ΝΤΑΝΤΑ ΥΨΗΛΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ - THE NANNY DIARIES

Συνοπτική περίληψη του έργου:

Η Annie Braddock είναι μια φοιτήτρια που βρήκε δουλειά πρόσφατα σε μια πλούσια οικογένεια του Μανχάταν ως νταντά. Στο εξής θα είναι υπεύθυνη για τον παραμελημένο 4χρονο γιο Grayer, του οποίου η οικογένεια βρίσκεται υπό διάλυση. 

Η Annie σύντομα θα καταλάβει ότι οι ζωές των πλούσιων οικογενειών δεν είναι ρόδινες, ενώ σύντομα θα έρθει η αναστάτωση καθώς θα ερωτευτεί τον γείτονα της οικογένειας, τον οποίο θα ονομάσει Harvard Hottie.

Προσωπική άποψη:

Έχουμε δει πάμπολλες ταινίες να ασχολούνται με το τρίπτυχο νταντά-παιδί-οικογένεια. Τις περισσότερες φορές, το θέμα διαποτίζεται με αρκετές δόσεις χιούμορ, κατατάσσοντας ουσιαστικά το εγχείρημα στις οικογενειακές κωμωδίες. Το "Νταντά Υψηλής Κοινωνίας" στηρίζεται μεν στο παραπάνω τρίπτυχο ωστόσο, δεν στέκεται τόσο στο κωμικό στοιχείο, παρά που η ίδια αυτοαποκαλείται κωμωδία. Θα τολμούσα να πω ότι προσπαθεί ουσιαστικά να εμβαθύνει περισσότερο στα προβλήματα της σύγχρονης οικογένειας, θέλοντας προφανώς να εντοπίσει τους λόγους που τα ζευγάρια οδηγούνται στην αποξένωση, όχι μόνο μεταξύ τους αλλά, και με τα ίδια τους τα παιδιά, επενδύοντας την ανατροφή και το μέλλον τους στα χέρια αγνώστων γυναικών στις οποίες και θα ρίξουν όλα τα βάρη και τις ευθύνες αλλά, και τις κατηγορίες για τα δικά τους στην πραγματικότητα λάθη.

Σας ακούστηκαν πολύ ωραία όλα τα παραπάνω, έτσι υποθέτω τουλάχιστον. Ναι... μάλλον και σε μένα έτσι θα ακουγόντουσαν αν μου μετέφερε κάποιος το κρυφό νόημα μιας ταινίας. Το πρόβλημα στην προκειμένη είναι ότι το νόημα αυτό στην πραγματικότητα είναι τόσο κρυφό που όχι μόνο δεν μπορείς να το εντοπίσεις με μια πρώτη ματιά αλλά, πρέπει να κάνεις βαθιά ενδοσκόπηση και πάλι, να μην είσαι σίγουρος αν κατέληξες στα σωστά συμπεράσματα. Και το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι για το πράγμα αυτό δεν ευθύνονται, ούτε οι χαρακτήρες, οι οποίοι διακρίνονται από μια διαφορετικότητα και πολυπλοκότητα ανά μεταξύ τους, ούτε το γενικότερο κλίμα μέσα στο οποίο λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα της ταινίας τα οποία, μπορεί να μας συστήνονται με τον υπερβολικό βαθμό της αριστοκρατίας ωστόσο, και στις μεσαίες οικογένειες στηρίζονται πάνω στους ίδιους κανόνες.

Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο μυθιστόρημα των Emma McLaughlin και Nicola Kraus, οι οποίες προφανώς θέλησαν να κάνουν μια ανθρωπολογική, κωμική παρατήρηση πάνω στις σύγχρονες οικογένειες. Και μπορεί να μην έχω ιδέα αν το βιβλίο είναι καλό ή όχι αλλά δεν πιστεύω ότι αν υπήρχε πολύ, πολύ καλό υλικό εξ' αρχής θα μπορούσε να κατακρεουργηθεί από το ζεύγος Shari Springer Berman και Robert Pulcini, οι οποίοι δεν έμειναν μόνο στην μεταφορά του βιβλίου στο πανί αλλά, επέλεξαν να αναλάβουν μόνοι κι εξ' ολοκλήρου και την σκηνοθεσία. Εγώ ένα έχω να πω... ή μάλλον δύο πράγματα! Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα των τρώνε οι κότες και δύο καρπούζια δεν χωράνε κάτω από την ίδια μασχάλη. Βλέποντας βέβαια το βιογραφικό τους, αυτή είναι η κλασσική συνταγή που χρησιμοποιούν και δε νομίζω ότι θα μπορέσει κάποιος να τους αλλάξει εύκολα γνώμη, εκτός αν πάψουν επιτέλους να τους προσφέρουν έδαφος για νέες παραγωγές.

Η ταινία βέβαια έχει θεωρητικά τρία μεγάλα πλεονεκτήματα που ακούν στα ονόματα, Scarlett Johansson, Laura Linney και Paul Giamatti. Μην βιάζεστε όμως να βγάλετε συμπεράσματα γιατί μερικές φορές ένα ή και περισσότερα μεγάλα ονόματα δεν αρκούν, όπως ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Οι άντρες μάλλον θα απογοητευτούν από το καστανό, μη sexy look της Scarlett, η οποία πιστεύω ότι μάλλον θέλει να ξεχάσει αυτό το αδιάφορο πέρασμά της από τη μεγάλη οθόνη, παρά το ότι είναι συμπαθής, ο Giamatti μένει στη μνήμη μας ως ένα σιχαμερό υποκείμενο ενώ η Linney είναι η μόνη που σώζεται από τον λάκκο των λεόντων, με μια ερμηνεία που δεν κερδίζει μεν υποψηφιότητα για Oscar ωστόσο, δεν την οδηγεί και την πυρά για τελετουργικό κάψιμο.

Με κάποιες έξυπνες στιγμές, το "Νταντά Υψηλής Κοινωνίας" καταφέρνει απλά να κρατηθεί στα όρια της μετριότητας, κερδίζοντας απλά κάποια λοξά χαμόγελα αλλά σε καμία περίπτωση την συμπάθειά μας. Είναι συμπαθητικό για να περάσεις το μεσημέρι της Κυριακής σου όπου οι επιλογές σου πιθανόν να είναι περιορισμένες ωστόσο, ποσώς καταφέρνει να σε κάνει να γελάσεις με την ψυχή σου, αυτός υποτίθεται είναι ο σκοπός όταν χαρακτηρίζεις την παραγωγή σου ως κωμωδία, πόσο μάλλον να σου προκαλέσει βαθύτερους προβληματισμούς γύρω από την κατάντια της λέξης οικογένεια στον 21ο αιώνα, πολύ περισσότερο δε γύρω από το ποιοι είναι οι σωστοί κανόνες διαπαιδαγώγησης προκειμένου τα παιδιά σας να είναι φυσιολογικά και σωστά αναθρεμμένα.

