SPIDER-MAN 3 - Movie review

Συνοπτική περίληψη του έργου:

O Peter Parker έχει επιτέλους βρει την ισορροπία ανάμεσα στην αφοσίωσή του στη Mary Jane και στα καθήκοντά του ως υπερήρωα. Αλλά, μία θύελλα φαίνεται στον ορίζοντα... Καθώς ο Spider-Man απολαμβάνει τις εκδηλώσεις λατρείας του κόσμου και γίνεται το αντικείμενο του πόθου της Gwen Stacy, ο Peter δεν μένει ανεπηρέαστος και αρχίζει να παραμελεί τους ανθρώπους που αγαπά...

Παράλληλα ένας "ξενιστής" καταλαμβάνει τη στολή του με αποτέλεσμα να νιώθει ακόμα πιο δυνατός κι ο άλλοτε συνεσταλμένος φωτορεπόρτερ νιώθει πια υπερβολικά σίγουρος για τον εαυτό του και δεν διστάζει να το δείχνει με την παραμικρή αφορμή...
Αυτή την ίδια αυτοπεποίθηση θα επικαλείται απεγνωσμένα στη μεγαλύτερη μάχη της ζωής του, όταν όλα γύρω του θα καταρρέουν κι έχοντας αντιμετωπίσει τους Sandman και Venom, καθώς και το φίλο του Harry που μεταμορφώνεται στον νέο Goblin... Η ώρα της κρίσης έφτασε.

Προσωπική άποψη:
Όπως φαίνεται το Spider-Man 3 αποτελεί την ολοκλήρωση μιας από τις πιο επιτυχημένες τριλογίες και μεταφορές comic στη μεγάλη οθόνη. Σε αντίθεση με τα 2 πρώτα, το τρίτο μέρος είναι περισσότερο ανθρωποκεντρικό , δίνοντας λιγότερη έμφαση στις πολύκροτες σκηνές δράσης και περισσότερο όχι στους ήρωες ως ήρωες, αλλά ως ανθρώπινες υπάρξεις με αδυναμίες και πάθη. Αυτή η προσέγγιση των ηρώων, όχι μόνο δεν κουράζει, αλλά κάνει τον θεατή να δει πίσω από τη στολή, πίσω απ' την μορφή του ήρωα και να εισχωρήσει πιο βαθιά στον ψυχισμό του, προκαλώντας έντονα και συνεχώς εναλλασσόμενα συναισθήματα.

Σίγουρα μειονεκτεί μπροστά στα δύο πρώτα ως προς την ποσότητα και την απόδοση των σκηνών δράσης, καθώς στο τρίτο μέρος, είναι λιγότερες και στην ποσότητα και στην ποιότητα. Σε καμία περίπτωση δεν θα δείτε σκηνές δράσεις όπως με το τελεφερίκ στο Νο 1 ή με το τρένο στο Νο 2. Tα ειδικά ψηφικά εφέ, αν και ψεύτικα σε κάποια σημεία, παραμένουν πολύ εντυπωσιακά, δημιουργώντας το κατάλληλο σκοτεινό περιβάλλον όπου θα έπρεπε ούτως ή άλλως να κινείται η ταινία. Επιπλέον υπερτερεί μακράν σε συναισθηματικό επίπεδο, που για 'μένα όλα τα παραπάνω σχεδόν δεν υπήρχαν.

Ο Tobey Maguire ως Spider-Man είναι για μια ακόμα φορά εκπληκτικός δίνοντας σου κάθε λεπτό που περνάει την αίσθηση ότι πραγματικά το ευχαριστιέται αυτό που κάνει. Γενικά τον θεωρώ αρκετά αξιόλογο ηθοποιό και πάνω απ' όλα πολύ συμπαθή. Αυτή τη φορά πραγματικά πραγματοποιεί άθλο, κοιτώντας μέσα στην ψυχή του ήρωα προσφέρωντας διάφορα συναισθήματα κι όχι απλά επιφανιακές σκηνές εντυπωσιασμού. Όσο για τα σχόλια κάποιον αν είναι κατάλληλος για τον ρόλο του Spidy; Ναι αναμφισβήτητα... Ας μην ξεχνάμε ότι και με βάση το original comic ο Spider-Man είναι ένα κλασσικό, καλόκαρδο "σπασικλάκι", όπου σε όλους θυμίζει κάτι απ' τον κύκλο μας. Με βάση αυτό το baby face του, σίγουρα βοηθάει και προσδίδει άλλη χάρη στο ρόλο του.

