Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ένας εφευρέτης ζει σε ένα κάστρο μαζί με το σημαντικότερο δημιούργημά του, τον Edward. Δεν τον έχει τελειοποιήσει ακόμη κι έτσι ο Edward, αντί για χέρια έχει κοφτερά ψαλίδια.
Όταν ο εφευρέτης πεθάνει ξαφνικά, ο Edward θα μείνει ημιτελής και μόνος, μέχρι τη μέρα που μια πλασιέ καλλυντικών θα τον βρει στο κάστρο.
Η καλή κυρία προθυμοποιείται να τον φιλοξενήσει στο σπίτι της, γεγονός που θα φέρει μεγάλη αναστάτωση στους κατοίκους της μικρής πόλης.

Προσωπική άποψη:
Ο Tim Burton ποτέ δεν έκρυψε την παιδική διάθεση που κρύβει μέσα στην ψυχή του. Πάντα έπαιζε με τα αισθήματα και τις ψευδαισθήσεις μας, με το υπαρκτό και το παραμυθένιο, που το ένα μέσα του κλείνει την αλήθεια και την μαγεία του άλλου, σαν ένα παζλ όπου τα κομμάτια του αλληλοσυμπληρώνονται. Οι ήρωές του, πάντα μοναχικοί και απόκοσμοι, με μια όψη που πολλές φορές άγγιξε την καρικατουρίστικη και όμως, τόσο τρυφερή παρά το απρόσιτο παρουσιαστικό που ίσως να μας κράταγε μακρυά τους. Όλοι έχουν την μαγευτική γοητεία του, την γοητεία εκείνη που περικλύει το σκοτάδι, το ίδιο και ο Ψαλιδοχέρης.

Ο Ψαλιδοχέρης δεν είναι ένα τέρας, αλλά ένα άτυχο πλάσμα, που μοίρα του έμελλε να κάνει τη νύχτα και το σκοτάδι συντρόφους του. Δεν ήταν εκείνος που επέλεξε την τύχη του, αλλά η ίδια η μοίρα, που πολλές φορές παίζει εις βάρος μας παράξενα παιχνίδια. Παιχνίδια που πολλές φορές μπορεί να μας αφήνουν να πορευόμαστε με μοναδικό σύμμαχο τη μοναξιά μας, όχι γιατί εμείς δεν αντέχουμε την διαφορετικότητά μας, αλλά οι άλλοι γύρω μας, που τρομάζουν και φοβούνται να μας προσεγγίσουν, να νιώσουν τι έχουμε μέσα μας. Ο Ψαλιδοχέρης έχει σάρκα, έχει αισθήματα και έχει και όνομα. Είναι ο Edward, που δεν ήθελε, αλλά για τον δικό μας κόσμο έμελλε να είναι παράξενος.

Ο Burton επιλέγει για τον ονειρικά πλασμένο μικρόκοσμό του, μια καρτουνίστικη αναπαράσταση, όπου επικρατεί απόλυτη συμμετρία κι έντονα χρώματα, κάτι το οποίο δεν είναι τυχαίο. Όλη αυτή η εικονική υπερβολή της αψεγάδιαστης εικόνας, είναι απλά το μέσον για να μας κάνει να αντιληφθούμε πόσο ευτελή κι εύθραυστα είναι όσα μας περιβάλλουν. Πως η καθημέρινότητά μας είναι πολύ πιο ευαίσθητη απ’ όσο θέλουν τα σύχρονα κοινωνικά στερεότυπα να μας κάνουν να πιστεύουμε. Όσο ωραίο και να ‘ναι το περιτύλιγμα, ποτέ μην είσαι σίγουρος για το τι κρύβεται από κάτω. Μπορεί τελικά να σε εκπλήξει!

