Συνοπτική περίληψη του έργου:
Δύο νεαρές αμερικανίδες η Vicky και η Cristina έρχονται στην Βαρκελώνη για καλοκαιρινές διακοπές.
Η Vicky είναι ευαίσθητη και αρραβωνιασμένη. Η Cristina είναι συναισθηματικά και ερωτικά πιο περιπετειώδης.
Στην Βαρκελώνη μπλέκονται συναισθηματικά με τον Juan Antonio, έναν ζωγράφο που ακόμη δεν έχει ξεκαθαρίσει την σχέση του με την απρόβλεπτη πρώην γυναίκα του Maria Elena.

Προσωπική άποψη:
Ο Woody Allen λατρεύει την Βαρκελώνη. Αυτός ήταν και ο λόγος που άφησε την Νέα Υόρκη και το Λονδίνο και αυτή τη φορά καταπιάστηκε μαζί της. Γιατί το λέω αυτό; Επειδή ο Allen δεν γυρίζει μια ταινία στην Βαρκελώνη αλλά, μια ταινία στην οποία η Βαρκελώνη είναι η μεγάλη και κρυφή πρωταγωνίστρια. Αφήνοντας λοιπόν πίσω του την ρομαντική μελαγχολία της πρώτης και την ψυχρότητα της δεύτερης, ο Allen επιλέγει ένα περιβάλλον με περισσότερο ταπεραμέντο, ένα περιβάλλον στο οποίο μπορεί εύκολα να ανθίσει και να φουντώσει ο περιέργος ερωτισμός του.

Η αλήθεια είναι πως ο σκηνοθέτης δεν έχει κρύψει ποτέ τις περίεργες θα μπορούσε να πει κανείς, ερωτικές του διαθέσεις. Το ερωτικό στοιχείο άλλωστε αποτελεί πάντα βασικό, ίσως και τον πιο σημαντικό παράγοντα σε κάθε του ταινία. Ο έρωτας και οι παράξενες συναισθηματικές αλλά και ψυχονευρωτικές επιρροές που έχει πάνω στις ζωές των ανθρώπων είναι άλλωστε σημαντικό καλλιτεχνικό κομμάτι. Ένα κομμάτι που εκμεταλλεύεται πολλάκις προσπαθώντας να το εξερευνήσει, να το αναλύσει και εν μέρη να το εξηγήσει. Γιατί οι ήρωές του γίνονται έρμαιο των ερωτικών του παθών που επηρρεάζουν τις σκέψεις, τις πράξεις και τις τελικές αποφάσεις τους. Επηρρεάζουν το είναι και τα θέλω τους, τα πρέπει και τα δεν, τα κίνητρα και τις αφορμές.

Αυτή η ιστορία δεν διαφέρει θεωρητικά και πολύ από εκείνες που έχει παραθέσει την τελευταία δεκαετία ο σκηνοθέτης. Η φιλοσοφία είναι ίδια κι αν κάτι αλλάζει, αυτό είναι η διάθεση που δεν είναι ούτε μελαγχολική, ούτε επικίνδυνα ερωτική. Θα μπορούσε κανείς να την χαρακτηρίσει ανάλαφρη όμως δεν ξέρω κατά πόσο αυτή η έκφραση είναι σωστή. Μάλλον θα ταίριαζε καλύτερα να την χαρακτηρίσουμε ως, όχι αρκετά ικανοποιητικά εκμεταλλευόμενη ευκαιρία. Γιατί ναι, η ιστορία έχει μεγάλο ενδιφέρον, όπως ενδιφέρουσα είναι και η αφήγηση μέσω της οποία επιλέγει ο σκηνοθέτης να μας την παρουσιάσει όμως, κάτι μοιάζει να μην λειτουργεί σωστά. Κάτι μοιάζει να λείπει, σαν το συστατικό εκείνο που λείπει από τους ρομαντικούς έρωτες που είναι ανεκπλήρωτοι.

