Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Lavinia και η Suzette υπήρξαν για χρόνια κολλητές φίλες και μοιράζονται ένα ένδοξο παρελθόν ως φαν σε ροκ συγκροτήματα. Πάει καιρός όμως που οι δρόμοι τους χώρισαν.
Eίκοσι χρόνια μετά η Suzette έχοντας χάσει τη δουλειά της και με μεγάλη ανάγκη για χρήματα και βοήθεια, θα αναζητήσει την Lavinia. Όταν θα συναντηθούν ξανά, μεσήλικες πλέον, πρόκειται να έλθουν και οι δύο αντιμέτωπες με μια μάλλον δυσάρεστη έκπληξη.
Η Suzette βλέπει την φίλη της να έχει εγκαταλείψει τις ροκ διδαχές του παρελθόντος, να έχει αφοσιωθεί σε μια καθώς πρέπει ζωή. Έχει πλέον τον σύζυγο και τα παιδιά της ενώ πρέπει να ασχολείται με φιλανθρωπίες.
Από την άλλη η Lavinia αντιμετωπίζει μια κολλητή που έχει κολλήσει, παρά το προχωρημένο της ηλικίας της, σε μια συμπεριφορά τουλάχιστον εφηβική με μερικά επιπλέον τατουάζ και εμφανώς μεγαλύτερο στήθος.

Προσωπική άποψη:
Έχετε ποτέ σκεφτεί πόσο πολύ αλλάζουν με τα χρόνια οι ανθρώπινες σχέσεις. Όλα εξαρτόνται από το μονοπάτι που επιλέγει ο καθένας μας να ακολουθήσει. Άλλοι επιλέγουν να μεγαλώσουν, να ωριμάσουν, να φτιάξουν μια νέα ζωή αφήνοντας πίσω τους την παλιά ενώ, κάποιοι άλλοι επιλέγουν ακριβώς το αντίθετο, να μείνουν στα ίδια, υπερασπιζόμενοι ιδέες και ιδανικά. Μπορούν αυτές οι δύο διαφορετικές και απόλυτα αντιφατικές καταστάσεις να συνυπάρξουν ή η μία θα πρέπει αναγκαστηκά είτε να επισκιαστεί, είτε να παρασυρθεί από την άλλη;

Η ταινία ξεκινάει με καλές προδιαγραφές και με μια ενδιαφέρουσα σεναριακή ιδέα, ελαφρώς διαφοροποιημένη από την κλασσική κινηματογραφική αποτύπωση του συγκεκριμένου γυναικείου πρότυπου, στα τρελά και αχαλήνωτα νιάτα τους. Δύο γυναίκες με κοινό παρελθόν και διαφορετικό παρόν. Δυο δρόμοι χωρισμένοι από χρόνια που ξανασυνατιούνται. Το ερώτημα είναι, μπορούν να ακολουθήσουν και κοινή πορεία; Η ταινία ξεκινάει θέλωντας κάτι να πει όμως, δυστυχώς δεν το καταφέρνει.

Το σενάριο προσπαθεί να κινηθεί κάπου ανάμεσα στο κοινωνικό δράμα και στην μαύρη κωμωδία. Προσπαθεί να κάνει κοινωνικοπολιτικές αναφορές. Προσπαθεί να αναβιώσει την φιλελεύθερη διάθεση με δήθεν τύπου ιστορικές αναφορές στα χρόνια της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Προσπαθεί να κάνει πολλά μαζί και τελικά δεν καταφέρνει να κάνει τίποτα. Φταίει αλήθεια το σενάριο ή ο πρωτάρης Dolman που δεν κατάφερε να αξιοποιήσει, τόσο το υλικό που είχε στα χέρια του, όσο και το cast με τα πολύ ηχηρά ονόματα. Κακά τα ψέματα, δεν έχουν πολλοί ανάλογη ευκαιρία στο ντεπούτο τους. Η αλήθεια βρίσκεται μάλλον κάπου στη μέση και οι ευθύνες μπορούν να μοιραστούν.

Προσπαθώντας να δημιουργήσει μια κωμική ταινία η οποία όμως να μην στερείται κοινωνικών αναφορών, καταφεύγει σε κλισέ δράματα τύπου, μια γυναίκα μόνη ψάχνει την ολοκλήρωσή της ενώ, μια άλλη έχει τα πάντα αλλά μέσα σε αυτό το πάντα ζει την οικογενειακή μιζέρια και συγκατάβαση περιμένωντας την σωτηρία. Η ζωή είναι κάτι παραπάνω, μπορεί να αφήνεις πίσω σου κάτι αλλά βρίσκεις πάντα μπροστά σου κάτι άλλο. Δεν μπορεί να υπάρχει μόνο το ζενίθ και το ναδίρ και σίγουρα, δεν μπορεί να υπάρχει η απόλυτη ευτυχία και η απόλυτη μιζέρια. Πάντα υπάρχει η χρυσή τομή, αρκεί να έχουμε την διάθεση να την βρούμε και να μην καταφεύγουμε σε μελοδραματισμούς.

Παρακολουθούμε λοιπόν μια Hawn που από τις πολλές πλαστικές πλέον, δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε, ούτε την ηλικία της, ούτε την συναισθηματική της κατάστασης. Η Sarandon είναι σαφέστατα πιο σοβαρή, άλλωστε είναι καλύτερη ηθοποιός και το βαρύ της όνομα χρειάζεται μια κάποια προστασία αλλά, αυτό δεν σημαίνει πως ερμηνευτικά προσφέρει κάτι στον θεατή. Ίσως η πιο ενδιαφέρουσα παρουσία να είναι αυτή του Rush όμως, σε έναν ρόλο που πιθανότατα να μην θυμάται ούτε ο ίδιος σε λίγα χρόνια.

Ίσως να μην υπάρχει χειρότερο στοιχείο σε μια ταινία από το να μην έχει ταυτότητα. Και όσο κι αν προσπαθεί η συγκεκριμένη να αποκτήσει μία, παλλόμενη από τη μια ταύτιση στην άλλη, δεν καταφέρνει να αγκυροβολήσει σε καμία αφήνοντάς μας κι εμάς με την απορία. Αν εξαιρέσει κανείς τα γνωστά ονόματα που απαρτίζουν το cast, ορισμένες, μετρημένες χαριτωμένες σκηνές που λόγω αναπόλησης θα κάνουν το χειλάκι σας να σπάσει αλλά κυρίως, τις διασκευές γνωστών και αγαπημένων μουσικών επιτυχιών της δεκαετίας του ’60, δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο που να μπορέσει να προσδώσει στην ταινία έναν ορισμό καλύτερο από αυτό του έργου οικογενειακής διασκέδασης.
Βαθμολογία 4,5/10

Ταυτότητα ταινίας

Ελλ. τίτλος: The Banger Sisters
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθέτης: Bob Dolman
Πρωταγωνιστές: Goldie Hawn, Susan Sarandon, Geoffrey Rush, Erika Christensen, Robin Thomas
Παραγωγή: 2002
Διάρκεια: 97’

Επίσημο site:
http://www.foxsearchlight.com/thebangersisters/