...

Κυριακή, Ιουνίου 07, 2009

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Matthew, αριστούχος μαθητής που διεκδικεί υποτροφία για το κολλέγιο των ονείρων του, ερωτεύεται παράφορα μια συνομήλικη του, η οποία ανταποκρίνεται στον έρωτά του.
Το μόνο εμποδιο ανάμεσά τους είναι ότι εκείνη έχει βεβαρημένο παρελθόν καθώς έχει υπάρξει πορνοστάρ κάτι που δεν αργεί να ανακαλύψει ο Matthew.
Τώρα, πρέπει να τη διεκδικήσει από τον πρώην παραγωγό της και να προστατέψει το όνειρο μιας ζωής που κινδυνεύει να χαθεί για πάντα.

Προσωπική άποψη:
Διαβάζοντας κανείς την περίληψη και μόνο του έργου μπορεί να έχει μια προδιάθεση σχετικά με αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει. Άλλωστε οι ταινίες που απευθύνονται στο εφηβικό, αμερικάνικο κατά λόγο, κοινό, έχουν πολύ συγκεκριμένη θεματολογία, η οποία συνήθως περιστρέφεται γύρω από το sex και γύρω απ’ ότι άλλο μπορεί να σχετίζεται μαζί του καθώς, και πολύ συγκεκριμένη διαχείριση της έννοιας του χιούμορ.

Το σενάριο, όπως ίσως άλλωστε να ήταν και αναμενώμενο, είναι γεμάτο αφέλειες. Αυτό μπορεί να είναι ενοχλητικό όμως, ίσως να είναι και το μεγαλύτερό του πρόβλημα. Σε αντίθεση με άλλες ταινίες του είδους, όπως το “American Pie”, στην συγκεκριμένη, η διαχείριση του χιούμορ γίνεται με πιο λεπτεπίλεπτο τρόπο, αποφεύγοντας τα χονδροειδή αστεία γύρω από το sex και τον τρόπο με τον οποίο η νεολαία το αντιλαμβάνεται. Με αυτό τον τρόπο, ίσως προσπάθησαν οι δημιουργοί να δώσουν άλλη διάσταση στον ορισμό αυτό όμως, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την όχι και τόσο επιτυχημένη πορεία της ταινίας.

Σε αντίθεση με το “American Pie”, το “The Girl Next Door” θέλει να προβάλει το sex, όχι ως αυτοσκοπό του εφήβου για να ικανοποιήσει το εγώ του αλλά, ως μια πράξη που πρέπει να γίνεται υπό προϋποθέσεις, ώριμη σκέψη και γιατί όχι, με έρωτα, δίνοντας έτσι μια πιο ρομαντική διάσταση στην όλη υπόθεση εστιάζοντας κατά μία έννοια στην επικοινωνιακή σχέση μεταξύ Danielle και Matthew και όχι στην σαρκική. Ο πόθος βέβαια υπάρχει αλλά μπαίνει σε δεύτερη μοίρα κάνοντας τις σκηνές φαντασίωσης του Matthew να είναι ιδιαίτερα απολαυστικές και εύστοχες όπου αυτές χρησιμοποιούνται.

Ο Luke Greenfield ως σκηνοθέτης, μπορεί να μην έχει να φέρει εις πέρας κάποιον τεράστιο άθλο όμως, έχοντας στο βιογραφικό του το “The Animal”, το οποίο με περισσή ευκολία ξεπερνάει τα όρια της γελοιότητας, σε κάνει να χαίρεσαι. Μπορεί το “The Girl Next Door” να μην είναι η “Λίστα Του Σίντλερ” όμως, είναι μια ευχάριστη ρομαντική κομεντί την οποία, καταφέρνει να διαχειριστεί σαφώς καλύτερα, πιο διασκεδαστικά και πιο ευχάριστα από την προαναφερόμενη μπαρούφα που φέρει την υπογραφή του.

Κι αν νομίζετε πως το δίδυμο Emile Hirsch και Elisha Cuthbert είναι οπτικά και με μια πρώτη ματιά, απολύτως αταίριαστο, ίσως να αλλάξετε γνώμη αν δείτε την ταινία. Ο Hirsch υποδύεται με ευκολία τον αφελή γλυκούλη ενώ η Cuthbert, εύκολα πείθει για το sexy στοιχείο του χαρακτήρα της όμως, με την ίδια ευκολία καταφέρνει να μας πείσει και για την κρυμμένη αθωότητά της, παρά το βεβαρυμένο της σεξουαλικό παρελθόν. Έχουν πολύ όμορφη χημεία μεταξύ τους και παρά που η Hirsch φαίνεται μεγαλύτερη και πιο ώριμη, και μην γελιόμαστε, αυτός ήταν ο σκοπός εξ’ αρχής, δημιουργούν ένα παράταιρο μεν, χαριτωμένο δε ζευγαράκι.

