Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ένας Γάλλος, παράνομος μετανάστης στις Η.Π.Α., κάνει λευκό γάμο με μια Αμερικανίδα για να πάρει την πράσινη κάρτα κι εκείνη να καταφέρει ν’ αποκτήσει το σπίτι των ονείρων της.
Ωστόσο, το Τμήμα Αλλοδαπών απειλεί ότι θα τον απελάσει αν δεν αποδείξει ότι ο γάμος του είναι ουσιαστικός και όχι τυπικός.
Για να αποδείξουν λοιπόν ότι είναι αληθινό ζευγάρι, αναγκάζονται για ένα Σαββατοκύριακο να μείνουν κάτω από την ίδια στέγη.

Προσωπική άποψη:
Άραγε, για να θεωρηθεί μια ταινία διαχρονική, πρέπει να έχει μεγαλεπήβολα οπτικά και ηχητικά εφέ, ευφάνταστο σενάριο και δημιουργική σκηνοθεσία; Μερικές φορές μπορεί να είναι έτσι, όμως κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητο. Υπάρχουν ταινίες, που μέσα απ’ την λιτότητα ή ακόμα και την αφέλειά τους καταφέρνουν να σε κερδίσουν, γιατί έχουν εκείνα τα στοιχεία που είναι ικανά να υποσκελίσουν οτιδήποτε θα το έφερνε δεύτερο στην καρδιά σου.

Το “Green Card” είναι μια συμπαθέστατη ερωτική κομεντί σχετικά με την συνύπαρξη δύο εκ διαμέτρου αντίθετων χαρακτήρων που έχουν γαλουχηθεί με μια εντελώς διαφορετική κουλτούρα. Μπορούν άραγε δύο τέτοιοι κόσμοι να συνυπάρξουν για έναν κοινό σκοπό που θα φέρει στον καθένα διαφορετικά οφέλη; Τελικά θα μπορούσε και όχι μόνο να μείνει εκεί, αλλά να πάει και λίγο παραπέρα επιβεβαιώνοντας την φυσική θεωρία ότι τα ετερώνυμα έλκονται.

Ο Weir εδώ, για μια ακόμα φορά στην καριέρα του κρατάει διπλό ρόλο, εκείνο του συγγραφέα και του σκηνοθέτη. Και αν και σίγουρα δεν μιλάμε για την καλύτερή του δουλειά, το συνολικό αποτέλεσμα ικανοποιεί. Κατά τη διάρκεια του έργου μπορεί αν μην έχουμε μεγάλες διακυμάνσεις, όμως υπάρχουν εκείνες οι στιγμές που σε εκπλήσσουν ευχάριστα και είτε σε ανεβάζουν είτε σε κατεβάζουν από το ροζ συννεφάκι σου. Δεν είναι όλα στη ζωή μαύρα ή άσπρα, υπάρχει και το γκρι και ο Weir ξέρει μέσα από τις ταινίες του να μας περνάει για τα καλά το συγκεκριμένο μήνυμα.

Ο Gerard Depardieu, αν και Γάλλος, είναι ένας ηθοποιός που λατρεύω. Ο λόγος, ότι είναι από τους λίγους εν ζωή ηθοποιούς που δεν παίζει μόνο με τα λόγια, αλλά και με ολόκληρο το σώμα του. Πώς να τον συγκρίνω λοιπόν στο εκφραστικό κομμάτι, που για μένα αποτελεί σημαντικό κεφάλαιο στην ηθοποιία, με κάποιους άλλους, που ναι μεν είναι καλοί ερμηνευτές, αλλά μέχρι εκεί; Απολαυστικός όπως πάντως, ακόμα και σε ανάλαφρες κομεντί του είδους καταφέρνει να εντυπωσιάσει και να συγκινήσει και γιατί όχι, να ελκύσει μια γυναίκα κι ας μην είναι ο Brad.

Η Andie MacDowell απ’ την άλλη, ίσως να ήταν εκείνο ακριβώς το θηλυκό που χρειαζόταν για να συμπληρώσει την εικόνα του Depardieu. Εκείνη όμορφη, αλλά χωρίς να είναι η πιο εντυπωσιακή και απλησίαστη γυναίκα στον πλανήτη, αλλά σίγουρα πολύ καλύτερη από τον παρτενέρ της, οπτικώς τουλάχιστον, κάτι που σε κρατάει σε εγρήγορση, όχι για κανέναν ιδιαίτερο λόγο, αλλά για να δεις αν τελικά θα την ρίξει. Ζεστή κι ανθρώπινη, χωρίς να ξεφεύγει από το γήινο και το πραγματικό, είναι μια καλή παρουσία που συμπληρώνει όμορφα κι ευχάριστα το καρέ.

Το συναισθηματικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο αμφιταλαντεύονται οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ο κεντρικός άξονας, προκαλώντας άλλοτε θυμό και άλλοτε συγκίνηση. Ακόμα κι αν κοντεύουν να περάσουν 20 χρόνια, ακόμα και αν πολλές αισθηματικές κομεντί κυκλοφόρησαν και θα μπορούσαν να έχουν πάρει την θέση της, δεν το καταφέρνουν, ίσως γιατί η αλήθεια που κρυβόταν στις ταινίες του τότε, κάπου στην πορεία να χάθηκε. Ίσως κάπου να σβήστηκε ανάμεσα στο sex και τις ίντριγκες, δίνοντας τη θέση της σε κάτι πολύ πιο ευτελές από το απλό, ανθρώπινο, καθημερινό συναίσθημα.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Πράσινη Κάρτα
Είδος: Κομεντί
Σκηνοθέτης: Peter Weir
Πρωταγωνιστές: Gerard Depardieu, Andie MacDowell, Bebe Neuwirth, Gregg Edelman, Robert Prosky
Παραγωγή: 1990
Διάρκεια: 107’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0099699/
http://en.wikipedia.org/wiki/Green_Card_(film)