Βαθμολογία 5/10

Ταυτότητα ταινίας:

Ελλ. τίτλος: Νταντά Υψηλής Κοινωνίας

Είδος: Κωμωδία

Σκηνοθέτες: Shari Springer Berman & Robert Pulcini

Πρωταγωνιστές: Scarlett Johansson, Laura Linney, Paul Giamatti, Alicia Keys, Chris Evans, Nicholas Art, Donna Murphy, Nathan Corddry, Judith Roberts

Παραγωγή: 2007

Διάρκεια: 106'

Επίσημο site:

http://www.thenannydiariesmovie.com/

Read More

Η ΩΡΑΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:

Το μυθιστόρημα αυτό αφηγείται την ιστορία της Σεβερίν Σεριζί. 

Ο αναγνώστης παρακολουθεί την εξέλιξη της ηρωίδας: από ένα συμβάν της παιδικής της ηλικίας, το οποίο θα σημαδέψει τη σεξουαλική της εξέλιξη, ως την προβληματική σχέση της με τον άντρα της, τις μαζοχιστικές φαντασιώσεις της και την καταφυγή της σε ένα πορνείο, όπου με το ψευδώνυμο η Ωραία της Ημέρας, θα αναζητήσει την ερωτική ικανοποίηση.  

Μια αλληγορία για την καταστροφική δύναμη της σεξουαλικότητας.

Προσωπική άποψη:

"Η Ωραία Της Ημέρας" είναι ένα από τα πλέον κλασσικά δείγματα ερωτικής λογοτεχνίας, δια χειρός ενός εκ των σημαντικότερων Γάλλων συγγραφέων, του Joseph Kessel, το οποίο και πρωτοκυκλοφόρησε σε εφημερίδα της εποχής ως ιστορία σε συνέχειες, το 1928. Φυσικά το περιεχόμενο ήταν τέτοιο που για τα δεδομένα της εποχής θεωρήθηκε προκλητικό, με μια μεγάλη μερίδα κοινού και κριτικών να μην διστάσουν να το χαρακτηρίσουν, πορνογραφικό. Αυτός είναι ίσως και ο βασικότερος λόγος για τον οποίο το εν λόγω μυθιστόρημα δεν κατόρθωσε να κυκλοφορήσει στην αγγλική γλώσσα πριν το 1960, καταφέρνοντας ωστόσο από εκείνη την στιγμή κι έπειτα να αναγνωριστεί, όχι μόνο εξαιτίας της αμφιλεγόμενου του θέματός του που αναμφίβολα προκάλεσε πολλές και ποικίλες συζητήσεις γύρω από αυτό αλλά, και για την σπουδαιότητα που κρύβεται στα βαθύτερα νοήματα του βιβλίου, εκείνα που προσπαθούν να προσεγγίσουν την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, τις αδυναμίες και τα πάθη που πολλές φορές μας κατευθύνουν χωρίς να τα ελέγχουμε.

Κεντρική ηρωίδα του βιβλίου είναι η 24χρονης Σεβερίν Σερεζί, μια γυναίκα σύγχρονη και ανεξάρτητη, η οποία είναι παντρεμένη με έναν όμορφο και πετυχημένο γιατρό του Παρισιού, ζώντας μια ζωή μέσα στις ανέσεις και την πολυτέλεια. Παρά όμως το γεγονός ότι αγαπάει βαθιά, ειλικρινά και απόλυτα τον άντρα της, ο οποίος σπεύδει να ικανοποιήσει κάθε της επιθυμία και ανάγκη, δεν τα καταφέρνει να ικανοποιήσει αυτήν που πραγματικά η Σεβερίν έχει ανάγκη και ποθεί. Όσο κι αν το θέλει, η σεξουαλική επαφή μαζί του δεν την ικανοποιεί ενώ το μυαλό της τρέχει σε φαντασιώσεις όπου ούτε ο δικός της άντρας, ούτε κανένας άντρας του κύκλου τους θα μπορούσε ποτέ να της προσφέρει όλα όσα έχει ανάγκη. Αυτός είναι και ο λόγος που η Σεβερίν θα βρεθεί να εργάζεται σε ένα παριζιάνικο πορνείο με το ψευδώνυμο, η Ωραία της Ημέρας, χωρίς κανείς να ξέρει την πραγματική της ταυτότητα και πως ο λόγος που την έσπρωξε στα κρεβάτια του πορνείου δεν είναι τα χρήματα αλλά, η αναζήτηση της λαγνείας.

Ο Joseph Kessel, εκτός από συγγραφέας, υπήρξε κατά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ένας σπουδαίος δημοσιογράφος, μια ιδιότητα την οποία και αξιοποίησε στο έπακρο κατά την συγγραφή του  συγκεκριμένου βιβλίου. Η αφήγηση της ιστορίας θα μπορούσε κατά μία έννοια να αποτελεί ένα σύντομο ημερολόγιο στο οποίο η ίδια η Σεβερίν καταγράφει τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις σαδομαζοχιστικές φαντασιώσεις της αλλά από την άλλη, θα μπορούσε να αποτελεί την παρακολούθηση της εν λόγω ιστορίας από κάποιον που λειτουργεί ως παρατηρητής και καταγράφει με δημοσιογραφικό τρόπο τα σημαντικότερα στοιχεία και περιστατικά, προσπαθώντας να κατανοήσει τα βαθύτερα κίνητρά τους. Μπορεί η παρατήρησή μου αυτή να μην ακούγεται λογική όμως, αν διαβάσει κανείς και μελετήσει τον τρόπο με τον οποίο ξεδιπλώνεται το νήμα της ιστορίας, νομίζω ότι θα καταλάβει, τόσο την τοποθέτησή μου, όσο και τις προθέσεις του ίδιου του δημιουργού.

Ουσιαστικά "Η Ωραία Της Ημέρας" είναι μια ιστορία που μιλάει για ανθρώπινα πάθη, γι' αυτό που γεννιούνται βαθιά στο υποσυνείδητό μας και καταφέρνουν να καλλιεργηθούν, να αναπτυχθούν και τελικά, να κατακλύσουν όλο μας το είναι επιβάλλοντάς μας να ακολουθήσουμε ακόμα και τα πιο αρρωστημένα ένστικτά μας γιατί μόνο τότε θα βρούμε την ολοκλήρωση που τόσο απελπισμένα αναζητούμε και μέσω αυτής, την ίδια τη λύτρωση. Επιπλέον, ακόμα και χωρίς να διαβάσουμε το σημείωμα του συγγραφέα, αντιλαμβανόμαστε ότι ο ίδιος αγαπά την Σεβερίν, δεν θέλει να την κυλήσει στον βούρκο, ούτε να την κάνει έναν δακτυλοδεικτούμενο αυτουργό. Για εκείνον, η Σεβερίν είναι τόσο θύμα όσο και θύτης. Στην πραγματικότητα δεν απατά τον άντρα της αφού, άσχετα με το τι κάνει το σώμα, στο μυαλό και στην καρδιά του είναι πάντα πιστή και απόλυτα, ολοκληρωτικά δοσμένη. Αυτό είναι ίσως και το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του μυθιστορήματος, ο διαχωρισμός ψυχής και σάρκας, τα διαφορετικά μέσα και ερεθίσματα που οδηγούν το καθένα σε πράξεις και εκείνες με την σειρά τους σε αποτελέσματα.

