Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Telly Parada είναι μια μητέρα που προσπαθεί να αντιμετωπίσει το θάνατο του εννιάχρονου γιου της και να συνέλθει από την θλίψη που της έχει προκαλέσει το γεγονός αυτό.
Το σοκ γι’ αυτήν είναι μεγάλο όταν ο ψυχίατρός και ο άντρας της, της λένε ότι έχει δημιουργήσει εννιά χρόνια αναμνήσεων από έναν γιο που ποτέ δεν είχε.
Μια μέρα συναντά τον πατέρα μιας φίλης του γιου της, ο οποίος είχε την ίδια εμπειρία. Η Telly βάζει σκοπό να αποδείξει την ύπαρξη του γιου της και την σωφροσύνη της.

Προσωπική άποψη:
Το “Forgotten” είναι από τις ταινίες που τους αξίζουν συγχαρητήρια για το παραπλανητικό τους trailer, που πολύ εύκολα σε προδιαθέτει για κάτι πολύ καλύτερο συνολικά, απ’ αυτό που τελικά έχει να σου προσφέρει. Όχι γιατί σεναριακά η ιδέα δεν είναι ενδιαφέρουσα, ούτε γιατί δεν έχει ένα ηχηρό cast στο πλευρό της, αλλά γιατί όταν η υπόθεση αρχίζει να ακροβατεί μεταξύ φανταστικού και πραγματικού, αν δεν κρατηθεί η ισορροπία, τα πράγματα είναι δύσκολα.

Αρχικά, η θεματολογία της ταινίας έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Ποιον δεν θα συγκινούσε η ιδέα του ότι προσπαθούν να πείσουν έναν άνθρωπο, ότι όλες του οι αναμνήσεις είναι φανταστικές; Το ενδιαφέρον αυτό βέβαια αρχίζει να εξαντλείται όσο η πλοκή εξελίσσεται και προσπαθούμε να ανακαλύψουμε το ποιος και για ποιους λόγους προσπαθεί να επιτύχει κάτι τέτοιο. Ιδιαίτερα όταν ο προσανατολισμός της ξεφεύγει προς κακή διέξοδο των “X-Files” και αρχίζουν να μας μπαίνουν ψύλλοι στ’ αυτιά και εξωγήινοι στις τσέπες, τότε χάνεται η μπάλα και κατά συνέπεια το παιχνίδι.

Δεν ξέρω τι σκεφτόταν ο Joseph Ruben όταν πήρε στα χέρια του την κάμερα. Προφανώς η σκηνοθετική του έμπνευση αναλώθηκε μέχρι το σημείο εκείνο όπου το σενάριο σε έκανε να μην θέλεις να κόψεις τις φλέβες σου, δηλαδή τα πρώτα 15 λεπτά. Παρά την όποια δράση που προκαλεί το ανθρωποκυνηγητό μεταξύ των παθόντων γονιών και του FBI, δεν καταφέρνει να προσφέρει τίποτα στο σκηνοθετικό κομμάτι, καθώς η κάμερα παρακολουθεί άνευρα κι αδιάφορα την εξέλιξη.

Όσο για τα οπτικά εφέ, χειρότερα ακόμα και από αυτά που χρησιμοποιούνται σε φτηνές τηλεοπτικές παραγωγές. Τι να πρωτοσχολιάσω; Την τύπου ηλεκτρική σκούπα που ρουφάει και εξαφανίσει στα σύννεφα όποιον πιστό θέλει να βοηθήσει την δύστυχη μάνα, τον εξωγήινο τύπο με ύφος κακού που ξεπήδησε από τον “Εξολοθρευτή 2”, με παταγώδη να σημειώσω αποτυχία, αφού προδίδει από νωρίς το που θα καταλήξει η υπόθεση…

Η Moore για μια ακόμα φορά σε έναν δραματικό ρόλο, που όσο όμως κι αν αρχικά συγκινεί και μας κάνει να συμπάσχουμε μαζί της, καθώς δεν αμφιβάλλουμε λεπτό ότι έχει σώας τας φρένας, αρχίζει σιγά-σιγά και χωλαίνει. Το μελόδραμα της μάνας αρχίζει να μοιάζει με φτηνό θεατρικό μονόπρακτο απ’ το “Αμάρτησα για το παιδί μου”, με την Julianne να κυκλοφορεί με ατσαλάκωτο μαλλί χτυπημένη από κάθε συμφορά που θα μπορούσε να την βρει και που φέρνει κουταβίσια δάκρυα στα μάτια της.

Μα τι δράμα είναι αυτό που ζουν οι μοιραίες και δραματικές πρωταγωνίστριες; Να έχουν τον πόνο τους, να έχουν και ένα τεκνό, βλέπε Dominic West στην προκειμένη περίπτωση, που πρέπει να του αντισταθούν. Ο ρόλος του προαναφερόμενου κυρίου, μάλλον περιορίζεται σε αυτόν του γόη που αποτελεί το αποκούμπι της Julianne, χωρίς ωστόσο να έχει την απαραίτητη σημασία η παρουσία του, καθότι μέτρια.

Με άλλα λόγια, το “Forgotten” ξεκινάει ως ένα υποσχόμενο παραψυχολογικό θρίλερ, με αρκετή πρωτοτυπία και ευφάνταστη θεματολογία. Τι γίνεται όμως όταν η έμπνευση εξαντλείται και αφήνουμε τα πάντα στα χέρια των κακών εξωγήινων; Μπορεί να το ήθελε, δεν λέω, όμως δεν καταφέρνει, όχι μόνο να φτάσει, αλλά να ακουμπήσει τα πλαίσια ενός νέου “X-Files”. Δυστυχώς, οι ελπίδες μας αποδεικνύονται φρούδες, και τόσο το cast, όσο και ο σκηνοθέτης, δεν βρίσκονται ικανοί να βαστήξουν τόσο βάρος στους ώμους τους.
Βαθμολογία 5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Η Εμμονή
Είδος: Φαντασίας
Σκηνοθέτης: Joseph Ruben
Πρωταγωνιστές: Julianne Moore, Alfre Woodard, Ken Abraham, Anthony Edwards, Kathryn Faughnan
Παραγωγή: 2004
Διάρκεια: 96’

Επίσημο site:
http://www.sonypictures.com/homevideo/theforgotten/