KATE & LEOPOLD

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Kate συγκατοικεί με τον ηθοποιό αδερφό της στη Νέα Υόρκη. Στον πάνω όροφο μένει ο πρώην της, Stuart, ο οποίος έχει ανακαλύψει μια ρωγμή στο χρόνο κοντά σε μια γέφυρα στο Μπρούκλιν.
Ο Leopold ζει στο 1876 και σαστίζει μόλις βλέπει τον Stuart με την φωτογραφική του μηχανή. Τον παρακολουθεί και περνώντας μέσα απο τη ρωγμή βρίσκονται και οι δυο στον 21ο αιωνα.
Ο Leopold παρόλο που δεν καταλαβαίνει τίποτα απο όσα βλέπει σ’ αυτόν τον αιώνα χάρη στην εξυπνάδα του καταφέρνει να ανταποκριθεί στις νέες συνθήκες.
Όταν θα συναντηθούν θα ερωτευτούν ο ένας τον άλλο. Η Kate σύντομα θα ανακαλύψει πως άλλα είναι αυτά που έχουν σημασία στη ζωή κι οχι το να φτάσει όσο πιο ψηλά γίνεται και να κάνει την πλέον επιτυχημένη καριέρα.

Προσωπική άποψη:
Υπάρχουν κάποιες ταινίες που κάτι θέλουν να περάσουν στον θεατή και υπάρχουν άλλες που απλά έχουν σκοπό να περάσει η ώρα μας. Η συγκεκριμένη λοιπόν θα έπρεπε δίχως αμφιβολία και δισταγμό να μπει στη δεύτερη κατηγορία. Και ο προβληματισμός μου ως προς το να εκφράσω άποψη δεν έχει να κάνει με το ότι υπάγεται σε αυτή την κατηγορία, αλλά στο κατά πόσο επιτυγχάνει τον σκοπό της.

Έχουμε έναν τύπο που με κάποιον περίεργο τρόπο περνάει σε άλλη διάσταση κι από το μεσαιωνικό σύμπαν του προσγειώνεται ανώμαλα στο σύγχρονο παρόν. Από ‘κει και μετά τη συνέχεια λίγο-πολύ μπορείτε να την φανταστείτε. Πέφτει κατευθείαν πάνω σε μια ξανθιά αιθέρια ύπαρξη την οποία ερωτεύεται παράφορα αλλά που η χρονική απόσταση μεταξύ τους είναι ένα εμπόδιο για να έρθουν πιο κοντά.

Κι ως θεατής αναρωτιέμαι! Γιατί το σενάριο αναλώνεται σ’ ένα αταίριαστο ρομάντζο χωρίς να μου εξηγήσει βασικά πράγματα; Ο Leopold δεν έκανε την διαδρομή Παγκράτι – Κολιάτσου. Πέρασε από μια διάσταση σε μια άλλη και όσον αφορά αυτό το γεγονός δεν μας δίνεται καμία λογική εξήγηση, δεν τεκμηριώνεται με τίποτα έτσι ώστε να πάρουμε κι εμείς την υπόθεση πιο σοβαρά. Και πες ότι έχεις την καλή διάθεση να το παραβλέψεις, πως όμως να κάνεις το ίδιο και με το γεγονός ότι ο Leopold που έρχεται στο 2000 από το 1876, προσαρμόζεται αμέσως σε τόσο διαφορετικές συνθήκες απ’ αυτές που ήταν μαθημένος.

Και δεν λέω, γυναίκα είμαι και όλος αυτός ο ρομαντισμός με τα κεριά, τα ερωτικά γράμματα, τις απαγγελίες ποιημάτων, τα άσπρα άλογα κλπ. είναι ωραία αλλά έως ένα σημείο. Πόσο μπορώ να βλέπω τον κακόμοιρο Leopold να κάνει ότι καραγκιοζιλίκι μπορεί να φανταστεί κανείς και η Kate να σκέφτεται αν πρέπει να μείνει μαζί του ή με τον ηλίθιο όπου διατηρούσε σχέση πριν εμφανιστεί αυτός στη ζωή της; Σίγουρα όχι 2 ώρες!