Με πολύ απλά λόγια, η ιστορία του Kessel βασίζεται στον διαχωρισμό των επιθυμιών της καρδιάς και της ψυχής και των απαιτήσεων της σάρκας που όχι λίγες, αλλά πολλές φορές στην πραγματικότητα, συγκρούονται εξαιτίας κολασμένων διαφορών. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια μάχη ανάμεσα στις ανήθικες αισθήσεις, που προσωπικά δεν τις βρίσκω τόσο ανήθικες, και στην ηθική λογική των συναισθημάτων. Μπορεί όμως στην πραγματικότητα κάποιος να είναι ευτυχισμένος όταν στερείται ένα από τα δύο πάθη που τον ολοκληρώνουν; Μπορεί ο θύτης να είναι την ίδια στιγμή το μεγάλο θύμα; Έχει την ικανότητα η αγάπη της καρδιάς να μένει αλώβητη, να μην φθείρεται μπροστά στα σαρκικά πάθη; Μια ηρωίδα που μοιράζεται ανάμεσα σε δύο ζωές αναζητώντας από την κάθε μία το κομμάτι εκείνο που μπορεί να την ολοκληρώσει και να την βγάλει από την θλίψη, οδηγώντας την μέσα από άπλετο ερωτισμό, σαδομαζοχιστικούς υπαινιγμούς, πάθη, αγάπη, μυστήριο, αγωνία, δράση και συγκαλυμμένο χιούμορ σε μια αλήθεια που ίσως ήταν πάντα εκεί και δεν ήθελε να δει. Μην διστάσετε να το διαβάσετε για το πρόστυχο του πράγματος. Άλλωστε, το τι είναι ή όχι πρόστυχο, έχει αλλάξει πολύ από την δεκαετία του '30 μέχρι σήμερα, ευτυχώς!

Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:

Συγγραφέας: Joseph Kessel

Μεταφραστής: Κολαΐτη Ρίτα

Εκδόσεις: Μεταίχμιο

Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία

Έτος Έκδοσης: 2012

Αρ. σελίδων: 216

ISBN: 978-960-501-672-2

Read More

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΖΕΣΤΗ

Το καλοκαίρι έχει μπει για τα καλά, οι θερμοκρασίες έχουν χτυπήσει κόκκινο και η διάθεσή μας... εντάξει, η διάθεσή μας δεν είναι στα καλύτερά της με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας ωστόσο, δεν πρέπει να το αφήνουμε να μας παίρνει από κάτω. Πολύ θα θέλαμε να πάμε διακοπές σε κάποια απομονωμένη κι έρημη παραλία, λιάζοντας τα καλλίγραμμα κορμιά όμως, μας βλέπω με μεγάλη μου λύπη, στα πλησιέστερα στην περιοχή μας συντριβάνια να βρέχουμε τα πόδια μας. Τελοσπάντων... δεν πτοούμαστε και επειδή ξέρουμε να περνάμε καλά, ακόμα και όταν όλα μας ζορίζουν, έχω εναλλακτική πρόταση. Βραδιές ταινιών με φίλους! Τι να δείτε όμως τώρα που ήρθε καλοκαιράκι; Μετά από πολλή σκέψη και περισυλλογή, κατέληξα σε μια λίστα με επιλογές που νομίζω ικανοποιούν όλα τα γούστα.

Για θριλερόβιους

Saw - Τα Σαγόνια Του Καρχαρία: Κλασσική και αγαπημένη, η συγκεκριμένη ταινία, παρά τα ξεπερασμένα της εφέ, καταφέρνει να παγώνει το αίμα μας και να προκαλεί την αγωνία μας μέχρι και σήμερα. Η πρώτη ταινία με κεντρικό της θέμα τον μεγαλύτερο τρόμο για κάθε λουόμενο, με την Universal να εμπιστεύεται τον νεαρό και άγνωστο Spielberg και τελικά, να κερδίζει το στοίχημα προσφέροντας στην ίδια μια τεράστια εμπορική επιτυχία και σε εκείνον, την ευκαιρία που χρειαζόταν για να καθιερωθεί και σήμερα να θεωρείται κορυφαίος. Το ost δε της ταινίας έχει τυπωθεί με πυρωμένο σίδερο στον εγκέφαλό μας και κάνει τις τρίχες στο σβέρκο μας να σηκώνονται από την πρώτη κι όλας νότα. Και κακά τα ψέματα, για όσους δεν μπορούν να πάνε διακοπές, ποια μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να βλέπει ένα τεράστιο, απειλητικό και αιμοδιψές θαλάσσιο θηλαστικό να παραμονεύει για να κατασπαράξει τους τυχερούς-άτυχους;

Για περιπετειώδεις τύπους

Pirates Of The Caribbean: The Curse Of The Black Pearl - Οι Πειρατές Της Καραϊβικής: Η Κατάρα Του Μαύρου Μαργαριταριού: Όχι... αν έχετε κάτι καλύτερο, που να μην περιλαμβάνει διαμελισμένα πτώματα και τα σαρκοβόρα, θαλάσσια θηλαστικά της προαναφερόμενης κατηγορίας, να μου το πείτε. Πρώτον και κύριον, η ταινία έχει Johnny, πολύ Johnny... για την ακρίβεια, η ταινία είναι ο Johnny ο οποίος δίνει ρέστα, μεταμορφώνεται σε Jack Sparrow υιοθετώντας ίσως το πιο αγαπημένο στυλάκι των τελευταίων ετών, όσον αφορά το κινηματογραφικό στερέωμα. Εντάξει... λίγο το δίδυμο Keira-Bloom μας τα χαλάει αλλά το αντέχουμε χάρη στις καυστικές, χιουμοριστικές, απολαυστικές ατάκες του υπέρτατου καπετάνιου που μας ταξιδεύει σε θάλασσες και πελάγη, κυνηγώντας αυτούς που τον πούλησαν, ένα στοιχειωμένο πλοίο, έναν αμύθητο θησαυρό και τον τρόπο λύτρωση από μια κατάρα χρόνων και χρόνων. Περιπετειώδης, γεμάτη δράση, οπτικοακουστικά εφέ που ικανοποιούν και τον πιο απαιτητικό, το 1ο μέρος των "Πειρατών" είναι και το καλύτερο και αξίζει να το δείτε ξανά... και ξανά...

