Χριστούγεννα! Μια γιορτή που από παιδιά αγαπάμε και την έχουμε συνδέσει με στολισμένα δέντρα, πολύχρωμα λαμπάκια, κάλαντα και οικογενειακές συγκεντρώσεις. Προσωπικά, όμως, την έχω συνδέσει και με ορισμένες ταινίες τις οποίες, λίγο-πολύ, όλοι μας έχουμε δει, έχουμε μισήσει ή αγαπήσει αντίστοιχα και που, όσες φορές και να τις δούμε, επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία κάθε χρόνο. Ύστερα λοιπόν από απαίτηση του φίλου Γιώργου Πανόπουλου, ορίστε το δικό μου Χριστουγεννιάτικο top 10 σημειώνοντας πως, η σειρά των ταινιών είναι τυχαία και όχι με προτίμηση. Είπαμε, είναι άγιες μέρες, ας είμαστε καλοί και ας μην κάνουμε διαχωρισμούς και διακρίσεις.

Scrooged: Μπορεί να μην είναι η καλύτερη που έχω δει, ωστόσο είναι συνδεδεμένη άρρηκτα με το πνεύμα των γιορτών και που από παιδί βλέπω κάθε, μα κάθε χρόνο. Ο λόγος, για το "Scrooged" του 1988, με τον λατρεμένο Bill Murray στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ταινία δεν είναι παρά μια σύγχρονη και μοντέρνα εκδοχή της κλασσικής ιστορίας του Ντίκενς, όπου ένας στριμμένος και μίζερος άνθρωπος καλείται να έρθει αντιμέτωπος με τον εαυτό του, στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Αν υπάρχει ένας λόγος που αγαπώ την ταινία αυτή, είναι τα μηνύματα που περνάει, που τέτοιες μέρες είναι πιο ταιριαστά από ποτέ. Με κάνει να θυμάμαι πως δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από την αγάπη και πως τα υλικά αγαθά δεν είναι παρά μια ευκολία, ευχάριστη και καλοδεχούμενη μεν, αλλά όχι αρκετή για να είμαστε ευτυχισμένοι. Γι`αυτό, λοιπόν, ας την παρακολουθήσουμε ακόμα μία φορά, ας αισθανθούμε την ανατριχίλα της σύγκρουσης με το είναι μας και διασκεδάζοντας παράλληλα, ας απολαύσουμε το πνεύμα των γιορτών και ας το υιοθετήσουμε κάθε μέρα, όλου του χρόνου.

Love Actually: Λατρεμένη χριστουγεννιάτικη ταινία, ιδανική για ερωτευμένους που αυτές τις άγιες μέρες, δε νομίζω να έχουν καλύτερη εναλλακτική αν κι εφόσον επιθυμούν να παρακολουθήσουν κάτι, χουχουλιασμένοι στον καναπέ του σπιτιού τους. Ο Richard Curtis, έχοντας στη διάθεσή του ένα από τα πιο εντυπωσιακά cast των τελευταίων ετών -όσον αφορά το είδος της ανάλαφρης, ρομαντικής κομεντί τουλάχιστον, αφηγείται τις παράλληλες ιστορίες ανδρών και γυναικών οι οποίοι, μπορεί να μην γνωρίζονται -όχι όλοι τουλάχιστον- μεταξύ τους ωστόσο, έχουν έναν κοινό προβληματισμό που ξεκινάει, πέντε βδομάδες πριν από τα Χριστούγεννα. Ποιος είναι αυτός; Μα η αγάπη φυσικά, ο προβληματισμός γύρω από την οποία κορυφώνεται ανήμερα Χριστουγέννων, δίνοντας στον καθένα, αυτό που πραγματικά θέλει. Το motto της ταινίας, απλό, ειλικρινές και αληθινό. Η αγάπη βρίσκεται παντού και παρακολουθώντας την εξέλιξη της ταινίας, τελικά, το πιστεύουμε, και δεν οφείλεται μόνο στο πνεύμα των ημερών.