Το να σχολιάσω ερμηνείες σε μια ταινία σαν κι αυτή δεν ξέρω κατά πόσο θα φανεί λογικό, αλλά θα προσπαθήσω να το κάνω. Έχω μια συμπάθεια στη Meg Ryan παρά τις κάκιστες, εξαιρουμένων κάποιων περιπτώσεων, κινηματογραφικές τις επιλογές. Η κοπέλα έχει ταλέντο αλλά διαλέγει λάθος μέσα για να το ξεδιπλώσει με αποτέλεσμα να χάνεται. Και στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να καταφέρνει να υποστηρίξει εκείνο το γλυκό και δυναμικό κορίτσι της διπλανής πόρτας που θέλει να επιτύχει αλλά είναι και ρομαντική, όμως μέχρι εκεί.

Τώρα όσον αφορά τον Hugh Jackman, κρίνοντας πάντα ερμηνευτικά, να πω πως μου έδωσε περισσότερα από τη Ryan. Είναι ένας πολύ ταλαντούχος ηθοποιός και ακόμα σε μια ταινία κατώτερου επιπέδου απ’ αυτό που μπορεί να υποστηρίξει, καταφέρνει να το αποδείξει περίτρανα και να κάνει τη διαφορά. Αριστοκρατικός, ευγενικός, τρυφερός και με τον αέρα μιας άλλης εποχής, καταφέρνει να πείσει ως Leopold και παρά τα όποια εκνευριστικά στοιχεία του να γίνει συμπαθής.

Υπερβολικά γλυκανάλατη και ως ένα βαθμό ανούσια αισθηματική κομεντί που δεν έχει να χαρίσει κανένα πρωτόγνωρο συναίσθημα ερωτικής διάθεσης. Έχουμε πήξει τόσο χρόνια στους αταίριαστους έρωτες και ο συγκεκριμένος, όσο τρυφερός και ρομαντικός κι αν είναι δεν πατάει πουθενά. Όσους ή μάλλον όσες πηγαίνουν ακόμα σχολείο θα συγκινηθούν μάλλον περισσότερο από τις υπόλοιπες.
Βαθμολογία 5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Kate & Leopold
Είδος: Αισθηματική
Σκηνοθέτης: James Mangold
Πρωταγωνιστές: Meg Ryan, Hugh Jackman, Breckin Meyer, Live Schreiber, Natasha Lyonne
Παραγωγή: 2001
Διάρκεια: 121’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0035423/
http://en.wikipedia.org/wiki/Kate_&_Leopold

Read More

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ - AMERICAN HOSTORY X

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο 16χρόνος Danny γράφει μια ιδιότυπη εργασία για το μάθημα της ιστορίας με θέμα τις περιστάσεις που οδήγησαν στη φυλακή τον μεγαλύτερο αδερφό του Derek.
Μέσα από το κείμενο της εργασίας πληροφορούμαστε τα γεγονότα που καθόρισαν τη συμπεριφορά του τελευταίου. Η δολοφονία του πατέρα του τον ωθεί σε μια φιλοσοφία μίσους στην οποία διοχετεύει την αδιαμφισβήτητη ευφυΐα του. Μετατρέπεται σε αρχηγό ενός τοπικού κινήματος νεοναζί για να βρεθεί στη συνέχεια στη φυλακή για διπλή ανθρωποκτονία.
Πλήρως αναμορφωμένος πλέον προσπαθεί να σώσει τον αδερφό του ο οποίος τον λάτρευε σαν είδωλο από τη βία και τον φανατισμό που πρέσβευε.

Προσωπική άποψη:
Ούτε μία, ούτε δύο! Πολλές είναι οι ταινίες που βλέπουμε κατά καιρούς κι ασχολούνται με τις φυλετικές διακρίσεις, πολύ λίγες είναι όμως εκείνες που έχουν καταφέρει να κάνουν τη διαφορά. Που έχουν καταφέρει να ξεχωρίσουν μέσα στο σωρό και ν’ αποτυπώσουν με ρεαλιστικότητα κι ακρίβεια το κλίμα ανάμεσα στις συμμορίες και τα συναισθήματα των ανθρώπων που πρεσβεύουν αυτά τα κινήματα. Τα “Μαθήματα Αμερικάνικης Ιστορίας”, ευτυχώς για μας, είναι μία απ’ αυτές.

