...

Τρίτη, Ιουνίου 07, 2011

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Δυο μέρες πριν παντρευτεί ο Doug πηγαίνει στο Λας Βέγκας μαζί με τρεις φίλους του για ένα ξέφρενο εργένικο πάρτι.
Την επόμενη μέρα όμως, οι τρεις φίλοι ξυπνούν και κανείς τους δεν θυμάται τίποτα. Το μόνο που ξέρουν είναι ότι για κάποιο λόγο, μια τίγρης βρίσκεται στο μπάνιο τους, ένα μωρό 6 μηνών βρίσκεται στην ντουλάπα της σουίτας που διαμένουν, και το σημαντικότερο... ο Doug είναι άφαντος!
Οι τρεις φίλοι, έχοντας λίγο χρόνο στη διάθεσή τους, θα πρέπει να μαζέψουν ότι στοιχείο έχουν στα χέρια τους για να θυμηθούν τι έγινε το προηγούμενο βράδυ, ώστε να βρούν τον Doug και να επιστρέψουν για τον γάμο.

Προσωπική άποψη:
Σίγουρα δεν υπάρχει τίποτα το πρωτότυπο πίσω από τα κίνητρα που συνοδεύουν την ιδέα ενός αντρικού bachelor πάρτυ. Κάθε αρσενικό που σέβεται τον εαυτό του, αντιμετωπίζει αυτή τη μία και μοναδική νύχτα ως την τελευταία, όχι της εργένικης, αλλά της ζωή του γενικότερα αφού με το να φορέσει την κουλούρα καταδικάζεται σε ισόβιο, αργό και βασανιστικό θάνατο. Με βάση τον παραπάνω συλλογισμό, το "The Hangover" θα μπορούσε να είναι απλά μια σαχλή και βαρετή ταινία, απευθυνόμενη αποκλειστικά και μόνο στα προαναφερόμενα βασανισμένα αρσενικά που είτε έχουν περάσει το κατώφλι του έγγαμου βίου, είτε έχουν προοπτικές να το κάνουν στο μέλλον. Όπως είπα όμως, θα μπορούσε να είναι γιατί τελικά, καταφέρνει μέσα από την απλότητά του να είναι κάτι περισσότερο.

Έχουμε ένα σενάριο του οποίου η κεντρική ιδέα είναι ιδιαίτερα απλή ωστόσο, ξεδιπλώνεται με κωμικό τρόπο και χιουμοριστικούς διαλόγους οι οποίοι μπορεί να είναι αρκετά αντρικά σεξιστικοί χωρίς ωστόσο να προκαλούν τον γυναικείο εκνευρισμό πόσο μάλλον, την αγανάκτηση που θα μπορούσαν υπό άλλες συνθήκες. Οι ανδροπαρέα έχει περάσει μια νύχτα οργίων από την οποία δεν θυμάται τίποτα, έχει χάσει τα ίχνη του γαμπρού και μέσα από τα συντρίμμια που άφησε πίσω της πρέπει να ανακαλύψει όχι μόνο τι έχει συμβεί αλλά, και να επαναφέρει την τάξη των πραγμάτων, όσο αυτό είναι τουλάχιστον εφικτό. Με άλλα λόγια, πίσω από τα αστεία και τις πλάκες, πίσω από την κωμικοτραγική συμπεριφορά τους και τις δίχως λογική πράξη τους, κρύβεται ένα λογικό επιχείρημα, ένα υπαρκτό και αληθινό κίνητρο.

Ο Todd Phillips σκηνοθετεί ένα παρεϊστικο road-trip movie το οποίο στη διάρκεια της εξέλιξής του προσπαθεί να εξηγήσει σε εμάς αλλά και στους πρωταγωνιστές πως και γιατί βρέθηκαν στην κατάσταση που είναι και από που προκύπτουν τα... ενοχοποιητικά στοιχεία, κατάλοιπα μιας ξέφρενης νύχτας που δεν θυμάται κανείς. Αυτό είναι μεν διασκεδαστικό και ενδιαφέρον αλλά μέχρι ενός σημείου όπου και η σκηνοθεσία του Phillips μοιάζει να κάνει κοιλιά και να γίνεται ελαφρώς άνευρη, σα να μην είναι σίγουρος πως να την διαχειριστεί παρακάτω. Ευτυχώς η όποια αμηχανία τον κυριεύει εξαφανίζεται στο τέλος, κλείνοντας την ταινία με μια σειρά φωτογραφιών που αποκαλύπτουν όλη την πρόστυχη αλήθεια πίσω από την bachelor night του Βέγκας. Φυσικά μας μένει μία απορία η οποία και σχετίζεται με μια κότα αλλά δεν βαριέσαι...

Σημαντικότατο ρόλο στην ταινία παίζουν οι τρεις πρωταγωνιστές οι οποίοι τόσο σεναριακά, όσο εμφανισιακά αλλά και ως προσωπικότητα και ιδιοσυγκρασία, διαφέρουν τόσο πολύ ο ένας με τον άλλο που σου δίνουν την εντύπωση κάποιες στιγμές ότι δε μπορούν να συναντηθούν πουθενά και κάποιες άλλες ότι δε θα μπορούσαν να λειτουργήσουν χώρια αφού αλληλοσυμπληρώνονται, καλύπτοντας ο ένας τα κενά του άλλου. Άλλωστε στην πραγματικότητα, πρόκειται για τρεις ανθρώπους οι οποίοι, πίσω από το ηθικοπλαστικό αμερικάνικο προφίλ, θέλουν να παραμείνουν παιδιά, είτε το παραδέχονται ο φωναχτά είτε όχι. Ο καθένας τους έχει υιοθετήσει από μία διαφορετική βιτρίνα πίσω από την οποία προσπαθεί να κρύψει την βαθύτερη επιθυμία του, να διατηρήσει ζωντανό μέσα του τον αιώνιο έφηβο, μια επιθυμία που σε πρώτη ευκαιρία δεν διστάζει να βγει στο φως. Αν φυσικά μας ζητούσαν να ξεχωρίσουμε κάποιον αυτός θα ήταν ο δικός μας Galifianakis, όχι από εθνικιστικής άποψης αλλά γιατί είχε τον ρόλο εκείνο που θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί γραφικός και τελικά, κατέληξε να είναι ο πιο συμπαθής.

Χαμένοι στον λαμπερό κόσμο του Λας Βέγκας οι τρεις φίλοι προσπαθούν να λύσουν ένα μυστήριο και παράλληλα, να σώσουν το τομάρι τους από μια μανιασμένη νύφη που περιμένει τον γαμπρό να επιστρέψει για την τελετή. Κι ενώ θα μπορούσαμε να μιλάμε για μυστήριο, καταλήγουμε να μιλάμε για ένα ξέφρενο παιδικό κυνηγητό τους οδηγεί σε μια σειρά από κωμικοτραγικά ευτράπελα που αναμφίβολα προκαλούν το γέλιο και τελικά, την συμπάθειά μας απέναντι στο πρόσωπά τους και την καλά κρυμμένη αφέλεια και ανευθυνότητά τους, πίσω από το τυπικό και σοβαρό προσωπείο της καθημερινότητας. Το "The Hangover" σίγουρα δεν αποτελεί τον κολοφώνα της κωμωδίας, δεν μπορεί όμως κανείς να μην του αναγνωρίσει ότι είναι μια απολαυστική κωμική περιπέτεια, με γρήγορους ρυθμούς, δράση και το πιο σημαντικό απ' όλα, με χιούμορ ικανό να προκαλέσει το αληθινό και πηγαίο μας γέλιο.
Βαθμολογία 7/10 

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: The Hangover
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθέτης: Todd Phillips
Πρωταγωνιστές: Bradley Cooper, Ed Helms, Zach Galifianakis, Justin Bartha, Heather Graham, Ken Jeong, Jeffrey Tambor, Rachael Harris, Sasha Barrese
Παραγωγή: 2009
Διάρκεια: 100'

Επίσημο site:


Posted on Τρίτη, Ιουνίου 07, 2011 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

19 comments

Δευτέρα, Ιουνίου 06, 2011


Όπως κάθε χρόνο από το 1992 όπου και καθιερώθηκε ο θεσμός, έτσι και χθες βράδυ δόθηκαν τα MTV Movie Awards 2011. Αναμενώμενες υποψηφιότητες και ακόμα πιο αναμενώμενοι νικητές, σε έναν εφηβικό διαγωνισμό που σίγουρα προκαλεί ρίγη και σύγχιση στο πιο ενήλικο κοινό, πόσο μάλλον στους σινεκριτικούς. Αναλυτικά οι υποψηφιότητες και οι μεγάλοι νικητές της βραδιάς:

