Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ένας καθηγητής ανθρωπολογίας πηγαίνει στη ζούγκλα του Αμαζονίου για να εντοπίσει 4 ανθρώπους που πήγαν εκεί για να γυρίσουν ένα ντοκιμαντέρ και έκτοτε χάθηκαν τα ίχνη τους.
Δυστυχώς θα βρει μόνο το υλικό το οποίο τράβηξαν και όταν επιστρέψει στη Νέα Υόρκη, θα παρακολουθήσει το βασανισμό της ομάδας από τους ιθαγενείς.

Προσωπική άποψη:
Αν ταινίες όπως το "Saw" σας ανακάτεψαν το στομάχι, αν το "Blair Witch Project" στοίχειωσε τις νύχτες σας, αν το "Hannibal" σας έσπρωξε στα όρια τις διαστροφής, τότε δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να δείτε αυτή την ταινία. Για την ακρίβεια, δεν θα την συνέστηνα ούτε κατά διάνοια από την στιγμή, που ακόμα και σε μένα την ίδια, που δεν χαρακτηρίζομαι για την δυσκολία μου να παρακολουθήσω ακόμα και κάκιστα θεάματα, δοκίμασε τις αντοχές μου, ακόμα και την ανοχή μου θα τολμούσα να πω. Λαμβάνοντας λοιπόν υπ' όψιν σας όλα όσα αναφέρθηκαν στην παραπάνω παράγραφο, σκέφτεστε, αποφασίζετε και πράττεται αναλόγως και το κρίμα είναι όλο δικό σας καθώς δεν θα δεχτώ να ακούσω από κανέναν ότι δεν μπήκα στην διαδικασία να προειδοποιήσω.

Θα ξεκινήσω με μια πολλή απλή διαπίστωση! Η ταινία είναι με μία λέξη, αρρωστημένη. Βέβαια τι διαφορετικό να περιμένεις από έναν άνθρωπο ο οποίος, όσες φορές κι αν βρέθηκε πίσω από την κάμερα, έδωσε κανιβαλιστικό τίτλο στις ταινίες του. Αυτός είναι προφανώς και ο λόγος που η ταινία απαγορεύτηκε σε Αυστραλία, Μαλαισία, Φιλιππίνες, Ταϊλάνδη, Νέα Ζηλανδία, Ισλανδία, Νορβηγία, Δυτική Γερμανία, Αγγλία και Ιταλία ενώ στην χώρα μας παίχτηκε για πρώτη φορά σε μια κινηματογραφική λέσχη, μόλις τέσσερα χρόνια πριν, το 2007. Ακόμα και αν αισθάνεστε ότι είσαστε κακοί άνθρωποι, η θέαση της συγκεκριμένης παραγωγής πολύ πιθανόν να σας κάνει να αναθεωρήσετε όσον αφορά το άτομό σας, μην σας πως ότι θα κοιταχτείτε στον καθρέπτη σας και πιθανότατα θα εντοπίσετε ένα φωτοστέφανο να σας περιβάλλει και η καρδιά σας θα γεμίσει ευφορία και αγάπη για τον συνάνθρωπο, θέλοντας μάλιστα ξαφνικά να προσφέρετε κοινωφελές έργο.

Ο σκηνοθέτης, Ruggero Deodato, ήθελε θεωρητικά τουλάχιστον, να δημιουργήσει μια τρομακτική ταινία, με φυσικές προεκτάσεις και βασιζόμενη σε αληθινά δεδομένα, δίνοντας ωστόσο μια ρεαλιστική αίσθηση, εξού και το όλο εγχείρημα θυμίζει ντοκιμαντέρ καθώς. Αποτέλεσμα της επιθυμίας αυτής, σε πρώτη φάση, η ταινία είναι γυρισμένη με την κάμερα συνεχώς στον ώμο και το φιλμ τρέμει λες κι έχει Πάρκινσον, αλλά αυτό είναι και κάτι που μπορείς να παραβλέψεις καθότι έχει ένα ενδιαφέρον και προσθέτει μια δόση αληθοφάνειας. Σε δεύτερη φάση, και πιο ουσιαστική θα τολμούσα να πω, θα πρέπει να ασχοληθούμε νομίζω με την υπόθεση της ταινίας η οποία και βασίζεται στην πολλή απλή ιδέα ότι, οι άνθρωποι είναι γεννημένοι κυνηγοί και άσχετα από τα σύγχρονα, πολιτισμένα κοινωνικά standards, διατηρούν τα βίαια ένστικτά τους, εξού και οι ιθαγενείς που ζουν μακριά μας, δεν είναι απλά πρωτόγονοι αλλά, κανίβαλοι.