Μια ναζιστική ομάδα νέων, που υπό το σήμα στην σβάστικας πρεσβεύουν την ανωτερότητα του λευκού λαού και προσπαθούν με κάθε μέσον, ακόμα και με τον θάνατο να κρατήσουν τους έγχρωμους στα χαμηλότερα κλιμάκια υπό το βάρος της εξουσιαστικής τους μπότας. Και νομίζοντας πως μπορούν να διατηρήσουν τις ισορροπίες, πέφτουν θύματα του ίδιας τους της μανίας καταστρέφοντας, όχι μόνο τις δικές τους ζωές, αλλά κι αυτών που αγαπάνε περισσότερο και ήθελαν να προστατεύσουν.

Η ουσία σε τέτοιες ιστορίες είναι το μίσος μιας κοινότητας, αν μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε έτσι, για μια άλλη. Πάνω σ’ αυτό το μίσος στηρίχτηκε ο Kaye και δημιούργησε μια απ’ τις πιο δυνατές και σοκαριστικές ταινίες όλων των εποχών. Παρά τις όποιες ευκολίες, οι ηλίθιοι συναισθηματικού μελοδραματισμοί απορρίπτονται, κατά συνέπεια, αυτό που παρακολουθούμε διαπερνάει το σώμα μας σαν ηλεκτρικό ρεύμα. Κι αν ειδικά λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι είναι η πρώτη ταινία του ως σκηνοθέτης, οφείλουμε τα του αποδώσουμε τον ύψιστο χαιρετισμό, καθώς είχε τα κότσια ν’ ασχοληθεί μ’ ένα τόσο ιδιαίτερο θέμα.

Η σκηνοθεσία του Kaye έχει αυτό που χρειάζεται! Νεύρο, είναι σφικτή και διακατέχεται λογική συνέχεια! Η χρήση ασπρόμαυρων flash back από το παρελθόν του Derek που τον οδήγησε στη φυλακή κι από κει στη μεταμέλεια και στην υιοθέτηση μια νέας στάσης ζωής, αποδίδουν κάτι περισσότερο από λειτουργικά κι ανεβάζουν την καλλιτεχνική ποιότητα πολλές βαθμίδες. Εκτός αυτού, έχουμε την χαρά να παρακολουθήσουμε ίσως την πιο βίαιη σκηνή που έχουμε δει ποτέ στο σινεμά, μια συγκλονιστική σκηνή ασέλγειας που αποτελεί καταλύτη στην εξέλιξη κι ένα φινάλε με τέτοια ένταση και συναισθηματική φόρτιση που όποιος το έχει δει, δύσκολα το ξεχνάει. Κι εκεί είναι η μεγάλη μαγκιά του σκηνοθέτη, στο ότι παραλείπει ένα ηθικοπλαστικό φινάλε που όλα θα ήταν ωραία και καλά.

Ο Norton αδιαμφισβήτητα στον πιο συγκλονιστικό ρόλο της καριέρας του, ντύνοντας τον χαρακτήρα του Derek με όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν ευδιάκριτες τις αλλαγές στον χαρακτήρα, στη συμπεριφορά και στην ίδια του τη ζωή, μέσω καταστάσεων που θα μπορούσαν ν’ αλλάξουν ακόμα και τον πιο σκληρό άνθρωπο. Δεν είναι τυχαία λοιπόν η πρώτη του υποψηφιότητα για oscar, άσχετα απ’ το αν δεν κατάφερε να κερδίσει, ούτε το γεγονός ότι μέσω αυτής της ταινίας αναδείχτηκε σ’ έναν απ’ τους πιο χαρισματικούς ηθοποιούς που πέρασαν ποτέ απ’ τη μεγάλη οθόνη.

