Συνοπτική περίληψη του βιβλίου: 
Ο Τίμοθι και η Κασσάνδρα μπορεί να έχουν νικήσει τον μισητό μάγο Αλχαζρέντ, όμως τα προβλήματά τους δεν τελείωσαν. Ο Αλχαζρέντ ήταν ενωμένος τόσο στενά με την παγκόσμια μαγική τάξη, ώστε ο θάνατός του προκάλεσε ένα σβήσιμο της μαγείας, χαμηλώνοντας την ένταση της μαγικής ενέργειας τόσο στους ανθρώπους όσο και στα φώτα.
Το σβήσιμο αυτό αδυνάτισε και το διαστασιακό χώρισμα ανάμεσα στους Δρακύλους και στο 'Αρκανουμ. Τώρα, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, οι Δράκυλοι έχουν την ευκαιρία να εκδικηθούν τους μάγους, που ήθελαν να τους αφανίσουν. 
Θα μπορέσουν ο Τίμοθι και η Κασσάνδρα να σταματήσουν τη βεντέτα πριν ερημώσουν οι Δράκυλοι το 'Αρκανουμ; 

Προσωπική άποψη:
Και ναι φίλοι μου, ακόμα μια σειρά έφτασε στο τέλος της, για να έρθει ωστόσο φαντάζομαι κάποια άλλη να πάρει τη θέση της ακόμα πιο σύντομα. Όπως και να 'χει, η ιστορία του "Εξόριστου" Τίμοθι Κέιντ, του παιδιού που δεν είναι μάγος, ολοκληρώνονται στο τέταρτο και τελευταίο βιβλίο της σειράς και αυτό που λαμβάνουμε είναι αν μη τι άλλο, ικανοποίηση για το αποτέλεσμα και χαρά που δεν σπαταλήσαμε άδικα την ώρα μας. Μπορεί το σύνολο των βιβλίων να μην είναι επικό, και το ίδιο ισχύει σαφώς και για το φινάλε ωστόσο, τόσο τα προηγούμενα, όσο και και το φινάλε της ιστορίας έχουν περιπέτεια, δράση, σκοτεινές συνωμοσίες, επίθεση στην διαφορετικότητα και εξαιρετικά συμπαθείς ήρωες που δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα προκειμένου να προστατέψουν όσους αγαπάνε αλλά, να κάνουν και το σωστό προς όφελος του κοινού καλού.

Ο Τίμοθι ξεσκέπασε μια μεγάλη συνωμοσία και μια ακόμα μεγαλύτερη απειλή για τον κόσμο των μάγων, έστω και αν αυτό του στοίχισε, κυρίως συναισθηματικά αφού ο δάσκαλος και προστάτης του, έχασε τη ζωή του. Ο Άλχαρζεντ είναι οριστικά νεκρός και μαζί με αυτόν χάθηκαν και τα σχέδια για παγκόσμια κυριαρχία και ολοκληρωτική εκμετάλλευση της μαγείας με μοναδικό σκοπό της απόλυτη εξουσία και την άσκηση ελέγχου σε κάθε ζωντανό ή μη πλάσμα. Για να το πετύχει όμως αυτό ο Τίμοθι αναγκάστηκε να πάρει ένα μεγάλο ρίσκο. Επέκτεινε το ενεργειακό του πεδίο το οποίο τον καθιστά αλώβητο σε κάθε είδους μαγεία, τολμώντας μάλιστα να αγγίξει τον πυρήνα της μαγικής τάξης, σταματώντας την δύναμή της. Αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα όμως ήταν αρκετά. Το φράγμα της Τόρα-να έσπασε και οι Δράκυλοι έχουν περάσει πλέον στη χώρα των μάγων, οργισμένοι και αποφασισμένοι να πάρουν εκδίκηση.

