Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο τριανταδυάχρονος Sonny Koufax σε όλη του τη ζωή απέφευγε τις ευθύνες.
Όμως όταν η κοπέλα του τον παρατάει για ένα μεγαλύτερο άντρα, θέλει να βρει ένα τρόπο να της αποδείξει ότι είναι έτοιμος να ωριμάσει επιτέλους.
Σε μια έσχατη προσπάθεια, αποφασίζει να υιοθετήσει τον πεντάχρονο Julian για να την εντυπωσιάσει.
Εκείνη δεν εντυπωσιάστηκε και εκείνος δεν μπορεί να επιστρέψει το παιδί.

Προσωπική άποψη:
Νέος, ανεύθυνος άντρας, που δεν μπορεί να αναλάβει τις ευθύνες ούτε για τον ίδιο του τον εαυτό και που δεν ξέρει τι θέλει να κάνει στην ζωή του, υιοθετεί νεαρό αγοράκι για να εντυπωσιάσει την γκόμενά του και να την πείσει ότι είναι ώριμος και ικανός για μια σχέση με πιο σοβαρές προεκτάσεις. Δεν θα λέγαμε ότι είναι ο πιο συνηθισμένος τρόπος για να πείσεις κάποιον να μείνει μαζί σου και να εισέλθει εις γάμου κοινωνία, ιδιαίτερα όταν η κοπελίτσα δεν συγκινείται διόλου, σε παρατάει για ένα πουρό στην ηλικιά του μπαμπά της προσπαθώντας να ξεπεράσει το οιδιπόδειο κι εσύ, μένεις αμανάτος με ένα παιδί.

Μπορεί η θέα ενός άντρα να κουλαντρίσει ένα παιδί να είναι πάντα διασκεδαστική και απολαυστική. Τι γίνεται όμως όταν αυτό δεν μεταφέρεται ρεαλιστικά από τον κόσμο της πραγματικότητας, στον φανταστικό κόσμο που κρύβεται πίσω από το κινηματογραφικό πανί; Η απόλυτη μπούρδα! Γιατί αυτό; Γιατί επί μιάμιση ώρα παρακολυθούμε τον Sandler σε ένα συναισθηματικό σκαμπανεύασμα, μια να θέλει μια να μην θέλει το παιδί, μια να μπορεί να το κουμαντάρει και μια όχι. Το πιτσιρικάκι δε, όσο γλυκό κι αν είναι αναγκάζεται να κάνει ηλίθιες υπερβολές και ακρότητες προκειμένου να φέρει τον ενήλικα της ιστορίας στα όριά του. Μαζί με εκείνον φτάνουμε κι εμείς στα δικά μας.

Το να παρακολουθείς το σκεπτικό αλλά και τις πράξεις ενός παιδιού, στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο διασκεδαστικό. Και ο σκοπός του κινηματογράφου είναι αυτός, να μεταφέρει την απόλαυση της καθημερινότητας στην μεγάλη οθόνη και όχι να προσπαθεί να πλάσσει μια δικιά της. Ενώ λοιπόν θα μπορούσαμε να έχουμε ένα χαριτωμένο αποτέλεσμα, εξαιτίας τις λάθος αξιοποίησης των δεδομένων, έχουμε ένα εκνευριστικό αποτέλεσμα. Ο Dugan αποδεικνύει περίτρανα ότι θα έπρεπε να παραμείνει στη θέση του ηθοποιού σε δεύτερους, χαζοκωμικούς ρόλους και όχι να πιάσει την κάμερα. Αυτές οι φιλίες έχουν κατασρέψει τον κινηματογράφο.

Ο Adam Sandler δέκα χρόνια νεότερος και με εκείνο το γελοίο νεύρο των τότε χρόνων που ευτυχώς, τόσο για εκείνον όσο και για εμάς ως θεατές, έχει πάψει να είναι τόσο έντονο, περιφέρεται επί μιάμιση ώρα στην οθόνη μας σαν χαμένος. Και δυστυχώς, δεν είναιτο χάσιμο που θα έπρεπε να είχε ως νέος, άπειρος και εντελώς άσχετος μπαμπάς, αλλά το χάσιμο του ανθρώπου εκείνου που δεν έχει πλήρη συναίσθηση που και για ποιον λόγο βρίσκεται εκεί. Μπορεί να μην είναι ο κωλοφώνας των ερμηνευτικών ικανοτήτων αλλά όπως και να ‘χει, μες τα επόμενα χρόνια που ακολούθησαν, είδαμε και καλύτερα πράγματα.

Αδιάφορη χαζοκωμωδιούλα που το μόνο που σε κρατάει σε μια σχετική εγρήγορση και σε εμποδίζει ναι κοιμηθείς, είναι ο μικρός ξανθομάλλης της ιστορίας μας, που μπορεί να μην έχει το αντίστοιχο ταλέντο με άλλα παιδιά που κατά καιρούς βλέπουμε στην μεγάλη οθόνη όμως, είναι γλύκας και αξιαγάπητος οπότε αυτό προσθέτει κάποιο μικρό ελαφρυντικό, χωρίς όμως να σημαίνει κάτι. Χλιαρό εώς κρύο, αποτέλεσμα μιας προσπάθειας που όσο κι αν προσπαθεί, δε διασκεδάζει, δεν σατιρίζει δεν προκαλεί αβίαστο γέλιο, παρά μόνο το εκβιάζει σε πολύ λίγες και άνευ σημασίας στιγμές.
Βαθμολογία 3,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Κατά Λάθος Μπαμπάς
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθέτης: Dennis Dugan
Πρωταγωνιστές: Adam Sandler, Joey Lauren Adams, Jon Stewart, Cole Sprousse, Dylan Sprousse, Allen Covert, Kristy Swanson
Παραγωγή: 1999
Διάρκεια: 93’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://en.wikipedia.org/wiki/Big_Daddy_(film)
http://www.imdb.com/title/tt0142342/