Για να γελάσει το χειλάκι μας

Νήsos: Θα μπορούσα να σας προτείνω πολλές, πάρα πολλές καλοκαιρινές χαζοκωμωδίες για να περάσει ευχάριστα η ώρα σας όμως η "Νήsos", όχι μόνο είναι 100% ελληνική, άρα γιατί να μην την στηρίξουμε αλλά, κακά τα ψέματα, αποτελεί από τις πολύ καλές και αξιόλογες παραγωγές των τελευταίων ετών στο κωμικό είδος. Μιλάμε για μια καλογυρισμένη ταινία, με όμορφα τοπία, απέραντο μπλε, τα νησιά μας άλλωστε προσφέρονται για όλα όσα προαναφέρθηκαν, και μια κεντρική ιδέα έξυπνα δουλεμένη η οποία συνδυάζει κωμικά και δραματικά στοιχεία, εστιάζοντας σε μια κλειστή επαρχιώτικη κοινωνία αποδεικνύοντάς μας περίτρανα πόσο λαμόγια είμαστε ως λαός και πως για να προστατέψουμε τον... όχι, δεν θα το πω, είμαστε ικανοί να κάνουμε κάθε λογής γελοιότητα και ακρότητα.

Για όσους θέλουν γέλιο... αλλά και λίγο love story

Splash - Η Γοργόνα: Προσωπικά δεν εκτιμώ ιδιαίτερα αυτήν την ταινία αλλά, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω πως στα χρόνια της έκανε γκελ στο κοινό και πως μέχρι και σήμερα, έχει θαυμαστές. Το ότι ο Tom Hanks είναι πρωταγωνιστής σίγουρα παίζει ρόλο αν και στην μετέπειτα καριέρα του, συνεργάστηκε με τον Howard σε πιο ενδιαφέρουσες σαφώς δουλειές. Βέβαια το αντρικό κοινό δεν θα δυσαρεστηθεί καθόλου βλέποντας την Darryl Hannah συχνά-πυκνά ημίγυμνη αλλά και το ευαίσθητο γυναικείο δεν θα μείνει ασυγκίνητο μπροστά σε ένα τόσο αταίριαστο και καταδικασμένο φαινομενικά ρομάντζο. Όπως και να 'χει, και ας μην είναι αριστούργημα σε καμία των περιπτώσεων, είναι μια καλή επιλογή για λίγο θάλασσα, λίγο σορόπιασμα και λίγη φαντασία ένα θερινό βράδυ.

Για αυτούς που θέλουν αίσθημα

The Blue Lagoon - Η Γαλάζια Λίμνη: Κλασσική αισθηματική ταινία, που παρά το προκλητικό για την εποχή της περιεχόμενο, με τους νεαρούς πρωταγωνιστές να περιφέρονται σε ένα έρημο νησί σχεδόν γυμνοί και από ένα σημείο κι έπειτα να ερωτοτροπούν, αγαπήθηκε από έναν μεγάλο, πολύ μεγάλο αριθμό θεατών. Υποθέτω ότι ο λόγος γι' αυτό ήταν η αθωότητα και η ειλικρινής αγάπη με την οποία ήταν 'ντυμένα' όλα τα παραπάνω, δίνοντας στον έρωτα μια αυθεντικότητα και μια αγνότητα η οποία θα μπορούσε να υπάρξει μόνο σε έναν κόσμο όπου δύο ορφανά παιδιά μεγάλωναν μακριά από μίση και κακίες σε ένα απομονωμένο νησί έχοντας ως μοναδικό στήριγμα και συντροφιά, ο ένας τον άλλο. Η άγρια φύση του νησιού είναι μαγευτική, οι ατελείωτες αμμουδερές παραλίες ονειρεμένες και ναι, είναι τρυφερή, δροσερή, συγκινητική και θα πάρετε και λίγο μάτι.

Για να... κοινωνικοποιηθούμε

Life As A House - Ένα Σπίτι, Μια Ζωή: Πέραν του ότι είναι μια από τις καλύτερες ταινίες του είδους που έχω δει τα τελευταία χρόνια, αναλύοντας σε βάθος τις σχέσεις μέσα σε μια οικογένεια, πόσο εύκολο είναι να διαλυθούν και πόσο πραγματικά δύσκολο να επανακτηθούν, είναι και μια παρηγοριά για όσους δεν πάνε διακοπές. Έτσι και οι πρωταγωνιστές, αν και καλοκαίρι, αντί να λιάζονται και να πίνουνε Mojito, ιδροκοπάν με θέα την θάλασσα προκειμένου να φτιάξουν ένα σπίτι που θα έπρεπε να είχε φτιαχτεί στην πραγματικότητα πολλά χρόνια πριν. Ναι, χαιρόμαστε με το καλοκαιρινό, κοπιαστικό τους βάσανο αλλά παρ' όλα ταύτα, συγκινούμαστε από το δράμα που εξελίσσεται αναμεταξύ τους και προβληματιζόμαστε, πράγμα που σημαίνει ότι επί της ουσίας η ταινία πετυχαίνει τον στόχο της.

Για να κλάψουμε και λίγο

Titanic - Τιτανικός: Αν δεν προτείνω καλοκαιριάτικα τον "Τιτανικό", τι θα προτείνω; Ναι, το ξέρω, το διασημότερο πλοίο όλων των εποχών μπορεί να βυθίστηκε Απρίλιο, καλό Πάσχα δηλαδή για τα δικά μας δεδομένα όμως, έχει να δεις θάλασσα και νερό μέχρι που να χορτάσει το μάτι σου και να μην αντέχεις άλλο. Ένας μεγάλος έρωτας, ένα παγόβουνο, ένα τραγικό ναυάγιο και ο απέραντος ωκεανός, ότι χρειάζεται δηλαδή ένα ρομαντικό, περιπετειώδες blockbuster που ωστόσο θέλει να καταταχθεί στα δράματα και όχι στις ταινίες δράσης. Είτε τον αγαπήσατε, είτε τον μισήσατε, δεν παύει να αποτελεί μια τεράστια επιτυχία, εμπορική και καλλιτεχνική, που ακόμα μια θέαση δεν είναι κακή αλλά, αντίθετα και για την πλειοψηφία, θα έχει να προσφέρει μια κάποια ικανοποίηση.

Για να περάσουμε χρόνο με τα παιδιά μας

Finding Nemo - Ψάχνοντας Το Νέμο: Μα τι άλλο! Όχι πέστε μου! Το ξέρω ότι υπάρχουν πολλές, πάρα πολλές... υποθαλάσσιες ταινίες που θα μπορούσατε να δείτε αλλά ο Νέμο, εκτός από αξιαγάπητος, είναι πραγματικά για όλη την οικογένεια, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας. Και όπως κάθε ταινία της Disney, έχει πραγματικά και ουσιαστικά μηνύματα, τόσο για την ζωή, όσο και για την αξία της οικογένειας και πόσο αυτή μπορεί να σε στηρίξει, ακόμα και όταν αισθάνεσαι να σε πνίγει. Σε συνδυασμό με τα μαγευτικά σχέδια και χρώματα της Pixar, που καταφέρνει να μας κόβει την ανάσα σε κάθε νέα της συνεργασία, ο Νέμο και η παρέα του είναι η πιο δροσερή, φρέσκια, αστεία, συγκινητική και παράδοξα ανθρώπινη παρέα για εσάς και την οικογένειά σας αυτή την περίοδο. Ακόμα και αν την έχετε δει, να την ξαναδείτε γιατί πραγματικά, μόνο θα κερδίσετε, τίποτα δεν θα χάσετε.