Συγκλονιστική είναι όμως και η ερμηνεία του μικρού Edward Furlong. Ανέλπιστα καλός σ’ έναν ρόλο που αν μη τι άλλο έχει υψηλές απαιτήσεις. Το καλό παιδί που μεταστρέφεται επηρεασμένο από έναν αδερφό ίνδαλμα και έρχεται σε σύγκρουση, τόσο μαζί του, όσο και με τον εσωτερικό του ψυχισμό όταν αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως πίστευε και πολύ περισσότερο όταν συνειδητοποιεί πως η βία φέρνει βία κι ακόμα κι αν θέλεις ίσως να μην μπορείς ν’ αλλάξεις ζωή.

Η νεοναζιστική διάθεση στη σύγχρονη Αμερική αποτυπωμένη στο πανί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Βία, πόνος και συγκίνηση που το ένα παίρνει τη θέση του άλλου, σε σωστές δόσεις, τόσο όσο χρειάζεται για να μας ταρακουνήσει ως θεατές και τόσο όσο χρειάζεται για να χτυπήσει το αμερικάνικο κατεστημένο εκεί που πονάει περισσότερο. Δημόσια διαπόμπευση μιας Αμερικής που ξέρει να κρύβεται καλά. Με μία μόνο λέξη θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε συγκλονιστική! Μια συγκλονιστική κινηματογραφική εμπειρία, με ουσία και δυνατές ερμηνείες που δεν πρέπει να χάσει κανένας.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Μαθήματα Αμερικάνικης Ιστορίας
Είδος: Κοινωνική
Σκηνοθέτης: Tony Kaye
Πρωταγωνιστές: Edward Norton, Edward Furlong, Beverly D`Angelo, Jennifer Lien, Ethan Suplee
Παραγωγή: 1998
Διάρκεια: 115’

Επίσημο site:
http://www.newline.com/properties/americanhistoryx.html

Read More

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ BROKEBACK MOUNTAIN - BROKEBACK MOUNTAIN

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Jack και ο Ennis είναι δύο νέοι που συναντιούνται όταν αναλαμβάνουν τη φύλαξη ενός κοπαδιού στο βουνό του Brokeback για την καλοκαιρινή περίοδο.
Αρχικά αναπτύσσουν μια δυνατή φιλία μεταξύ τους η οποία όμως με το πέρασμα των ημερών εξελίσσεται σε ερωτική έλξη και λίγο μετά σε μια εφήμερη σχέση.
Το καλοκαίρι περνάει και οι δρόμοι τους χωρίζουν. Χώρια πλέον, ξεκινάνε να χτίσουν μια νέα ζωή. Παντρεύονται, κάνουν παιδιά και οικογένεια, όμως κανένας απ’ τους δυο τους δεν μπορεί να ξεχάσει εκείνο το καλοκαίρι στο Brokeback.Τέσσερα χρόνια μετά θα ξαναβρεθούνε και από εκείνη τη στιγμή θα ξεκινήσει μια σχέση που θα κρατήσει 20 χρόνια με τους δυο τους να βρίσκονται περιστασιακά και να ζουν τον έρωτά τους.

Προσωπική άποψη:
Πόσο ήθελα να δω αυτή την ταινία στο σινεμά, αλλά όπως αντιλαμβάνεστε λόγω θεματολογίας ήταν δύσκολο να βρω παρέα. Καλώς ή κακώς ανήκω σ’ εκείνους τους ανθρώπους που πιστεύουν πως τόσο η τέχνη, όσο και η ίδια η ζωή, δεν έχουν φραγμούς, δεν έχουν όρια, εξαρτάται απ’ το κατά πόσο έχει ο καθένας από μας τα κότσια να την ζήσει ελεύθερα, όπως εκείνος νομίζει. Αυτό ακριβώς διαπραγματεύεται και η ταινία. Δεν πρόκειται για ένα gay western, αλλά για μια ιστορία χαρακτήρων, για την ζωή δύο ανθρώπων που απλά τυγχάνει να κάνουν αυτό το επάγγελμα κάποια στιγμή της ζωής τους.