Η Kirsten Dunst, αν και σε γενικές γραμμές είναι μια καλή ηθοποιός, η οποία ειδικά σε νεαρότερη ηλικία είχε προσφέρει πραγματικά αξιόλογες ερμηνείες, έχω την αίσθηση ότι σα να έπαιξε από υποχρέωση, ότι δεν εμφάθυνε στο ρόλο όσο χρειαζόταν, με αποτέλεσμα καθ' όλη τη διάρεκεια της ταινίας να κλαψουρίζει άσκοπα και να μη μπορεί να σε κάνει εκτός από ορισμένες εξαιρέσεις να νιώσει τον πόνο της και να συγκινηθείς με το δράμα της. Το υπόλοιπο καστ, αρκετά καλό γι' αυτό που έκανε, χωρίς βέβαια τίποτα αξιομνημόνευτες ερμηνείες. Βέβαια σε τέτοια έργα η μόνη ερμηνεία, καλή ή κακή, που μπορέι να σου μείνει είναι του πρωταγωνιστή μιας κι είναι πάντα ο καλός της υπόθεσης και συμπάσχεις μαζί του σε κάθε σκηνή.

Θα πρέπει βέβαια να σας ενημερώσω για το μεγάλο μειονέκτημα της ταινίας μην την πατήσετε όπως κι εγώ. Λόγω της καταλληλότητας της ταινίας για όλες τις ηλικίες, σε απογευματινή παράσταση, η αίθουσα έμοιαζε με λούνα παρκ να το πω, παιδική χαρά να το πω... Φρίκη θα το πω! Το πρώτα τέταρτο ειδικά είπα ότι θα τα πνίξω, αλλά ευτυχώς ένας εξαγριωμένος φίλος μου γύρισε και τα τρομοκράτησε κι έτσι σκάσανε, εκτός ορισμένων περιπτώσεων όπου ξεσπάγανε πάλι. Πάντως την έπαθα κι έμαθα κι έτσι τώρα... Ποτέ ξανά!

Στην αρχή βέβαια είχα πανικοβληθεί λίγο με τη διάρκεια. Σχεδόν 2 1/2 ώρες δεν είνει λίγες, πόσο μάλλον όταν πρέπει να κρατάς το ενδιαφέρον αμείωτο. Κι ο Raimi τα κατάφερε για μια ακόμα φορά. Παρά τους ίσως λίγο μεγάλους διαλόγους, δε με κούρασε λεπτό κι ούτε για μια στιγμή δε μου πέρασε απ' το μυαλό πότε θα τελειώσει να φύγουμε. Απόλαυσα κάθε συναίσθημα που δημιουργόταν και μεταλλασσόταν σε μια συνεχή εγρήγορση. Άλλες φορές ένιωθα θλίψη, άλλες θυμό, άλλες γέλαγα με την ψυχή μου κι άλλες έφτασα σε σημείο να δακρύσω... (αυτό για τους άντρες δεν είναι καλό, αλλά εντάξει... αν δεν δουν το έργο επιφανειακά, απλά σαν μια περιπέτεια...) Μου θύμισε σε πολλέ στιγμές καταστάσεις της ζωής μου και σίγουρα όλοι έχουμε τέτοιες.

Το μόνο θεωρητικά κακό της ταινίας κατ' εμέ, είναι το γεγονός ότι με το συλλογισμό ότι θα είναι και το τελευταίο μέρος της ζωής του υπερήρωα, ο Raimi ανέπτυξε πολλές ταυτόχρονες ιστορίες οι οποίες ίσως δεν εξελίσσονται τόσο ομαλά όσο θα έπρεπε και το τέλος τους αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση στον θεατή, αφού θα μπορούσε να δοθεί μεγαλύτερη και πιο ολοκληρωμένη έμφαση σε κάθε μία απ' αυτές υπό άλλες συνθήκες. Ααα... Εκτός αυτού, σ' όλο το έργο περιμέναμε μια πρόταση γάμου η οποία τελικά δεν έγινε ποτέ και μείναμε με τη χαρά.

Δεν ξέρω κατά πόσο η ταινία θα μπορέσει να ικανοποιήσει του fans του Spidy, λόγω των περιορισμένων εντυπωσιακών μαχών, αλλά παρ' όλη τη διαφορετικότητά της από τα δύο προηγούμενα, πραγματικά αξίζει τον κόπο γιατί ξεπερνάει τα όρια του επιφανειακού και πάει παραπέρα. Γιατί αυτή είναι η ομορφιά κι η χάρα της συγκεκριμένης ταινίας. Εγώ ως fan του -κι οφείλω να ομολογήσω ότι είναι η μόνη μεταφορά comic με την οποία έχω τρέλλα- έχω να πω ότι έμεινα πολύ ευχαριστημένη απ' αυτό που είδα.

