Έτος 1947 κι ο John Nash σε ηλικία μόλις 22 ετών, σπουδαστής στο Princeton, θα καταπλήξει τους πάντες με το εκπληκτικό του ταλέντο στα μαθηματικά. Ευφυής, αλλά χωρίς ικανότητα ν’ αναπτύξει κοινωνική ζωή, κυριευμένος από την εμμονή του να βρει μια ιδέα πραγματικά νεωτεριστική.
Σύντομα προάγεται σε διδάκτορα, ανατρέποντας μια θεωρία του Adam Smith, πατέρα της μοντέρνας οικονομίας και βρίσκει μια θέση στο MIT. Την ίδια εποχή συνεργάζεται σε κυβερνητικές υπηρεσίες αποκωδικοποιώντας μυστικούς κώδικες, ενώ γνωρίζει την Alicia με την οποία και παντρεύεται.
Όμως μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα η περίοδος ευτυχίας θα τελειώσει, ξεκινώντας μια άλλη, γεμάτη παρανοϊκές ψευδαισθήσεις που θα οδηγήσουν στη διάγνωση της σχιζοφρένειας και σε εκτεταμένες θεραπείες.
Προσωπική άποψη:
Βασισμένη στην αυτοβιογραφική ιστορία του βραβευμένου με νόμπελ μαθηματικού John Forbes Nash Jr. η συγκεκριμένη ιστορία κάθε άλλο παρά αδιάφορη είναι. Τα πράγματα στη ζωή του δεν ήταν τόσο απλά, κατ’ επέκταση η ζωή του ήταν ξεχωριστή και συναρπαστική μέσα στη δραματικότητά της. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που κατάφερε να δει κάτι που ήταν μπροστά στα μάτια όλων. Μόνο αυτός όμως κατάφερε να το δει καθαρά, να το καταλάβει και να το εξηγήσει.
Η δύναμη κι η μαγεία του μυαλού του μεταφέρεται αριστοτεχνικά στη μεγάλη οθόνη. Κι αυτό που το κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι ο καθένας από ‘μας έχει αυτή τη δύναμη και τη μαγεία στο δικό του, ίσως όμως δεν έχει καταφέρει (κι ίσως να μην τα καταφέρει ποτέ) να την αξιοποιήσει και να την οδηγήσει στην ολοκλήρωσή της. Ο ήρωάς μας έχει μια βαθιά προσήλωση στα μαθηματικά, κάτι που τον γεμίζει απόλυτα. Κι αυτό είναι κάτι που είναι διάχυτο καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Τον διακατέχει ένα πάθος να βρει κάτι που δε μπορούν οι άλλοι και να διακριθεί που δεν είναι απλά συγκλονιστικό. Είναι ανατριχιαστικό!
Και μετά απ’ όλο αυτό το παθιασμένο κομμάτι της ζωής του, που ακόμα κι εμείς οι άσχετοι με τα μαθηματικά, βρίσκουμε εξαιρετικά ενδιαφέρον κι αξιοθαύμαστο αν και πολύπλοκο για τα δικά μας μυαλά, έρχεται το επόμενο κομμάτι της ζωής του που είναι βουτηγμένο στην κόλαση της σχιζοφρένειας. Κάτι που βιώνει τόσο ο ίδιος, όσο και οι θεατές με όλη την δραματικότητα που μπορεί να έχει. Και σ’ αυτό το κομμάτι της ζωής του έχει στο πλευρό του τη γυναίκα του, που παρά που κάθε μέρα υποφέρει κι αμφισβητεί, κάθε μέρα πείθεται περισσότερο για την αγάπη που του έχει κι είναι πάντα εκεί, δίπλα του. Στην πραγματική ζωή βέβαια είχανε χωρίσει, αλλά τον Ιούνιο του 2000 ξαναπαντρεύτηκαν, στα 72 του χρόνια.
Βέβαια η ταινία δεν καταφέρνει ν’ αξιοποιήσει στο έπακρο το υλικό που παρέχει η ίδια η ιστορία από μόνη της. Η σκηνοθεσία σε καμία περίπτωση δεν είναι κακή, αλλά είναι πολύ ακαδημαϊκή και δεν έχει να προσφέρει κάτι το πρωτότυπο και διαφορετικό. Ειδικά κατά την περίοδο της σχιζοφρένειας του ήρωα παρακολουθούμε γεγονότα που έτσι όπως δίνονται στη μεγάλη οθόνη, μοιάζουν περισσότερο με φευγαλέες στιγμές της ζωής του, παρά ως ζωτικά σημεία αυτής. Τουλάχιστον δεν χάνεται η δυναμική τους λόγω των εξαιρετικών ερμηνειών.