Bridjet Jones' Diary: Εντάξει, εντάξει... το παραδέχομαι! Είμαι τρελά καψουρεμένη με τον γλυκούλη! Ποιον γλυκούλη; Τον Colin Firth φυσικά τον οποίο λατρεύω και ειδικά μετά από την τελευταία σκηνή αυτής της συγκεκριμένης ταινίας, με το φιλί στην χιονισμένη πλατεία, λιώνω όποτε την βλέπω σαν βούτυρο σε φρυγανισμένο ψωμί. Τελοσπάντων... είμαι εκτός θέματος! Αν αυτές τις μέρες είστε χωρισμένοι ή σε περίεργη κατάσταση με το ταίρι σας, μπορείτε κάλλιστα να ταυτιστείτε με την Bridjet Jones και με το ημερολόγιό της. Ποιος ξέρει; Μπορεί και να καταφέρει να σας ανακουφίσει, να αισθανθείτε καλύτερα, αφού θα σπάσει λίγο το χειλάκι σας και θα συνειδητοποιήσετε ότι μετά από έναν κόπανο ή μια σκύλα, ίσως ο θεός σου στέλνει κάτι καλύτερο. Το ημερολόγιο της ηρωίδας κρύβει μέσα του τόση πραγματικότητα, τόση ειρωνεία που καταντάει κωμικοτραγική. Αλλά μήπως έτσι δεν είναι η ζωή μας; Μπορούμε κι εμείς λοιπόν να περιμένουμε ένα φιλί μέσα στο χιονισμένο τοπίο.

Edward Scissorhands: Ίσως να μην θεωρείται αμιγώς χριστουγεννιάτικη ταινία όμως, πως να αντισταθείς στον γλυκύτατο "Ψαλιδοχέρη"; Λίγο ο πάγος, λίγο το χιόνι που σκορπίζει τριγύρω από την αγαπημένη του, λίγο η εποχή που η γιαγιά πλέον αφηγείται την ιστορία του παράξενου έρωτά της, σε συγκινεί και σε παρασύρει. Ο Burton μας κάνει για μια ακόμη φορά παιδιά, μας κάνει να πιστεύουμε στο φανταστικό, στο μη ρεαλιστικό, που μέσα στο παραμύθι του κρύβει μεγάλες αλήθειες της ζωής. Ο Edward, παρά την αλλόκοτη εμφάνισή του, είναι καταδικασμένος να ζει κουβαλώντας μια αγνή ψυχή, κερδίζοντας την ίδια ώρα τις παραξενεμένες ματιές όσων βρεθούν γύρω του. Και όσο και αν το σκοτάδι καταφέρνει να μας αγγίξει και όσο και ο μαγικός αυτός κόσμος ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μας και όσο ο λιγομίλητος Edward μένει για πάντα στη μνήμη μας, τα παραμύθια δεν τελειώνουν πάντα ευχάριστα. Υπάρχει και η σκληρή πραγματικότητα που τα καταδικάζει στην θλίψη και τη λησμονιά. Αλλά δεν λένε ότι οι γιορτές, έχουν μια γλυκιά μελαγχολία; Ίσως αυτό να εννοούν...

Nightmare Before Christmas: Αν ο Burton δεν έχει την τιμητική του την περίοδο αυτή, δεν ξέρω ποιος άλλος μπορεί να την έχει. Και ειλικρινά τώρα, ποιος δεν βλέπει στη διάρκεια των γιορτών, τουλάχιστον μια φορά -για να μην πω περισσότερες-, τον "Χριστουγεννιάτικο Εφιάλτη", όσο παράταιρος και αν φαντάζει ο τίτλος με τη εποχή. Ο Jack Skellington, ως βασιλιάς του Halloween, ετοιμάζει την ετήσια γιορτή, πιστεύοντας όμως ότι χρειάζεται μια ανανέωση. Έμπνευση για την γιορτή που ετοιμάζει θα βρει στο χωριό του Άγιου Βασίλη όπου θα ενθουσιαστεί και θα παρασυρθεί από τη μαγεία και τα χρώματα των Χριστουγέννων, τα οποία και θα θελήσει να «παντρέψει» με το Halloween, κάτι που οι δικοί του δεν δέχονται ευχάριστα, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Ο μάγος του φανταστικού, καταφέρνει με αυτή τη stop motion παραγωγή, να συνδέσει τη μαγεία και το κλασσικό παραμύθι των Χριστουγέννων με πολύ μουσική, φαντασία και τρόμο.