Για να συνοψίσω, η ταινία είχε απ΄ όλα. Δράση, συγκίνηση, χιούμορ και πάνω απ' όλα καλή διάθεση και δεν μετανιώνω σε καμία περίπτωση που το είδα. Για να είμαι ειληκρινής παρ' όλα ταύτα, από την παρέα των 6 που είμασταν, στους 3 μας άρεσε πολύ, ενώ στους άλλους 3 καθόλου, ειδικά συγκριτικά με τα 2 προηγούμενα. Γούστα είναι αυτά κι απόψεις... Εγώ το είδα, μου άρεσε, το ευχαριστήθηκα και σε καμία περίπτωση δεν έκλαψα τα λεφτά μου όπως κάτι θολοκουλτουριάρηδες. Ναι, εντάξει... Μπορεί σε κάποια σημεία να ήταν λίγο τραβηγμένο, αλλά όταν πας να δεις μια ταινία βασισμένη καθαρά στην φαντασία πρέπει να είσαι προετοιμασμένος και πάνω απ' όλα να ξέρεις και να συννειδητοποιείς τι είναι αυτό που πας να δεις. Εγώ δόξα το θεό ήξερα...

Ένα τελευταίο έχω να πω... Η μεγαλύτερη μάχη γίνεται μέσα μας... Όταν έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα στον εγωισμό και τη φιλία. Ανάμεσα στον έρωτα και τα προσωπικά μας πάθη. Ανάμεσα σε όσους κι όσα αγαπάμε κι αυτά που νομίζουμε κατά καιρούς και προς στιγμές ότι θέλουμε. Ανάμεσα σε μια καλή ζωή και μια ζωή με δόξα... Αυτά πραγματεύεται η ταινία. Κι αν δεν έχεις κλειστά μάτια, βλέποντάς την θα θυμηθείς κάτι από 'σένα, κάτι απ' τη δικιά σου ζωή και θα καταλάβεις γιατί έπρεπε το τελευταίο μέρος να γυριστεί έτσι και να διαφέρει απ' τα δύο προηγούμενα. Γιατί αφού ξεπεράσεις τα σωματικά εμπόδια, πρέπει να ξεπεράσεις τα ψυχικά που είναι ακόμα πιο μεγάλα. Γιατί η δύναμη του έρωτα, της φιλίας, του μίσους, της συγχώρεσης, του αυτοέλεγχου, θέλουν μεγάλο ψυχικό σθένος έτσι ώστε να λειτουργήσουν σωστά. Καλή προβολή και κοιτάξτε να το ευχαριστηθείτε.

Βαθμολογία 7,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Spider-Man 3

Είδος: Περιπέτεια Φαντασίας

Σκηνοθέτης: Sam Raimi

Πρωταγωνιστές: Tobey Maguire, Kirsten Dunst, James Franco, Thomas

Haden Church, Topher Grace

Παραγωγή: 2007
Διάρκεια: 140'

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:

http://www.movieweb.com/movies/film/99/2399/summary.php

http://www.allmoviephoto.com/photo/2007_Spider-Man_3_photo.html

Επίσημο site:

http://spiderman3.sonypictures.com/

Read More

ΜΗΝ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΤΕ ΤΗ ΝΥΦΗ της Χρύσας Δημουλίδου - Book review

Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:

Μέσα σε όλα όσα κληρονόμησε η Άννα από την αγαπημένη της γιαγιά Αννιώ ήταν κι ένα παλιό ράφι γεμάτο τεντζερέδες, να της θυμίζει συχνά τα λόγια της: «Κοίταξε μη μείνεις στο ράφι σαν τη θεία σου τη Χρυσούλα…». Η Άννα δεν το ’χε σκοπό. Άλλωστε, πάντα ονειρευόταν να φορέσει νυφικό. Όμως, στα τριάντα τρία της, παρέμενε ανύπαντρη. Νόστιμη ήταν, μορφωμένη ήταν, είχε καλή δουλειά και δικό της σπίτι. Τι έφταιγε λοιπόν;

