Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Το ξημέρωμα της 26ης Ιουλίου 2001 βρίσκει το νησί της Σκύρου ανάστατο μετά την επίσκεψη του Εγκέλαδου. Ο σεισμός διώχνει τους τουρίστες και επισκιάζει το θάνατο της δεκαεξάχρονης «σημαδεμένης» Καλλιώς, που βρέθηκε νεκρή σε ένα ξωκλήσι. Ο αστυνόμος Ψαθάς καταφθάνει στο νησί και με τη συνοδεία μιας ετερόκλητης παρέας προσπαθεί να εξιχνιάσει το αίνιγμα.
Η υπόθεση κρύβει παγίδες. Ο Ψαθάς θα κοπιάσει για να βρει άκρη ανάμεσα στις φήμες που διασπείρονται, στις προλήψεις των ντόπιων, στους φόβους και τα μυστικά τους. Όπως όλοι ψιθυρίζουν, κάθε ιστορία γίνεται παραμύθι, αμέσως μόλις στεγνώσει το αίμα της.

Προσωπική άποψη:
Για να πω την μαύρη μου αλήθεια, τον Δημήτρη Αλεξίου δεν τον ήξερα, όχι τουλάχιστον μέχρι την στιγμή που έπεσε στα χέρια μου το τελευταίο του μυθιστόρημα, και το τρίτο κατά σειρά από τότε που παράλληλα με τον κόσμο της νομικής μπήκε και σε αυτόν της λογοτεχνίας, με τίτλο, "Αλάτι Κόκκινο". Υποθέτω ότι αυτό οφείλεται εν μέρη στο γεγονός ότι, όπως έχω δηλώσει πολλάκις στο παρελθόν, δεν θα έλεγα ότι είμαι από τους μεγάλους υποστηρικτές της εγχώριας λογοτεχνίας, εξαιρουμένων φυσικά ορισμένων περιπτώσεων που πραγματικά τα έργα τους είναι εντυπωσιακά από κάθε άποψη, με πρώτο και κύριο, ότι καταφέρνουν να μιλήσουν στην καρδιά σου. Και είμαι σίγουρη ότι το εν λόγω μυθιστόρημα θα καταφέρει να μιλήσει στις καρδιές πολλών αναγνωστών, πολύ περισσότερο των Σκυριανών και λοιπών νησιωτών ωστόσο, δυστυχώς, στην δικιά μου δεν τα κατάφερε και τόσο καλά.

Η υπόθεση του βιβλίου μας ταξιδεύει στην Σκύρο το καλοκαίρι του 2001, όπου ο σεισμός των 6 ρίχτερ που έγινε κάπου κοντά στα τέλη του Ιουλίου, έφερε στο νησί ταραχή και αναστάτωση, τόσο ως προς την αντιμετώπιση των προβλημάτων που είχαν οι ίδιοι οι μόνιμοι κάτοικοι να αντιμετωπίσουν σχετικά με το να διατηρηθεί η σταθερή ροή της καθημερινότητάς τους, όσο και στο να καθησυχάσουν τους ήδη υπάρχοντες στο νησί και τους εν αναμονή τουρίστες ότι η κατάσταση δεν άγγιζε τα όρια του κινδύνου. Υπό το πρίσμα των πραγματικών αυτών γεγονότων εξελίσσονται τα μυθοπλαστικά γεγονότα που γέννησε η φαντασία του συγγραφέα, θέλοντας θύμα ένα 16χρονο, σημαδεμένο από τη γέννα του και από τη μοίρα κορίτσι, το οποίο βρίσκεται νεκρό και κρεμασμένο σε ένα νησάκι απέναντι από την Σκύρο, μπροστά από την εκκλησία του Αγίου προστάτη του νησιού, την ίδια μέρα που ο μεγάλος σεισμός έκανε την απειλητική του εμφάνιση. Ο αστυνόμος Ψαθάς του τμήματος Ανθρωποκτονιών της Αθήνας καταφθάνει στο νησί προκειμένου να αναλάβει την διαλεύκανση της υπόθεσης με θύμα την νεαρή Καλλιώ για να βρεθεί αντιμέτωπος με περισσότερα απ' όσα θα μπορούσε να φανταστεί.

