...

Τετάρτη, Μαΐου 07, 2008

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Τούλα είναι η κόρη μιας μεσοαστικής ελληνικής οικογένειας που ζει στην Αμερική. Μένει και δουλεύει μαζί με τους γονείς της οι οποίοι το μόνο που θέλουν είναι να παντρευτεί ένα καλό ελληνόπουλο καθώς πλησιάζει επικίνδυνα στο να μείνει στο ράφι.
Κάποια στιγμή αποφασίζει να πάρει το μέλλον στα χέρια της ενώ παράλληλα ερωτεύεται τον Ian, έναν νεαρό αμερικάνο.
Τα πράγματα θα δυσκολέψουν όταν οι δικοί της θα μάθουν για τη σχέση της και πολύ περισσότερο όταν ο Ian θα ζητήσει την Τούλα σε γάμο.

Προσωπική άποψη:
Παίρνουμε έναν Έλληνα μετανάστη που ολοκλήρωση της οικογενειακής του ευτυχίας είναι το να παντρευτεί η κόρη του έναν Έλληνα και να κάνουνε πολλά μικρά Ελληνάκια. Παίρνουμε μια καταπιεσμένη τριαντάρα όπου λίγο πριν μείνει στο ράφι ξυπνάει μέσα της η Μαρία η άσχημη κι αποφασίζει να πάρει τη ζωή στα χέρια της. Παίρνουμε έναν Αμερικάνο που έχει βάλει αμέτι μου χαμέτι μου να παντρευτεί την Ελληνίδα αυτή και τέλος παίρνουμε όλη την τρελή οικογένεια της μέλλουσας νύφης. Τα βάζουμε όλα αυτά στο κινηματογραφικό blender και το αποτέλεσμα... μπάχαλο!

Μεγάλη εμπορική επιτυχία την οποία όμως δε μπορώ να καταλάβω και πολύ περισσότερο να εξηγήσω. Όχι ότι δεν είναι αστεία (έως γελοία κάποιες στιγμές) αυτά που συμβαίνουν αλλά έχω την αίσθηση πως η ταινία απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό. Στο κοινό εκείνο που λόγω αντίληψης θα βρει διασκεδαστικό κάθε άκρως τρελό κι απόρρητο ευτράπελο που λαμβάνει χώρα στην οθόνη του. Κατά την ταπεινή μου άποψη το αστείο δεν βρίσκεται τόσο σ’ αυτά που κάνουν οι Έλληνες όσο στις αντιδράσεις των ανθρώπων γύρω τους.

Η ελληνικής καταγωγής σύζυγος του Tom Hanks, Rita Wilson είδε σ’ ένα bar για stand up comedy τη Nia Vardalos, επίσης ελληνικής καταγωγής, να σατιρίζει τις συνήθειες μιας ελληνικής οικογένειας και της πρότεινε συνεργασία ώστε όλο αυτό να βγει στη μεγάλη οθόνη. Όπως αποδείχτηκε η ιδέα αυτή ήταν χρυσός αφού η ταινία επέφερε τα εκατονταπλάσια κέρδη ενώ είχε μόλις κόστος παραγωγής 5 εκατομμύρια δολάρια.

Υπερβολικό! Αν και γέλασα αρκετά, ως σύνολο το θεώρησα υπερβολικό. Δεν πιστεύω ότι κάποιος Έλληνας μετανάστης θα έφτιαχνε το σπίτι του με τις προδιαγραφές της Ακρόπολης. Όσο για την αντίδραση της άμοιρης οικογένειας; Δεν ξέρω! Προσωπικά θα πάθαινα αμόκ μόνο αν μου έφερναν τα παιδιά μου κάποιον άνθρωπο πολύ-πολύ ιδιαίτερης καταγωγής. Όχι πως δεν θα προτιμούσα Έλληνα, παπούτσι από τον τόπο σου λένε, αλλά θα προσπαθούσα να το αντιμετωπίσω πιο ψύχραιμα.

Βλέποντας την περιοχή και τον τρόπο ζωής της οικογένειας το μυαλό σου πάει κατευθείαν στην Astoria. Ελληνικά μαγαζιά και οικογένειες που μοιράζονται και κινούνται μέσα σ’ έναν χώρο που προσπαθούν να μοιάζει οικείος τους. Έντονες είναι και οι νότες της ελληνικής μουσικής. Το μπουζούκι ντύνει κάθε σκηνή παραλογισμού σα να μαρκάρουν οι Έλληνες την περιοχή τους.

Η Nia Vardalos είχε αυτό που χρειαζόταν. Βρίσκεται στη σωστή ηλικία για γάμο κι απ’ τη στιγμή που δεν είναι η Angelina Jolie μπορούσε άνετα να μεταμορφωθεί από τέρας που κανείς δεν του έδινε σημασία σε μια συμπαθητική και τίμια κοπελίτσα της ελληνικής ομογένειας που το μόνο ψάχνει είναι το δικαίωμα στο όνειρο και στον έρωτα. Διασκεδαστική κι άμεση, καταφέρνει να σε κερδίσει έστω κι αν θεωρητικά έκανε κάτι που της ήταν ιδιαίτερα εύκολο.

Ο John Corbett συμπαθέστατος, μου άρεσε πολύ στο ρόλο του ταλαίπωρου Ian που περνάει του Χριστού τα πάθη υπομονετικά και με κατανόηση προκειμένου να ευχαριστήσει τη γυναίκα που αγαπάει και την οικογένειά της. Πάντως αν ήμουν εγώ στη θέση του μπορεί και να είχα φύγει τρέχοντας. Έχει αποδείξει άλλωστε και στο παρελθόν ότι το συγκεκριμένο είδος του ταιριάζει.

Οι πιο απολαυστικοί όμως στην όλη υπόθεση είναι ο μπαμπάς της Τούλας που υποδύεται ο Mike Constantine και η θεία Βούλα από την Andrea Martin. Με διαφορά οι πιο εκφραστικοί με μια ευελιξία στο πρόσωπο που από μόνη της, ακόμα κι αν το υπόλοιπο σύνολο δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο σε κάνει να ξεκαρδίζεσαι. Συμπληρωματικά θα ήθελα ν’ αναφέρω ότι όλα τα λεφτά είναι η γιαγιά της Τούλας η οποία τα έχει ελαφρώς χαμένα.

Συνολικά έχουμε μια χαριτωμένη σάτιρα πάνω στις συνήθειες μιας μεσοαστικής ελληνικής οικογένειας που όμως ζει στο εξωτερικό και προσπαθεί να διαφυλάξει τις αρχές και τις αξίες της. Προσπάθεια προώθησης των λέξεων φιλότιμο, ηθική, ανθρωπιά, φιλία, αγάπη. Σίγουρα ευχάριστο κι εύπεπτο δεν άξιζε όμως τον κόπο να το δεις σινεμά. Για ένα Κυριακάτικο βραδάκι σε DVD είναι καλό.
Βαθμολογία 6,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Γάμος Αλά Ελληνικά
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθέτης: Joel Zwick
Πρωταγωνιστές: Nia Vardalos, Gia Carides, John Corbett, Joey Fatone, Ian Gomez
Παραγωγή: 2002
Διάρκεια: 95’

Σχετικά site που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0259446/

Posted on Τετάρτη, Μαΐου 07, 2008 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

2 comments

Τρίτη, Μαΐου 06, 2008

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Edmond Dantes ένας φτωχός αλλά τίμιος Γάλλος υποπλοίαρχος από τη Μασσαλία εξαιτίας μιας σκευωρίας συλλαμβάνεται ως προδότης και καταδικάζεται σε φυλάκιση.
Εκεί προσπαθεί να κρατήσει την ελπίδα ζωντανή ελπίζοντας ότι μια μέρα θα καταφέρει να τιμωρήσει όλους εκείνους που τον έβλαψαν και του στέρησαν μια ευτυχισμένη ζωή.
Ένας γέροντας συγκρατούμενός του θα τον εντρυφήσει σ’ έναν νέο κόσμο κι όταν καταφέρει ν’ αποδράσει το μόνο που θα έχει ως στόχο είναι η εκδίκηση.