Για να νιώσουμε τον ρυθμό

Mamma Mia!: Δεν θέλω βλακείες... δεν θέλω βλακείες! Αν το "Mamma Mia!" δεν αποτελεί την must καλοκαιρινή κινηματογραφική επιλογή, ε, τότε δεν ξέρω πραγματικά τι να πω. Γυρισμένη στη Σκιάθο, στη Σκόπελο και στο Πήλιο, βγάζει προς τα έξω την καλύτερη πλευρά της χώρας μας, αυτή της φυσικής ομορφιάς, της χαράς, της ανεμελιάς και της διασκέδασης. Οι Abba συναντάνε την Meryl Streep και τους λοιπούς συντελεστές σε ένα ξέφρενο, καλοκαιρινό μουσικοχορευτικό πάρτι που ας το παραδεχτούμε, μας κάνει να κινούμαστε στους ρυθμούς του. Όχι, δεν είναι αριστούργημα σε καμία των περιπτώσεων ωστόσο, είναι μια ταινία ανάλαφρη και εξαιρετικά ευχάριστη που μας διασκεδάζει όσο λίγες και πολλές φορές φέρνει το χαμόγελο στα χείλη μας, θυμίζοντάς μας κάτι από εποχές που κάποιοι μπορεί να μας στέρησαν, προσωρινά, όμως μπορούμε πάντα να αναπολούμε και να ευχαριστιόμαστε με την ψυχή μας.

Read More

21 ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ

Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:

Μια όσο γίνεται πληρέστερη εικόνα του πολυσύνθετου και πολυώνυμου πεζογραφικού έργου του Edgar Allan Poe του μεγάλου παρεξηγημένου των αμερικανικών γραμμάτων, παρέχει η παρούσα έκδοση. 

Πεζογραφήματα που εντάσσονται στις ενότητες: Τρόμος / Φανταστικό / Μυστήριο / Περιπέτεια / Επιστημονική φαντασία / Σάτιρα καθώς και το διάσημο ποίημα "Το Κοράκι" συνθέτουν αυτή την ανθολογία, που συμπληρώνεται με κατατοπιστικές εισαγωγές στα περιεχόμενα έργα και εκτενείς σημειώσεις.

Προσωπική άποψη:

Υπάρχουν βιβλία και συγγραφείς που θεωρούνται κλασσικοί, επειδή η ζωή και το έργο τους διδάσκονται, αναμασώνται και επιβάλλονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Υπάρχουν άλλοι πάλι που θεωρούνται κλασσικοί γιατί το έργο τους, όσα χρόνια κι αν φέρει στις πλάτες του, παραμένει επίκαιρο, διαβάζεται με αγάπη και ενδιαφέρον. Μια από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις του είδους, είναι ο Edgar Allan Poe, ο πατέρας της λογοτεχνίας τρόμου, μυστηρίου και φανταστικού. Ένας άνθρωπος εξαιρετικά ευφυής, με τραγικά βιώματα που επηρέασαν το έργο του και σημάδεψαν τη ζωή του από την αρχή μέχρι και το τέλος της, ο Poe ήταν εκεί την κατάλληλη στιγμή, όταν ο ρομαντισμός έδινε την θέση του στον σκεπτικισμό, όταν οι άνθρωποι αναζητούσαν κάτι το διαφορετικό, κάτι παράξενα ορθολογικό έστω κι αν αυτό κρυβόταν κάτω από το πιο αλλοπρόσαλλο πέπλο μυστήριου, προσφέροντάς του μια υψηλή θέση στην κατάταξη της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας.

Οι περισσότεροι αναγνώστες πιθανολογώ ότι γνώρισαν τον Poe μέσα από τις ιστορίες τρόμου του. Αυτό όμως που καθιστά ξεχωριστές τις εν λόγω ιστορίες είναι το ότι δεν αναλώνονται σε αιματοχυσίες, ούτε καταφεύγουν σε φτηνούς εντυπωσιασμούς, παρά την βιαιότητα που τα χαρακτηρίζει κάνοντάς τα, πόσο μάλλον για την εποχή που πρωτοείδαν το φως της δημοσιότητας, εξαιρετικά σοκαριστικά και άγρια. Αντίθετα, εστιάζουν στο ανθρώπινο ασυνείδητο, εκεί όπου γεννιούνται οι φόβοι μας, εκεί απ' όπου πηγάζουν κι εξαπλώνονται, κυριαρχώντας στο νου και τη θέλησή μας, φτάνοντας τους εκάστοτε πρωταγωνιστές του δράματος στα ψυχολογικά του όρια μέχρι να σπάσει, να έρθει σε σύγκρουση με τον ίδιο τον εαυτό και τα πάθη του, παίζοντας με τις πιο αρχέγονες φοβίες του. Ένα από τα πιο γοητευτικά χαρακτηριστικά στα έργα του  Poe, είναι ο τρόπος με τον οποίο καταφέρνει να παρουσιάσει το παράλογο, το υπερφυσικό, το ακραίο, υποστηρίζοντάς τα με τέτοιον τρόπο που τελικά, όχι μόνο να έχουν στοιχεία αλλά, να είναι επί της ουσίας τους ρεαλιστικά. Όλα τα παραπάνω είναι και τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις ιστορίες φανταστικού του ίδιου, διαποτισμένες ωστόσο με μια δόση ρομαντισμού και μοιραίων παθών, με τραγική ωστόσο κατάληξη.

Από 'κει και μετά ακολουθούμε τον Poe σε ιστορίες μυστηρίου, βασιζόμενος στην Φιλοσοφία αλλά κυρίως, στην ανθρώπινη λογική, μην διστάζοντας να εκδηλώσει σε κάθε νέο του διήγημα την πίστη του στον ανθρώπινο νου, στις ικανότητες που αυτός κρύβει και τις δυνατότητες που έχει προκειμένου να εξελιχθεί σε κάτι ανώτερο. Δημιουργεί τις δικές του προσωπικές εξισώσεις, τους δικούς του συλλογικούς γρίφους και βήμα-βήμα, ξετυλίγει με μαεστρία το νήμα μιας συγκαλυμμένης αλήθειας, τόσο προφανής που το παράλογο του ταξιδιού φαίνεται απόλυτα λογικό φτάνοντας στον προορισμό. Η λύση στα μυστήριά του βρίσκεται μπροστά στα μάτια του αναγνώστη ο οποίος ωστόσο, αρέσκεται να κυνηγάει χίμαιρες παρά να δει το προφανές και αυτό, είναι το εξοργιστικό αλλά συνάμα, το στοιχείο που αποδεικνύει τη μαεστρία και τον ευφυή χειρισμό μιας αρχικής ιδέας. Όσον αφορά τις περιπέτειές του, είτε αυτές είναι επιστημονικής φαντασίας είτε όχι, διαθέτουν όλα τα προαναφερόμενα χαρακτηριστικά και δεν χρειάζεται να συμπληρώσω τίποτα περισσότερο, πέραν της διορατικότητας του συγγραφέα για ένα μέλλον όπου ακόμα και το αδύνατο μπορεί να γίνει δυνατόν και που οι άνθρωποι θα έχουν εξελιχθεί, γιατί αυτό είναι το φυσικό και λογικό. Φυσικά δεν πρέπει ν' αφήσουμε απ' έξω την σάτιρα η οποία είναι καυστική, μην θέλοντας μόνο να διασκεδάσει αλλά και να παρωδήσει την καθημερινότητα.