Τη μέρα που λαμβάνει προσκλητήριο γάμου από τη Μαριάνθη, τη μοναδική συμμαθήτριά της πέρα από την ίδια που δεν είχε ακόμη παντρευτεί, φτάνει στα όριά της. Πώς θα δικαιολογούσε σε όλους, για άλλη μια φορά, την απουσία ενός άντρα από το πλευρό της;
Όταν διαρκώς μπροστά από τις μεγαλύτερες επιθυμίες μας γιγαντώνονται τα πιο αξεπέραστα εμπόδια, δύο πράγματα συμβαίνουν: ή εγκαταλείπεις ή πεισμώνεις. Κι η Άννα πείσμωσε. Σε αυτό το γάμο έπρεπε να εμφανιστεί με ένα σύζυγο ή, έστω, έναν αρραβωνιαστικό. Της έμεναν μόνο δύο εβδομάδες για να τον βρει...

Προσωπική άποψη:

Έχοντας πάρει μονότερμα τα βιβλία της Χρύσας Δημουλίδου το τελευταίο διάστημα, πήρα απόφαση να διαβάσω κι αυτό μιας και μου το έκαναν δώρο. Καλογραμμένο, άμεσο, ανθρώπινο και πάνω απ' όλα όχι έξω απ' τα πλαίσια της πραγματικότητας. Κατά έναν ιδιαίτερο τρόπο όμως, διασκεδαστικό, έστω κι αν καταπιάνεται με ένα θέμα που άλλες εποχές, όχι απλά θα αποτελούσε ταμπού αλλά, ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα της ελληνικής οικογένειας με κόρη στο γεννεολογικό δέντρο της.

Βέβαια υπήρχαν στιγμές που είχα απορροφηθεί τόσο πολύ, ώστε αυτό που διάβαζα να με αγχώνει. Ως μέλλουσα νυφούλα άρχισα να σκέφτομαι μήπως κάτι απ' όλα αυτά τα αρνητικά που διάβαζα υπήρχε στο σύντροφό μου ή στη σχέση μας. Και πως θα είναι η ζωή μου μετά το γάμο. Μήπως όλα είναι εντελώς διαφορετικά απ' ότι τα έχω στο μυαλό μου μιας και τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα περιμένουμε; Σταμάτησα για λίγο την ανάγνωση, συγκρότησα τις σκέψεις μου μέσα στο μυαλό μου κι απόρησα με τον ευατό μου που παρασύρθηκα έτσι από ένα τόσο θεωρητικά ανάλαφρο βιβλίο. Και τελικά συνειδητοποίησα ότι αυτού του είδους τα βιβλία ίσως είναι περισσότερο βγαλμένα απ' τη ζωή από όλα αριστουργήματα. Ίσως γι' αυτό μας παρασύρουν έτσι, μας προβληματίζουν και μας κάνουν να βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του ήρωα.

Πολλές (κυρίως) αναγνώστριες θα βάλουν τον εαυτό τους στη θέση της Άννας και θα καταλάβουν τι και πως σκέφτεται, γιατί κι αυτές κάποια στιγμή θα έχουν βρεθεί σε παρόμοιες καταστάσεις. Δυστυχώς όσο προοδευτική κι αν θέλει να το παίξει η κοινωνία μας, ο πουριτανισμός κι οι παλαιολιθικές απόψες υφίστανται ακόμη κι αυτό φαίνεται καθαρά μέσα απ' τις σελίδες του βιβλίου. Κι είναι η πραγματικότητα γιατί για τον κόσμο αν μια γυναίκα καβατζάρει τα 30 και δεν έχει παντρευτεί και δεν έχει κάνει ένα στόλο παιδιά είναι γεροντοκόρη και θα μείνει στο ράφι. Κι αυτή η πίεση που δημιουργείται μπορεί να σπρώξει σε λάθος επιλογές όπως έκανε κι η Άννα. Και το ερώτημα είναι: πρέπει να κάνουμε αυτά που θέλουν και περιμένουν οι άλλοι από 'μας ή ό,τι πραγματικά μας γεμίζει και μας κάνει ευτυχισμένους, έστω κι αν είναι κόντρα σε όλα τ' άλλα; Να κάνω πάντως μια παρένθεση, ότι η τόσο κακή συζυγική ζωή σχεδόν όλων των φιλενάδων της, είναι λίγο τραβηγμένη. Αν η πλειοψηφία του κύκλου μου είχε τέτοια προβλήματα στις σχέσεις του, ή δεν θα παντερυόμουν ή θα χώριζα μια ώρα αρχίτερα.

