Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Annie Laird είναι μια γλύπτρια και μητέρας ενός ανήλικου, ζώντας μια φιλήσυχη ζωή σε εξοχικό αμερικάνικο προάστειο.
Η ζωή της όμως θα αλάξει όταν επιλέγεται ως ένορκος στη δίκη ενός μεγαλομαφιόζου. Η Μαφία την βάζει στο στόχαστρο και όλα αλλάζουν.
Ένας άντρας, αποκαλούμενος ως δάσκαλος, την απειλεί με την ζωή του γιου της, προκειμένου να επιρρεάσει τους ενόρκους και να αθωώσουν τον κατηγορούμενο.

Προσωπική άποψη:
Μια ταινία που πολύ θα ήθελε να μπορούσε να χαρακτηριστεί ως δικαστικό θρίλερ. Και λέω πολύ θα ήθελε γιατί παρά το γεγονός, ότι τόσο ο τίτλος, όσο και η πλοκή του έργου μας προετοιμάζουν να παρακολουθήσουμε κάτι τέτοιο τελικά, διαπιστώνουμε ότι δεν πέφτουμε σε τίποτα λιγότερο από μια πλάνη, μόνο που η πλάνη αυτή δεν είναι δικαστική. Ποιος θα μπορούσε άλλωστε να πιστέψει πως το μέλλον ενός αρχιμαφιόζου θα ήταν ποτέ δυνατόν να εξαρτάται από μια φιλήσυχη νοικοκοιρά και μητέρα ενός ανήλικου αγοριού; Μάλλον κανείς!

Η σκνοθεσία του Brian Gibson δεν είναι κακή όμως, δεν είναι ικανή να προκαλέσει το αυθεντικό, το πηγαίο σασπένς που θα επιθυμούσαμε αφού, προσπαθεί να εκβιάσει την αγωνία μας, παίζοντας με τα ευαίσθητα νεύρα μιας μάνας, εκβιάζοντας αδιάκοπα την ζωή του μονάκρινου παιδιού της. Κλισέ και αναμενώμενο, τόσο πολύ μάλιστα που δεν μας προκαλεί καμία έκπληξη. Το έχουμε ξαναδεί και το έχουμε ξαναματαδεί. Η κάμερα εστιάζει τακτικά στα γεμάτα ένταση κεντρικά πρόσωπα της ιστορίας, γενικεύοντας τα πλάνα μόνο στις περιπτώσεις εκείνες όπου προσπαθεί να δώσει έμφαση σε μια γενικότερη απειλή. Το όποιο ενδιαφέρον σύντομα διαδέχεται η ανία και ο θεατής, απλά περιμένει να τελειώσει η ταινία.

Όμως, στην πραγματικότητα όλο αυτό να οφείλεται στην μη ικανή σκηνοθετική δυνότητα του Brian Gibson ή, στο σενάριο που είναι γεμάτο από ηθικολογίστικες μπούρδες και δήθεν σύγκρουση ανάμεσα στην λογική και στο μητρικό συναίσθημα, ανάμεσα στη δικαιοσύνη του νόμου και τη δικαιοσύνη της μάνας, ανάμεσα στο πρακτικά και στο ηθικά σωστό; Αν το καλοσκεφτεί κανείς, μάλλον θα καταλήξει στο συμπέρασμα πως η ευθύνη μοιράζεται αν και πάντα, έστω και στην άκρη της βελόνας, κάποιος ευθύνεται περισσότερο.

Ένα από τα θετικά ωστόσο στοιχεία της ταινίας είναι το πρωταγωνιστικό δίδυμο Demi Moore και Alec Baldwin. Και μπορεί η πρώτη, κυρίως λόγω του τίτλου της ταινίας, να φαντάζει ως το κεντρικό πρόσωπο όμως, στην πραγματικότητα σκηνοθετικά προωθείται και αναδεικνύεται καλύτερα η παρουσία του δεύτερου. Μπορεί θύτης και θύμα να βρίσκονται σε διαφορετικά στρατόπεδα, μεταξύ τους όμως υπάρχει αρκετά καλή χημεία και ένας ιδιαίτερος μαγνητισμός, που σταδιακά οδηγεί στην ανταλλαγή ρόλων.

Τελικά, αντί για ένα δικαστικό θρίλερ, θα λέγαμε πως έχουμε περισσότερο μια περιπέτεια, τοποθετημένη στο χώρο ενός δικαστηρίου, εκμεταλλευόμενη την πιο αδύναμη ένορκο και υπεράνω πάσας υποψίας, προκειμένου κα την καθοδηγήσει προς τα εκεί που την σπρώχνουν. Χωρίς την παρουσία του συγκεκριμένου πρωταγωνιστικού διδύμου, που ομολογουμένως παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, πιθανότατα να μιλάγαμε για μια παντελώς αδιάφορη ταινία, με δήθεν σασπένς και το χειρότερο, δήθεν ηθικά και ηθικοπλαστικά διδάγματα. Το ακόμα χειρότερο; Ότι τελικά, έπειτα από 2 ώρες κινηματογραφικής προβολής, δεν έχεις καταφέρει να αποκομίσεις τίποτα.
Βαθμολογία 4,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Η Ένορκος
Είδος: Περιπέτεια
Σκηνοθέτης: Brian Gibson
Πρωταγωνιστές: Demi Moore, Alec Baldwin, Joseph Gordon-Levitt, Anne Heche, James Gandolfini, Lindsay Crouse, Michael Constantine
Παραγωγή: 1996
Διάρκεια: 118’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0116731/
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Juror