Best Movie:
The Twilight Saga: Eclipse
Black Swan
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1
Inception
The Social Network

Best Female Performance:
Kristen Stewart, "The Twilight Saga: Eclipse"
Emma Stone, "Easy A"
Emma Watson, "Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1"
Jennifer Aniston, "Just Go With It"
Natalie Portman, "Black Swan"

Best Male Performance:
Robert Pattinson, "The Twilight Saga: Eclipse"
Daniel Radcliffe, "Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1"
Jesse Eisenberg, "The Social Network"
Taylor Lautner, "The Twilight Saga: Eclipse"
Zac Efron, "Charlie St. Cloud"

Best Breakout Star:
Chloë Grace Moretz, "Kick-Ass"
Andrew Garfield , "The Social Network"
Hailee Steinfeld, "True Grit"
Jay Chou, "The Green Hornet"
Olivia Wilde, "TRON: Legacy"
Xavier Samuel, "The Twilight Saga: Eclipse"

Best Comedic Performance:
Emma Stone, "Easy A"
Adam Sandler, "Just Go With It"
Ashton Kutcher, "No Strings Attached"
Russell Brand, "Get Him to the Greek"
Zach Galifianakis, "Due Date"

Best Line From A Movie (New Category):
Alexys Nycole Sanchez, "Grown Ups": "I want to get chocolate wasted."
Amanda Bynes and Emma Stone, "Easy A": Amanda Bynes: "There is a higher power that will judge you for your indecency." Emma Stone: "Tom Cruise?"
Jesse Eisenberg, "The Social Network": "If you guys were the inventors of Facebook, you'd have invented Facebook."
Justin Timberlake and Andrew Garfield, "The Social Network": Justin Timberlake: "... A million dollars isn't cool. You know what's cool?" Andrew Garfield: "A billion dollars. And that shut everybody up."
Tom Hardy, "Inception": "You mustn't be afraid to dream a little bigger darling."

Best Villain:
Tom Felton, "Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1"
Christoph Waltz, "The Green Hornet"
Leighton Meester, "The Roommate"
Mickey Rourke, "Iron Man 2"
Ned Beatty, "Toy Story 3"

Best Fight:
Robert Pattinson vs. Bryce Dallas Howard and Xavier Samuel, "The Twilight Saga: Eclipse"
Amy Adams vs. The Sisters, "The Fighter"
Chloë Grace Moretz vs. Mark Strong, "Kick-Ass"
Daniel Radcliffe, Emma Watson and Rupert Grint vs. Death Eaters, "Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1"
Joseph Gordon-Levitt vs. Hallway Attacker, "Inception"

Best Kiss:
Kristen Stewart and Robert Pattinson, "The Twilight Saga: Eclipse"
Ellen Page and Joseph Gordon-Levitt, "Inception"
Emma Watson and Daniel Radcliffe, "Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1"
Kristen Stewart and Taylor Lautner, "The Twilight Saga: Eclipse"
Natalie Portman and Mila Kunis, "Black Swan"

Best Jaw-Dropping Moment:
Justin Bieber, "Justin Bieber: Never Say Never," Performance Spectacular
James Franco, "127 Hours," Cuts Off His Arm
Leonardo DiCaprio and Ellen Page, "Inception," Paris Café Scene
Natalie Portman, "Black Swan," Mutilation: Pulls the Skin off Her Finger
Steve-O, "Jackass 3D," Port-A-Potty Bungee Stunt

Best Scared-As-Sh-- Performance:
Ellen Page, "Inception"
Ashley Bell, "The Last Exorcism"
Jessica Szohr, "Piranha 3D"
Minka Kelly, "The Roommate"
Ryan Reynolds, "Buried"

Biggest Badass Star:
Chloë Grace Moretz, "Kick-Ass"
Alex Pettyfer, "I Am Number Four"
Jaden Smith, "The Karate Kid"
Joseph Gordon-Levitt, "Inception"
Robert Downey Jr., "Iron Man 2"

Posted on Δευτέρα, Ιουνίου 06, 2011 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

6 comments

Παρασκευή, Ιουνίου 03, 2011

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο κάπτεν Jack Sparrow μπλέκει σε νέες περιπέτειες, όταν συναντά την Angelica, μια γυναίκα από το σκοτεινό παρελθόν του.
Σαστισμένος από την αναπάντεχη επανεμφάνιση της στη ζωή του, κι ενώ προσπαθεί να καταλάβει αν εκείνο που την τράβηξε κοντά του είναι η… ακαταμάχητη γοητεία του ή η σφοδρή της επιθυμία να ανακαλύψει την θρυλική Πηγή της Αιώνιας Νεότητας, ο Jack καταλήγει αιχμάλωτος του φοβερού και τρομερού Μαυρογένη, του κουρσάρου που τρέμουν όλοι οι πειρατές!
Στα μάτια του Jack, ωστόσο, η πανούργα Angelica φαντάζει πολύ πιο επικίνδυνη από τον διαβόητο αρχιπειρατή.

Προσωπική άποψη:
Τι κι αν ο συμπαραγωγός της τριλογίας, "Οι Πειρατές Της Καραϊβικής" δήλωνε χωρίς φόβο και πάθος ότι τέταρτη ταινία δεν θα υπάρξει αφού οι ήρωες είχαν κάνει τον κινηματογραφικό τους κύκλο; Τι κι αν είχε ολοκληρώσει την τριλογία του με ένα τέλος αρκετά ρευστό, που άφηνε τα περιθώρια για μια, ίσως και παραπάνω, συνέχειες. Παρά τις αντιρρήσεις του, κουμάντο κάνουν τα αφεντικά και έτσι, ο νυν πρόεδρος της Disney, Dick Cook, έβαλε βαμβάκι στα αυτιά του και προχώρησε σε μια ταινία στην οποία εντοπίζουμε αρκετές διαφορές σε σχέση με τις τρεις πρώτες, με σημαντικότερες όλων ίσως το ότι βασίστηκε όχι απλά και μόνο στην φαντασία του σεναριογράφου αλλά, στο βιβλίο "On Stranger Tides" του Tim Powers και ότι επιτέλους, δεν καταναλώνουν χώρο στην οθόνη μας οι Bloom και Knightley, με τον πρώτο ειδικά να αποτελεί πλήγμα για το πειρατικό σώμα.

Ο Rob Marshall παίρνει τα σκηνοθετικά ηνία από τον Verbinski και οι διαφορές είναι εμφανείς. Ωστόσο και μιλώντας πάντα σε προσωπικό επίπεδο, δε μπορώ να πω ότι με ξένισαν αν και πιστεύω ότι συνολικά οι απόψεις των θεατών πρέπει να κυμαίνονται ανάμεσα στο ύψος και το βάθος. Θα υπάρξουν εκείνοι που απογοητεύτηκαν γιατί ήθελαν την δράση και τον κακό χαμό των δύο τελευταίων μερών της τριλογίας του Verbinski και θα υπάρξουν εκείνοι που γοητεύθηκαν από τη νέα αυτή, πιο ώριμη και συγκροτημένη εκδοχή τους. Η αλήθεια είναι πως το χιούμορ είναι σαφώς πιο περιορισμένο, αν και αγγλικά πηγαίο, η δράση πιο συγκρατημένη παρ' όλα ταύτα, όπου εντοπίζονται τα στοιχεία αυτά είναι καλοστημένα και σωστά αξιοποιημένα προσφέροντας ίσως, μια ισορροπία που μπορεί καμιά φορά να είναι στα σημεία πιο ουσιαστική από την απόλαυση απλά μιας κινηματογραφικής θέασης.

Τεχνικά η ταινία δεν έχει να ζηλέψει τίποτα σε σύγκριση με τους προκατόχους της. Η Disney άλλωστε έχει όλα εκείνα τα μέσα στη διάθεσή της που της επιτρέπουν να κλέβει τις εντυπώσεις, αν όχι στην ουσία, στο φαίνεσθαι και την εικόνα. Μπορεί να μην έχουμε την πληθώρα των μαχών στις θάλασσες που είχαμε συνηθίσει όμως οι σεκάνς δράσης είναι καλοστημένες και τεχνικά άρτιες. Επιπλέον, είναι η πρώτη φορά που οι "Πειρατές" παρουσιάστηκαν στο κοινό σε 3D μορφή. Δε θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι είναι κακό ωστόσο, εύκολα μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε αχρείαστο αφού τελικά, δεν σου δίνει την αίσθηση ότι η παρουσία του εξυπηρετεί κάποιον σκοπό, πόσο μάλλον ότι το να επιλέξεις την συμβατική προβολή, κάτι θα σου στερήσει από την εμπειρία αυτή.

Το θετικότερο ίσως στοιχείο της ταινίας να είναι αυτό που ήταν και στις προηγούμενες τρεις. Ποιο είναι αυτό; Μα φυσικά, ο Johnny Depp που βρίσκεται και πάλι σε τρελά κέφια δίνοντάς μας την ειλικρινή αίσθηση ότι ο Captain Jack Sparrow είναι το alter ego του και πως χωρίς αυτόν δεν μπορεί να ζήσει. Γοητευτικός, απολαυστικός, με έξυπνο χιούμορ, έντονη σκέψη, ευφάνταστος, αστεία γκαφατζής, είναι ένας από τους κινηματογραφικούς χαρακτήρες που αναμφισβήτητα έχει σημαδέψει την τελευταία δεκαετία και που κανένας δεν θα μπορούσε να τον υποδυθεί καλύτερα από τον Depp. Εξίσου απολαυστικός και ο Geoffrey Rush, ο οποίος επιστρέφει, με ένα πόδι λιγότερο μεν, με περίσσια διάθεση για περιπέτειες και εκδίκηση δε. Ο συνδυασμός μάλιστα των δυο, ανεβάζει σε υψηλά επίπεδα το κωμικό attitude της ταινίας και εμείς ως θεατές, απολαμβάνουμε να τους βλέπουμε μαζί.

Η πιο χτυπητή προσθήκη στο cast της ταινίας αυτή τη φορά να είναι η Penelope Cruz που προσωπικά την προτιμώ από την Keira Knightley. Και εδώ υπάρχει το παράδοξο. Ενώ ο χαρακτήρας της Elisabeth Swan είναι πιο ενδιαφέρον από εκείνον της τωρινής Angelica, η Cruz αναδεικνύεται νικήτρια στην σύγκριση καθώς στέκεται καλύτερα στο ύψος των περιστάσεων. Ο Ian McShane στο ρόλο του Μαυρογένη σαν επιλογή μπορεί να μην έχει την βαρύτητα των ονομάτων που προστέθηκαν σφήνα στο 2ο και το 3ο μέρος της σειράς ωστόσο, υποστηρίζει ουσιαστικά τον ρόλο του με μια αδιόρατη σκληρότητα συνδυασμένη με μια εμφανή χαλαρότητα. Μπορεί να απουσιάζουν κάποιες ευχάριστες χιουμοριστικές μορφές, όπως το απολαυστικό δίδυμο των Pintel και Ragetti όμως συνολικά, νομίζω τα όποια κενά χαρακτήρων που ήδη γνωρίζαμε, συμπληρώθηκαν αρκετά ικανοποιητικά από αυτά που μας συστήθηκαν εδώ για πρώτη φορά. Μπορεί να μην περιμένουμε την στιγμή που θα τους ξαναδούμε όμως, εκπλήρωσαν τον στόχο τους.

