Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο νεαρός σιδηρουργός Balian θα βρεθεί στον κυκεώνα των ιστορικών γεγονότων των σταυροφοριών στις αρχές του 12ου αιώνα.
Θα χριστεί ιππότης και θα οδηγήσει τα στρατεύματα των χριστιανών, αρχικά στην επιδίωξη της διατήρησης της ειρήνης με τους μουσουλμάνους και, στη συνέχεια, στην υπεράσπιση της Ιερουσαλήμ από τους εχθρούς της.

Προσωπική άποψη:

Όταν πίσω από μια τόσο μεγάλη παραγωγή κρύβεται το όνομα του Ridley Scott και έπειτα από έναν “Μονομάχο” που κέρδισε μερικούς και απ’ τους πιο δύσκολους θεατές, οι αξιώσεις σου είναι μεγάλες. Όχι μόνο γιατί προσδοκείς να δεις μια επική παραγωγή με εφετζίδικες σκηνές δράσης, αλλά γιατί περιμένεις να δεις αποτυπωμένη στο πανί την ουσία της ιστορίας και της χρονολογικής περιόδου με την οποία καταπιάνεται.

Ως προς το πρώτο σκέλος η ταινία του Scott πετυχαίνει απόλυτα το σκοπό της. Οι σκηνές μάχης, όπου αυτές υπάρχουν, γιατί μην κοροϊδευόμαστε, θέλαμε παραπάνω, είναι δυναμικές, επικές και εντυπωσιακές. Αν μη τι άλλο είναι αυτό που θα ήθελε να δει για να χορτάσει το μάτι του θεατή που αναζητούσε τη δράση και την ένταση. Χρησιμοποιώντας ως καμβά την Ιερουσαλήμ των σταυροφοριών, ζωγραφίζει πάνω της, προσπαθώντας να δώσει, όχι ένα ντοκιμαντέρ, αλλά μια απεικόνιση των γεγονότων, προσπαθώντας ωστόσο ν’ αποφύγει την παγίδα της μυθοπλασίας.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι άρτια σχεδιασμένα, αλλά πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά σε μια παραγωγή σαν αυτή που φιλοδοξεί να γίνει το blockbuster που θ’ ακολουθήσει την προηγούμενη επιτυχία του δημιουργού. Η μουσική έρχεται να συμπληρώσει το εντυπωσιακό οπτικό αποτέλεσμα, χωρίς να έχει κάτι το ξεχωριστό, ωστόσο έχει εκείνο το επικό στοιχείο από τις σάλπιγγες και τα φωνητικά υπεράριθμων χορωδιών που πάντα αποτελούν ένα εντυπωσιακό κομμάτι στα soundtracks του είδους.

Η σκηνοθεσία όμως και τα πορτρέτα που φτιάχνει ο Scott, έρχονται να υποβιβαστούν από ένα σενάριο που θα μπορούσε να είναι εντυπωσιακό και όμως πέφτει θύμα αδικαιολόγητων επιβραδύνσεων ή επιταγχύσεων άλλες φορές, μεγαλεπήβολων αλλά στερεότυπων ηρωικών διαλόγων, κάτι που κάνει τόσο τους διαλόγους όσο και τους χαρακτήρες μονόχρωμους.

Ο Bloom δεν ξέρω κατά πόσο επιλέχτηκε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο λόγω ταλέντου ή λόγω απήχησης οφειλομένη στον “Άρχοντα Των Δαχτυλιδιών”, ούτε κατά πόσο η επιλογή αυτή ήταν τελικά ενδεδειγμένη. Δεν θα έλεγα ότι είναι κακός, όχι κάτι πάνω τους όμως που προκαλεί εκνευρισμό, ίσως γιατί του λείπει εκείνο το δυναμικό στοιχείο που θα χαρακτήριζε τον άνθρωπο που καλείται να προστατέψει μια πόλη σαν την Ιερουσαλήμ.

Οι υπόλοιποι χαρακτήρες με γέμισαν περισσότερο καθώς τους βρήκα πιο εκφραστικούς και δοτικούς, χωρίς ωστόσο να μπορώ να ξεχωρίσω με διαφορά κάποιον μεταξύ των Green, Neeson, Gleeson και Irons. Στον αντίποδα, ξεχωριστή ήταν η παρουσία του λεπρού βασιλιά. Το βλέμμα του, πίσω από την ασημένια μάσκα που έκρυβε το πρόσωπό του, όπως και οι κινήσεις του σώματός του, ήταν αρκετά στοιχεία για να εκφραστεί κάθε συναίσθημά του. Εκ των υστέρων βέβαια ως παρουσία δεν με εξέπληξε, αφού πίσω από την μάσκα δεν ήταν άλλος από τον εξαιρετικό Edward Norton που για μια ακόμα φορά απέδειξε πως δεν χρειάζονται υπερβολές για ν’ αποδείξεις το ταλέντο σου.

Σε γενικές γραμμές δεν πρόκειται για μια ταινία που μπορεί να σου μείνει αξέχαστη, αλλά ωστόσο πρόκειται για μια ταινία αξιόλογη σε αρκετά σημεία που αξίζει να την δεις και να έχεις άποψη. Εντυπωσιακά σκηνικά, επική η μάχη στην κορύφωση του τέλους, αλλά ένα σενάριο που χωλαίνει από μακροσκελείς, άχρηστους διαλόγους και ένας πρωταγωνιστής, που μπορεί να μην είναι για πέταμα, όμως δεν φέρει το ειδικό βάρος του Crowe, αν και η σύγκριση ίσως να μην είναι δίκαιη.
Βαθμολογία 7/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Το Βασίλειο Των Ουρανών
Είδος: Ιστορική
Σκηνοθέτης: Ridley Scott
Πρωταγωνιστές: Orlando Bloom, Eva Green, Liam Neeson, Jeremy Irons, David Thewlis, Jouko Ahola, Edward Norton, Ghassan Massoud, Brendan Gleeson, Michael Sheen
Μουσική: Harry Gregson-Williams
Παραγωγή: 2005
Διάρκεια: 145’

Επίσημο site:

http://www.foxstore.com/mainframe.htm