Χαριτωμένο όμως είναι και το υπόλοιπο cast που χωρίς να καταφεύγει σε υπερβολές και γελοιότητες όπως αυτό του “American Pie”, καταφέρνει ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί ως σύνολο, να προσφέρουν αυτό που έπρεπε. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν οι φίλοι του Matthew, Chris Marquette και Paul Dano ως τα απόλυτα σπασικλάκια καθώς και ο πάντα ιδιαίτερος Timothy Olyphant στον ρόλο του ξιπασμένου προαγωγού που παρά το καφριλίκι του χαρακτήρα του καταφέρνει με έναν περίεργο τρόπο να μην μας γίνει αντιπαθής.

Λίγο-πολύ, ξέρετε από την στιγμή που θα την επιλέξετε περί τίνος πρόκειται. Ανάλαφρη κομεντί καταστάσεων που παρά το ότι σαν κεντρική ιδέα βασίζεται στο sex και στις προεκτάσεις του τελικά, καταλήγει να μην περιστρέφεται αυστηρά γύρω από αυτό αγγίζοντας περισσότερο τον ορισμό της αισθηματικής ταινίας για εφηβικό κοινό. Σαφέστατα πιο χαριτωμένη και λιγότερο πρόστυχη από άλλες αντίστοιχες. Τίποτα το ιδιαίτερο αλλά μια ευχάριστη επιλογή για ένα απόγευμα Κυριακής.
Βαθμολογία 6/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Το Κορίτσι Της Διπλανής Πόρτας
Είδος: Κομεντί
Σκηνοθέτης: Luke Greenfield
Πρωταγωνιστές: Emile Hirsch, Elisha Cuthbert, Chris Marquette, Paul Dano, Timothy Olyphant, James Remar, Timothy Bottoms
Παραγωγή: 2004
Διάρκεια: 110’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0265208/
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Girl_Next_Door_(2004_film)

Posted on Κυριακή, Ιουνίου 07, 2009 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

5 comments

Σάββατο, Ιουνίου 06, 2009

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Vincent LaMarca, είναι ένας από τους καλύτερους ντετέκτιβ του αστυνομικού τμήματος της Νέας Υόρκης. Η πορεία του στο χώρο είναι μακρά και τον έχει καταξιώσει.
Οι παλιές του οικογενειακές εμπειρίες δεν τον αφήνουν να αντεπεξέλθει στις ανάγκες της οικογένειάς του, την οποία και εγκαταλείπει. Θα περάσει καιρός για να πάρει η ζωή του ξανά φυσιολογικό ρυθμό, όταν θα ερωτευτεί μια άλλη γυναίκα.
Στην υπόθεση που αναλαμβάνει τα πράγματα δεν είναι απλά καθώς πρόκειται για τη βίαιη δολοφονία ενός συναδέλφου του. Το χειρότερο είναι ότι ο βασικός ύποπτος είναι ο ίδιος του ο γιος.
Ο Vincent είναι πεπεισμένος ότι ο γιος του είναι ένοχος και ξέροντας πολύ καλά την τύχη αυτών που σκοτώνουν αστυνομικούς, ξεκινά να συλλάβει πρώτος αυτός τον έφηβο γιο του και να τον φέρει στη δικαιοσύνη.

Προσωπική άποψη:
Το ότι οι ελληνικές εταιρείες διανομής βαφτίζουν κάθε ταινία όπως τους κατεβάσει η γκλάβα αυτό είναι γνωστό. Γνωστό είναι επίσης το ότι ποτέ μην έχεις εμπιστοσύνη στον τίτλο, δεν σημαίνει ότι είναι αντιπροσωπευτικός. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι δεν πρέπει να σε επηρεάζει το cast και να είναι αυτό ο παράγοντας που θα σε οδηγήσει ή θα σε απομακρύνει από μια κινηματογραφική αίθουσα. Η ιστορία αποδεικνύει πως τελικά, δεν παίζει και πολύ μεγάλο ρόλο ώστε να καθορίζει τις επιλογές σου αφού λειτουργεί περισσότερο ως κράχτης και λιγότερο ποιοτικά.