Αυτό που πολλοί τώρα μπορεί εύλογα να αναρωτιέστε είναι, το κατά πόσο χρειαζόταν μια νέα μετάφραση του Poe, όταν αυτό έχει συμβεί πολλάκις στο παρελθόν και μάλιστα, από εξαιρετικούς μεταφραστές όπως ο Κοσμάς Πολίτης, ο οποίος μελέτησε και δούλεψε συστηματικά και παθιασμένα πάνω στο έργο του μεγάλου συγγραφέα. Γι' αυτό λοιπόν κι εγώ θα είμαι ειλικρινής και θα δηλώσω απερίφραστα πως όχι, δεν χρειαζόταν μια ακόμα μετάφραση του Poe, παρά το γεγονός ότι η Κατερίνα Σχινά έχει κάνει ομολογουμένως εξαιρετική δουλειά. Αυτό που πραγματικά έλειπε, και χάρη στην δουλειά της προαναφερόμενης, έχουμε τη δυνατότητα να το κατέχουμε πλέον ήταν, ένας ολοκληρωμένος τόμος που θα περιείχε έργα του Poe τα οποία, δεν θα ήταν μόνο τα σημαντικότερα της καριέρας του αλλά εκείνα που θα αναδείκνυαν τη διάνοιά του, την ποικιλομορφία της τέχνης του αλλά, και τους σημαντικότερους σταθμούς στην συγγραφική του πορεία που δεν καθόρισαν μόνο τον ίδιο αλλά, και το μέλλον των διάφορων ειδών που εκπροσώπησε.

Η ανθολογία δια χειρός Κατερινάς Σχινά, με την υποστήριξη του εκδοτικού Μεταίχμιο, που πάντα μας έχει μαθημένους σε εξαιρετικές εκδόσεις όπως και αυτή, είναι πραγματικά ένα κόσμημα για την βιβλιοθήκη κάθε ψαγμένου αναγνώστη, όχι μόνο για την εμφάνιση αλλά κυρίως, για το περιεχόμενό της. Χωρισμένο σε θεματικές ενότητες, Τρόμος, Φανταστικό, Μυστήριο, Περιπέτεια, Επιστημονική φαντασία, Σάτιρα, το εν λόγω βιβλίο είναι ο πιο πλήρης οδηγός του έργου του μεγάλου Poe που θα μπορούσατε να έχετε στα χέρια σας ο οποίος και συμπεριλαμβάνει ιστορίες όπως, "Ο Μαύρος Γάτος", "Η Πτώση Του Οίκου Των Άσερ", "Ελεονόρα", "Μορέλα", "Οι Δολοφονίες Της Οδού Μοργκ", "Το Μυστήριο Της Μαρί Ροζέ", "Χειρόγραφο Σε Μπουκάλι", "Κάθοδος Στο Μάελστρομ", "Μέλλοντα Ταύτα", "Ο Άγγελος Του Παραδόξου", κλείνοντας και ολοκληρώνοντας με "Το Κοράκι", το πιο γνωστό του ίσως ποίημα που χάρη στον λυρισμό και την συμβολικότητά του, που συνέβαλλε στην διασημότητά του κατά το 1845, λίγα χρόνια δηλαδή πριν πεθάνει. Ένα ακόμη σημαντικό χαρακτηριστικό της συγκεκριμένης έκδοσης είναι τα μικρά, σύντομα σημειώματα που παραβάλει η μεταφράστρια, αλλά και οι σημειώσεις της πάνω στο κείμενο, γεγονός που εξυπηρετεί τόσο τον μυημένο στον Poe αναγνώστη αλλά, πολύ περισσότερο τον πρωτάρη, έτσι ώστε να κατανοήσει το νόημα των λόγω του και την σπουδαιότητα ενός έργου που παραμένει διαχρονικό και πάντα επίκαιρο.

Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:

Συγγραφέας: Edgar Allan Poe

Μεταφραστής: Σχινά Κατερίνα

Εκδόσεις: Μεταίχμιο

Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία

Έτος Έκδοσης: 2011

Αρ. σελίδων: 432

ISBN: 978-960-501-229-8

Read More

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ 2 - THE BUTTERFLY EFFECT 2

Συνοπτική περίληψη του έργου:

Μετά από ένα τραγικό ατύχημα που στοιχίζει τη ζωή στη φιλενάδα του, ο Nick ανακαλύπτει ότι έχει την υπερφυσική δύναμη να γυρίζει στο παρελθόν. Έτσι, αποφασίζει να γυρίσει πίσω για να τη σώσει.

Αλλάζοντας, όμως, το παρελθόν, σύντομα θα διαπιστώσει ότι οι πράξεις του έχουν άμεση συνέπεια στο παρόν και στο μέλλον.

Προσωπική άποψη:

Βλέποντας ξανά στο Star το "Φαινόμενο Της Πεταλούδας 2", συνειδητοποίησα ότι δεν είχα κάνει ποτέ ανάρτηση για την ταινία αυτή, παρά το γεγονός ότι μου είχαν δοθεί άπειρες ευκαιρίες στο παρελθόν. Κάνοντας βαθιά ενδοσκόπηση, σε μια προσπάθεια αναζήτησης του πραγματικού λόγου, κατέληξα στο εξής συμπέρασμα που μπορώ να το περιγράψω με μία και μόνο λέξη. Άρνηση! Ω, ναι φίλοι μου! Η ταινία αυτή είναι τόσο κακή που όχι μόνο δεν αξίζει να την δεις αλλά, ούτε καν να μπεις στον κόπο να αδειάσεις την χοληδόχο κύστη σου για χατίρι της. Παρ' όλα ταύτα θα κάνω μια εξαίρεση, για μια ακόμα φορά και αυτό οφείλεται εν μέρη στο ότι μ' αρέσει να βασανίζω τον εαυτό μου και εν μέρη, στο ότι αρκετοί κατά καιρούς μου ζητάνε να πω την  άποψή μου για το 2ο μέρος μιας ταινίας που στην πρωτότυπη εκδοχή της μου άρεσε ιδιαίτερα.

Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με τον Nick ο οποίος είναι ο μοναδικός επιζήσας ενός τροχαίου που ο ίδιος ήταν οδηγός. Η κακιά ώρα που λένε, είχε ως αποτέλεσμα η κοπέλα του αλλά και ένα φιλικό τους ζευγάρι να βρούνε τον θάνατο κι εκείνος, να μην μπορεί να βρει την ψυχική του γαλήνη, βυθιζόμενος όλο και πιο πολύ στην απόγνωση και την απελπισία. Και εκεί που πιστεύει πως καμία ελπίδα δεν έχει να προχωρήσει η μίζερη ύπαρξή του ανακαλύπτει ότι έχει μια παράξενη και ακατανόητη ικανότητα. Μπορεί να ταξιδέψει πίσω στον χρόνο και να αλλάξει όποιο γεγονός εκείνος επιθυμεί. Ωστόσο δεν είναι σε θέση να κατανοήσει, αρχικά τουλάχιστον, ότι με το να αλλάξεις ένα έστω και πολύ μικρό κομμάτι από το παρελθόν σου, μαζί με αυτό αλλάζεις και το μέλλον σου οι συνέπειες του οποίου μπορεί να είναι πιο επώδυνες απ' όσο θα πίστευες ποτέ και πολύ πιο δύσκολο να τις διαχειριστείς.

Αυτή η ταινία είναι πραγματικά η ντροπή των sequels. Έχω δει κι έχω δει κακές συνέχειες ταινιών, μερικές εκ των οποίων μάλιστα ήταν και ιδιαίτερα πετυχημένες και αγαπητές από το κοινό στην αρχική τους εκδοχή αλλά η συγκεκριμένη είναι πραγματικά άθλια. Το story μπάζει από παντού, δεν υπάρχει καμία λογική και συνοχή και το σενάριο δεν μπαίνει σε καμία των περιπτώσεων στον κόπο να μας εξηγήσει τι θέλει να πει, πως λειτουργεί η ικανότητα του πρωταγωνιστή το να πηγαινοέρχεται στο χρόνο λες και παίρνει το τρόλεϊ Παγκράτι-Κολιάτσου. Ειλικρινά, αν δεν είχα δει την πρώτη ταινία, τότε κατά πάσα πιθανότητα, ας μου επιτραπεί η έκφραση, δεν θα είχα καταλάβει Χριστό. Το πιο ενοχλητικό δεν είναι ότι σε αντίθεση με τον πρωκάτοχό του, ο Nick πάει κι έρχεται από το παρελθόν στο παρόν για ηλίθιους στην πλειοψηφία τους λόγους οι οποίοι τελικά, είτε έτσι είτε αλλιώς, καταλήγουν σε κάποιο θανατικό οδηγώντας νοερά στο πρωταρχικό, δήθεν κίνητρο. Και όχι, δεν μου φταίει ο Leonetti και τα δήθεν σκηνοθετικά τρικ του. Το σενάριο είναι άθλιο οπότε και θεός να ήταν, δεν θα μπορούσε να κάνει θαύματα.

Και μπορεί να επαναλαμβάνομαι επικίνδυνα ορισμένες φορές ωστόσο νιώθω την ανάγκη να το πω. Αντιλαμβάνομαι ότι κάποιες παραγωγές είναι φθηνές και κατά συνέπεια δεν έχεις σκοπό να επενδύσεις χρήματα σε μεγάλα ονόματα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να δίνεις τους ρόλους σε όποιον να 'ναι. Σίγουρα υπάρχουν εκεί έξω μεγαλύτερα ταλέντα από τον Eric Lively ή την Erica Durance που θα άξιζαν αν μη τι άλλο μια ευκαιρία και το δικαίωμα σε ένα συμπαθητικό μεροκάματο μέσα από έναν ρόλο χωρίς μεγάλες απαιτήσεις, πόσο μάλλον με μεγάλες αξιώσεις. Και αν νομίζετε ότι είμαι υπερβολική δεν θα σας προκαλέσω να δείτε την ταινία, αν σας έχει γλιτώσει κάποια ανώτερη δύναμη και δεν το έχετε κάνει, αλλά θα σας πω απλά να δείτε το trailer. Αυτή η μικρή γεύση είναι αρκετή.

Χωρίς λοιπόν να είμαι καθόλου υπερβολική, ένα έχω να σας πω. Αν δεν έχετε δει την συγκεκριμένη ταινία μην το κάνετε για κανέναν κερατά λόγο. Καλύτερα να αυτοπυρποληθείτε στην πλατεία Συντάγματος. Εντάξει... ίσως και τόσο υπερβολικές αντιδράσεις αλλά καταλαβαίνετε που το πάω. Η θέασή της θα είναι απλά χάσιμο χρόνου για σας την ίδια στιγμή που θα μπορούσατε να κάνετε πιο ευχάριστα, ψυχαγωγικά ή και εκπαιδευτικά πράγματα. Αν πάλι θέλετε να κάψετε εγκεφαλικά κύτταρα, έχω ακούσει ότι υπάρχουν πολλές εναλλακτικές και ευχάριστες λύσεις που αν και δεν τις έχω δοκιμάσει, υποψιάζομαι ότι θα είναι χίλιες φορές καλύτερες από αυτό εδώ το πράγμα.

Βαθμολογία 2/10

Ταυτότητα ταινίας:

Ελλ. τίτλος: Το Φαινόμενο Της Πεταλούδας 2

Είδος: Φαντασίας

Σκηνοθέτης: John R. Leonetti

Πρωταγωνιστές: Eric Lively, Erica Durance, Dustin Milligan, Gina Holden, David Lewis (III), Andrew Airlie, Chris Gauthier, Susan Hogan, JR Bourne, Lindsay Maxwell

Παραγωγή: 2006

Διάρκεια: 92'

Επίσημο site:

http://www.newline.com/properties/butterflyeffect2the.html

Read More

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΥΡΑ - THE WOMAN IN BLACK

Συνοπτική περίληψη του έργου:

Ο Arthur Kipps είναι ένας δικηγόρος που αναγκάζεται να αφήσει πίσω τον μικρό του γιο, για να ταξιδέψει σε μια απομακρυσμένη πόλη και να διευθετήσει τις υποθέσεις που σχετίζονται με τον πρόσφατο θάνατο της ιδιοκτήτριας μιας έπαυλης. 

Καθώς δουλεύει μόνος στην παλιά έπαυλη, αρχίζει να ξεσκεπάζει τα τραγικά μυστικά της μικρής αυτής πόλης και οι φόβοι του μεγαλώνουν όταν ανακαλύπτει ότι πολλά παιδιά πεθαίνουν κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. 

Όταν συνειδητοποιεί πως όσοι βρίσκονται κοντά του βρίσκονται υπό την απειλή της γυναίκας με τα μαύρα, ο Arthur πρέπει να βρει έναν τρόπο για να βγει από τον κύκλο του τρόμου.