Η ταινία, αν και δεν είναι σε όλα τα σημεία της, θυμίζει αρκετά snuff movie και τι εννοώ με αυτό; Μα φυσικά ότι εννοεί ο ορισμός της ο οποίος και περιλαμβάνει αληθινούς βιασμούς και σκηνές ακραίου sex, δολοφονίες, βασανισμοί και κάθε άλλη χυδαιότητα χωρά το μυαλό σας. Η ψευδαίσθηση αυτή της αληθοφάνειας που δημιουργήθηκε σε κοινό και κριτικούς, οδήγησαν πολλές φορές μάλιστα τον δημιουργό τις ταινίας στα δικαστήρια και στο τέλος τον οδήγησαν στο να πάρει την απόφαση να σπάσει το συμφωνητικό που είχε κάνει πριν την ταινία με τους ηθοποιούς του και απαγόρευε να εμφανιστούν στα Μ.Μ.Ε. για ένα χρόνο, δίνοντας μάλιστα αναλυτικές λεπτομέρειες για το πως γυρίστηκαν ορισμένες σκηνές, ανάμεσα στις οποίες το παλούκωμα μιας νεαρής ιθαγενή. Φυσικά δεν ήταν τόσο τυχερά και τα ζώα που συμμετείχαν στην ταινία τα οποία βασανίστηκαν, τεμαχίστηκαν και δολοφονήθηκαν βάναυσα και όσο και αν υπήρξαν κυρώσεις για την απαράδεκτη και αποτρόπαια αυτή πράξη, το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο και είναι κτηνώδες.

Ο Deodato δημιούργησε μια καθολικά βίαιη και αντισυμβατική ταινία η οποία όμως, όσο κι αν προσπαθεί να παρουσιάσει τη βία ως ένα μέσο ασυδοσίας του πολιτισμένου κόσμου έναντι σε εκείνον που θεωρεί κατώτερο άρα, άξιο πάσης φρικτής μεταχείρισης, και που στη συνέχεια θα δικαιολογήσει τα ακόμα χειρότερα αντίποινα των ιθαγενών πάνω τους που, με το δίκιο τους, είναι οργισμένοι και θέλουν να τιμωρήσουν και να εκδικηθούν, είναι φρικιαστική, ενοχλητική, προκλητική, χυδαία και ειλικρινά, άνευ σημασίας και ουσίας. Δεν θα μείνω στην πρωτοτυπία της ντοκιμενταρίστικης σκηνοθεσίας γιατί αυτό δεν αλλάζει καθόλου την ποιότητα του έργου. Το γεγονός μάλιστα ότι ο σκηνοθέτης εστιάζει ολοκληρωτικά και τραβάει από τα μαλλιά τις βίαιες και αποκρουστικές σκηνές, τόσο σε χρόνο όσο και σε βαναυσότητα, αποδεικνύει ότι σκοπός του δεν ήταν να πρωτοπορήσει αλλά να σοκάρει και να προκαλέσει με όποιο κόστος, θυσιάζοντας την ηθική στον βωμό της φήμης, είτε καλής είτε κακής. Συγνώμη, αλλά εγώ δεν μπορώ να αποτελέσω μέρος αυτού.
Βαθμολογία 2/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Το Ολοκαύτωμα Των Κανιβάλων
Είδος: Τρόμου
Σκηνοθέτης: Ruggero Deodato
Πρωταγωνιστές: Robert Kerman, Perry Pirkanen, Luca Barbareschi, Ricardo Fuentes, Gabriel Yorke, Francesca Ciardi, Salvatore Basile, Paolo Paoloni
Παραγωγή: 1980
Διάρκεια: 98'

Επίσημο site: