Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Amelie είναι μια αθώα και ήσυχη κοπέλα η οποία αναζητά την αγάπη και το νόημα της ζωής. Την βλέπουμε να μεγαλώνει σε μια οικογένεια με προβλήματα.
Τώρα είναι ερβιτόρα και συναντά περίεργους γείτονες και πελάτες. Χρόνο με τον χρόνο καταλαβαίνει ότι αυτό που κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους είναι το έξυπνο χιούμορ. Έτσι παίρνει μονή της την πρωτοβουλία να το μάθει και σε άλλους.

Προσωπική άποψη:
Πολλοί από εσάς, μου είχατε φάει κυριολεκτικά τα συκώτια με αυτή την ταινία. Όλο σας έλεγα ότι θα την δω και τελικά, επέλεγα κάτι άλλο. Οπότε καταφύγατε στο να με απειλήσετε και έτσι, μην έχοντας άλλη επιλογή, το έκανα. Νοίκιασα το dvd και έκατσα να παρακολουθήσω την ταινία εκείνη για την οποία οι περισσότεροι εδώ μέσα, μιλούσατε με ένθερμο ενθουσιασμό και αγάπη. Από την άλλη γνωρίζω κόσμο που κατατάσσει την "Amelie" στις χειρότερες ταινίες που έχει δει. Θρυλικά αντικειμενική όπως πάντα, έχω να πω εκ προσωπικής εμπειρίας πλέον ότι η αλήθεια δεν βρίσκεται ούτε στο ένα άκρο, ούτε στο άλλο αλλά, κάπου στη μέση. Και φυσικά η παρατήρησή μου περί θρυλικής αντικειμενικότητας ήταν απλά ένα αστειάκι όμως το γεγονός ότι η "Amelie", κατά την προσωπική μου πάντα άποψη, δεν είναι ούτε αριστούργημα, ούτε για τα σκουπίδια, είναι η μεγάλη αλήθεια.

Η Amelie είναι μια νεαρή κοπέλα η οποία ζει σε έναν ολότελα δικό της κόσμο, τον οποίο και δημιούργησε από πολύ νεαρή κι όλας ηλικίας προκειμένου να ξεφύγει από τον προσεκτικά τακτοποιημένο και αποστειρωμένο κόσμο των γονιών. Κάπως έτσι ήταν και τα αισθήματα τα οποία μοιράζονταν μαζί της. Λειψά, προσεγμένα και κυρίως. αποστειρωμένα, λες και η αγάπη είναι αρρώστια με απρόβλεπτες παρενέργειες. Η καθημερινότητά της λοιπόν αλλάζει όταν στο σπίτι της βρίσκει κρυμμένο ένα μικρό κουτί το οποίο περιέχει τους 'θησαυρούς' της παιδικής ηλικίας του προηγούμενου ιδιοκτήτη και αποφασίζει να τον βρει και να του το επιστρέψει. Μόλις ολοκληρώνει όμως την αποστολή της αυτή, αποφασίζει να αναλάβει έναν νέο ρόλο, του ανθρώπου εκείνου που με μικρά, καθημερινά θαύματα, μπορεί να κάνει τη ζωή των ανθρώπων γύρω του λίγο καλύτερη, λίγο πιο όμορφη. Ωστόσο, μπορεί να κάνει το ίδιο και για τον εαυτό της, βγάζοντάς την από την ανασφάλεια και ρίχνοντας τις άμυνές τις ώστε να ζήσει την δικιά της ζωή και όχι μόνο να βοηθήσει τους υπόλοιπους να ζήσουν τη δική τους;