Προσωπική άποψη:

Αγαπώ τα θρίλερ και τις ταινίες τρόμου και αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν έκρυψα. Επίσης δεν έκρυψα ποτέ την απογοήτευση που δέχομαι πολύ συχνά πλέον , από την αγαπημένη κατά τ' άλλα αυτή κατηγορία, τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι μόνο η απουσία έμπνευσης και πρωτοτυπίας αλλά και η κακή εκτέλεση των ήδη πολυχρησιμοποιημένων ιδεών. Επιλέγοντας να δω την "Γυναίκα Με Τα Μαύρα", βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Susan Hill, η αλήθεια είναι πως δεν είχα μεγάλες αξιώσεις. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να βρεθώ μπροστά σε μια ευχάριστη έκπληξη και αν μη τι άλλο, να περάσω ένα ευχάριστο, τρομακτικό δίωρο, πράγμα που δεν θυμάμαι αν μπορώ να πω πότε συνέβη ξανά τελευταία φορά. Όχι, η ταινία δεν βασίζεται σε καμία πρωτότυπη ιδέα, αντίθετα το story το έχουμε ξαναδεί σε γενικές γραμμές ωστόσο δεν θέλω να σταθώ τόσο πολύ σε αυτό όσο στην καλή αξιοποίηση των στοιχείων της.

Χήρος νεαρός άνδρας, με έναν γιο στην ηλικία των τεσσάρων ετών, προσπαθεί να μαζέψει τα συντρίμμια της ζωής του και να σώσει την επαγγελματική του καριέρα από την οποία εξαρτάται η δικιά του διαβίωση καθώς και του γιου του. Για τον λόγο αυτό ταξιδεύει στην αγγλική επαρχία προκειμένου να αναλάβει την πώληση μιας έπαυλης η οποία φέρεται ως στοιχειωμένη. Μια σειρά θανάτων μικρών παιδιών, που μαστίζουν την πόλη από την εποχή του θανάτου του γιου της οικογένειας στην οποία ανήκει η έπαυλη τροφοδοτεί ακόμα περισσότερο το φόβο και τις δεισιδαιμονίες, με τον νεαρό Arthur να βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα καθώς, η δικιά του επαφή με τη γυναίκα με τα μαύρα είναι αυτή που ξεκίνησε έναν νέο κύκλο θανάτου που κανείς δεν φαίνεται να μπορεί να εξηγήσει, πολύ περισσότερο δε, να σταματήσει. Όταν υπάρχει ένα τίμημα, πρέπει να πληρωθεί και μόνο αυτός που εισπράττει μπορεί να δώσει τέλος.

Η ιστορία τοποθετείται στην Βικτοριανή Αγγλία που όπως θα έχετε διαπιστώσει πολλάκις διαβάζοντας τα διάφορα posts μου, είναι μια εποχή που λατρεύω. Επιπλέον, λόγω του σκοτεινού, νεφελώδους κλίματός της, προσφέρεται σε εξαιρετικό βαθμό ως γοτθικό σκηνικό ταινιών τρόμου. Το αίσθημα της εποχής αναβιώνει μοναδικά, η φωτογραφία θα τολμούσα να πω ότι αγγίζει τα όρια της τελειότητας και το απαραίτητο οπτικό υπόβαθρο είναι πέραν πάσης αμφιβολίας έτοιμο να φιλοξενήσει μια ιστορία φαντασμάτων και δεισιδαιμονιών, που τελικά μπορεί να μην είναι απλά γεννήματα της άρρωστης φαντασίας ανθρώπων που θέλουν να δώσουν μιαν εξήγηση της πηγής που προκάλεσε τον πόνο τους αλλά, κάτι περισσότερο. Τα τοπία, τα σκηνικά και γενικότερα το πνεύμα της ταινίας, έχει κάτι το απόκοσμο, το τρομακτικό και απειλητικό που αν μη τι άλλο, κάνει την ραχοκοκκαλιά μας να ανατριχιάζει πολλάκις, έστω και αν κάποια στιγμή δεν μπορεί να μείνει στην ιστορία των ταινιών τρόμου.

Προσωπικά δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί κάποια ταινία δια χειρός James Watkins όμως μπορώ να ομολογήσω πως δεν με άφησε ασυγκίνητη. Καταφέρνει να αξιοποιήσει το υλικό του κατάλληλα έτσι ώστε να δημιουργήσει μια επιβλητική ατμόσφαιρα που συνδυασμένη με μακρόσυρτα πλάνα και αναλαμπές προσώπων, κινήσεων, ήχων και λοιπά τρικ, που μπορεί να μην χαίρουν φαντασίας ωστόσο πάντα εξυπηρετούν τον σκοπό τους, θα καταφέρει αρκετές φορές να σας αναστατώσει και να σας τρομάξει. Επιπλέον, ο Watkins καταφέρνει να πάρει ότι καλύτερο μπορεί από τους πρωταγωνιστές του, με όλους ανεξαιρέτως να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, με τον νεαρό Daniel Radcliffe να αποτινάζει ικανοποιητικά από πάνω του τον ρόλο που τον στιγμάτισε, εκείνον του Harry Potter, κάνοντας το πρώτο βήμα για μια καριέρα μακριά από τα βήματα του διάσημου μάγου, αν και για να είμαστε ειλικρινείς, θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια.

Φυσικά η ταινία και δεν καταφέρνει να σας στοιχειώσει, πόσο μάλλον να σας κάνει να χάσετε τον ύπνο σας αλλά παρ' όλα αυτά, αν αυτό που κατά βάση επιζητείτε είναι μια ευχάριστη κινηματογραφική εμπειρία, αυτό και θα έχετε. Και επιτρέψτε μου μάλιστα, χωρίς να σας πω πολλά για την εξέλιξη, πόσο μάλλον την κατάληξη, ότι το φινάλε θα το λατρέψετε και γιατί όχι, θα σας συγκινήσει και ίσως, σε πολλαπλά επίπεδα, μην αποκλείοντας μάλιστα το ενδεχόμενο κάποιοι να συγχυστείτε. Αν αναρωτιέστε που βρίσκω το καλό σε αυτό, μα φυσικά στο ότι είναι πραγματικά ωραίο μια ταινία να καταφέρνει στο φινάλε της να προκαλέσει και να αφήσει τον θεατή με ποικίλα συναισθήματα. Ναι, η πλοκή είναι αρκετά προβλέψιμη ωστόσο το στήσιμό της είναι κομψό και με σεβασμό στην κλασσική γραμμή των θρίλερ αλλά και στον θεατή που ναι μεν θα δει μια από τα ίδια αλλά σαφώς, με πιο εκλεπτυσμένο τρόπο.

Βαθμολογία 7/10

Ταυτότητα ταινίας:

Ελλ. τίτλος: Η Γυναίκα Με Τα Μαύρα

Είδος: Τρόμου

Σκηνοθέτης: James Watkins

Πρωταγωνιστές: Daniel Radcliffe, Ciaran Hinds, Janet McTeer, Shaun Dooley, Alisa Khazanova, Sidney Johnston, Alexia Osborne, Aoife Doherty, Mary Stockley, Alfie Field, Daniel Cerqueira, Sophie Stuckey, Roger Allam, Victor McGuire, Tim McMullan, Liz White, David Burke

Παραγωγή: 2012

Διάρκεια: 95'

Επίσημο site:

http://www.womaninblack.com/

Read More