Προσωπική άποψη:
Κλασσική λογοτεχνία! Αλέξανδρος Δουμάς! Ποιος δεν ξέρει τα έργα του συγγραφέα που τόσο έχουν πολυδιαβαστεί και μεταφερθεί στον κινηματογράφο. Η συγκεκριμένη ιστορία παραδείγματος χάριν έχει μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη περίπου 20 φορές. Δεν έχω δει όλες τις υπόλοιπες αυτή όμως είναι το δίχως άλλο πολύ καλή. Και μπορεί ν’ αναρωτιέστε τι νέο μπορεί να έχει να προσφέρει αυτή η ταινία. Νέο σίγουρα όχι, ωστόσο στηριζόμενη στα κλασσικά μονοπάτια συνδυασμένα με επιτυχημένες παρεμβάσεις μετατρέπουν το αποτέλεσμα σε κάτι πιο σύγχρονο.

Το ομώνυμο βιβλίο είναι 1500 σελίδες και σίγουρα δε γίνεται να μην υπάρχουν αποκλείσεις (εδώ βέβαια επικρατεί το χάος). Αισθητικά και ποιοτικά όμως το αποτέλεσμα είναι τόσο καλό που δεν δίνεις καμία σημασία. Το σενάριο δεν είναι επιφανειακό και πίσω απ’ τον κάθε διάλογο κρύβεται ουσία. Το γενικότερο στυλ είναι σοφιστικέ κι η εκδίκηση δεν πλασάρεται όπως συνήθως. Ο Edmond δεν είναι τρελός, δεν δραπετεύει κι αρχίζει να σκοτώνει τους εχθρούς του, αλλά μελετάει την κατάσταση έτσι ώστε να χτυπήσει τη χρονική εκείνη στιγμή που είναι περισσότερο ευνοημένος. Στο συγκεκριμένο κομμάτι τουλάχιστον η σκέψη του Δουμά είναι ζωντανή.

Για τον Reynolds δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολείται με κάποιο μυθιστόρημα του Δουμά. Μετά τον Ρομπέν των Δασών αποφασίζει αυτή τη φορά ν’ ασχοληθεί με τον Κόμη Μόντε Κρίστο. Μπορεί συνολικά το αποτέλεσμα να μην παίρνει άριστα είναι όμως καλοδουλεμένο και πλασμένο με κέφι και μεράκι. Η αναπαράσταση της εποχής είναι εξαιρετική και οι όμορφες γωνίες λήψεις προσδίδουν έναν γοητευτικό τόνο στο όλο εγχείρημα. Επιπλέον οι σκηνές των ξιφομαχιών έχουν την απαιτούμενη έκταση κι ένταση συμπληρώνοντας το γραφικό σκηνικό.

Το μεγάλο ατού του έργου αποτελούν αδιαμφισβήτητα τα σκηνικά και τα κοστούμια. Μια ονειρική Γαλλία ξεδιπλώνεται μπροστά μας και σε συνδυασμό με την έξοχα συνδυασμένη μουσική επένδυση από τύμπανα και άρπες ο θεατής μπορεί ν’ αφεθεί.

Ο James Caviezel σ’ έναν ρόλο που του ταίριαξε γάντι και φάνηκε ν’ απόλαυσε. Ιδιαίτερα εκφραστικός, συνθέτει πολύ όμορφα μια πολύπλευρη προσωπικότητα αν και θα πρέπει στο μέλλον ν’ αποτινάξει από πάνω του το μελαγχολικό του βλέμμα που θυμίζει πληγωμένο κουταβάκι. Μπορεί να είναι όμορφο όμως δε μπορεί να συνδεθεί και να εκφράσει τα πάντα.

Ο Guy Pearce αν κι ιδιαίτερα αναγνωρισμένος εμένα δεν μου λέει σε γενικές γραμμές κάτι ιδιαίτερο. Ωστόσο στη συγκεκριμένη ταινία πιστεύω πως ξεπέρασε εαυτόν ενσαρκώνοντας ολοκληρωτικά το ρόλο του κακού της υπόθεσης. Έχει στο ύφος και στο βλέμμα του ακριβώς αυτό που χρειάζεται κάποιος για να γίνει αντιπαθής ακόμα κι αν δεν προβεί σε φρικαλέες πράξεις όπως αυτός.

Ειδική μνεία όμως θα ήθελα να παραθέσω στον αποθανόντα Richard Harris στο ρόλο του σοφού γέροντα που μεταλαμπαδεύει τις γνώσεις του στο κεντρικό πρωταγωνιστή που αποτέλεσε μια λαμπρή και ξεχωριστή παρουσία. Γοητευτικοί όμως είναι όχι μόνο οι πρωταγωνιστές, αλλά και οι δευτεραγωνιστές της ταινίας που αξίζουν την προσοχή μας.