Οι "Πειρατές" φαίνεται πως μπαίνουν σε νέα, εκτός από άγνωστα νερά και μπορεί να μην αφήνουν τη γεύση του πρώτου, μπορεί να μην κάνουν ένα νέο πάταγο όμως, ανοίγουν πανιά και βάζουν πλώρη σε μια νέα εποχή που θέλει μεν να κουβαλάει στις πλάτες της το παρελθόν της, όχι όμως να στηρίζεται αυτού καθέ αυτού πάνω του. Ο Marshall θέλει να αφήσει το στίγμα του και αν και αυτό ως γεγονός δυσαρεστεί κάποιους fans, δεν μπορούμε να μην του αναγνωρίσουμε ότι τα πήγε πολύ καλά, δεδομένου μάλιστα ότι ανέλαβε από την αρχή ένα από τα πιο ακριβοπληρωμένα, δημοφιλή και επικερδή blockbusters των τελευταίων ετών. Προσωπικά, αναμένω την συνέχεια και κάτι μου λέει, ότι ο αέρας στα πανιά τους θα είναι πιο θαρραλέος, σέξι και έτοιμος για ακόμα πιο έντονες περιπέτειες.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Οι Πειρατές Της Καραϊβικής: Σε Άγνωστα Νερά
Είδος: Περιπέτεια
Σκηνοθέτης: Rob Marshall
Πρωταγωνιστές: Johnny Depp, Ian McShane, Penelope Cruz, Geoffrey Rush, Sam Claflin, Kevin McNally, Greg Ellis, Yuki Matsuzaki, Astrid Berges-Frisbey, Bronson Webb, Paul Bazely, Christopher Fairbank, Sebastian Armesto, Keith Richards, Richard Griffiths, Judi Dench
Παραγωγή: 2011
Διάρκεια: 137'

Επίσημα sites:

Posted on Παρασκευή, Ιουνίου 03, 2011 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

31 comments

Πέμπτη, Ιουνίου 02, 2011

Συνοπτική περίληψη του έργου:
10 χρόνια μετά τα γεγονότα του φινάλε της τριλογίας “Scream” κι ενώ η Sidney Prescott έχει καταφέρει να ξαναβρεί την ηρεμία της χάρη στην ενασχόληση της με το γράψιμο, ο Ghostface Killer εμφανίζεται ξανά και οι κανόνες δεν είναι πια οι ίδιοι.

Προσωπική άποψη:
Για άλλη ταινία πήγαινα χθες βράδυ, το 4ο μέρος της σειράς "Scream" κατέληξα να δω. Δεν ξέρω αν ως επιλογή είναι κατώτερη της άλλης εναλλακτικής που είχα, σίγουρα όμως ένιωσα να μοιράζομαι ανάμεσα σε συναισθήματα που μου γέννησε η πρώτη ταινία το 1996 και σε νέα που θα μπορούσε να προκαλέσει κάθε θριλεράκι του σωρού. Σε ποια από τις δύο κατηγορίες υπάγεται τελικά το "Scream 4", λίγο δύσκολο να πεις αφού κανένα άκρο δεν το αντιπροσωπεύει και καμία ακριβή μέση κατάσταση δεν το εκπροσωπεί. Είναι μια ταινία που ρισκάρει σε σύγκριση με τα δύο προηγούμενα sequel, όχι όμως τόσο ώστε να μπορέσει να κοντραριστεί στα ίσα με το αυθεντικό.

Το μεγαλύτερο για μένα σφάλμα της ταινίας έχει να κάνει με το πλασάρισμα της. Υποτίθεται ότι πρόκειται για την ίδια φιλοσοφία δοσμένη όμως μέσα από το πρίσμα μιας νέας γενιάς η οποία, αντλεί έμπνευση από την ιστορία που γέννησε το θρύλο, ακολουθεί όμως και θέτει τους δικούς της, νέους κανόνες. Αυτό ήταν που θα χρειαζόταν ένα νέο "Scream", νέο αίμα! Και ναι μεν υπάρχει όμως φαντάζει στα μάτια μας τόσο αδύναμο που ακόμα και υπό την χλιαρή παρουσία των παλαιών πρωταγωνιστών, να μην καταφέρνει να ξεχωρίσει οδηγώντας μας στο να αναπολήσουμε περασμένα μεγαλεία και να ενισχύσει την φυσικά παρουσία των δεύτερων. Μην περιμένετε εκπλήξεις κατά την διάρκεια της εξέλιξης του έργου. Αυτές έρχονται πολύ αργά και μόλις λίγο πριν το φινάλε.