Συγκριτικά με τα τρία προηγούμενα, το τέταρτο βιβλίο της σειράς είναι και το μικρότερο σε έκταση. Ωστόσο καταφέρνει κάτι παράδοξο. Να είναι εκείνο που έχει τη μεγαλύτερη έκταση δράσης. Από την πρώτη μέχρι και την τελευταία σελίδα, οι εξελίξεις τρέχουν με ξέφρενους ρυθμούς, με το περισσότερο διάστημα να το περνάμε στα εκάστοτε πεδία μάχης μην παίρνοντας καν ανάσα. Το περιεχόμενο διακρίνεται από μια πρωτόγνωρη βία, που δεν είχαμε δει σε καμία των περιπτώσεων στα προηγούμενα κεφάλαια της ιστορίας, με τη μαγεία να γίνεται ένα με την οργή προκειμένου να κατευθύνει τυφλά προς μια εκδίκηση δίχως έλεος και συνείδηση και την εφευρετικότητα να γίνεται ένα με την κοινή λογική και το ρίσκο που μοιάζει μονόδρομος. Ένας μονόδρομος που μπορεί να φέρει την σωτηρία και τη λύτρωση αλλά, ταυτόχρονα, μπορεί να καταδικάσει σε μια ζωή με απρόβλεπτα αποτελέσματα που ίσως να μην είναι έτοιμοι όλοι να δεχτούν ή να διαχειριστούν.

Είναι ξεκάθαρο πως οι δύο συγγραφείς διασκέδασαν πέρα για πέρα την ολοκλήρωση της τετραλογίας τους, ένα συναίσθημα που περνάει μετά ευκολίας και σε εμάς όλο και περισσότερο όσο προχωράμε προς το τέλος. Φανερά επηρεασμένοι από ταινίες και βιβλία εποχής, συνθέτουν μια τελικά μάχη η οποία μας ταξιδεύει στο Μεσαίωνα, με τη μαγεία, τα μυθικά πλάσματα και τις πολιορκίες κάστρων και βασιλείων να παίζουν σε πρώτη θέση. Και αυτό είναι αν μη τι άλλο γοητευτικό. Πρωτόγονο μεν, γοητευτικό δε. Γιατί μπορεί οι μάγοι να μην βασίζονται στη σωματική τους κατ' εξοχήν ικανότητα να αντιμετωπίσουν τον εχθρό ωστόσο, ρίχνονται στη μάχη με τέτοιο ζήλο που μας παρασύρουν κι εμάς μαζί τους, ξυπνώντας μέσα μας ένα αίσθημα καθήκοντος. Οι εικόνες είναι τόσο ζωντανές και περιγραφικές που σχεδόν μπορούμε να αισθανθούμε τη θερμότητα που αποπνέουν οι φλόγες των Δρακύλων και να μυρίσουμε το αίμα και τη καμένη σάρκα του θανάτου.

Κλείνοντας και ρωτώντας με κάποιος την τελικά μου άποψη για τη σειρά, θα έλεγα ότι έχει κάποια θετικά και κάποια αρνητικά. Τίποτα δεν είναι τέλειο, ακόμα και πράγματα που για αδιευκρίνιστους καμιά φορά λόγους, λατρεύουμε. Αν μη τι άλλο όμως, οι περιπέτειες του "Εξόριστου" είναι εξαιρετικά ευχάριστες κι ευκολοδιάβαστες, με έναν πρωταγωνιστή που δεν μπορείς να μην αγαπήσεις. Γιατί ο Τίμοθι, μπορεί να φαντάζει αρχικά ο πιο αδύναμος κρίκος σε έναν ολότελα μαγικό κόσμο ωστόσο, στο τέλος, αποδεικνύεται ότι αυτή του η μοναδική ικανότητα είναι η μόνη που μπορεί να σώσει τον κόσμο των μάγων, να φέρει την ειρήνη αλλά, πάνω απ' όλα, αλλαγές που θα κάνουν όχι μόνο τον κόσμο που πλέον ανήκει αλλά, τους ίδιους τους ανθρώπους του κόσμου αυτού, ακόμα καλύτερους. Η δύναμη της θέλησης, η εφευρετικότητα του νου και η ικανότητα να αγαπάμε βαθιά και ειλικρινά είναι αξίες πάνω απ' όλα, πάνω ακόμα και από τη μαγεία και αυτό είναι τελικά το βαθύτερο νόημα της ιστορίας.
Βαθμολογία 9/10 

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Christopher Golden & Tom Sniegoski 
Μεταφραστής: Τουρκολιά-Κυδωνιέως Ρένια 
Εκδόσεις: Πατάκης 
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία 
Έτος Έκδοσης: 2009
Αρ. σελίδων: 264
ISBN: 978-960-162-967-4