Το μοναδικό ενδιαφέρον κομμάτι του σεναρίου εντοπίζεται στο γεγονός ότι η υπόθεση βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα τα οποία και διαδραματίστηκαν στην Αμερική περίπου πριν μια δεκαετία. Όμως το ενδιαφέρον που προκαλεί αυτό το κομμάτι ρεαλιστικότητας εξαντλείται πολύ σύντομα καθώς, αποτυπώνεται με τόσο πεζό κι εκνευριστικό τρόπο ο οποίος εκτός των άλλων, αρχίζει να παίρνει σταδιακά την κατιούσα αδυνατώντας να βρει τον δρόμο προς την επάνοδο.

Η σκηνοθεσία δεν είναι απλά ακαδημαϊκή αλλά κάτι χειρότερο. Είναι απλά διεκπεραιωτική δημιουργώντας μας την πεποίθηση πως ο σκηνοθέτης βρισκόταν εκεί απλά και μόνο γιατί είχε υπογράψει ένα συμβόλαιο και έπρεπε να γυρίσει μια ταινία στην οποία διατήρησε την ίδια επίπεδη πορεία καθ’ όλη της την διάρκεια, ακόμα και στα σημεία εκείνα όπου έπρεπε να δοθεί έμφαση λόγω της συναισθηματικής τους έντασης ή λόγω της κορύφωσης του δράματος. Για όνομα του θεού, μιλάμε για τις κατεστραμένες ζωές ανθρώπων που εκτός όλων των άλλων, ανήκουν στην ίδια οικογένεια, κάτι που θα έπρεπε να κορυφώνει ακόμα περισσότερο το δράμα.

Αυτό το οποίο ποτέ μου δεν κατάλαβα και ποτέ μου δεν πρόκειται να χωνέψω, είναι το γεγονός ότι μεγάλα κινηματογραφικά ονόμα, πολυβραβευμένα και πολυαγαπημένα, μετά από τεράστιες επιτυχίες και ποιοτικές ταινίες, όσο μεγαλώνουν ξεπέφτουν σε όλο και πιο γελοίες και φτηνές, βάση του δικού τους επιπέδου, παραγωγές. Με ενοχλεί το γεγονός ότι παίζουν σε ταινίες απλά και μόνο για να κάνουν κάτι ή για να χώσουν κανένα φράγκο ακόμα στην τσέπη τους, ειδικά όταν δεν έχουν ανάγκη ούτε τα λεφτά, ούτε αυτού του τύπου τη δημοσιότητα. Για τον De Niro λοιπόν, δεν μπορώ να θεωρήσω ότι η συμμετοχή του σε αυτή την ταινία ήταν κάτι περισσότερο από μία αρπαχτή στην οποία δεν είχε να κάνει τίποτα άλλο απ’ το να κυκλοφορεί με θυμωμένο υφάκι εξαπολύοντας ειρωνίες και βρισιές.

Επίσης, και ας με συγχωρήσουν κάποιοι, αυτόν που δεν μπορώ, δεν αντέχω να τον βλέπω είναι ο Franco. Όχι ότι έχουμε να μοιράσουμε τίποτα αλλά ο τύπος μου εκπέμπει κάτι το απίστευτα βλακώδες και ξενέρωτο. Σε ότι ρόλο και να τον έχω δει κατά καιρούς, περιφέρεται με το ίδιο παραπονεμένο και πονεμένο ύφος λες και τον έχει καταραστεί η μοίρα. Δεν είναι ακριβώς ότι είναι κακός στην συγκεκριμένη τουλάχιστον ερμηνεία, αλλά παρά που το παλεύει, δεν καταφέρνει να με πείσει ιδιαίτερα.