Home Alone: Εντάξει... όποιος ισχυριστεί ότι μπορούμε να περάσουμε τα Χριστούγεννα χωρίς Macaulay Culkin και "Μόνος Στο Σπίτι", είναι ψεύτης και πρέπει να τιμωρηθεί μέχρις εσχάτων για παραδειγματισμό. Δεν λέω... δεν είναι καμιά ταινία υψηλής διανόησης αλλά, για όνομα του θεού, Χριστούγεννα έχουμε και στην τελική, ποια ταινία πλην όσων σχετίζονται, κατ' εξοχήν με τον Σκρουτζ, έχουν κάποιο πολύ, βαθύτερο νόημα. Θέλω απλά να χαλαρώσω με την παρέα μου και να γελάσω και τι καλύτερο από τις περιπέτειες ενός πιτσιρικά που η οικογένειά του τον έχει ξεχάσει στο σπίτι, φεύγοντας για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές της, αφήνοντάς τον μόνο του να οργιάσει, αντιμετωπίζοντας μάλιστα δύο κακούς, πλην ηλίθιους ληστές, επιστρατεύοντας όλη του τη φαντασία για να τους βασανίσει; Κι αν θέλετε κάποιο νόημα τότε, μπορούμε να πούμε ότι υπερασπίζεται τους δεσμούς της οικογένειας που δεν παύουν να υπάρχουν και να είναι ισχυροί, ακόμα κι αν δεν είμαστε σε θέση να το αντιληφθούμε ή αν οι άλλοι, μας κάνουν καμιά φορά άθελά τους να αισθανόμαστε έτσι.

Mickey`s Christmas Carol: Ναι, η ταινία είναι πιο παλιά κι από εμένα! Ναι, είναι ταινία κινουμένων σχεδίων -ναι, ταινία είναι κι ας μην φτάνει το μισάωρο-! Αλλά ειλικρινά... Ποιος νοιάζεται; Δεν πα να γίνω και 300 ετών, θα βλέπω και θα ξαναβλέπω, με τα παιδιά, τα εγγόνια, τα δισέγγονά μου, αυτή την παραγωγή της Disney, που είναι και η πρώτη σύγχρονη ταινία με τον Μίκυ και την παρέα του, 30 χρόνια μετά την ακριβώς προηγούμενη. Το θέμα της, απλό, τρυφερό, διδακτικό και κυρίως, άκρως Χριστουγεννιάτικο. Η παιδική διασκευή της ιστορίας του Ντίκενς με τους λατρεμένους ήρωες της Disney στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, περνώντας σε μικρούς και μεγάλους με τον πιο απλό, γλυκό, τρομακτικό, κατανοητό τρόπο, μηνύματα ζωής, αγάπης, οικογενειακών δεσμών, αξιοποίησης του παρόντος, μετάνοιας των λαθών μας και αισιοδοξία στην αντιμετώπιση του μέλλοντος, πορευόμενοι με καλοσύνη και αγνά συναισθήματα.