Όσοι λοιπόν έσπευσαν να δουν μια αυτού κάθε αυτού κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος φαντάζομαι απογοητεύτηκαν. Όσοι πάλι δεν περίμεναν μια Ευρωπαϊκή, αλλά μια Αμερικάνικη παρουσίαση της ιστορίας σίγουρα απόλαυσαν το αποτέλεσμα. Εγώ ανήκω στο πλήθος της δεύτερης κατηγορίας και παρά που υπέφερε από πόνους στο στομάχι εκείνη την ημέρα (όταν πονάς η γκρίνια αυξάνεται) το ευχαριστήθηκα με την ψυχή μου και σίγουρα το ίδιο θα συμβεί και στους φίλους του είδους.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Κόμης Μόντε Κρίστο
Είδος: Εποχής
Σκηνοθέτης: Kevin Reynolds
Πρωταγωνιστές: James Caviezel, Guy Pearce, Dagmara Dominczyk, Richard Harris, Luis Guzman
Παραγωγή: 2002
Διάρκεια: 132’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0245844/
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Count_of_Monte_Cristo

Posted on Τρίτη, Μαΐου 06, 2008 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

12 comments

Δευτέρα, Μαΐου 05, 2008

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Seth είναι ένας από τους χιλιάδες αγγέλους που ζουν στο Λος Άντζελες με επουράνιο καθήκον τους την προστασία των ανθρώπων.
Θαυμάζει τους ανθρώπους και κατά βάθος τους ζηλεύει. Όλα αυτά τα συναισθήματα μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο όταν συναντά τη Maggie την οποία κι ερωτεύεται.
Τυφλωμένος από την αγάπη του γι’ αυτήν επιλέγει να τη συναντήσει και στη συνέχεια να κάνει ότι χρειαστεί για να μπορέσει να ζήσει ως άνθρωπος στο πλευρό της.

Προσωπική άποψη:
Υπάρχουν χιλιάδες αισθηματικές ταινίες με αταίριαστους έρωτες. Άλλους τους χωρίζει η κοινωνική τάξη, άλλους τ’ αντικρουόμενα συμφέροντα, άλλους η ασυμφωνία χαρακτήρων. Αυτή όμως η περίπτωση έχει κάτι ξεχωριστό. Εδώ οι ήρωες χωρίζονται από τον παράδεισο.

Ο Seth είναι ένας άγγελος με μοναδική αποστολή να παρακολουθεί σιωπηλά τους ανθρώπους κι όταν έρθει η ώρα του θανάτου τους να τους συνοδεύει έτσι ώστε να μην πανικοβάλλονται εξαιτίας της μετάβασής τους από μια κατάσταση σε μια άλλη. Απ’ την άλλη η Maggie είναι μια γιατρός που βρίσκεται σε ψυχολογική σύγχυση. Η χειρουργική την είχε κάνει να πιστεύει πως μπορεί να επέμβει όσο κανείς στην συνέχιση της ζωής ενός ανθρώπου μέχρι το θάνατο ενός ασθενή της. Τότε αρχίζει να καταλαβαίνει πως οι άνθρωποι δεν ελέγχουν τίποτα, κάτι που μπορεί και το κάνει μόνο μια ανώτερη δύναμη.

Κι όπως λέει στην ταινία, “τι να τα κάνεις τα φτερά αν δε μπορείς να νιώσεις τον αέρα στο πρόσωπό σου”; Τι κι αν είσαι άγγελος αν δε μπορείς να αισθανθείς, να ζήσεις. Παρακολουθούμε λοιπόν την αγωνία του Seth που θέλει να ζήσει, που μπορεί ν’ αγαπά και να ονειρεύεται να ζήσει τη ζωή του στο πλάι μιας γυναίκας με όποιο κόστος, ενώ παράλληλα η Maggie ψάχνει αυτό που θα οδηγήσει την ψυχή της στη λύτρωση.