Και όσο άδικο και αν φανεί σε κάποιους το τέλος, είναι από εκείνα που μας έχει συνηθίσει ο Burton, γιατί ακόμα και τα παραμύθια δεν έχουν πάντα happy end, όχι τουλάχιστον όπως θα το εννοούσαμε εμείς ως αφελείς θεατές. Γιατί άραγε η ευτυχία βρίσκεται στο τέλος ή στη διαδρομή του ταξιδιού; Δύσκολο, ειδικά αν έχεια μάθει να τα θες όλα. Όμως τελικά, το πιο σημαντικό είναι το ταξίδι και το γλυκόπικρο χαμόγελο που σου φέρνει στα χείλη ο λογισμός του. Γιατί ακόμα και αν δεν είσαι ο υπέρτατος νικητής, έχεις αποκομίσει το πιο σπουδαίο πράγμα. Μπορείς να αντιλαμβάνεσαι, να αισθάνεσαι, να κατανοείς, να συγχωρείς, να αγαπάς, να λες αντίο.

Ο λατρεμένος Johnny Depp στα πρώτα του βήματα και τελικά, ξαναβλέποντάς τον, μόνο ένα πράγμα μπορώ να σκεφτώ. Ότι όσα χρόνια και αν περάσουν και όσο και αν πλέον έχει προσανανατολιστεί σε πιο ώριμους και σκοτεινούς ρόλους, πάντα θα είναι ο Ψαλιδοχέρης των νιάτων μας. Πάντα θα είναι ο Edward με το θλιμένο βλέμμα, που συνήθιζε τέτοιες μέρες να μας κάνει σαν παιδιά να πιστεύουμε στο όνειρο, στο δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Το τρυφερό εκείνο πλάσμα, που πίσω από το όχι τόσο κολακευτικό παρουσιαστικό του, και από τις κοφτερές λεπίδες στα χέρια του, έκρυβε τέτοια αγάπη και κατανόηση που δύσκολα μπορούμε να καταλάβουμε ή ακόμα και να αντέξουμε. Που μας έκανε να περιμένουμε να δούμε χιόνι για να πιστέψουμε κι εμείς πως είναι κάπου εκεί έξω ζωντανός, προσπαθώντας να ξεγελάσει τη θλίψη της μοναξιάς του.

Όμως και η Winona Ryder, δύο χρόνια μετά τον “Σκαθαροζούμη”, έρχεται στο ρόλο της επίγειας νεράιδας, εκείνης που μπορεί να δει καλύτερα απ’ τον καθένα πίσω από τα ψαλίδια του Edward, εκείνης που μπορεί να φωτίσει, έστω και για λίγο, την ζωή του περισσότερο από κάθε τι. Θυμίζει κάτι από Disney και “Beauty & The Beast” ε; Μπορεί να είναι κι έτσι! Άλλωστε μην ξεχνάμε πως ο Burton εργάστηκε στα studio Disney για αρκετά χρόνια. Όμως, όπως και να ‘χει, όπως και ο Depp, έτσι και αυτή η εικόνα της Winona, είναι εκείνη που θα ήθελε να κρατήσω για πάντα στο μυαλό που από εκείνη.

Η γραμμή μεταξύ λογικής και ακρότητας είναι πολύ λεπτή και αν την ξεπεράσεις, μπορεί να μην καταφέρεις να γυρίσεις πίσω. Δεν είναι όμως απαραίτητα κακό. Ίσως τελικά να είσαι πιο ευτυχισμένος στη μοναξιά του σκοταδιού σου συντροφιά με όμορφες αναμνήσεις και δυσσάρεστες εμπειρίες, παρά με την άγνοια καλαχτάρα του να τα βιώσεις. Υπάρχουν παραμύθια και παραμύθια και ο Burton εδώ και χρόνια, μας έχει κάνει να λατρεύουμε τα δικά του παράξενα και απόκοσμα και να δενόμαστε με τους ήρωές του όσο με λίγους. Γιατί ακόμα και μέσα στο πιο παράλογο και αλλοπρόσαλο, μπορεί να βρει κανείς μια λογική, τόσο πραγματική και μαγική που να τον ξαφνιάσει, τόσο για την ύπαρξή της, όσο και για την άγνοιά του.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Ψαλιδοχέρης
Είδος: Φαντασίας
Σκηνοθέτης: Tim Burton
Πρωταγωνιστές: Johnny Depp, Winona Ryder, Dianne Wiest, Anthony Michael Hall, Kathy Baker, Caroline Aaron
Παραγωγή: 1990
Διάρκεια: 100’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0099487/
http://en.wikipedia.org/wiki/Edward_Scissorhands
http://minadream.com/timburton/EdwardScissorHands.htm