...

Τετάρτη, Αυγούστου 05, 2009

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Tom είναι ένας ντροπαλός νεαρός που θέλει μια καλύτερη θέση στη δουλειά του και ταυτόχρονα ελπίζει να τον προσέξει η κόρη του αφεντικού του, με την οποία είναι κρυφά ερωτευμένος.
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα είναι ότι το αφεντικό είναι εξαιρετικά αυστηρός, ιδιότροπος και ευέξαπτος χαρακτήρας.
Στο πλαίσιο μιας παρεξήγησης θα βρεθεί στο σπίτι του τελευταίου να προσέχει την κουκουβάγια του, ενώ από τη συμπεριφορά του θα εξαρτηθεί τόσο η τύχη της σχέσης του με την κόρη όσο και η πιθανή προαγωγή του.
Τα πράγματα ωστόσο δυσκολεύουν όταν μια σειρά απρόσκλητων ιδιόμορφων ατόμων εισβάλει στο σπίτι.

Προσωπική άποψη:
Κάθε χαζοσαχλαμαρώδες teen movie που βγαίνει κατά καιρούς στις αίθουσες ή ακόμα χειρότερα, απευθείας σε dvd, έχει έναν και μοναδικό σκοπό. Να προκαλέσει εξίσου σαχλό με την υπόθεσή της, γέλιο σε ανώριμα αμερικανάκια της μέσης ηλικίας που δεν έχουν επίπεδο και δεν έχουν καμία απολύτως διάθεση να αποκτήσουν. Εντάξει, δεν θέλω να είμαι υπερβολικά αυστηρή, ούτε κακιά. Υπάρχουν κάποια ταινιάκια αυτής της κατηγορίας που είναι συμπαθητικά, τουλάχιστον περνάς ευχάριστα την ώρα σου όμως, η ταινία αυτή για την οποία και μιλάμε σήμερα, δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία σε καμία των περιπτώσεων.

Αν ψάχνετε για πρωτοτυπία και ευφάνταστο σενάριο τότε, όχι μόνο επιλέξατε λάθος ταινία αλλά και λάθος κατηγορία. Δεν γίνεται να περιμένεις, πολύ περισσότερο να απαιτείς, από ταινίες σαν κι αυτή να σε ξαφνιάσουν και να σε εντυπωσιάσουν. Το μπαμ που λέμε δεν έρχεται και δεν νομίζω πως θα καταφέρει να έρθει, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον. Ένας πρωταγωνιστής και όλα τα κακά του κόσμου πάνω του, λες και οι μοίρες αντί να του δώσουν αρετές και χάρες όταν γεννήθηκε, τον έκλασαν. Το μυστήριο δε είναι πως, παρά τα όσα παθαίνει, στο τέλος καταφέρνει πάντα να επιβιώσει.

Ακούγοντας το όνομα του David Zucker, γνωστό από τις “Τρελές Σφαίρες”, στο πηδάλειο της σκηνοθεσίας, σίγουρα περιμέναμε κάτι καλύτερο. Ξαναλέω, όχι πρωτότυπο, αλλά σίγουρα κάτι που να προκαλεί πιο αβίαστα το γέλιο μας παρά να προσπαθεί βίαια να το βγάλει από μέσα μας κάνοντας χρήση σαχλού και ανούσιου χιούμορ και πολύ περισσότερο, ανόητης και πεζής φάρσας και σάτιρας κοινωνικοπολιτικών καταστάσεων. Οι ταινίες αυτού του είδους δεν προσφέρονται για προβληματισμούς.

Πάντως, οφείλω να ομολογήσω πως είναι μια από τις λίγες φορές που χάρηκα για το γεγονός ότι ο Kutcher βρισκόταν στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Μπορεί να μην τον έχω σε εκτίμηση όμως, μέσα σε όλο αυτό το πανηγύρι που επικρατεί για μιάμιση ώρα, η παρουσία του φαντάζει σαν όαση. Ως ερωτικό του ήμισυ βλέπουμε την Reid που για μια ακόμα φορά μας διατυμπανίζει ότι μέχρι να βγει στην σύνταξη είμαστε υποχρεωμένοι να την βλέπουμε σε ανάλογους ρόλους ενώ, η Carmen Electra πετάει έξω τον κώλο της και όχι μόνο προσπαθώντας να ανεβάσει λίγο πιο ψηλά τον πήχη μπας και καταφέρει να περισώσει τίποτα.

