Η εμφάνισή μου στον κόσμο των bloggers προέκυψε από ένα εντελώς τυχαίο γεγονός. Μιλούσα στον τηλέφωνο με τον Θάνο, έναν πρώην συνεργάτη με τον οποίο, πέραν της επαγγελματικής σχέσης, αναπτύξαμε και μια φιλική η οποία και μας επέτρεπε πέραν των εργασιακών θεμάτων να συζητάμε και για άλλα, πιο προσωπικά. Σε μία από αυτές τις συζητήσεις, μου ανέφερε πως ήθελε να φτιάξει ένα blog. Εγώ έμεινα με το ακουστικό στο χέρι να αναρωτιέμαι τι στο καλό είναι αυτό. Φυσικά, δεν δίστασα να τον ρωτήσω και εκείνος με την σειρά του, δεν είχε κανένα πρόβλημα να μου εξηγήσει. Έτσι λοιπόν άρχισε να μου μιλάει για τα blog, τις εναλλακτικές επιλογές, τον τρόπο διαχείρισης, τον σκοπό τους. Και αλήθεια, όλο αυτό μου φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρον, άσχετα αν δεν μπορούσα να κατανοήσω, ή να φανταστώ αν προτιμάτε, πως είναι το να διαχειρίζεσαι ένα blog. Όσοι από εσάς είστε blogger ξέρετε πολύ καλά ότι το να φαντάζεσαι πως λειτουργεί με το πως το κάνει στην πραγματικότητα, έχει μεγάλη διαφορά.

Λίγες μέρες μετά είχα πάει σινεμά να δω τους "300" και βγαίνοντας από την αίθουσα, ο ενθουσιασμός μου ήταν μεγάλος. Διαβάζοντας τις επόμενες μέρες κριτικές θολοκουλτουριάριδων που έθαβαν την ταινία, έγινα έξαλλη και σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ ωραίο να μπορώ κάπου να εκφράζω τις προσωπικές μου απόψεις και σκέψεις και να ανταλλάσσω γνώμες με άλλους ανθρώπους, είτε θα συμφωνούσαμε είτε θα διαφωνούσαμε. Έτσι λοιπόν, στις 18 Απριλίου 2007 δημιούργησα το blog μου κι έκανα την πρώτη μου ανάρτηση. Τα πρώτα βήματα σε αυτό το νέο κι άγνωστο κόσμο ήταν μικρά, δειλά, διστακτικά. Στην αρχή οι αναρτήσεις μου δεν ήταν σε τόσο τακτική βάση όσο σήμερα αλλά με τον καιρό, άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι αν ήθελα να είμαι blogger, έπρεπε να αφιερώνω λίγο περισσότερο χρόνο και σαφώς, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Και ακριβώς αυτό έγινε... Οι αναρτήσεις άρχισαν να αυξάνονται και μαζί με αυτές και οι επισκέψεις του blog. Και το σημαντικό δεν είναι ότι οι επισκέπτες της σελίδες πύκνωσαν αλλά, ότι χάρη στο blog απέκτησα νέους φίλους.

Από τους πρώτους ήταν ο Φώτης, ο οποίος έχει ένα υπέροχο blog μέσα από το οποίο μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις και τα συναισθήματά του, από τα πιο απλά, μέχρι τα πιο σημαντικά πράγματα της καθημερινότητας. Αγαπάω την αλήθεια του, την ειλικρίνειά του και την νοσταλγικότητα των αναμνήσεών του που δεν διστάζει να μοιραστεί μαζί μας.

Ένα ακόμα άτομο από τα πρώτα που γνώρισα εδώ, είναι ο Πάνος. Το όνομα του blog του είναι αρκετό για να καταλάβουμε ότι μοιράζεται μαζί μας τις προσωπικές του σκέψεις, είτε αυτές είναι φωτεινές είτε σκοτεινές και είναι πραγματικά χαρά μου όχι μόνο ότι τον γνώρισα αλλά και ότι μπορώ να συζητάω μαζί του για πράγματα που όλους μας απασχολούν.

Η Αλεξία, με την οποία μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη για τα βιβλία και μέσα από το blog της χαιρόμαστε να μαθαίνουμε την άποψή της για αυτά αλλά και να ανταλλάσσουμε απόψεις. Δεν είναι απλά ένας συνοδοιπόρος στο χώρο του blogging αλλά, και μια καλή φίλη την οποία αγαπάω και το θέλω να πιστεύω ότι το ξέρει. 

Ο Gerry, ή αλλιώς ο Γερασιμάκος μας, είναι το μικρούλι μας. Αγαπάει το διάβασμα και διαθέτει μια ρομαντική πλευρά η οποία του επιτρέπει να γράφει υπέροχες fan-fiction ιστορίες που μας αρέσει να διαβάζουμε και μας ταξιδεύουν. Ελπίζω κι εκείνος να ξέρει ότι τον αγαπάω και χαίρομαι που έχω έναν φίλο σαν αυτόν.

