ηθοποιό, στο ρόλο του Dumbledore, μπορεί να μην αποπνέει τη σοφία του δεύτερου, προσδίδει όμως στον χαρακτήρα μια ζωντάνια και μια παιδικότητα, έστω κι αν δεν καταφέρνει να κερδίσει τον σεβασμό που είχαμε για τον Harris.

Και το θέμα τελικά είναι “Πρόκειται για μια ταινία που αξίζει;”. Κι αν θα έπρεπε ν’ απαντήσω με μία λέξη θα έλεγα “Αξίζει!”. Πιο σκοτεινό, πιο μεγαλειώδες και πιο κλειστοφοβικό από ποτέ. Η σκηνοθεσία του Cuaron αν και διαφορετική εντυπωσιάζει. Η προσέγγιση του για πρώτη φορά δίνει την αίσθηση ότι ίσως να μην είναι όλα τόσο παραμυθένια όσο φαίνονται. Οι πρωταγωνιστές πιο ώριμοι και πιο συγκροτημένοι καλούνται να μεγαλώσουν είτε το θέλουν, είτε όχι. Τα παιδιά μεγαλώνουν και μαζί τους και οι κίνδυνοι. Οι δευτερεύοντες ρόλοι υποστηρίζονται από ένα εξαιρετικό cast που χαρίζει εξαιρετικές ερμηνείες. Ένα συναρπαστικό μαγικό ταξίδι από τα καλύτερα των τελευταίων χρόνων.
Βαθμολογία 9,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Χάρι Πότερ Και Ο Αιχμάλωτος Του Αζκαμπάν
Είδος: Φαντασίας
Σκηνοθέτης: Alfonso Cuaron
Πρωταγωνιστές: Daniel Radcliffe, Emma Watson, Rupert Grint, Gary Oldman, David Thewlis, Emma Thomson, Robbie Coltrane, Alan Rickman, Tom Felton, Michael Gambon, David Bradley
Μουσική: John Williams
Παραγωγή: 2004
Διάρκεια: 139’

Επίσημα sites:
http://harrypotter.warnerbros.co.uk/main/homepage/home.html
http://harrypotter.warnerbros.com/