Όπως ανέφερα και πιο πάνω, ο Craven δεν ρισκάρει τόσο ώστε να βγει χαμένος. Δημιουργεί μια ταινία η οποία δεν είναι κακή, δεν μπορεί όμως και σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί ότι πλησιάζει το πρωτότυπο "Scream". Η ταινία του έχει μια έξυπνη αρχή και ένα ακόμα πιο έξυπνο και ανατρεπτικό φινάλε, είναι καλογυρισμένη και πολύ ορθά τοποθετημένη και σωστά δοσμένη στα πλαίσια των δύο άκρων ωστόσο, το διάστημα που τα χωρίζει αποδεικνύεται ελαττωματικό και ελλιπές. Προσπαθεί να φανεί διαφορετικό από το πρώτο, δεν προσπαθεί όμως να φανεί καλύτερο. Δε θα μπορούσε άλλωστε. Προσπαθεί να φανεί εμπνευσμένο και έξυπνο ωστόσο στην πραγματικότητα, αισθάνεσαι ότι παρακολουθείς μια καθόλου πρωτότυπη αντιγραφή μιας ταινίας της δεκαετίας του '90 που έκανε πάταγο στην εποχή της και με τα δεδομένα που παρουσίασε που όμως, δεν είναι αρκετά να τοποθετηθούν και να αντιγραφούν στο 2011 φέρνοντας ανάλογα αποτελέσματα.

Δε λέω... μπορεί στις τρεις προηγούμενες ταινίες η Sidney να έχει περάσει του Χριστού τα Πάθη, όμως η Neve Campbell σου δίνει την εντύπωση ότι θα ήθελε να είναι κάπου αλλού καθώς, έχει μεγαλώσει πολύ για να προσπαθεί να ξεφύγει από ψυχανώμαλους που θέλουν να την ξεκοιλιάσουν. Ο χαρακτήρας της έχει μεν μια δυναμικότητα, έχει χάσει όμως κάτι από την ανεμελιά και την αγωνία των 90's. Το πρώην ζεύγος Courteney Cox και David Arquette προσπαθεί να μην αφήνει τα του διαζυγίου να επηρεάζουν τον κινηματογραφικό έγγαμο βίο τους και μάλλον αισθάνονται ακόμα πιο μεγάλοι από την Campbell, εξού και πράττουν ότι πράττουν, απλά και μόνο διεκπεραιωτικά. Όσον αφορά τους πιτσιρικάδες της παρέας, τα είπαμε λίγο-πολύ οπότε περισσότερα λόγια είναι απλά περιττά, με την Emma Roberts να είναι η μόνη που και λόγω της ιδιότητας του ρόλου της, καταφέρνει κάπως να περισωθεί..

Το "Scream 4" είναι από τις ταινίες εκείνες που δεν σε χαροποιούν με την θέασή τους ωστόσο, δεν σε απογοητεύουν, όχι με την κλασσική έννοια του όρου τουλάχιστον. Είναι μια ταινία με καλή αρχή και δυνατό τέλος αλλά, με αδύναμη μέση και η πλάστιγγα στο σημείο αυτό φαίνεται να γέρνει στα κατά και μάλιστα, με αρκετά μεγάλη διαφορά. Είναι μια ταινία που έχει κάτι από τον αέρα της πρωτότυπης που αγαπήσαμε σε μιαν άλλη εποχή, σε καμία περίπτωση όμως δεν προσφέρει τα ίδια συναισθήματα, πόσο μάλλον τις ίδιες συγκινήσεις καθώς και τα στοιχεία εντυπωσιασμού και έκπληξης. Ο Craven παρ' όλα ταύτα σέβεται το κοινό του, έστω και αν η προσπάθειά του δεν είναι άξια χειροκροτημάτων. Δεν προσπαθεί να αγκαλιάσει ένα πιο ευρύ κοινό και αυτό είναι κάτι που πρέπει να του αναγνωρίσουμε, δεν χάνει την κωμικότητά του που είναι αναπόσπαστο κομμάτι του "Scream", δεν κάνει όμως και τίποτα περισσότερο τελικά από μια ευχάριστη παρεϊστικη ταινία για dvd, pop-corn και πειράγματα.
Βαθμολογία 5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Scream 4
Είδος: Τρόμου
Σκηνοθέτης: Wes Craven
Πρωταγωνιστές: Neve Campbell, Courteney Cox, David Arquette, Emma Roberts, Hayden Panettiere, Rory Culkin, Marielle Jaffe, Nico Tortorella, Marley Shelton, Erik Knudsen
Παραγωγή: 2011
Διάρκεια: 103'

Επίσημο site:

Posted on Πέμπτη, Ιουνίου 02, 2011 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

31 comments