Ο Γιώργος ήταν ένα ακόμη άτομο από τα πρώτα με τα οποία ξεκίνησα να έχω διαδικτυακή επικοινωνία. Λίγο καιρό μετά συναντηθήκαμε για να παρακολουθήσουμε μια ταινία μαζί και η ηλεκτρονική αυτή γνωριμία έγινε κάτι περισσότερο. Δεν γράφει για σινεμά, ζει το σινεμά και ακόμα κι όταν διαφωνούμε, τις περισσότερες φορές δηλαδή, χαίρομαι να κουβεντιάζω μαζί του.

Ο Bauer24, ο οποίος έχει ένα από τα καλύτερα blog που αφορούν το σινεμά, την τηλεόραση και όλα τα δρώμενα που αφορούν τους δύο προαναφερόμενους τομείς. Μπορεί να διαφωνούμε πολλές φορές αλλά επειδή έχω βίτσια, αυτό είναι κάτι που μου αρέσει.

Η Χριστίνα είναι ένα από τα πρώτα άτομα που γνώρισα χάρη στο blog. Είναι ένα υπέροχο κορίτσι, που ζει αυτή την δύσκολη καθημερινότητα με αισιοδοξία και αγάπη για όλους τους ανθρώπους γύρω της. Αν υπήρχαν περισσότεροι άνθρωποι σαν κι αυτήν, ίσως ο κόσμος μας να ήταν καλύτερος.

Η Jokastia, ή κατά κόσμον Μαρία Στεφάνου, είναι όχι μόνο μια αξιόλογη blogger με ζωηρή φαντασία που μοιράζεται μαζί μας υπέροχες ιστορίες αλλά, και μια εξαιρετική συγγραφέας που είναι χαρά και τιμή μου να γνωρίζω. Περιμένω ακόμα περισσότερα με αγωνία!

Η Ρίτα είναι μια ακόμα βιβλιόφιλη της παρέας. Μέσα από το blog της ενημερωνόμαστε για τα καλύτερα βιβλία της αγοράς, έτσι όπως αυτή τα βίωσε διαβάζοντάς τα. Είναι απόλαυση να διαβάζεις τις απόψεις της, έστω κι αν το τελευταίο διάστημα την έχουμε χάσει.

Aldo... τι να πω για 'σένα! Απλά θα πω πως λατρεύω τα σχόλιά σου, απολαμβάνω κάθε μας κουβέντα και το χιούμορ σου απλά δεν υπάρχει! Το ότι μπορείς να βλέπεις σε κάθε τι την κωμική του πλευρά, συμφωνείς ή διαφωνείς μαζί μας, είναι το μεγάλο σου ατού.

Ο Chris έχει αλλάξει αρκετές φορές έδρα ωστόσο, πάντα απολαμβάνουμε τα κείμενα και τις κριτικές του οι οποίες αντανακλούν την προσωπικότητά του όσο λίγων.

Η Eskli είναι μια ακόμα κινηματογραφόφιλη η οποία, δεν μιλάει απλά για τις ταινίες που αγαπάει ή μισεί αλλά, κατά περιόδους μοιράζεται μερικά από τα καλύτερα αφιερώματα του διαδικτυακού χώρου.

Ο Monsieur Hulot βλέπει τα κινηματογραφικά δρώμενα μέσα από το δικό του πρίσμα. Θα ήθελα να έχει μικρότερα διαστήματα αποχής!

Ο Πάνος αποτελεί την καλόκαρδη πλευρά της κριτικής κινηματογράφου. Βλέπει τις ταινίες με αγάπη και μιλάει για αυτές με σεβασμό, ακόμα και όταν δεν του αρέσουν και αυτό εκτιμώ προσωπικά.

Υπάρχουν όμως και οι μη bloggers φίλοι των οποίων η αξία δεν είναι μικρότερη από τους προαναφερόμενους...

Θα ξεκινήσω με την Νικολέτα την οποία γνώρισα ως blogger αλλά κάποιον καιρό μετά αποφάσισε να αποσυρθεί. Ωστόσο είναι από τους ανθρώπους εκείνους που έχω κρατήσει τις στενότερες επαφές και έστω κι αν λόγω απόστασης δεν έχουμε καταφέρει να βρεθούμε από κοντά, με δένει μαζί της κάτι ιδιαίτερο. Μπορεί να διαφωνούμε σχεδόν πάντα και να με φέρνει κάποιες στην στιγμές στα όρια της τρέλας αλλά, ξέρει ότι όταν την αποκαλώ γκρινιάρα το κάνω για να την πειράξω και ότι την αγαπώ.

Η Ιφιγένεια είναι πρόσφατη παρουσία στην παρέα μας αλλά εξίσου σημαντική με τους υπόλοιπους. Είναι γλυκιά, έχει χιούμορ, ακόμα και όταν είμαστε σε αντίπαλα στρατόπεδα ξέρουμε να το διασκεδάζουμε και όταν συμφωνούμε, να σοροπιάζουμε με τις ώρες μπροστά στις οθόνες μας. Ελπίζω κάποια στιγμή ο δρόμος της μίας ή της άλλης να μας επιτρέψουν μια γνωριμία από κοντά.

Η Μ (γιατί το Μαράκι έχει βρει δικό του τρόπο να ξεχωρίζει ανάμεσα στις συνονόματες της) είναι από τις πρώτες επισκέπτριές μου και από τις σταθερές αξίες εδώ μέσα. Απολαμβάνω την παρέα και τις απόψεις της και το γεγονός ότι έχουν πληθύνει με ευχαριστεί δεόντως.

Η Ντορίτα και τα αξιολάτρευτα σχεδιάκια που συνοδεύουν κάθε σχόλιό της είναι επίσης νέα στην παρέα αλλά η παρουσία της είναι δυναμική, ευχάριστη και εξαιρετικά ρομαντική. Ξέρει πάντα να μας φτιάχνει την διάθεση, ακόμα και όταν είναι πεσμένη.

Η Σοφία, επίσης νέα στην παρέα, είναι το alter ego μου. Συμφωνούμε ή διαφωνούμε, έχω έναν άνθρωπο που διασκεδάζει με τα μπινελίκια μου όταν έχω νευριάσει με κάτι και με παροτρύνει να πω κι άλλα. Παράλληλα, επιτρέπει στην πλευρά του εαυτού μου που καθορίζεται από τις ορμόνες της να εκφράζεται ελεύθερα από κάθε άλλον και οι συζητήσεις μας είναι απόλαυση.

Η Μαίρη είναι η ήρεμη δύναμη που έχει προστεθεί στην παρέα μας. Πάντα με ένα σχόλιο που θα σέβεται τον άλλον και πάντα με διάθεση να μάθει λεπτομέρειες για όσα δεν ξέρει αλλά θέλει να εξερευνήσει.

Η Σοφία (ναι, ναι... εσύ που έχεις εμμονή με τον Ντιμίτρι) είναι η χαρά της ζωής. Ερωτευμένη με τους ήρωες των βιβλίων που διαβάζει και πρόθυμη να σε γδάρει ζωντανή αν έχεις έστω σαν σκέψη το να κρατήσεις κάποιον αποκλειστικά για σένα. 

Η Χρύσα που έχει την μοναδική ικανότητα να πορώνεται με ότι της κάνει εντύπωση, μπορεί να φάει λαρρύγγια για να τα προστατέψει και που παθαίνει ταραχή απλά και μόνο αν αφήσω υπονοούμενα με τα οποία διαφωνεί.

Αν έχω ξεχάσει κάποιον, ζητώ ειλικρινά συγνώμη και εύχομαι να μην το πάρει στραβά. Δεν υποβιβάζω την συμμετοχή κανενός αλλά το μυαλό μας είναι τόσο μικρό σε σύγκριση σε σύγκριση με αυτά που θα θέλαμε να χωράνε μέσα σε αυτό που μπορεί άθελά μου κάποιον να έχω παραλείψει. Κανένας από εσάς λοιπόν δεν είναι λιγότερο σημαντικός από τους προηγούμενους, ακόμα και οι ανώνυμοι σχολιαστές ή και οι απλοί αναγνώστες που περνάνε από το φτωχικό μου αλλά επιλέγουν την σιωπή. 

Μέσα σε αυτά τα 5 χρόνια, δεν ήταν λίγες οι φορές που κουράστηκα και σκέφτηκα να τα παρατήσω αλλά χάρη σε σας είμαι ακόμα εδώ και μετά από 895 αναρτήσεις και περισσότερα από 400.000 views μόνο από το 2009 και μετά, έχω ένα ισχυρό κίνητρο να είμαι για άλλα τόσα χρόνια και γιατί όχι, ακόμα περισσότερα, αρκεί να έχω εσάς συντροφιά μου! 
Σας ευχαριστώ για όλα... για το ότι αφιερώνετε λίγο από τον χρόνο σας για να διαβάσετε αυτά που γράφω, που συζητάτε μαζί μου, που έχουμε αναπτύξει σχέσεις που ίσως δύσκολα κάποιος να πιστέψει ότι μπορεί να προσφέρει το net. Να 'στε όλοι καλά...