Jack Frost: Θα ακουστεί μάλλον παράταιρο καθώς, η απώλεια ενός γονιού δεν είναι διόλου ευχάριστη για κανέναν, πόσω μάλλον όταν είναι παιδί όμως, η συγκεκριμένη ταινία είναι από τις πιο γλυκές, χαριτωμένες και ανάλαφρες που μπορείς να δεις αυτές τις μέρες και που επίσης, δεν χάνω ποτέ. Ο Charlie είναι θυμωμένος και απογοητευμένος. Ο πατέρας του φεύγει αιφνιδίως από τη ζωή και ο κόσμος του καταρρέει, όταν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, φτιάχνει έναν χιονάνθρωπο, τον οποίο ντύνει με κάποια ρούχα του πατέρα του, σαν να ήταν εκείνος, ευχόμενος να τον είχε κοντά του. Και το θαύμα γίνεται! Ο χιονάνθρωπος ζωντανεύει και δεν έχει απλά τη φωνή του μπαμπά του... είναι ο μπαμπάς του και η ελπίδα γεννιέται ξανά μέσα του. Μια τρυφερή ταινία, μάθημα ζωής, που μέσα από την απλότητά της μας θυμίζει πως, όσοι αγαπήσαμε, δεν χάνονται, ακόμα κι αν σωματικά έχουν φύγει. Η ψυχή και η αγάπη τους, βρίσκονται πάντα κοντά μας και αυτό, είναι το πιο σημαντικό, το πιο σπουδαίο πράγμα απ' όλα όσα πρέπει να θυμόμαστε.

It' s A Wonderfull Life: Αυτός φίλοι μου, είναι ο ορισμός του, all time classic. Μπορεί συνήθως να μην ταυτίζομαι με τα γούστα των φίλων Αμερικάνων όμως, όπως δείχνουν οι στατιστικές, αυτή η φορά ανήκει στις εξαιρέσεις. Ο Kapra σκηνοθετεί με μοναδικά νοσταλγικό τρόπο, χωρίς καμία ηλίθια εκμοντερνοποίηση την ιστορία ενός ανθρώπου που, όταν τα πράγματα πάνε άσχημα για εκείνον, κι έχοντας δώσει τη ζωή και το είναι του για την ευημερία της πόλης του, αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Ένας άγγελος όμως εμφανίζεται για να του φανερώσει την αλήθεια, τι θα είχε συμβεί αν δεν υπήρχε εκείνος και όλη του η κοσμοθεωρία, αλλάζει. Αυτή η ταινία, είναι ο ορισμός της αισιοδοξίας και πραγματικά, ειδικά τέτοιες μέρες, την χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ, δεν πρέπει να την αφήνουμε να ξεγλιστράει μέσα από τα δάχτυλά μου γιατί με το να το αφήσουμε να συμβεί, απλά θα κάνουμε τη ζωή μας λίγο χειρότερη ενώ το να την κάνουμε λίγο καλύτερη, είναι πιο ευχάριστο και πιο αποδοτικό.

Annie: Χριστούγεννα χωρίς μιούζικαλ γίνεται; Δεν γίνεται! Γι' αυτό το λόγο λοιπόν, θα συμπεριλάβω και αυτή την ταινία στη δεκάδα μου η υπόθεση της οποίας μας ταξιδεύει στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ΄30, όπου η γραμματέας ενός πολυεκατομμυριούχου επιλέγει ένα ορφανό κορίτσι το οποίο και θα φιλοξενηθεί στην έπαυλη του εργοδότη της. Η μικρή Annie, ένα πλάσμα αγαπησιάρικο και γεμάτο ενέργεια και θετική διάθεση, θα αρχίσει να ζει παραμυθένια, αλλά η ευτυχία της θα κινδυνεύσει από την ιδιοκτήτρια του ορφανοτροφείου και το ρέμπελο αδελφό της και εκείνη, θα κάνει ότι μπορεί για να την προστατέψει. Χαριτωμένα ορφανά παιδάκια με γλυκιές φωνές που τραγουδάνε με κέφι και αισιοδοξία, χαμόγελα και σκανταλιές και όλα αυτά, υπό την μουσική και συναισθηματική υπόκρουση που ταιριάζει στις μέρες αυτές, περισσότερο από οτιδήποτε.

Από εμένα, καλά Χριστούγεννα, ότι κι αν αποφασίσετε να κάνετε, με υγεία, αγάπη, ευτυχία, για εσάς και τις οικογένειές σας.