Έχουμε ένα δυσλειτουργικό μεν, ερωτευμένο δε ζευγάρι. Κάτι λείπει από την σχέση τους κι αυτό το κάτι, βρίσκεται τελικά σε ένα τρίτο πρόσωπο. Κατά πόσο όμως μπορεί να λειτουργήσει μια σχέση σε ένα τέτοιο επίπεδο; Πόσο αρμονική μπορεί να είναι; Κι αν είναι, για πόσο διάστημα; Μπορεί μέσω του τρίπτυχου να δίνεται μια λύση στην έλλειψη του συστατικού όμως, δημιουργούνται άλλα ερωτήματα, περί σωστού και λάθους, ηθικού και ανήθικου, ορθολογικά λειτουργικού ή μη. Και αυτό θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερο ακόμα ενδιαφέρον αν οι χαρακτήρες δεν φάνταζαν τόσο απόμακροι, τόσο χάρτινοι και αυτό δεν έχει να κάνει με τις ερμηνείες που ήταν εξαιρετικές αλλά με την ουσία των προσώπων.

Ο Javier Bardem αποτελεί ουσιαστικα το ερωτικό αντικείμενο της ταινίας. Είναι ο άντρας εκείνος που είτε σε κερδίζει με την πρώτη ματιά είτε όχι, καταφέρνει να σε γοητεύσει και να σε παρασύρει. Δεν θα έλεγα ότι είναι ο άντρας που με τρελαίνει όμως σε αυτή την ταινία, έχει κάτι γοητευτικά φλογερό πάνω του που δεν σε αφήνει αδιάφορη αν είσαι γυναίκα και δεν περνάει απαρατήρητο, έστω κι αν είσαι άντρας. Όπως και να ‘χει, με απλό τρόπο και χωρίς να καταβάλει ιδιαίτερη προσπάθεια, παραθέτει μια ερμηνεία υποβλητική και επιβλητική.

Οι γυναίκες γύρω του τώρα, έχει κάθε μία την δικιά της χάρη και την δικιά της γοητεία. Η Hall είναι μυστηριωδώς απόμακρη και ψυχρά όμορφη ενώ η Johansson, μπορεί να μην έχει μια παρουσία ισάξια του “Match Point” όμως, είναι ευχάριστα, έστω και υπόκρυφα, κωμική. Αυτή που είναι πραγματικά εντυπωσιακή, είναι η Cruz με μια παθιασμένη ερμηνεία που δεν άφησε κανένα περιθώριο ώστε να μην κερδίσει το χρυσό αγαλματάκι δεύτερης γυναικείας ερμηνείας. Δυναμική και γοητευτικά παράφορη κι επικίνδυνη, εξωτερικεύει όλους μας τους αρρωστημένους πόθους συσσωρευμένους.

Με άλλα λόγια έχουμε ένα χλιαρό σενάριο που περιγράφει μια ενδιαφέρουσα στα σημεία ιστορία που όμως δεν αναπτύσσεται αρκετά ικανοποιητικά. Αν δεν ήταν ο Allen ο υπεύθυνος για την κινηματογράφισή του, τότε ίσως να μιλάγαμε για μια τριτοκλασσάτη παραγωγή. Και τελικά μπορεί να μην είναι όμως, σε καμία περίπτωση δεν άξιζε και ο ντόρος ο οποίος επικράτησε. Ναι, αξίζει να το δεις για την υπέροχη φωτογραφία και την μοναδική ματιά με την οποία βλέπει ο Allen την πόλη της Βαρκελώνης, υπάρχει έντονος και παράξενος ερωτισμός στην ατμόσφαιρα, οι ερμηνείες είναι κεντημένες όμως κάτι λείπει. Κι αυτό που λείπει είναι το ιδιαίτερο εκείνο συστατικό που θα μπορούσε να κάνει την ταινία ξεχωριστή στην καρδιά μας.
Βαθμολογία 7/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Vicky Cristina Barcelona
Είδος: Αισθηματική
Σκηνοθέτης: Woody Allen
Πρωταγωνιστές: Javier Bardem, Rebecca Hall, Scarlett Johansson, Penelope Cruz, Patricia Clarkson, Chris Messina, Kevin Dunn, Carrie Preston
Παραγωγή: 2008
Διάρκεια: 96’

Επίσημο site:
http://www.vickycristina-movie.com/