Μετά το αποτυχημένο κατά πολλούς “Hulk” που έθεσε σε κίνδυνο την καριέρα του βραβευμένου σκηνοθέτη, ο Ang Lee, επέστρεψε με μια αμφιλεγόμενη ταινία που κέρδισε τους κριτικούς και δίχασε τους θεατές, εμπνευσμένη από τη μικρή βραβευμένη νουβέλα της E. Annie Proulx. Αποφάσισε να μην ασχοληθεί μ’ ένα κοινότυπο ρομάντζο, αλλά μ’ ένα πιο ιδιόρρυθμο μεταξύ δύο αντρών. Σοφή κίνηση, καθώς το δεύτερο δεν είναι κάτι που βλέπουμε πολύ συχνά και πολύ περισσότερο ως στοιχείο μιας δραματικής ταινίας που σκοπό έχει να κερδίσει τη συμπάθειά μας. Και το καταφέρνει από πολύ νωρίς, αφού μ’ έναν πολύ ευγενικό κι άμεσο τρόπο μας το επιβάλλει με την κινηματογράφηση του.

Η ιστορία είναι πλήρως ανθρωποκεντρική, οι ήρωες και ο κόσμος μέσα στον οποίο ζούνε είναι το στοιχείο εκείνο που μας απασχολεί και τίποτα άλλο. Και ο Lee ξέρει ότι πρόκειται για μια υπόθεση χαρακτήρων και γι’ αυτό το λόγο φροντίζει η κάμερα να εστιάζει στα πρόσωπα των ηρώων έτσι ώστε να μπορέσει ο θεατής ν’ απορροφήσει κάθε συναίσθημα που εξωτερικεύουν και να το ζήσει μαζί τους. Και πολύ έξυπνα το πέρασμα των χρόνων αντικατοπτρίζεται μέσα από μικρές πινελιές που προστίθενται τόσο στα χαρακτηριστικά των κεντρικών προσώπων, όσο και των χώρων στους οποίους κινούνται. Μόνο το Brokeback μένει ίδιο.

Όμως και η επιλογή της Μινεσότα ως φυσικού υπόβαθρου λειτουργεί εξαιρετικά. Τα απέραντα βουνά και βοσκοτόπια θυμίζουν έντονα διαφημίσεις γνωστής καπνοβιομηχανίας και η ομορφιά τους τελειώνει εκεί που μπορεί να σταματήσει το βλέμμα μας. Εξαιρετική φωτογραφία, που παρά την ομορφιά του φυσικού τοπίου, δύσκολα μπορεί να περάσει απαρατήρητη η μελαγχολική ατμόσφαιρα του σχεδόν μόνιμα συννεφιασμένου ουρανού που το ντύνει.

Κι όλα τα παραπάνω εικαστικά στοιχεία, υπό τις έξυπνα διασκευασμένες κάντρι μελωδίες και τις ακόμα καλύτερες νέες συνθέσεις του πολύ ταλαντούχου Gustavo Santaolalla. Μπορεί να μην θυμίζει τα “Ημερολόγια Μοτοσικλέτας”, ήταν όμως αυτό που χρειαζόταν η ταινία.

Μεγάλος λόγος έγινε για την ερωτικές σκηνές της ταινίας. Να με συγχωρήσετε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ πως όπου αυτέ υπάρχουν το κάνουν απλά και μόνο για να σοκάρουν. Στις σκηνές αυτές κρύβεται ένα μέρος της σημασιολογίας της ταινίας. Βρίσκονται εκεί για να εξυπηρετήσουν ένα συναισθηματικό σκοπό και όχι για να προκαλέσουν. Αυτό είναι κάτι που εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς από την γλαφυρότητα που χαρακτηρίζει τις σκηνές αυτές. Μιλάμε για την σχέση δύο ανθρώπων, είναι αδύνατον να μην υπάρχει το ερωτικό στοιχείο, πόσο μάλλον όταν αυτό βρίσκεται εκεί για να χαρακτηρίσει τα στάδια της σχέσης τους. Από σεξουαλική σε ερωτική, από ερωτική σε συντροφική. Και καθώς περνάνε τα χρόνια, αυτή την εξέλιξη παρατηρούμε και το ερωτικό στοιχείο περνάει σαφώς σε δευτερεύουσα μοίρα. Δεν είναι αυτό που ενδιαφέρει τον θεατή, ούτε τους ίδιους. Πάντως, στη συγκεκριμένη ταινία έχω δει ένα απ΄ τα ωραιότερα κινηματογραφικά φιλιά της ζωής μου.