Μέσα όμως σε όλη τη μαυρίλα της ζωής, έρχεται πάντα μια ηλιακτίδα να φωτίσει κάθε σκοτεινή της γωνία. Γιατί στη ζωή δεν όλα άσπρα ή μαύρα... Υπάρχουν κι άλλα χρώματα! Κι αυτό είναι το ωραίο... Κι εκτός αυτού ο Θεός πάντα φροντίζει να βρούμε το δρόμο μας. Μιας και πλησιάζει καλοκαιράκι μια πολύ καλή επιλογή -για γυναίκες κυρίως- για την ξαπλώστρα στην παραλία ή με τον καφέ σας σε κάπιο ηλιόλουστο μπαλκόνι.

Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:

Συγγραφέας: Δημουλίδου Χρύσα

Εκδόσεις: Λιβάνης

Κατηγορία: Ελληνική Πεζογραφία

Έτος Έκδοσης: 2006

Αρ. σελίδων: 334

ISBN: 960-14-1208-5

Read More

APOCALYPTO - Movie review

Συνοπτική περίληψη του έργου:

Ο Jaguar Paw είναι γιος του αρχηγού μιας φυλής των Μάγια, η οποία ζει αρμονικά σ' ένα χωριό στη ζούγκλα. Όλα κυλούν αρμονικά μέχρι τη στιγμή που το χωριό δέχεται επιδρομή από τους αιμοβόρους εντεταλμένους πολεμιστές του βασιλείου των Μάγια.

Μέσα στην αναστάτωση, ο Jaguar Paw προλαβαίνει να κρύψει την ετοιμόγεννη γυναίκα και το μικρό του γιο σε ένα πηγάδι και να τους υποσχεθεί ότι θα επιστρέψει να τους σώσει, πριν καταλήξει σύντομα και ο ίδιος δεμένος πισθάγκωνα να παρακολουθεί την εκτέλεση του πατέρα του.

Συντετριμμένος, αρχίζει ένα μακρύ ταξίδι σαν αιχμάλωτος μαζί με τους άλλους άνδρες και γυναίκες, με προορισμό την πρωτεύουσα, με σκοπό να θυσιαστούν για να εξευμενιστούν οι χολωμένοι θεοί.

Ο Jaguar Paw όμως καταφέρνει να το σκάσει κι ένα τρελό ανθρωποκυνηγητό αρχίζει με μόνο σκοπό την επιβίωση.

Προσωπική άποψη:
Μετά "Τα πάθη του Χριστού", τα οποία πρέπει να ομολογήσω ότι παρά την σκληρή τους ωμότητα άγγιξαν το τέλειο, ο βραβευμένος, τελειομανής και ταλαντούχος Mel Gibson επιστρέφει με μια ταινία η οποία έχει απότερο σκοπό να μας βυθίσει στον κόσμο των Μάγια και τον λόγο της παρακμής αυτού του κατά τ' άλλα μεγάλου πολιτισμού. Λοιπόν... δε νομίζω ότι το πέτυχε! Για να μην παρεξηγηθώ, την ταινία την είδα πριν 2 μέρες σε παράνομο DVD (όχι δικό μου, γιατί είμαι κατά της πειρατίας) και μου άρεσε, κυρίως μετά το πρώτο μισό γιατί η αλήθεια είναι ότι το πρώτο μέρος της ταινίας κυλάει υπερβολικά αργά και κάποια πλάνα θυμίζουν έντονα ταινία του Αγγελόπουλου. Το 2ο μέρος έχει αυτό που χρειαζόταν η ταινία απ' την αρχή. Γρήγορο ρυθμό, εναλλαγή εικόνων και συναισθημάτων, ταύτιση με τον ήρωα που παλεύει αγωνιωδώς να σώσει το τομάρι του.

Από ιστορικής πλευράς βέβαια, η ταινία έχει κενά -όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά γιατί οι μαρκετίστες το παρουσίασαν έτσι, σαν ταινία ιστορική. Δεν υπάρχει καμία αναφορά που να τοποθετεί τη δράση σε συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο, παρά μόνο στην τελευταία σκηνή, έτσι δεν σε αφήνει να μπεις για τα καλά στο κλίμα της. Επιπλέον, αυτά που γνωρίζουμε για τον πολιτισμό των Μάγια (κοινωνική ανάπτυξη, επιστημονικές γνώσεις ιατρικής και αστρονομίας) δε συμπίπτουν με όσα απεικονίζονται στο πρώτο μισό της ταινίας, ενώ, στο δεύτερο μισό, δηλαδή στις σκηνές στην πρωτεύουσα, αυτά που βλέπουμε είναι στοιχεία από τον πολιτισμό των Αζτέκων! Τέλος, η διάλεκτος που χρησιμοποιείται καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας είναι η σημερινή διάλεκτος των ιθαγενών της χερσονήσου Γιουκατάν, πιθανή εξέλιξη της γλώσσας των Μάγια. Εντάξει, για να μη γίνομαι και παράλογη, δε θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς αφού δε σώζεται κανένα γραπτό κείμενο της πατροπαράδοτης γλώσσας τους και η ομιλία χάθηκε με τον πολιτισμό τους πολύ πριν φτάσουν οι Ευρωπαίοι κατακτητές. Θα μπορούσαν πάντως να είχαν ψαχτεί καλύτερα.

Η σκηνοθετική προσέγγιση του Mel Gibson κινείται στα γνώριμα επίπεδά του, δηλαδή την εντυπωσιακή απεικόνιση των επεισοδίων που απαρτίζουν την ιστορία που θέλει να αφηγηθεί. Για μια ακόμα φορά βέβαια αδυνατεί να χρησιμοποιήσει σωστά το μοντάζ (ή ίσως δεν προσπαθεί καν) κάτι το οποίο εν μέρη κουράζει καθώς το έργο παίρνει μεγαλύτερη χρονική έκταση απ' αυτή που χρειαζόταν . Εξαιρετική φωτογραφία απ' τον Dean Semler κι αριστοτεχνική θα μπορούσε να πει κανείς κίνηση της κάμερας μέσα στις πυκνές φυλλωσιές και τηνάγρια ομορφιά της ζούγκλας. Ερμηνείες, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αδιάφορες αλλά δε μπορείς να περιμένεις και τίποτα καλύτερο από άσημους ηθοποιούς οι οποίοι κατά πάσα πιθανότητα στην πλειοψηφία τους είναι κομπάρσοι ή ερασιτέχνες. Πάντως λόγω της θεματολογίας του έργου δεν επηρεάζεσαι ιδιαίτερα.

Όσο αφορά το θέμα της βίας που τόσο μεγάλο ζήτημα έγινε εγώ λέω "μπούρδες". Δε λέω ότι σε κάποιες σκηνές δεν υπήρχε ωμή βία, αλλά σίγουρα όχι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί και πολύ περισσότερο κάτι που θα σε σοκάρει. Ορισμένες φορές ακόμα και τα δελτία των ειδήσεων τόσο ωμά είναι. Έχουμε μάθει όμως την τρίχα να την κάνουμε τριχιά. Λες και δεν έχουμε ξαναδεί αίμα, αποκεφαλισμούς, ξεκοιλιάσματα ή σφαγιασμούς. Έλεος πια... Εγώ μετά το σοκ που πέρασα στα "Πάθη του Χριστού" -που εντάξει υπήρχε και το θρησκευτικό στοιχείο στη μέση που έκανε το θέαμα ακόμα πιο σκληρό και την ψυχολογία μας ακόμα πιο ευαίσθητη- δύσκολα νομίζω ότι θα ξανακλείσω τα μάτια μου μπροστά σε σκηνές βίας.

Σε γενικές γραμμές, αν κι ομολογώ ότι παρ' όλο που με παρακάλαγε ο αρραβωνιαστικός μου να πάμε να το δούμε σινεμά κι εγώ τον αντέκρουα συνεχώς πιστεύοντας ότι θα είναι μπαρούφα, δε μετάνιωσα που το είδα τελικά (εξακολουθώ όμως να υποστηρίζω ότι σινεμά δεν πήγαινα). Καλή και πρωτότυπη ιδέα, λίγο αργό μεν κατά την πρώτη μία ώρα και λίγο πιο μεγάλο απ' όσο έπρεπε, με όμορφα πλάνα από εξωτικά τοπία που γαλήνευαν το μάτι σου, γρήγορη πλοκή κατά το δέυτερο μέρος, στοιχεία που συνθέτουν μια σε γενικές γραμμές καλή κι ωραία ταινία, παρά τις όποιες σεναριακές ή σκηνοθετικές αδυναμίες. Υπομονή λοιπόν να βγει στα Video-clubs (απορώ γιατί δεν τα έχουν μετονομάσει ακόμα σε DVD-clubs) και πιστεύω ότι αν δεν ενθουσιάσει, σίγουρα δεν θα απογοητεύσει.