Η ταινία είναι αναμφίβολα γλυκιά και σου φέρνει αρκετές στιγμές ένα χαμόγελο στα χείλη. Τα χρώματα είναι έντονα και ζωηρά, σε εξωφρενικό βαθμό πολλές φορές, μεταφέροντάς μας σε μια πιο μποέμ αν θέλετε εποχή, που συνδυάζεται όμορφα με το φόντο του πανέμορφου Παρισιού, βοηθώντας στην εικονοποίηση του παραμυθένιου τοπίου. Ο Jean-Pierre Jeunet όμως σου δίνει την εντύπωση δεν κάνει καμία προσπάθεια να εξελιχθεί. Και αυτή του η ταινία, όπως και οι προηγούμενές του, κυμαίνεται ακριβώς στα ίδια επίπεδα, υιοθετώντας την ίδια στάση απέναντι στη ζωή, διατηρώντας ένα μελαγχολικό προσωπείο πίσω από το οποίο υποβόσκει κάποια αισιοδοξία που περιμένει το κατάλληλο κίνητρο ώστε να ενεργοποιηθεί. Όμως όλα αυτά τα στοιχεία δεν είναι αρκετά, πόσο μάλλον όταν επαναλαμβάνονται, πολύ περισσότερο δε, από το ίδιο άτομο. Στο κάτω-κάτω, η επιθυμία της πρωταγωνίστριας να δείξει καλοσύνη στους γύρω της, μια έννοια που σχεδόν αγνοείται και σκεπάζεται από σκοτεινά πρόσωπα και ανύπαρκτα χαμόγελα, είναι κατά βάθος αρκετά εγωιστική καθώς, δεν ξέρει και δεν φαίνεται να σκέφτεται αν η προσωρινή ευτυχία μπορεί να καταλήξει να είναι μόνιμη και εν μέρη, αυτό την βοηθάει να μην ζει τη δικιά της ζωή καθώς, δεν έχει το θάρρος να το κάνει.

Η Audrey Tautou δεν θα έλεγα ότι είναι από τις φυσιογνωμίες που συμπαθώ ιδιαίτερα. Σε αυτό ίσως να συμβάλλει το γεγονός ότι δεν την έχω ποτέ σε κάποια ταινία που να με συγκλονίσει πραγματικά, ούτε η ίδια ως ερμηνεία αλλά ούτε και η ταινία στο σύνολό της. Στην προκειμένη περίπτωση, υιοθετώντας ένα παράξενο και εκκεντρικό στυλ, είναι ιδιαίτερα συμπαθής στον ρόλο της Amelie, σαν να παραμυθιάζεται και η ίδια από τον κόσμο που έχει χτίσει η ηρωίδα με την φαντασία της. Δεν είναι όμορφη αλλά δεν είναι και άσχημη. Είναι χαριτωμένη και γλυκιά και αυτό είναι άλλο ένα μήνυμα που θέλει να περάσει ενδόμυχα η ταινία, ότι η έννοια του τέλειου ίσως να μην είναι πάντα αυτή που σκεφτόμαστε αλλά να κρύβεται κάπου αλλού. Όσο για τους υπόλοιπους χαρακτήρες, διακρίνονται από μια ηθελημένη, καρτουνίστικη εμφάνιση η οποία συμβάλει με τον τρόπο της στο σουρεαλιστικό πνεύμα της ταινίας συνολικά.

Σκηνοθετημένη με παραμυθένια διάθεση, βγάζοντάς μας μια αλλοπρόσαλλη μαγεία, η "Amelie" καταφέρνει να γίνει συμπαθής ως πρόσωπο ωστόσο, έχοντας αρκετά σημεία αδυναμίας στην ιστορία της, με τις υποϊστορίες που την αποτελούν να καταλήγουν να μείνουν ανολοκλήρωτες, αφήνοντάς μας με μια αίσθηση απορίας και κενότητας. Και μπορεί να την χαρακτηρίζουμε ως ρομαντική κομεντί όμως, τείνει περισσότερο στον πρώτο παρά στον δεύτερο χαρακτηρισμό, με αποτέλεσμα, αν δεν είσαι ρομαντικός μέχρι αηδιαστικούς σημείου, ναι μεν να ευχαριστηθείς την ταινίας ως έναν βαθμό, νιώθοντας όμως στο τέλος μια ελαφριά δυσπεψία. Αγαπάω το σουρεαλιστικό, γαλλικό σινεμά και συμπάθησα αρκετά την Amelie ωστόσο, έχω δει πολύ καλύτερα δείγματα του είδους και πολύ καλύτερες παραγωγές που η νοσταλγική τους δράση και η γλυκόπικρη γεύση που μου άφησαν με ακολουθεί ως και σήμερα.
Βαθμολογία 6,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Αμελί
Είδος: Κομεντί
Σκηνοθέτης: Jean-Pierre Jeunet
Πρωταγωνιστές: Audrey Tautou, Rufus, Lorella Cravotta, Mathieu Kassovitz, Yolande Moreau, Urbain Cancelier, Artus de Penguern, Dominique Pinon, Maurice Benichou, Michel Robin, Claude Perron, Claire Maurier, Isabelle Nanty, Serge Merlin, Clotilde Mollet, Jamel Debbouze
Παραγωγή: 2001
Διάρκεια: 122'

Επίσημο site: