Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η οικογένεια Lutz μετακομίζει σε μια παλιά μονοκατοικία στο Amityville, μόνο και μόνο για να διαπιστώσει ότι το σπίτι κρύβει ένα μακάβριο μυστικό, που δικαιολογεί και την πολύ χαμηλή τιμή αγοράς του.
Πριν αρκετά χρόνια, μια αντίστοιχη οικογένεια που ζούσε στο σπίτι σφαγιάστηκε ενώ κοιμόταν από το γιο που άκουγε φωνές που του έλεγαν να το κάνει - όλα αυτά 28 μέρες από τη μετακόμισή τους.
Καθώς οι μέρες περνούν και για την καινούρια οικογένεια που κατοικεί στο σπίτι, ο σύζυγος αρχίζει να ακούει παρόμοιες φωνές.

Προσωπική άποψη:
Τσα… και δεν θέλω περίεργους συνειρμούς! Το 2005 μας επιφύλασσε μια μεγάλη έκπληξη, αυτή του remake μιας ακόμα προπολεμικής ταινίας η οποία δεν θα έλεγε κανείς ότι ήταν άξια θαυμασμού κι αντιγραφής. Αλλά το παραμυθάκι πλέον είναι γνωστό, οι ιδέες στερεύουν, έμπνευση και διάθεση δεν υπάρχει και το ξαναζεσταμένο φαΐ, όσο πρόχειρο κι αν ακούγεται είναι πάντα μια εύκολη και συνήθως εμπορική λύση.

Σαν story δεν μπορεί να τ’ αρνηθεί κανείς πως είναι ενδιαφέρον. Ποιος άλλωστε είναι εκείνος που μένει αδιάφορος μπροστά σε μια πραγματική ιστορία φαντασμάτων που έκανε τον γύρω ολόκληρου του κόσμου, ξεσήκωσε μελετητές, σόκαρε την κοινή γνώμη και γέμισε τα πορτοφόλια κάποιων; Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που μέχρι και σήμερα δεν είναι λίγες οι επισκέπτες του Amityville που θέλουν να πάρουν από κοντά μια ανάσα τρόμου.

Κι ενώ η σκηνοθεσία είναι πιο νευρωτική, με πιο σκοτεινές και κατά συνέπεια πιο τρομακτικές γωνίες λήψης, το πρόβλημα της πρωτότυπης ταινίας παρουσιάζεται κι εδώ. Το αδύναμο σενάριο, το οποίο αποτελεί ακριβή αντιγραφή του πρώτου και αποπνέει έναν παλιομοδίτικο αέρα αν και κάνει μεγάλη προσπάθεια να μην ξεφύγει από το βιβλίο όπου και αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης της ταινίας. Όμως όσο πλησιάζουμε προς το τέλος τα πράγματα αρχίζουν και μπάζουν νερά αφού το ένα κλισέ διαδέχεται το άλλο. Το ghost story μπαίνει σε δεύτερη μοίρα και η παράφρονη βία ξεσπάει θυμίζοντας κάτι από splatter teenager movies της κακιάς ώρας.

Ο Reynolds είναι καλός στο ρόλο του καλού και πλακατζή πατέρα, αλλά μόνο μέχρι εκείνο το σημείο. Δυστυχώς το πέρασμά του από την λογική στην παράνοια δεν είναι εμφανές και η λεπτή διαχωριστική γραμμή που πρέπει να διανύσει δεν γίνεται αντιληπτή από τον θεατή, με πρόσθετο στοιχείο την μη ρεαλιστική απεικόνιση των εκφράσεων στο πρόσωπό του.

Η George από την άλλη στέκεται στο ύψος του χαρακτήρα της και πείθει σε αρκετά μεγάλο βαθμό στο ρόλο του προστάτη της οικογένειάς της απέναντι σε όλα τα κακά που συμβαίνουν στο σπίτι και πολύ περισσότερο απέναντι στον πατέρα των παιδιών της που δεν μπορεί να τον χειριστεί βίαια λόγω του συναισθηματικού τομέα.

Οι υπόλοιποι ρόλοι είναι εκείνοι των παιδιών οι οποίοι και είναι σαν να μην υπάρχουν αφού δεν υπάρχει ούτε μια Fanning ούτε ένας Osment που να σε καθηλώσουν με το βλέμμα και την πειστικότητά τους. Βέβαια το γιατί πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να υπάρχει και ένα τρομαχτικό βρομόπαιδο ασχέτως φύλου, δεν το έχω καταλάβει, αλλά μάλλον το “The Ring” έκανε το θαύμα του.

Δεν είναι ακόμα μια κακή ταινία του είδους, αλλά μια ταινία που απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό. Αν σας αρέσουν οι ιστορίες με στοιχειωμένα σπίτια, αν έχετε δει και σας άρεσε η πρωτότυπη, τότε ναι, θα περάσετε μιάμιση ώρα ευχάριστα. Αν πάλι δεν ανήκετε σ’ αυτή την κατηγορία, καλύτερα να το ξανασκεφτείτε.
Βαθμολογία 5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Τρόμος Στο Amityville
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: Andrew Douglas
Πρωταγωνιστές: Ryan Reynolds, Melissa George, Jesse James, Jimmy Bennett, Philip Baker Hall
Παραγωγή: 2005
Διάρκεια: 96’

Επίσημο site:
http://www.amityvillehorrormovie.com/