Γνήσιο ερωτικό δράμα χαρακτήρων που κρύβουν τα αισθήματά τους, το είναι τους υπό το βλέμμα μιας κοινωνίας, όχι και τόσο μακρινής, που δεν μπορεί ν’ ανεχτεί, που δεν ξέρει να συγχωρεί. Μια παιδική ανάμνηση καταδιώκει τον Ennis για να έρθει η στιγμή της λύτρωσης όταν ο πιο συνειδητοποιημένος ήρωας φεύγει από τη ζωή του. Η σχέση τους συμβολίζεται μέσα από δύο πουκάμισα το ένα μέσα στο άλλο. Κάποτε είτε ο ένας που είχε μέσα του τον άλλον. Τώρα που έφυγε η κατάσταση αυτή αντισταθμίζεται και τα πουκάμισα αλλάζουν θέση έτσι ώστε μέσα απ’ τον πόνο να διατηρηθεί η λύτρωση κι ανάμνηση ενός παρελθόντος γεμάτη αγάπη να μπορέσει να μείνει ζωντανή.

Ο Heath Ledger στο πρώτο ρόλο του που προκάλεσε αίσθηση μιας και μέχρι τότε δεν είχε καταφέρει ακόμα να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Ερμηνεύει τον Ennis, έναν άνθρωπο που παρά το ανδροπρεπές και σκληρό παρουσιαστικό του κρύβει μέσα του μεγάλες ευαισθησίες. Είναι ευάλωτος κι αδύναμος να αντιμετωπίσει και να χειριστεί μια κατάσταση της οποίας την εξέλιξη ο ίδιος επέλεξε στηριζόμενος στις κοινωνικές προδιαγραφές.

Ο Jake Gyllenhaal απ’ την άλλη, σ’ έναν συμπαθή εξ’ αρχής από τον θεατή ρόλο, δεν έχει ν’ αποδείξει τίποτα. Είναι ένας πολύ καλός και ταλαντούχος ηθοποιός, κάτι που μας το έχει δείξει πολλάκις, ακόμα και στους πιο αδιάφορους ρόλους. Στο ρόλο του Jack πραγματικά σε καθηλώνει με το βλέμμα του που είναι τόσο θηλυπρεπές, γεμάτο θέλω, πλημμυρισμένο από συναισθήματα που δεν φοβάται να εκδηλώσει. Είναι ο συνειδητοποιημένος ήρωας της ιστορίας κάτι που τον κάνει πιο αποφασιστικό κι αδιάφορο απέναντι στις όποιες κοινωνικές επιταγές έχει αναγκαστεί ν’ ακολουθήσει.

Η ουσία είναι μία! Η ταινία κατάφερε να πει ακριβώς αυτό που ήθελε μέσα γνήσιας κι αληθινής συναισθηματικής έντασης κι όχι φτηνών μελοδραματισμών που θα μείωναν την αξία της. Η αγάπη είναι δύναμη της φύσης και τόσο ετεροφυλόφιλοι, όσο και οι ομοφυλόφιλοι έχουν δικαίωμα σ’ αυτή. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει έρωτας, έλξη, αγάπη, αλληλοκατανόηση, ζήλια. Μπορεί ως ερωτική πράξη να μην είναι φυσιολογικό με την έννοια που έχουμε μάθει να ερμηνεύουμε την λέξη αυτή, όμως συμβαίνει και δεν είναι ανήθικο, ούτε πρόστυχο κι αυτό προσπαθεί να μας κάνει η ταινία να καταλάβουμε.

To “Brokeback Mountain”, καλώς ή κακώς, είναι μια ταινία που δεν απευθύνεται σε όλους. Και το περίεργο είναι, πως όλοι, ακόμα κι αυτή που δεν την είδαν, μπορούν να έχουν άποψη. Ίσως εκεί να κρύβεται όλη η μαγκιά του Ang Lee, ότι κατάφερε να δημιουργήσει μια ταινία υψηλής δραματουργίας, που παρά τη διάθεσή της να μην σοκάρει, αλλά να περάσει ένα μήνυμα, έφερε τέτοια αναστάτωση στα κινηματογραφικά δρώμενα. Σκληρή αλλά ταυτόχρονα γεμάτη ευαισθησία και συγκίνηση, είναι μια ταινία που σίγουρα αξίζει να την δείτε αν δεν το έχετε ήδη κάνει. Μπορεί να μην είναι αριστούργημα, μπορεί ποτέ να μην γίνει, για ‘μένα όμως αποτελεί μια απ’ τις πιο όμορφες, συγκινητικές κι ανθρώπινες ιστορίες που έχω δει ποτέ. Οι εντυπώσεις δικές σας!
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Το Μυστικό Του Brokeback Mountain
Είδος: Κοινωνική
Σκηνοθέτης: Ang Lee
Πρωταγωνιστές: Heath Ledger, Jake Gyllenhaal, Randy Quaid, Michelle Williams, Anne Hathaway
Μουσική: Gustavo Santaolalla
Παραγωγή: 2006
Διάρκεια: 134’

Επίσημο site:
http://www.brokebackmountain.com/

Read More

ΟΙ ΕΝΟΡΚΟΙ - RUNAWAY JURY

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Μια νεαρή γυναίκα από τη Νέα Ορλεάνη που έχασε τον άντρα της κατά τη διάρκεια μιας ληστείας, κατηγορεί ένα πανίσχυρο εταιρικό συνδικάτο για το φόνο του άντρα της.
Μαζί με τον δικηγόρο της ξεκινάνε έναν δικαστικό αγώνα που αν κερδηθεί, πέρνα από την ηθική δικαίωση θα της αποφέρει κι ένα ποσό αρκετών εκατομμυρίων δολαρίων.
Πρόκειται όμως για μία αγωγή που μπορεί να κερδηθεί πριν ακόμα ξεκινήσει με την ίδια ευκολία κι απ’ τις δύο μεριές αν μπορέσουν να χειραγωγηθούν οι ένορκοι ώστε να τους αποδώσουν την απόφαση που επιζητάνε.

Προσωπική άποψη:
Όταν μου είχαν πει να μαζευτούμε σε φιλικό σπίτι και να δούμε σε dvd τη συγκεκριμένη ταινία, η αλήθεια είναι πως δεν ενθουσιάστηκα. Τελικά, την αρχική προκατάληψη και διάθεση αγγαρείας θα έλεγα, ήρθε ν’ αντικαταστήσει η έκπληξη και μάλιστα μια έκπληξη ευχάριστη.

Το να μεταφέρονται πασίγνωστες νουβέλες που έχουν πουλήσει εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα στον κινηματογράφο είναι πλέον κάτι το συνηθισμένο και συνήθως αποδεικνύεται μια επικερδής κίνηση από μεριάς των εκάστοτε εταιρειών παραγωγής. Τι πιο ενδιαφέρον λοιπόν από μια δικαστική περιπέτεια όπως αυτή, γραμμένη από τα χεράκια του John Grisam, ίσως του μεγαλύτερου συγγραφέα δικαστικών best-seller;

Η ταινία πρόκειται για μια καλογυρισμένη ιστορία που έχει λίγο απ’ όλα τα στοιχεία εκείνα που θα μπορούσαν να την κάνουν εισπρακτική επιτυχία. Δράση συνεχώς εξελισσόμενη, δικαστικές αίθουσες, αγωνία, κάποιες μικρές δόσεις θρίλερ και κυρίως έντονες ανατροπές καθώς ο θεατής από ένα σημείο και μετά δεν ξέρει ποιον και τη να πιστέψει. Μια απ΄ τις ταινίες με τον μεγαλύτερο αποπροσανατολισμό του θεατή που έχω δει ποτέ. Δεν είναι πλέον θέμα μη σωστής παρακολούθησης, αλλά λάθος ερμηνείας των στοιχείων.