Η προσέγγιση του Silberling είναι τόσο τρυφερή κι αέρινη όπως κι όλα τα υπόλοιπα στοιχεία της ταινίας. Τα πλάνα της δύσης και της ανατολής δίπλα στη θάλασσα όπου προσμένουν το θείο κάλεσμα οι άγγελοι είναι απλά μαγευτικά. Επιπλέον δεν διστάζει να εστιάσει την κάμερα στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών. Έτσι τα συναισθήματά και οι σκέψεις τους γίνονται πιο κατανοητές, πιο άμεσες στον θεατή.

Κι όλες αυτές οι όμορφες εικόνες έρχονται να δέσουν άψογα με την εξαίσια μουσική. Ονειρικές, πραγματικά παραμυθένιες μελωδίες που μοιάζουν θεόσταλτες. Λες και οι άγγελοι μαζεύτηκαν όλοι μαζί ώστε να συνθέσουν μία χορωδία και να προσφέρουν μια όμορφη σπονδή στον άνθρωπο.

Η Meg Ryan είναι μια ηθοποιός που πάντα συμπαθούσα ιδιαιτέρως. Γοητευτική κι αέρινη, χωρίς τη στόφα της μεγάλης star νομίζω πως ήταν έξοχη επιλογή για το ρόλο της μελαγχολικής και γλυκιάς Maggie, που μπορεί να μην είναι άγγελος, αλλά πιστεύει σε κάτι πιο δυνατό, που θέλει να ελπίζει σε μικρά θαύματα που κρύβονται σε κάθε στιγμή της ζωής μας.

Ακόμα κι ο Cage μου είναι συμπαθής σ’ αυτή την ταινία. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια δεν έχει εκείνο το βοϊδίσιο βλέμμα που με συγχύζει, αλλά εκπέμπει κάτι τόσο γλυκό, τρυφερό και συνεσταλμένο καθώς προσπαθεί να διεκδικήσει το δικαίωμα στο όνειρο και ν’ ανακαλύψει όσο περισσότερο μπορεί έναν κόσμο τόσο οικείο, αλλά και τόσο άγνωστο σ’ αυτόν.

Ρομαντισμός, αγάπη και συγκίνηση παντρεύονται και το αποτέλεσμα είναι μοναδικό. Η χημείο μεταξύ των πρωταγωνιστών είναι πολύ καλή κι αυτό ευνοεί σε μεγάλο βαθμό την ταινία. Δεν πρόκειται για μια ακόμα δακρύβρεχτη ιστορία αλλά για κάτι παραπάνω. Όλοι έχουν δικαίωμα στο όνειρο, όλοι μπορούν να το διεκδικήσουν. Είναι όμως αυτό αρκετό; Ποιος ξέρει! Όλα λένε έχουν το λόγο τους. Αν όμως δεν έχετε δει αυτό το μικρό αριστούργημα κάντε το. Η γλυκόπικρη γεύση που θα σας αφήσει δε νομίζω να ξεχαστεί εύκολα.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Η Πόλη Των Αγγέλων
Είδος: Αισθηματική
Σκηνοθέτης: Brad Silberling
Πρωταγωνιστές: Nicolas Cage, Meg Ryan, Andre Braugher, Dennis Franz, Colm Feore, Joanna Merlin, Sarah Dampf
Παραγωγή: 1998
Διάρκεια: 114’

Επίσημο site:

http://city-of-angels.warnerbros.com/

Posted on Δευτέρα, Μαΐου 05, 2008 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

6 comments

Κυριακή, Μαΐου 04, 2008

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η αληθινή ιστορία της Ιωάννας Της Λωραίνης που σύμφωνα με τον θρύλο άλλαξε την ιστορία της Γαλλίας.
Από την παιδική της ηλικία, στα οράματα που την οδήγησαν μπροστά στον βασιλιά και την κατάκτηση της Ορλεάνης, μέχρι τη σύλληψη και τη θανάτωσή της ως μάγισσας.

Προσωπική άποψη:
Παίρνουμε ως βάση ότι μιλάμε για μια πραγματική ιστορία. Για πρόσωπα που έζησαν και για γεγονότα που επηρέασαν δραματικά τη Γαλλική ιστορία στη διάρκεια του μεσαίωνα. Ιστορικά λοιπόν η ταινία βαδίζει αρκετά καλά αν και κάπως άνευρα. Αλλά τι να σου κάνει η ιστορία από μόνη της όταν όσοι συμβάλλουν σ’ αυτή δε μπορούν να κάνουν το κάτι παραπάνω.

Κι όλα τα στραβά ξεκινάνε από το ανούσιο σενάριο που αναλώνεται σε ξύλινους και δίχως ενδιαφέρον διάλογους. Από ‘κει κι έπειτα το βάρος πέφτει στις πλάτες του Besson. Καλογυρισμένη; Δε νομίζω! Πολύ στυλιζαρισμένη και σίγουρα όχι του γούστου μου. Ακόμα κι οι σκηνές μάχης και δράσης μοιάζουν πολύ... φτηνές. Σίγουρα ο Besson δεν αγνοεί την ιστορία της Ιωάννας, ωστόσο μοιάζει να την παραγκωνίζει προς χάριν εντυπωσιασμού. Δεν νοιάζεται να πλάσσει ενδιαφέροντες ήρωες με προσωπικότητα ούτε να δημιουργήσει ατμόσφαιρα. Βέβαια δε μπορώ να παραβλέψω τα flash-back και τα οράματα της Ιωάννας που έχουν κάποιο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον.

Παρά πάντως που ο σκηνοθέτης δεν παρουσιάζει μια σαφή εικόνα για την Ιωάννα, αφήνοντας απ’ έξω την προσωπική του άποψη κι αφήνοντας τον θεατή ν’ αποφασίσει μόνος του, μέσα στα υπερβολικά 160’, μάλλον μπερδεύει την κατάσταση παρά την οδηγεί από το αδιέξοδο στη λεωφόρο.

Τα σκηνικά λιτά και σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα της εποχής και της κουλτούρας που παρουσιάζουν. Σκηνογραφικά λοιπόν έχουμε την υπέρτατη προχειρότητα. Το ίδιο βέβαια δε συμβαίνει και με τα κοστούμια τα οποία είναι αρκούντως ικανοποιητικά. Αν κάτι λείπει έντονα απ’ αυτήν την ταινία είναι το σκοταδιστικό μεσαιωνικό κλίμα και το επιβλητικό περιβάλλον μιας εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί.

Για τη Milla Jovovich τι να πω; Δεν βοηθάει την κατάσταση στο ελάχιστο. Η Ιωάννα της Λωραίνης ήταν μια αγία, ιδεαλίστρια, αγωνίστρια. Δε γίνεται να ερμηνεύεται από την κάθε μία και να συμπεριφέρεται ως ένα οποιοδήποτε νευρόσπαστο κακομαθημένο παιδάκι. Δε μπορεί να ταυτιστεί με την ηρωίδα, κατά συνέπεια οι εκφράσεις της δεν είναι πειστικές ούτε τις πιο κρίσιμες στιγμές. Μπορεί οι προσπάθειές της να είναι φιλότιμες όμως δεν πείθει.

Όσο για το υπόλοιπο cast δεν είναι πολλά αυτά που μπορεί να πει κανείς καθώς ο Besson τους έχει εγκλωβίσει σ’ ένα ασφυκτικό περιβάλλον που δεν τους επιτρέψει ν’ αναπνεύσουν και να ξετυλίξουν τις ερμηνευτικές τους ικανότητες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Malkovich του οποίου η παρουσία παρά το ταλέντο του λόγω του κενού σεναρίου φαντάζει εντελώς άχαρη.

Συνολικά η ταινία δεν έχει να προσφέρει τίποτα στον θεατή. Αναλώνεται σε ξύλινους διάλογους και σε σκηνές φτηνού εντυπωσιασμού που ταιριάζουν γάντι στα σύγχρονα Χολιγουντιανά πρότυπα. Με άλλα λόγια αποβλέπουν στο να γεμίσουν τα ταμεία κι ας μην υπάρχει ίχνος ουσίας, καταφέρνοντας ωστόσο (κατά πάσα πιθανότητα) να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή. Προσωπικά μου χρειάστηκαν 4 φορές για να το δω ολόκληρο.
Βαθμολογία 4/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Η Ιωάννα Της Λωραίνης
Είδος: Ιστορική
Σκηνοθέτης: Luc Besson
Πρωταγωνιστές: Milla Jovovich, Dustin Hoffman, Faye Danaway, John Malkovich
Παραγωγή: 1999
Διάρκεια: 160’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0151137/
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Messenger:_The_Story_of_Joan_of_Arc

Posted on Κυριακή, Μαΐου 04, 2008 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

2 comments