Και μιας κι αναφέρθηκα στις ερμηνείες... Πραγματικά θεωρώ κρίμα κι άδικο που εκείνη τη χρονιά ο Crowe έχασε το Oscar επειδή το είχε κερδίσει την προηγούμενη χρονιά με τον “Μονομάχο”, κάτι που δεν με ικανοποίησε ιδιαίτερα, που το πήρε επειδή η Ακαδημία δεν του το έδωσε την προηγούμενη για το “Insider”. Πιο ώριμος και πιο ολοκληρωμένος από ποτέ, έχοντας τελειοποιήσει τις ικανότητές του δίνει ρέστα με την ερμηνεία του. Περνάει άψογα από τον συνεσταλμένο και μοναχικό χαρακτήρα, στην ζωηρή, φανατισμένη αλλά και ταυτόχρονα ευτυχισμένη πλευρά της ζωής του, για να καταλήξει συγκλονιστικά στην περίοδο που τον κυρίεψε η νόσος, προσπαθώντας να νικήσει αυτό που τον οδήγησε σ’ αυτή την κατάσταση. Το ίδιο του το μυαλό!
Όμως και η Jennifer Connelly δεν πάει πίσω. Παθιασμένα και βαθιά συναισθηματικά, ερμηνεύει το ρόλο της μ’ έναν τρόπο ξεχωριστό, που την κατατάσσει δικαιωματικά σε μια απ’ τις καλύτερες γυναικείες ερμηνείες της δεκαετίας. Πραγματικά έξοχη σε όλα της!Οι δευτερεύοντες ρόλοι, αν και πλαισιώνονται από πολύ καλούς ηθοποιούς, δεν έχουν αυτό το κάτι που θα τους κάνει να ξεχωρίσουν έστω κι αν δεν απογοητεύουν. Νομίζω ότι οι πρωταγωνιστές τους εκμηδενίζουν σε κάθε σκηνή, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι κακοί.
Συγκινητικό το τέλος της, αποφέρει όχι την απόλυτη λύτρωση, αλλά εν μέρη τη δικαίωση του μαθηματικού. Πολύ καλή μουσική επένδυση από τον James Horner κι ιδιαίτερα καλή κι ατμοσφαιρική φωτογραφία. Η ζωή του Nash μπορεί να είχε πολύ πιο πολύπλοκα κομμάτια απ’ αυτά που παρουσιάστηκαν, όμως ακόμα κι έτσι και παρά τη μη τρομερή σκηνοθεσία, το αποτέλεσμα είναι σχεδόν εξαιρετικό. Κι αυτό οφείλεται κυρίως στις πραγματικά αξιομνημόνευτες ερμηνείες. Τελικά πρόκειται για μια ταινία που καταφέρνει να σε κερδίσει; Σίγουρα! Αν δεν την έχετε δει κι σας φαίνεται κάπως... βαριά η θεματολογία της, μην ψαρώνετε. Είμαι σίγουρο πως στο τέλος θα είσαστε απόλυτα ευχαριστημένοι που αφιερώσατε 2 ώρες απ’ τη ζωή σας για να το κάνετε.
Βαθμολογία 8,5/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ένας Υπέροχος Άνθρωπος
Είδος: Κοινωνική
Σκηνοθέτης: Ron Howard
Πρωταγωνιστές: Russell Crowe, Jennifer Connelly, Paul Bettany, Adam Goldberg, Ed Harris, Judd Hirsch, Christopher Plummer
Μουσική: James Horner
Παραγωγή: 2001
Διάρκεια: 120’
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ένας Υπέροχος Άνθρωπος
Είδος: Κοινωνική
Σκηνοθέτης: Ron Howard
Πρωταγωνιστές: Russell Crowe, Jennifer Connelly, Paul Bettany, Adam Goldberg, Ed Harris, Judd Hirsch, Christopher Plummer
Μουσική: James Horner
Παραγωγή: 2001
Διάρκεια: 120’
.jpg)
Αναρτήσεις