Η σκηνοθεσία από μεριάς Fleder είναι γεμάτη μυστήριο αλλά ταυτόχρονα πειθαρχία. Ακολουθεί μια σταθερή γραμμή που σε οδηγεί σταδιακά στην κορύφωση, ταξιδεύοντάς σε ωστόσο μέσα από λαβύρινθους καθώς από νωρίς φανερώνει πως δεν έχει καμία διάθεση να ξεδιπλώσει έτσι απλά το κουβάρι της ιστορίας και να σου δώσει την λύση στο πιάτο. Εσύ είσαι αυτός που πρέπει να εξερευνήσεις και να επεξεργαστείς σωστά τα δεδομένα.

Πέραν όμως αυτού, ο Fleder είχε στη διάθεσή του ένα πολύ καλό cast, τόσο στους πρωταγωνιστικούς, όσο και στους δευτερεύοντες υποστηρικτικούς ρόλους. Ο John Cusack συγκαταλέγεται στις συμπάθειές παρά τις όποιες άτυχες κατά καιρούς επιλογές του. Ακόμα και σε κακές ταινίες όμως καταφέρνει να με κερδίσει, πόσο μάλλον σε μια καλή ταινία σαν αυτή. Πειστικότατος στο ρόλο του δραματουργού της ιστορίας που κάτω από το φαινομενικά ατάραχο ύφος του κρύβεται τρομερή οργή. Μην ξεχνιόμαστε ότι τελικά είναι κι αυτός που κινεί τα νήματα.

Ο Hackman έχει εκ του φυσικού του αυτό το αντιπαθητικό, αποστειρωμένα σκληρό ύφος, οπότε δεν δυσκολεύεται καθόλου να πείσει ως ο μεγαλοδικηγόρος της εταιρείας όπλων που τον μόνο που τον νοιάζει είναι η νίκη, χωρίς να υπολογίζει ηθικές αξίες. Δεν μπορώ βέβαια να έχω τόσο θερμή άποψη και για τον Hoffman. Μπορεί να θεωρείται από τις κορυφές του Hollywood, όμως στην συγκεκριμένη ταινία, χωρίς να είναι κακώς, δεν έδωσε όλο του το είναι, κάτι που αντιλαμβάνεσαι εύκολα από τις στιγμές όπου κλονίζεται και η δραματουργία του ρόλου απαιτούσε κάτι παραπάνω. Καλή όμως ήταν και η παρουσία της Rachel Weisz που κατάφερνε να σε πείσει με τα πολλαπλά της πρόσωπα, όπως κι αν αυτά εκφράζονταν.

Όλα τα παραπάνω βέβαια δεν σημαίνουν σε καμία περίπτωση πως ο Fleder καταφέρνει να δημιουργήσει την απόλυτη ταινία, εκείνη που δεν έχει ψεγάδια και που αποφεύγει τα όποια κλισέ. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει, αλλά απ’ την άλλη θα ήταν άδικο να κατηγορήσω γι’ αυτό μια ταινία, που παρά τα όποια ελαττώματά της σε καθηλώνει και σε κρατάει σε συνεχή εγρήγορση από την αρχή έως το τέλος της. Αξιόλογο cast σε δυνατές ερμηνείες κι έντονη δραματουργία, ένταση και μυστήριο, συνθέτουν ίσως ένα από τα καλύτερα δικαστικά θρίλερ των τελευταίων χρόνων. Αν δεν το έχετε δει, σας συνιστώ να το κάνετε.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Οι Ένορκοι
Είδος: Δικαστική Περιπέτεια
Σκηνοθέτης: Gary Fleder
Πρωταγωνιστές: John Cusack, Gene Hackman, Dustin Hoffman, Rachel Weisz, Bruce Davison, John Grisham
Παραγωγή: 2004
Διάρκεια: 127’

Επίσημο site:
http://www.foxstore.com/detail.php?item=1034

Read More