Βαθμολογία 7,5/10

Ταυτότητα ταινίας:

Ελλ. τίτλος: Apocalypto

Είδος: Ιστορική - Δράσης

Σκηνοθέτης: Mel Gibson

Πρωταγωνιστές: Rudy Youngblood, Dalia Hernandez, Jonathan Brewer, Morris Birdyellowhead, Ramirez Amilcar

Παραγωγή: 2007
Διάρκεια: 139'

Επίσημο site:

http://video.movies.go.com/apocalypto/

Read More

ΟΙ ΔΕΚΑ ΠΛΗΓΕΣ / THE REAPING - Movie review

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Katherine Winter δεν πιστέυει στα θαύματα – πιστέυει μόνο στα πραγματικά γεγονότα. Ήταν ιεραπόστολος, έχει όμως αφήσει για πάντα αυτό το κομμάτι της ζωής της πίσω της, μετά τον αναπάντεχο θάνατο της κόρης της και του συζύγου της κατά τη διάρκεια μίας ιεραποστολικής αποστολής στο Σουδάν.
Πλέον ψάχνει τις απατησεις όχι στην προσευχή, αλλά στην επιστημονική έρευνα. Ως πανεπιστημιακή καθηγήτρια, έχει γίνει ιδιαίτερα γνωστή στο να απομυθοποιεί γεγονότα που παρουσιάζονται ως θαύματα. Έτσι, συχνά τη φωνάζουν από μέρη σε όλον τον κόσμο, ώστε να δει από κοντά τέτοιου είδους συμβάντα και να τα εξηγήσει. Κι όντως, στη διάρκεια της καριέρας της δεν υπάρχει «θεϊκό» μυστήριο που να μην έχει λύσει.
Μέχρι τη στιγμή όπου ένας καθηγητής μία μικρής πόλης της Λουιζιάνας, ο Doug Blackwell αναζητά τη βοήθειά της καθώς μια σειρά από παράξενα γεγονότα, τα οποία παραπέμπουν στις 10 πληγές του Φαραώ, συμβαίνουν κι οι κάτοικοι της πόλης πιστεύουν ότι τα έχει στείλει ο Θεός.
Η Katherine και ο συνεργάτης και φίλος της Ben, μέσα από σειρά καταστάσεων, καταλαβαίνουν ότι καμία φορά τα θαύματα μπορεί να είναι ιδιαίτερα παραπλανητικά και η γραμμή που χωρίζει την πίστη από την προκατάληψη είναι επικίνδυνα λεπτή.

Προσωπική άποψη:

Μάλλον έχω γεράσει κι έχω αρχίσει να παραξενιάζω. Δεν εξηγείται αλλιώς το όποια ταινία έχω δει το τελευταίο διάστημα απλά αγγίζει τη μετριότητα στην καλύτερη των περιπτώσεων. Συνδιάζοντας σενάρια ταινιών όπως "Το ευλογημένο παιδί", "Το έβδομο σημάδι" κι άλλες ταινίες του είδους, βασισμένες στην ίδια ιδέα ο (κατά τ' άλλα αξιόλογος) Stephen Hopkins έχει δημιουργήσει μια ταινία που ώρες-ώρες σε κάνει να αναρωτιέσαι αν όλο αυτό που βλέπεις στηρίζεται σε βάσιμες "υποψίες" ή είναι καθαρά μυθοπλασία. Και δυστυχώς για τον θεατή, θα μείνει με την απορία.

Ένα σενάριο έξυπνο αν και χιλιοειπωμένο, το οποίο όμως πάντα κεντρίζει το ενδιαφέρον τον θεατών, με εντελώς λάθος απόδοση. Δεν ξέρω πραγματικά τι σκεφτόντουσαν όταν το γυρίζανε... Μιλάμε για ένα ψυχολογικό θρίλερ που υπό φυσιολογικές συνθήκες έπρεπε να κρατάει τον θεατή σε μια συνεχή εγρήγορση, κάτι το οποίο στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχει ούτε για αστείο. Ξεκινάει με πολύ αργούς ρυθμούς, καθυστερώντας πολύ να μπει στο θέμα. Η απόδοση των βιβλικών πληγών είναι ως επί των πλήστων απαράδεκτη κι οι επιστημονικές τους εξηγήσεις εντελώς άκυρες (όσοι βλέπουν "Discovery Channel" ξέρουν τι εννοώ). Μετά τα μισά του έργου αρχίζει να κυλάει σε καλύτερους ρυθμούς - αν βέβαια δεν σε έχει πάρει ο ύπνος μέχρι εκείνη την ώρα κι είσαι σε θέση να το πάρεις χαμπάρι. Και μετά απ' αυτή την "ανάσα" έρχεται το εντελώς προβλέψιμο τέλος και τραβηγμένο απ' τα μαλλιά απ' τον τρόπο παρουσίασής του. Α, και για μην ξεχνιόμαστε, το sex είναι απαραίτητη προυπόθεση για ταινία του Hollywood.