Μπορεί η ταινία, όπως όλες του είδους άλλωστε, να ξεκινάει συμπαθητικά όμως, πέφτει στην γνωστή λούμπα. Η φάρσα μετατρέπεται σε χονδροειδές και σαχλό μάλιστα χιούμορ, παίζοντας με την υπομονή και τα νεύρα, παρακολουθώντας ταυτόχρονα τον νεαρό πρωταγωνιστή να περνάει τα πάθη του Χριστού και όλα αυτά, για τι άλλο... για μια γυναίκα.
Βαθμολογία 3/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Η Κόρη Του Αφεντικού Μου
Είδος: Κομεντί
Σκηνοθέτης: David Zucker
Πρωταγωνιστές: Ashton Kutcher, Tara Reid, Jeffrey Tambor, Andy Richter, Michael Madsen, Jon Abrahams, Carmen Electra
Παραγωγή: 2003
Διάρκεια: 85’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://en.wikipedia.org/wiki/My_Boss
http://www.imdb.com/title/tt0270980/

Posted on Τετάρτη, Αυγούστου 05, 2009 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

8 comments

Τρίτη, Αυγούστου 04, 2009

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Lavinia και η Suzette υπήρξαν για χρόνια κολλητές φίλες και μοιράζονται ένα ένδοξο παρελθόν ως φαν σε ροκ συγκροτήματα. Πάει καιρός όμως που οι δρόμοι τους χώρισαν.
Eίκοσι χρόνια μετά η Suzette έχοντας χάσει τη δουλειά της και με μεγάλη ανάγκη για χρήματα και βοήθεια, θα αναζητήσει την Lavinia. Όταν θα συναντηθούν ξανά, μεσήλικες πλέον, πρόκειται να έλθουν και οι δύο αντιμέτωπες με μια μάλλον δυσάρεστη έκπληξη.
Η Suzette βλέπει την φίλη της να έχει εγκαταλείψει τις ροκ διδαχές του παρελθόντος, να έχει αφοσιωθεί σε μια καθώς πρέπει ζωή. Έχει πλέον τον σύζυγο και τα παιδιά της ενώ πρέπει να ασχολείται με φιλανθρωπίες.
Από την άλλη η Lavinia αντιμετωπίζει μια κολλητή που έχει κολλήσει, παρά το προχωρημένο της ηλικίας της, σε μια συμπεριφορά τουλάχιστον εφηβική με μερικά επιπλέον τατουάζ και εμφανώς μεγαλύτερο στήθος.

Προσωπική άποψη:
Έχετε ποτέ σκεφτεί πόσο πολύ αλλάζουν με τα χρόνια οι ανθρώπινες σχέσεις. Όλα εξαρτόνται από το μονοπάτι που επιλέγει ο καθένας μας να ακολουθήσει. Άλλοι επιλέγουν να μεγαλώσουν, να ωριμάσουν, να φτιάξουν μια νέα ζωή αφήνοντας πίσω τους την παλιά ενώ, κάποιοι άλλοι επιλέγουν ακριβώς το αντίθετο, να μείνουν στα ίδια, υπερασπιζόμενοι ιδέες και ιδανικά. Μπορούν αυτές οι δύο διαφορετικές και απόλυτα αντιφατικές καταστάσεις να συνυπάρξουν ή η μία θα πρέπει αναγκαστηκά είτε να επισκιαστεί, είτε να παρασυρθεί από την άλλη;

Η ταινία ξεκινάει με καλές προδιαγραφές και με μια ενδιαφέρουσα σεναριακή ιδέα, ελαφρώς διαφοροποιημένη από την κλασσική κινηματογραφική αποτύπωση του συγκεκριμένου γυναικείου πρότυπου, στα τρελά και αχαλήνωτα νιάτα τους. Δύο γυναίκες με κοινό παρελθόν και διαφορετικό παρόν. Δυο δρόμοι χωρισμένοι από χρόνια που ξανασυνατιούνται. Το ερώτημα είναι, μπορούν να ακολουθήσουν και κοινή πορεία; Η ταινία ξεκινάει θέλωντας κάτι να πει όμως, δυστυχώς δεν το καταφέρνει.

Το σενάριο προσπαθεί να κινηθεί κάπου ανάμεσα στο κοινωνικό δράμα και στην μαύρη κωμωδία. Προσπαθεί να κάνει κοινωνικοπολιτικές αναφορές. Προσπαθεί να αναβιώσει την φιλελεύθερη διάθεση με δήθεν τύπου ιστορικές αναφορές στα χρόνια της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Προσπαθεί να κάνει πολλά μαζί και τελικά δεν καταφέρνει να κάνει τίποτα. Φταίει αλήθεια το σενάριο ή ο πρωτάρης Dolman που δεν κατάφερε να αξιοποιήσει, τόσο το υλικό που είχε στα χέρια του, όσο και το cast με τα πολύ ηχηρά ονόματα. Κακά τα ψέματα, δεν έχουν πολλοί ανάλογη ευκαιρία στο ντεπούτο τους. Η αλήθεια βρίσκεται μάλλον κάπου στη μέση και οι ευθύνες μπορούν να μοιραστούν.

Προσπαθώντας να δημιουργήσει μια κωμική ταινία η οποία όμως να μην στερείται κοινωνικών αναφορών, καταφεύγει σε κλισέ δράματα τύπου, μια γυναίκα μόνη ψάχνει την ολοκλήρωσή της ενώ, μια άλλη έχει τα πάντα αλλά μέσα σε αυτό το πάντα ζει την οικογενειακή μιζέρια και συγκατάβαση περιμένωντας την σωτηρία. Η ζωή είναι κάτι παραπάνω, μπορεί να αφήνεις πίσω σου κάτι αλλά βρίσκεις πάντα μπροστά σου κάτι άλλο. Δεν μπορεί να υπάρχει μόνο το ζενίθ και το ναδίρ και σίγουρα, δεν μπορεί να υπάρχει η απόλυτη ευτυχία και η απόλυτη μιζέρια. Πάντα υπάρχει η χρυσή τομή, αρκεί να έχουμε την διάθεση να την βρούμε και να μην καταφεύγουμε σε μελοδραματισμούς.

Παρακολουθούμε λοιπόν μια Hawn που από τις πολλές πλαστικές πλέον, δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε, ούτε την ηλικία της, ούτε την συναισθηματική της κατάστασης. Η Sarandon είναι σαφέστατα πιο σοβαρή, άλλωστε είναι καλύτερη ηθοποιός και το βαρύ της όνομα χρειάζεται μια κάποια προστασία αλλά, αυτό δεν σημαίνει πως ερμηνευτικά προσφέρει κάτι στον θεατή. Ίσως η πιο ενδιαφέρουσα παρουσία να είναι αυτή του Rush όμως, σε έναν ρόλο που πιθανότατα να μην θυμάται ούτε ο ίδιος σε λίγα χρόνια.

Ίσως να μην υπάρχει χειρότερο στοιχείο σε μια ταινία από το να μην έχει ταυτότητα. Και όσο κι αν προσπαθεί η συγκεκριμένη να αποκτήσει μία, παλλόμενη από τη μια ταύτιση στην άλλη, δεν καταφέρνει να αγκυροβολήσει σε καμία αφήνοντάς μας κι εμάς με την απορία. Αν εξαιρέσει κανείς τα γνωστά ονόματα που απαρτίζουν το cast, ορισμένες, μετρημένες χαριτωμένες σκηνές που λόγω αναπόλησης θα κάνουν το χειλάκι σας να σπάσει αλλά κυρίως, τις διασκευές γνωστών και αγαπημένων μουσικών επιτυχιών της δεκαετίας του ’60, δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο που να μπορέσει να προσδώσει στην ταινία έναν ορισμό καλύτερο από αυτό του έργου οικογενειακής διασκέδασης.
Βαθμολογία 4,5/10

Ταυτότητα ταινίας

Ελλ. τίτλος: The Banger Sisters
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθέτης: Bob Dolman
Πρωταγωνιστές: Goldie Hawn, Susan Sarandon, Geoffrey Rush, Erika Christensen, Robin Thomas
Παραγωγή: 2002
Διάρκεια: 97’

Επίσημο site:
http://www.foxsearchlight.com/thebangersisters/

Posted on Τρίτη, Αυγούστου 04, 2009 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

6 comments

Δευτέρα, Αυγούστου 03, 2009

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Μια παρέα τεσσάρων φίλων χτυπούν και σκοτώνουν έναν άνθρωπο στο δρόμο, μετά από ατύχημα με το αμάξι τους.
Τους πιάνει πανικός και αποφασίζουν να ρίξουν το πτώμα στη θάλασσα και να μην ξανα μιλήσουν ποτέ γι`αυτό.
Ένα χρόνο μετά, όλοι τους συνεχίζουν κανονικά τη ζωή τους, μέχρι που μία κοπέλα από την παρέα θα λάβει ένα σημείωμα που γράφει: Ξέρω τι έκανες πέρσι το καλοκαίρι.

Προσωπική άποψη:
Συνήθως, τα πιο αστεία στοιχεία που σχετίζονται με μια ταινία, κρύβονται στην ιστορία πίσω της, στο πως κατέληξες να την δεις και πολύ περισσότερο, στο σινεμά. Καλοκαιράκι και η διάθεση της παρέας στα ύψη για θερινό σινεμαδάκι και ο κλήρος για να επιλέξουν ταινία, έπεσε σε ‘μένα και τον Ρωμαίο. Θριλεράκι λέμε θα δούμε και είμαστε ανάμεσα σε αυτό και το “The Game”. Καλά μαντέψατε, ως γνήσιοι γκαντέμηδες κάναμε την χειρότερη επιλογή ανάμεσα στις δύο, περνώντας ένα ξεκαρδιστικό βράδυ.

Και εντάξει, πας σινεμά έχοντας γνώση ότι θα δεις ένα εφηβικό θριλεράκι και σε καμία περίπτωση κάτι αντίστοιχο της “Λάμψης”. Όμως, και το “Scream” ανήκει σε αυτή την κατηγορία και συγκριτικά με δαύτο, μοιάζει άξιο να του δωθούν, κάθε λογής βραβείο στον κόσμο. Όσοι με θεωρούν υπερβολική, έχοντας διαβάσει ως εδώ, μπορούν να ανήκουν σε δύο διαφορετικές κατηγορίες. Εκείνον που δεν το έχουν δει, οπότε δικαιολογούνται να σκέφτονται έτσι, και εκείνοι που είναι κάτω των 16 ετών και ικανοποιούνται με σαχλές δόσεις τρόμου.

Η έλλειψη εμπειρίας από μεριάς του σκηνοθέτη Jim Gillespie είναι εμφανής. Εκτός από την χρήση κάποιων κλασσικών πλέον τρικ, προκειμένου να δημιουργήσει ατμόσφαιρα και σασπένς το οποίο θα διακοπεί από το απότομο πέταγμα του κακού της ιστορίας, από κάποια σκοτεινή γωνιά, κινείται ανάμεσα στα πλάνα του με σαφέστατη αμηχανία. Δεν μπορεί να διαχειριστεί το κοινότυπο σενάριο που έχει στα χέρια του και αδυνατεί να αξιοποιήσει τα όποια θετικά στοιχεία μπορεί να βρίσκοντα σε αυτό. Σχεδόν από την αρχή ξέρουμε, όχι μόνο πως θα καταλήξει το πράγμα αλλά, και ότι μια συνέχεια μας περιμένει συντόμως.

Το πρωταγωνιστικό cast, το μόνο μεγάλο που έχει είναι τα βαπτιστικά του ονόματα. Η Hewitt, αν και πολύ θα ήθελε να έχει κάνει το πέρασμά της από την μικρή στη μεγάλη οθόνη, δεν είναι σε θέση να τα πετύχει και το καλύτερο είναι να καθήσει στα αυγά της. Ο Phillippe μπορεί να έχει την μεγαλύτερη κινηματογραφική δραστηριότητα από όλους τους ηθοποιούς όμως, η παρουσία του είναι παγερή κι αδιάφορη. Η Gellar ακολούθησε πιστή καριέρα στα εφηβικά αρχικά θρίλερ, μετέπειτα στα μεταφυσικά με ενδιάμεσες στάσεις τα “Scooby-Doo” παρέα με τον δήθεν ωραίο της παρέας, Prinze ο οποίος την συνόδευσε στην προαναφερόμενη δυλογία και ακολούθησε ανάλογη καριέρα.

Του συγκεκριμένου τύπου ταινιάκια μπορούν να σε τρομάξουν πλην ορισμένων κλισεδιάρτικων στιγμών, μόνο στις εξής περιπτώσεις. Αν είσαι αφηρημένος, αν μόλις έχεις σηκωθεί από το κρεβάτι και έχεις ανοίξει την τηλεόραση χωρίς να συνειδητοποιείς τι ακριβώς βλέπεις ή αν έχεις κάποιο πρόβλημα και τρομάζεις με το παραμικρό. Συστήνεται μόνο για κατανάλωση γνωστής μάρκας αναψυκτικού και ποπ-κορν, παρέα με καλούς φίλους που έχουν διάθεση για σατιρισμό και όχι μόνο. Όποιο ενδφιαφέρον κι αν έχει καταφέρει να μας προκαλέσει στην αρχή, μέχρι το τέλος της φροντίζει να το έχει εξαφανίσει.
Βαθμολογία 4/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ξέρω Τι Κάνατε Πέρσυ Το Καλοκαίρι
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: Jim Gillespie
Πρωταγωνιστές: Jennifer Love Hewitt, Sarah Michelle Gellar, Ryan Phillippe, Freddie Prinze Jr., Muse Watson, Bridgette Wilson, Anne Heche
Παραγωγή: 1997
Διάρκεια: 100’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://en.wikipedia.org/wiki/I_Know_What_You_Did_Last_Summer
http://www.imdb.com/title/tt0119345/

Posted on Δευτέρα, Αυγούστου 03, 2009 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

53 comments