Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ένας δάσκαλος, ο Ted Myles βρίσκει θαμμένο στο σχολείο του γιου του ένα κουτί με ζωγραφιές που είχαν ζωγραφίσει οι πρώτοι μαθητές του σχολείου το 1958.
Μελετώντας προσεκτικά τα σχέδια των παιδιών θα διαπιστώσει ότι υπάρχουν ανατριχιαστικές προβλέψεις για το μέλλον, πολλές από τις οποίες έχουν ήδη πραγματοποιηθεί.
Όλα αυτά τα στοιχεία θα κάνουν τον Myles να πιστέψει ότι αυτός και η οικογένειά του έχουν σημαντικό ρόλο στα γεγονότα που πρόκειται να εκτυλιχθούν.

Προσωπική άποψη:
Η αριθμολαγνεία και το ποια είναι τα μυστικά που κρύβονται πίσω από τον μαγικό ενίοτε, συνδυασμό αριθμών, είναι κάτι που μέσα στον χρόνο έχει απασχολήσει άπειρες φορές επιστήμονες και ειδικούς μελετητές. Δεν είμαι όμως και λίγες οι φορές, όπου οι κρυμμένοι κώδικες με μαθηματικές υποδομές, έχουν απασχολήσει μεγάλους ή ακόμα και μικρούς, σκηνοθέτες και παραγωγούς του Hollywood. Το μυστήριο πάντα καταφέρνει να εξιτάρει το ενδιαφέρον ακόμα και του πιο πεζού κι αδιάφορου θεατή, όσο και του πιο βαθυστόχαστου, που μαζί με τους ήρωες, αναζητά την λύση πίσω από την επιφάνεια.

Αυτή τη φορά, ο δικός μας Alex Proyas, χτυπάει ξανά μετά από 5 χρόνια και το “I, Robot”, με μια μεταφυσική και επιστημονική ματιά, η οποία παράλληλα προσπαθεί να φιλοσοφήσει και να εξηγήσει την μυστηριώδη εμφάνη αριθμών, που σηματοδοτούν τις μεγαλύτερες καταστροφές τις παγκόσμιας ιστορίας τα τελευταία 50 χρόνια. Και σε αυτό το σημείο τα εύσημα δεν πάνε στον σκηνοθέτη, αλλά στους τρεις σεναριογράφους που χωρίς αμφιβολία, μελέτησαν πολύ ώστε το αποτέλεσμα να είναι τόσο απόλυτο, τόσο αληθινό και τόσο ακέραιο, που να καταφέρει να γοητεύσει ακόμα και τον πιο δύσπιστο θεατή, που με αγωνία αναζητάει την επόμενη καταστροφή.

Όχι, η ιδέα δεν είναι ούτε πρωτότυπη, ούτε εμφάνταστη, δεν μπορούμε όμως να μην της αναγνωρίσουμε ότι είναι καλοδουλεμένη και προσεγμένη όσο σε λίγες παρόμοιας θεματολογίας ταινίες. Πέραν όμως της υπόθεσης, το ερώτημα είναι τι καταφέρνει ο Proyas πίσω από την κάμερα. Η απάντηση ωστόσο είναι πολύ απλή. Καταφέρνει να δημιουργήσει και να αναπαραστήσει μερικές από τις πιο εντυπωσιακές καταστροφές που έχουμε δει τελευταία, όσον αφορά τα κινηματογραφικά δρώμενα. Σε αυτό συμβάλουν και τα ειδικά εφέ που είναι εντυπωσιακά, όμως και η άποψη τους σκηνοθέτη ως προς την απόδοσή τους, κόβει την ανάσα και προκαλεί πανικό.

Είναι όμως αυτό άραγε αρκετό για να διατηρηθεί το ενδιαφέρον; Τελικά αποδεικνύεται πως όχι. Και σε αυτό δεν φταίει ούτε η κεντρική ιδέα του σεναρίου, ούτε η έλλειψη πρωτοτυπίας, ούτε το cast, ούτε τίποτα άλλο, πέραν του Proyas, όπου το τελευταίο εικοσάλεπτο, γίνεται θύμα μιας καταστροφολογικής μανιέρας. Και όχι, δεν με πειράζει το ότι μπορεί να έρχεται η συντέλεια του κόσμου, κάθε άλλο, αλλά ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω, δεν μπορώ να εξηγήσω τον λόγο όπου κάθε καλή προσπάθεια πρέπει να γίνεται θύμα της εξωγήινης μανίας, πόσο μάλλον όταν αυτή μπασταρδεύεται με θεολογικά και θρησκευτικά στοιχεία.

Ο Nicolas Cage, ξέρετε και από το παρελθόν, πως δεν συγκαταλέγεται στις αδυναμίες μου. Τα τελευταία 7 χρόνια δε, έχω βαρεθεί και κουραστεί, να τον συναντάω συνεχώς σε ρόλους επίγειου super ήρωα, που ενώ είναι ένας απλός άνθρωπος, στην προκειμένη περίπτωση κι όλας, οικογενειάρχης, είναι εκείνος, που παρά την όποια θλίψη ή και αντίρρησή του, καλείται και μπορεί να εξυχνιάσει δύσκολες υποθέσεις, γιατί όχι, ακόμα και να σώσει ζωές. Μπορεί όμως όταν περιφέρεται με το ύφος του ροφού και το βλέμμα του πληγωμένου κουταβιού να μας πείσει για κάτι τέτοιο; Μπα... κομματάκι δύσκολο.

Ερμηνευτικά πάντα, στο ίδιο μήκος κύματος εκπέμπει και η Rose Byrne, η οποία πέφτει θύμα του ίδιου της του μανιερισμού, αποδεικνύοντας απλά, πως μερικές φορές, μια γυναικεία παρουσία, δεν υπάρχει για κανένα άλλον σκοπό πέραν του διεκπεραιωτικού. Τελικά, μόνο οι δύο μικροί πρωταγωνιστές καταφέρνουν να περισωθούν από τις στάχτες που αφήνουν πίσω τους οι ενήλικοι, όχι γιατί εντυπωσιάζουν, αλλά γιατί δεν απογοητεύουν.

Υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια περιπέτεια φαντασίας, βασισμένη στην θεωρία ότι όλοι οι αριθμοί σε μια συγκεκριμένη σειρά και υπό διαφορετικά πρίσματα, μπορούν να έχουν πολλές ερμηνείες, αλλά και πολλά κρυφά μηνύματα, γιατί όχι, ακόμα και καταστροφολογικούς κώδικες. Και υπό προϋποθέσεις, το ενδιαφέρον μας, σε συνδυασμό με τις δυναμικές και ηχηρές, αλλά όχι φορτικές σκηνές δράσης, θα μπορούσε να μείνει αμείωτο, αν ο ψιλοαμέτοχος στην ουσία σκηνοθέτης δεν γινόταν έρμαιο των κλασσικών πλέον και δυστυχώς, αναμενώμενων αμερικανιών, που καταστρέφουν στο τέλος, ότι καλό είχες αποκομίσει από την παρακολούθηση των προηγούμενων 100 λεπτών.
Βαθμολογία 5/10

Ταυτότητα ταινίας:

Ελλ. τίτλος: Σκοτεινός Κώδικας
Είδος: Φαντασίας
Σκηνοθέτης: Alex Proyas
Πρωταγωνιστές: Nicolas Cage, Rose Byrne, Chandler Canterbury, Terry Camilleri, Ben Mendelsohn, Lara Robinson
Παραγωγή: 2009
Διάρκεια: 115’

Επίσημο site:
http://knowing-themovie.com/