Να πεις ότι αξίζει να το δεις σινεμά για τα εφέ του, δεν θα το έλεγες αφού έχω την αίσθηση ότι στις περισσότερες σκηνές "Τα σαγόνια του καρχαρία" είχαν καλύτερα. Η ψευτιά σε όλο της το μεγαλείο... Δε φτάνει που δεν έχει τίποτα άλλο να σε κρατήσει (ειδικά μέχρι τη μέση του έργου), έρχονται τα τρισάθλια εφέ του να σε αποτελιόσουν. Ειδικά όταν έφτασε στην πληγή όπου αρρωσταίνουν τα ζώα, με δυσκολία κρατήθηκα να μην γελάσω... Ο Barny ο δεινόσαυρος είναι πιο πειστικός.

Από ερμηνευτικής άποψης μπορώ να πω ότι επίσης απογοητεύτηκα... Όταν έχεις δει τη Hilary Swank σε ερμηνείες όπως τα "Boys don't cry" και "Million dollars baby" τα οποία είναι και ταινιάρες εκτός των άλλων, περιμένεις από μέρους της καλύτερες επιλογές. Κάποιες στιγμές έμοιαζε λες και δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι βρίσκεται στο πλατώ κάποιας ταινίας κι ο σκηνοθέτης με το "πάμε" την έπιασε στον ύπνο. Είχα να δω τέτοια αταλαντοσύνη από μεριάς της από εποχή "Καράτε Κίντ - Η νέα γενιά" όπου ακόμα ψαχνόταν. Σίγουρα πάντως το κοριτσάκι -Anna Sophia Robb- κλέβει την παράσταση ανάμεσα σε όλο το υπόλοιπο αποτυχημένο καστ.

Συνοψίζοντας, πρόκειται για ένα καθαρά κλισέ θρίλερ, όπου ο σκηνοθέτης επιλέγει να υπονοήσει παρά να δείξει πρόσωπα και καταστάσεις απογοητεύοντας το θεατή ο οποίος προεδιασμένος από τις εντυπωσιακές πληγές της Βίβλου, θα περίμενε ίσως να μία ταινία που θα χαρακτεί την μνήμη του, σε συνδιασμό με τη συμμετοχή της Hilary Swank, κάτι που αποδεικνύεται τελικά ως μεγάλες προσδοκίες. Η σεναριακή ιδέα φυσικά παραμένει τρομερά ενδιαφέρουσα, όμως μπορούσε να αποδοθεί με καλύτερο τρόπο στη μεγάλη οθόνη ώστε να μην απογοητεύσει τους φανς του είδους. Σε γενικές γραμμές ένα άχρωμο κι άγευστο θριλεράκι όπου κατά την προσωπική μου άποψη πάντα, δεν αξίζει τα ευρωπουλάκια που θα δώσετε για να το δείτε σινεμά. Καλύτερα, αν δεν έχετε μεγάλο σινεστερητικό σύνδρομο, να περιμένετε να βγει σε DVD, γιατί εκτός απ' τα πολλά (αλλά πραγαμτικά πολλά) κοντινά πλάνα στα οπίσθια της Hilary Swank (ωραίος τρόπος να μανατζάρεις ταινία) δεν υπάρχει άλλο κίνητρο για να το δεις στη μεγάλη οθόνη (άσε που για της γυναίκες το θέαμα είναι αδιάφορο). Κι η οθόνη του σπιτιού μου είναι 32' και μην πω ότι ακόμα κι αυτή είναι μεγάλη για τη συγκεκριμένη ταινία. Και σίγουρα το μόνο θαύμα που θα πιστέψετε, είναι ότι την άφησαν να προβληθεί τον κινηματογράφο κι όχι κατευθείαν στο DVD.
Βαθμολογία 4,5/10

Ταυτότητα ταινίας:

Ελλ. τίτλος: Οι Δέκα Πληγές
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: Stephen Hopkins
Πρωταγωνιστές: Hilary Swank, Danid Morrisey, Iris Elba, Anna Sophia Robb
Παραγωγή: 2007
Διάρκεια: 96'

Επίσημο site:

http://thereapingmovie.warnerbros.com/

Read More