Για να μην είμαι άδικη, θα ξεκινήσω από τα θετικά της ιστορίας με πρώτο απ' όλα, την κεντρική της ιδέα η οποία είναι πραγματικά, ιδιαίτερα πρωτότυπη και έξυπνη, με έναν θάνατο μυστήριο όπου μέχρι την τελευταία στιγμή δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι αν πρόκειται περί εγκληματικής ενέργειας, αυτοκτονίας ή κάτι άλλο. Το γεγονός ότι ο συγγραφέας κατάγεται από την Σκύρο βοηθάει στο να έχει μια πλήρη και σαφή εικόνα, τόσο γύρω από τα χαρακτηριστικά του ίδιου του νησιού, όσο και για τις παραδόσεις και τις δοξασίες του, τις οποίες και χειρίζεται με έξυπνο τρόπο, εισάγοντάς τες στην προσωπική του ιστορία χωρίς να μοιάζουν παράταιρες αλλά αντίθετα, προσδίδοντας έναν αέρα παραμυθιού. Τέλος, οι κοινωνικές προεκτάσεις της ιστορίας, οι οποίες αποδεικνύουν περίτρανα την ανθρώπινη προκατάληψη απέναντι στο διαφορετικό, προκατάληψη που γεννά η άγνοια και η αδυναμία αποδοχής των πραγμάτων έξω από τα συνηθισμένα, οδηγώντας στο φόβο και την πεποίθηση ότι το αλλιώτικο είναι κατ' επέκτασιν και κακό.

Και τώρα θα περάσω στα αρνητικά, ξεκινώντας από το πιο σημαντικό, το γεγονός ότι ο συγγραφέας, αν και ξεκινάει την ιστορία του δυναμικά την ανακάλυψη του πτώματος της νεαρής Καλλιώς, καθυστερεί να μπει στην ουσία της υπόθεσης και στα γεγονότα εκείνα που σταδιακά οδηγούν στην αποκάλυψη, τα οποία στην πραγματικότητα κάνουν την εμφάνισή τους στα μισά του βιβλίου, γεγονός που σε προσωπικό επίπεδο, με κούρασε. Μια ακόμα ένσταση που έχω αφορά τους χαρακτήρες της ιστορίας οι οποίοι, αν και καθ' όλα ελληνικοί και ανθρώπινοι, είναι αρκετά αδιάφοροι, έως και χάρτινοι θα έλεγε κανείς, μέχρι το σημείο εκείνο τουλάχιστον όπου αναλαμβάνουν πλέον δυναμικά δράση δίνοντας ώθηση στην εξέλιξη των γεγονότων. Καθώς μιλάμε για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, νομίζω ότι οι χαρακτήρες θα έπρεπε να είναι λίγο πιο ενδιαφέροντες και η επιθυμία τους να προχωρήσουν στη λύση του μυστηρίου, πιο έντονη κάνοντας την συνολική τους παρουσία πιο δυναμική.

Διαβάζοντας το βιβλίο, έχω την πεποίθηση ότι ο συγγραφέας ήθελε δια καώς να γράψει ένα μυθιστόρημα αφιερωμένο στο νησί του, να το υμνήσει για τις ομορφιές, τις χάρες και τις παραδόσεις του. Και δεν λέω, σε αυτό το επίπεδο στοχεύει ψηλά και τελικά, πετυχαίνει. Από 'κει κι έπειτα όμως, νομίζω ότι παρασύρεται από την επιθυμία του αυτή, κατά το πρώτο μισό τουλάχιστον της αφήγησης, καθυστερώντας τις εξελίξεις και δίνοντας μεγαλύτερο βάρος σε μικρότερης σημασίας πράγματα και καταστάσεις που θα μπορούσαν είτε να λείπουν είτε να καταλαμβάνουν λιγότερο χώρο. Υπάρχει με άλλα λόγια, μια ανισότητα και μια ανισορροπία ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο μισό της ιστορίας γεγονός το οποίο τελικά, προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα. Δεν το απορρίπτω καθώς όπως ήδη ανέφερα, πιστεύω ότι είναι αρκετοί εκείνοι που λόγω καταγωγής και βιωμάτων θα βρουν κάτι από τον εαυτό τους στο βιβλίο αυτό ωστόσο, αυτό δεν πιστεύω πως ισχύει για το σύνολο του αναγνωστικού κοινού.
Βαθμολογία 7/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Αλεξίου Δημήτρης
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ελληνική λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2012
Αρ. σελίδων: 312
ISBN: 978-960-364-499-6