Μια αδιάφορη, κατ’ εμέ ταινία που ενώ έχει τα φόντα εκείνα που χρειάζονται για να τραβήξει την προσοχή του κοινού, τελικά καταλήγει σε φιάσκο αποδεικνύοντας πως είναι μια θλιβερή και μεγάλη φούσκα με δήθεν ηθικοπλαστικά μηνύματα. Σίγουρα απ’ το να την επιλέξετε θα βρείτε κάτι πολύ καλύτερο να κάνετε αφού, ακόμα και τα μεγάλα ονόματα του cast, δεν καταφέρνουν να διατηρήσουν για πολύ το ενδιαφέρον στα ύψη.
Βαθμολογία 4/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Το Σημάδι Του Δολοφόνου
Είδος: Αστυνομική
Σκηνοθέτης: Michael Caton-Jones
Πρωταγωνιστές: Robert De Niro, Frances McDormand, James Franco, Eliza Dushku, William Forsythe
Παραγωγή: 2002
Διάρκεια: 108’

Επίσημο site:
http://citybythesea.warnerbros.com/

Posted on Σάββατο, Ιουνίου 06, 2009 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

6 comments

Τετάρτη, Ιουνίου 03, 2009

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Travis Bickle είναι ένας βετεράνος του Βιετνάμ που ζει στη Νέα Υόρκη. Οι αϋπνίες του τον αναγκάζουν να πιάσει δουλεία σαν ταξιτζής.
Είναι ένας τύπος μοναχικός, δεν έχει φίλους και ζει σε ένα άθλιο διαμέρισμα. Προσπαθεί να ενταχτεί στο κοινωνικό σύστημα αλλά η διαφθορά και η ανηθικότητα που υπάρχει γύρω του τον εξοργίζει.
Ζει σαν απλός παρατηρητής μέχρι τη στιγμή που θα συννατήσει την Iris, μια 12χρονη πόρνη την οποία και θα θελήσει να σώσει από τον στραβό δρόμο που έχει πάρει.

Προσωπική άποψη:
Ο Scorsese ήταν ανέκαθεν ένας δημιουργός με έμπνευση και όραμα, ένας δημιουργός που ποτέ δεν δίστασε να καταπιαστεί με αυτό που πραγματικά ήθελε έστω κι αν ήξερε ότι η θεματολογία των έργων του καθώς και ο τρόπος με τον οποίο την χειριζόταν, θα μπορούσε να προκαλέσει πολλές αντιδράσεις. Έτσι, μετά τους “Κακόφημους Δρόμους” κι έπειτα από δύο χρόνια κινηματογραφικής απραξίας, το 1976 αποφάσισε να επιστρέψει στους δρόμους της Νέας Υόρκης, της πόλης που αγαπάει περισσότερο από κάθε άλλη παρά την σαπίλα της για να γυρίσει την ταινία εκείνη, που παρά τις αντιδράσεις, έμελλε να τον καταξιώσει.

Αυτή τη φορά, όπως και σε προηγούμενες ταινίες του, ο Scorsese ασχολείται με το ξέσπασμα της βίας. Μόνο που αυτή τη φορά η βία κρύβεται πίσω από τον πόνο και την ανασφάλεια της μοναξιάς, οδηγείται από ηθικούς κώδικες και φοβίες, καταλήγοντας να ξεσπάσει ωςλύτρωση και διέξοδος από μια σάπια κοινωνία που περιβάλλεται από ακόμα πιο σάπιους ανθρώπους. Ο Travis, περιφέρεται σε μια μεγάλη πόλη σαν τη Νέα Υόρκη, συναναστρέφεται λόγο δουλειάς με δεκάδες ανθρώπους την ημέρα, μπορεί ακόμα και να ερωτευτεί όμως, η μοναχικότητα της ζωής του είναι τόσο ισχυρή που καταφέρνει όλα τα παραπάνω να τα επισκιάσει μεγαλώνοντας το συναισθηματικό του κενό.

Με σύντροφο τη μοναξιά του, περιφέρεται στους κοσμοπολίτικους και θορυβώδεις δρόμους της πόλης, όχι συμμετέχοντας αλλά παρατηρώντας την σαπίλα και την βρωμιά που επικρατεί κάτω από το υπόστρωμα που περιβάλλει την πόλη του. Εφαλτήριο για να ξυπνήσει μέσα του η αντίδραση, ένα δωδεκάχρονο κορίτσι, μια δωδεκάχρονη πόρνη που παρά τον βίο της, εκπροσωπεί την αθωότητα που κινδυνεύει να χαθεί πίσω από την σύγχρονη πραγματικότητα. Η γνώση της ύπαρξής της λυτρωτική και ο προαγωγός της, το μελανό σημείο που την αγκαλιάζει. Μοναδική λύση; Να πάψει να είναι παρατηρητής των γύρω του και να δράσει ενεργά, αποδίδοντας δικαιοσύνη και προσπαθώντας να σώσει ότι μπορεί. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζει!

Ο Scorsese καταφέρνει με μοναδικό του σύμμαχο έναν ταξιτζή να δώσει ένα γερό χτύπημα στο αμερικάνικό όνειρο προκαλώντας του όχι απλά τραύματα, αλλά δυνατά ορατές ρωγμές. Ο ταξιτζής γίνεται από παρατηρητής εκδικητής και δολοφόνος και από δολοφόνος, ήρωας ικανός να δοξαστεί από τον κόσμο. Ειρωνική διάθεση μιας κοινωνίας που στην πραγματικότητα, δεν μπορεί να συγχωρήσει τίποτα, ζώντας υπό το καθεστώς ηθικοπλαστικών κανόνων. Αυτός ήταν ίσως και ο λόγος που, ενώ η ταινία τιμήθηκε στις Κάννες, δεν κατάφερε να διακριθεί σε καμία από τις τέσσερις υποψηφιότητές της από την Ακαδημία βάζοντας τον σκηνοθέτη σε αναμονή 30 χρόνων μέχρι να καταφέρει αν κερδίσει την διάκρισή τους.

Ο Robert De Niro στον ρόλο εκείνο, που κατά γενική ομολογία τον καθιέρωσε και τον έκανε ένα από τα πιο περιζήτητα πρόσωπα του σύγχρονου κινηματογράφου παρά το γεγονός ότι ήδη είχε ένα οscar στην κατοχή του. Η ερμηνεία του είναι μεστή και ψαγμένη, με ορατά τα σημάδια σκληρής δουλειάς και μελέτης από μεριάς του ηθοποιού προκειμένου να αγγίξει το τέλειο αποτέλεσμα. Άλλωστε, έπρεπε να μοιράσει την ψυχή του στα δύο αφήνοντας το ένα κομμάτι μερίδιο στη μοναξιά και το άλλο, απόθεση τιμής και δόξας στην βία της δικαιοσύνης. Βέβαια δεν μπορεί να περάσει ασχολίαστη αλλά ούτε και απαρατήρητη η παρουσία της 14χρονης τότε Jodie Foster στο ρόλο της νεαρής πόρνης που πραγματικά εντυπωσιάζει με την ωριμότητά της και κόβει την ανάσα με το αθώο και συνάμα πρόστυχο ύφος της.

Αν υπάρχουν πολύ λίγες ταινίες που αξίζουν να υπάγονται στην κατηγορία εκείνων που δεν πρέπει να λείπουν από την ταινιοθήκη σας, σίγουρα ο “Ταξιτζής” είναι μία από αυτές. Εξαιρετική σκηνοθεσία, ατμοσφαιρική, αξιοποιώντας όλα τα δεδομένα που μπορεί και προσφέρει το φόντο της Νέας Υόρκης με σύμμαχο, τις υπέροχες ερμηνείες τόσο του De Niro όσο και της Foster. Μπορεί η Ακαδημία να μην την τίμησε, την τίμησε όμως ο κόσμος και όχι άδικα.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Ταξιτζής
Είδος: Κοινωνική
Σκηνοθέτης: Martin Scorsese
Πρωταγωνιστές: Robert De Niro, Jodie Foster, Albert Brooks, Harvey Keitel, Cybill Shepherd, Peter Boyle, Leonard Harris
Παραγωγή: 1976
Διάρκεια: 113’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0075314/
http://en.wikipedia.org/wiki/Taxi_Driver

Posted on Τετάρτη, Ιουνίου 03, 2009 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

16 comments

Δευτέρα, Ιουνίου 01, 2009

Τα MTV Movie Awards, σίγουρα είναι μια κατηγορία βραβείων που αφορά ένα συγκεκριμένο target group, το επιλεγόμενο εφηβικό. Αυτό άλλωστε καθορίζει τις υποψηφιότητες και ανάμεσά τους, επιλέγει τους τελικούς νικητές. Σε μια χρονιά λοιπόν όπου είχαμε αρκετά blockbusters και αρκετές... χαζοχαρούμενες ταινίες νομίζω, ότι κερδίσε η καλύτερη τις εντυπώσεις καθώς και τα περισσότερα βραβεία και αυτό δεν είναι άλλο από το "Twilight". Ας δούμε όμως αναλυτικά τις υποψηφιότητες και τους νικητές.

BEST MOVIE
The Dark Knight
High School Musical 3: Senior Year
Iron Man
Slumdog Millionaire
Twilight
Από όλες αυτές; Ναι, ψηφίζω "Twilight"!

BEST FEMALE PERFORMANCE
Angelina Jolie - Wanted
Anne Hathaway - Bride Wars
Kate Winslet - The Reader
Kristen Stewart - Twilight
Taraji P. Henson - The Curious Case of Benjamin Button
Έτσι κι αλλιώς οι υποψηφιότητες είναι για κλάματα!

BEST MALE PERFORMANCE
Christian Bale - The Dark Knight
Robert Downey Jr. - Iron Man
Shia LaBeouf - EEagle Eye
Vin Diesel - Fast and Furious
Zac Efron - High School Musical 3: Senior Year
Αν είναι δυνατόν... Ας έβγαζαν τουλάχιστον τον Bale!

BREAKTHROUGH PERFORMANCE FEMALE
Amanda Seyfried - Mamma Mia!
Ashley Tisdale - High School Musical 3: Senior Year
Freida Pinto - Slumdog Millionaire
Miley Cyrus - Hannah Montana: The Movie
Vanessa Anne Hudgens - High School Musical 3: Senior Year
Kat Dennings - Nick and Norah`s Infinite Playlist
Δεν γνωρίζω, δεν απαντώ!

BREAKTHROUGH PERFORMANCE MALE
Robert Pattinson - Twilight
Taylor Lautner - Twilight
Ben Barnes - The Chronicles of Narnia: Prince Caspian
Dev Patel - Slumdog Millionaire
Bobb`e J. Thompson - Role Models
Συμπάθειες είναι αυτές, δεν κρύβονται! Κι εγώ τον Robert θα ψήφιζα!

BEST COMEDIC PERFORMANCE
Amy Poehler - Baby Mama
Anna Faris - The House Bunny
James Franco - Pineapple Express
Jim Carrey - Yes Man
Steve Carell - Get Smart
Τιμάμε τους μεγαλύτερους όπως βλέπετε!

BEST VILLAIN
Derek Mears - Friday the 13th
Dwayne Johnson - Get Smart
Heath Ledger - The Dark Knight
Johnathon Schaech - Prom Night
Luke Goss - Hellboy II: The Golden Army
Αναμενόμενο και λογικό... Τιμή στον αδικοχαμένο ηθοποιό!

BEST FIGHT
Anne Hathaway vs. Kate Hudson - Bride Wars
Christian Bale vs. Heath Ledger - The Dark Knight
Ron Perlman vs. Luke Goss - Hellboy II: The Golden Army
Robert Pattinson vs. Cam Gigandet - Twilight
Seth Rogen and James Franco vs. Danny McBride - Pineapple Express
Χμ... δεν είναι κακό αλλά μάλλον έπρεπε να πάει στο "Dark Knight" λόγω εφετζίδικης κατάστασης. Τόσα εκρηκτικά χάλασαν στην ταινία...

BEST KISS
Angelina Jolie & James McAvoy - Wanted
Freida Pinto & Dev Patel - Slumdog Millionaire
James Franco & Sean Penn - Milk
Kristen Stewart & Robert Pattinson - Twilight
Paul Rudd & Thomas Lennon - I Love you, Man
Vanessa Anne Hudgens & Zac Efron - High School Musical 3: Senior Year
Ω, ναι... δεν υπάρχει αμφιβολία! Αυτό ήταν το καλύτερο φιλί της χρονιάς που πέρασε.

BEST WTF MOMENT
Amy Poehler - Baby Mama, Peeing In the Sink
Angelina Jolie - Wanted, Curved Bullet Kill
Ayush Mahesh Khedekar - Slumdog Millionaire, Jumping in the Poop Shed
Ben Stiller - Tropic Thunder, Tasting the Decapitated Head
Jason Segel and Kristen Bell - Forgetting Sarah Marshall, Naked Break-Up
Ο Stiller ήταν αν μη τι άλλο ο επικρατέστερος!

BEST SONG FROM A MOVIE
"Jai Ho" - AR Raham, Slumdog Millionaire
"The Wrestler" - Bruce Springsteen, The Wrestler
"The Climb" - Miley Cyrus, Hannah Montana: The Movie
"Decode" - Paramore, Twilight
Θα προτιμούσα το "Decode" που είναι κομματάρα αλλά τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή τη ζωή.

Posted on Δευτέρα, Ιουνίου 01, 2009 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

7 comments