Συνοπτική περίληψη του έργου:
Παρίσι, δεκαετίας του 1930. Ένα 12χρονο ορφανό αγόρι, ο Hugo Cabret, κατοικεί στις εσωτερικές στοές του σιδηροδρομικού σταθμού στο κέντρο της πόλης, φροντίζοντας τα ρολόγια τού πολυσύχναστου σταθμού και ζει κλέβοντας από τους πάγκους των καταστημάτων που υπάρχουν στον σταθμό.
Σταθερή παρέα του, ένα μυστηριώδες ανθρωπόμορφο μηχάνημα που έχει στο κέντρο του μία υποδοχή για ένα κλειδί σε σχήμα καρδιάς, το οποίο αποτελεί και το μόνο πράγμα που του έχει απομείνει από τον πατέρα του.
Όταν ο κόσμος του συνδέεται ξαφνικά -σαν τα γρανάζια των ρολογιών που φροντίζει- με ένα εκκεντρικό κορίτσι που λατρεύει τα βιβλία και τις περιπέτειες κι έναν πικρόχολο γέρο, ιδιοκτήτη ενός μικρού καταστήματος παιχνιδιών στο σταθμό, η μυστική ζωή και το πολύτιμο μυστικό του Hugo, που τον συνδέει με το νεκρό πατέρα του, κινδυνεύουν να αποκαλυφθούν.
Ένα αινιγματικό σχέδιο, ένα πολύτιμο σημειωματάριο, μια κλειδαριά σε σχήμα καρδιάς, ένα κλεμμένο κλειδί, ένας μηχανικός άνθρωπος και το καλά κρυμμένο μήνυμα του νεκρού πατέρα του Hugo.

Προσωπική άποψη:
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που διάβασα την ιστορία του "Ούγκο Καμπρέ" και η αλήθεια είναι, πως όσο μικρή και σύντομη κι αν ήταν η ανάγνωσή της, κατάφερε να με μαγέψει με την απλότητά της και να με ταξιδέψει σε κάποια άλλη εποχή, γεμάτη δημιουργικότητα που τροφοδοτείται από τα πιο τρελά και όμορφα όνειρα που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος αλλά, και μια εποχή γεμάτη νοσταλγία. Ο Martin Scorsese ίσως να αποτελεί μία από τις ιδανικότερες επιλογές προκειμένου το εν λόγω μυθιστόρημα να μεταφερθεί στην μεγάλη οθόνη. Φαντάζομαι ότι πάρα πολλοί ήταν εκείνοι που ικανοποιήθηκαν στο άκουσμα αυτής της είδησης, πιστεύοντας ότι ο μεγάλος σκηνοθέτης θα κατάφερνε να μας προσφέρει μια ταινία, μοναδικά συγκινητική. Και το κατάφερε... εν μέρη!

Αυτό που ξεχωρίζει τον Scorsese από κάποιους άλλους, μεγάλους κινηματογραφικούς δημιουργούς είναι ότι, πέραν του να φτιάχνει ολότελα δικές του ταινίες, έχει εμμονή με τα να επισκευάσει αντικείμενα αλλά και να τα δημιουργεί εκ νέου ενώ παράλληλα, είναι φανατικός κινηματογραφόφιλος, παρακολουθώντας σωρεία ταινιών αλλά και μελετώντας την ίδια την ιστορία τους, συνήθειες και αγάπες που χαρακτηρίζουν και τον μικρό Hugo, γεγονός που θέλοντας και μη, τους οδηγεί σε ταύτιση. Αυτά είναι και τα στοιχεία που διοχετεύει στην ταινία κάνοντάς την να φαντάζει, πέρα από μια κινηματογραφική μεταφορά ενός επιτυχημένου βιβλίου, μια καθαρά προσωπική υπόθεση, ένα μέσον που λειτουργεί για να εκφράζει όσα αισθάνεται για την τέχνη που υπηρετεί τόσα χρόνια και όσα την απαρτίζουν. Και δεν μπορώ να πω, σε έναν βαθμό το πετυχαίνει, γεμίζοντάς μας όμορφα και νοσταλγικά συναισθήματα, κάνοντάς μας ακόμα και να βουρκώσουμε, χωρίς ωστόσο να καταλαβαίνουμε πραγματικά το γιατί αισθανόμαστε έτσι. Μόνο που αυτό το συναίσθημα δεν είναι μόνιμο, έρχεται και φεύγει και αυτό, είναι μια από τις αδυναμίες του έργου.

Την ίδια στιγμή, είναι η πρώτη φορά που ο Scorsese χρησιμοποίησε την 3D τεχνική, την οποία μπορεί να μην εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο και στο σύνολο της ταινίας του ωστόσο, μας προσέφερε μερικές από τις ομολογουμένως πιο εντυπωσιακές σκηνές του κινηματογραφικού χώρου, από τότε που η τεχνική αυτή έκανε δυναμική και καθοριστικά την εμφάνισή της με την σύγχρονη μορφή της, σε απογοητευτικές μορφές τις περισσότερες φορές. Η σκηνή με το τραίνο που κατευθύνεται πάνω στον μικρό Hugo δεν είναι απλά μια αναφορά στην πρώτη ταινία που παίχτηκε στο λευκό πανί αλλά, ένας τρόπος να δείξει ότι η τέχνη με τα χρόνια όλο και εξελίσσεται, πάντα θα βρίσκει τον τρόπο της να μας μαγεύει, χρησιμοποιώντας απλά και μόνο μια σειρά από τρικ τα οποία επειδή δεν μπορούμε να δούμε, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και που σκοπό δεν έχουν να τρομοκρατήσουν κανέναν αλλά, να μας κάνουν να ταξιδέψουμε όλο και βαθιά μέσα σε αυτό το όμορφο όνειρο, διεκδικώντας τα δικά μας.

Και μπορεί η ταινία να μην είναι αυτό που θα λέγαμε, μια ταινία χαρακτήρων, καθώς η ίδια η πλοκή περιστρέφεται περισσότερο γύρω από την τέχνη του κινηματογράφου παρά της ζωής των ηρώων και του όποιου δράματος μπορεί να την χαρακτηρίζει ωστόσο, δεν μπορούμε να μην πούμε πως ο Scorsese απέσπασε από κάθε έναν από τους συμμετέχοντες τον καλύτερό του εαυτό. Ο Asa Butterfield ως Hugo καταφέρνει να μας συγκινήσει πάμπολλες φορές, με μια εκφραστικότητα έντονη και καθηλωτική μέσα από την απλότητά της, άλλωστε το βλέμμα του και τα υπέροχα καθάρια μάτια του είναι αρκετά για να μιλήσουν κατευθείαν στην καρδιά μας ενώ η Chloe Grace Moretz, στον ρόλο της φίλης και συμμάχου του στην περιπέτεια, είναι κάτι παραπάνω από συμπαθής, υιοθετώντας και μια εξαιρετικά χαριτωμένη προφορά. Ο Sacha Baron Cohen έχει αναλάβει το κωμικό κομμάτι της ταινίας το οποίο, όσο και να μην το συμπαθώ, το υποστηρίζει χωρίς υπερβολές. Όσο για τους Ben Kingsley και Christopher Lee, με τον πρώτο βέβαια να έχει κάπως μεγαλύτερο ρόλο, τα λόγια είναι περιττά αφού και μόνο το όνομά τους αρκεί.

Τελικά, μετά απ' όλα αυτά, το "Hugo" μπορεί να θεωρηθεί μια πετυχημένη ταινία; Σαφέστατα, όχι μόνο γιατί σάρωσε όλα τα οπτικοακουστικά Oscars φέτος αλλά, γιατί πραγματικά το άξιζε αφού η φωτογραφία, η σκηνογραφία και το γενικότερο σύνολο εικόνας και ήχου ήταν αψεγάδιαστο, όμορφο και γοητευτικό, ταξιδεύοντάς μας στον παραμυθένιο κόσμο που ο σκηνοθέτης επιθυμούσε. Από 'κει κι έπειτα όμως, ίσως κάποιοι να δυσαρεστήθηκαν από το γεγονός ότι η δράση ήταν περιορισμένη. Η ταινία τελικά είναι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ένας ύμνος στην μαγεία του κινηματογράφου και στον άνθρωπο που τόλμησε να ονειρευτεί και να δει πέρα από το ρεαλιστικό, μεταφέροντας τα όνειρα στο λευκό πανί, δίνοντάς τους ζωή και υπόσταση. Ως προς αυτό το σκέλος, η ταινία είναι γλυκιά και νοσταλγική, ξεχειλίζει από αγάπη και τρυφερότητα. Στο σκέλος τώρα της αναζήτησης της αλήθειας από τους δύο μικρούς μας ήρωες, τα πράγματα κυλούν κάπως πιο υποτονικά από αυτό που θα θέλαμε με αποτέλεσμα, να θεωρούμε το σύνολο κάπως πιο ανάλαφρο απ όσο θα έπρεπε. Όπως και να 'χει όμως, το "Hugo" είναι μια ταινία που κλέβει τα βλέμματά μας και μπορεί να μην αποτελεί το καλύτερο έργο του μεγάλου δημιουργού ωστόσο, είναι ένας άξιος ύμνος στην τέχνη που υπηρετεί με τόση αγάπη και μια αρκετά επιτυχημένη προσπάθεια από μέρους να ακολουθήσει το σύγχρονο κινηματογραφικό ρεύμα.
Βαθμολογία 7/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Hugo
Είδος: Φαντασίας
Σκηνοθέτης: Martin Scorsece
Πρωταγωνιστές: Asa Butterfield, Chloe Grace Moretz, Chloe Grace Moretz, Ben Kingsley, Sacha Baron Cohen, Jude Law, Christopher Lee, Helen McCrory, Michael Stuhlbarg, Emily Mortimer, Ray Winstone, Richard Griffiths
Παραγωγή: 2011
Διάρκεια: 127'

Επίσημο site: