Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Ruth, η Kathy και ο Tommy περνούν την παιδική τους ηλικία σε ένα φαινομενικά ειδυλλιακό οικοτροφείο.
Καθώς μεγαλώνουν, ανακαλύπτουν πως έχουν συμβιβαστεί με την δύναμη της αγάπης που νιώθουν ο ένας για τον άλλον, ενώ ταυτόχρονα προετοιμάζονται για την πραγματικότητα που τους περιμένει έξω στον κόσμο.

Προσωπική άποψη:
Υπάρχουν ταινίες για τις οποίες, ακόμα κι όταν έχουν περάσει μέρες από τότε που τις είδα, δεν μπορώ να πω ευθέως και ξεκάθαρα, αν μου άρεσαν ή όχι. Δεν υπάρχει η ενστικτώδης αντίδραση που θα έπρεπε, αν με είχε ενθουσιάσει ή ακόμα, κι αν με είχε απογοητεύσει. Είναι οι ταινίες εκείνες που αν σου ζητούσαν να τις χαρακτηρίσεις, με μία και μόνο λέξη, θα τις αποκαλούσες, περίεργες. Και αυτό ακριβώς είναι και το "Never Let Me Go". Μια περίεργη, παράξενη ταινία, που μετά το τέλος της θέασής της, σε αφήνει με τόσο περίεργα, ανάμεικτα συναισθήματα που ειλικρινά, δεν ξέρεις τι να σκεφτείς. Κι ενώ οι κριτικοί την εκθείασαν, το κοινό, στην πλειοψηφία, την χαρακτήρισε από μέτρια, έως κακή. Όσο το σκέφτομαι, μάλλον τείνω να συμφωνήσω περισσότερο με τους κριτικούς, έστω κι αν δεν την θεωρώ αριστούργημα.

Η ταινία, ξεκινάει κάποια στιγμή στο παρελθόν, σε ένα οικοτροφείο θα λέγαμε όπου μεγαλώνουν παιδιά χωρίς οικογένεια. Κι ενώ νομίζουμε πως είναι ένα ίδρυμα όπως τόσα και τόσα άλλα, δεν αργούμε να ανακαλύψουμε πως, τα παιδιά που μένουν σε αυτό, δημιουργήθηκαν και μεγαλώνουν, με έναν και μοναδικό σκοπό. Να φτάσουν στην κατάλληλη ηλικία ώστε να γίνουν δωρητές οργάνων, θυσιάζοντας με κάθε δωρεά, τη δικιά τους ζωή, που με κάθε αφαίρεση, οδηγεί πιο κοντά στο θάνατο. Παρακολουθούμε λοιπόν την πορεία τριών εξ' αυτών των παιδιών, που μέσα από την μακροχρόνια σχέση τους, έχουν να παλέψουν με την πραγματικότητα της ζωής τους, τα μεταξύ τους συναισθήματα και που τελικά, μπορούν αυτά να τους οδηγήσουν. Ενδιαφέρουσα ιδέα αλλά, υπάρχει σεναριακό κενό καθώς, δεν εξηγείται επακριβώς, πως ξεκίνησε η ιδέα της ανατροφής παιδιών με συγκεκριμένο προορισμό, να γίνουν δότες. Πρόκειται για μια μορφή δυστοπικού μέλλοντος όπου η κατάσταση, αποτελεί αποδεκτή πραγματικότητα, ή μιλάμε για ένα συγκαλυμμένο σχέδιο που έπλασαν ορισμένοι δήθεν ανθρωπιστές, άρρωστοι πνευματικά -στην πραγματικότητα- άνθρωποι;

Η ταινία, είναι βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Γιαπωνέζου Kazuo Ishiguro και ενώ πολύ εύκολα θα μπορούσε να παρασυρθεί κανείς ως προς την προσέγγισή του και να παρουσιάσει το θέμα ως επιστημονική φαντασία, έστω και με το ελλιπές σενάριο που είχε στη διάθεσή του, ο Mark Romanek, ευτυχώς, δεν παρασύρεται και διατηρεί ένα επίπεδο στο όλο εγχείρημα. Δεν προσπαθεί με φτηνά μέσα δημιουργήσει εντυπώσεις αλλά αντίθετα, στοχεύει στον πυρήνα, στην καρδιά της ίδιας της ιστορίας, απεικονίζοντάς την με νοσταλγία και τρυφερότητα, αφήνοντάς μας μέσα από αυτές τις εικόνες, να αντιληφθούμε οι ίδιοι, ως θεατές, την μακαβριότητα, την αρρωστημένη πραγματικότητα και την ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, μπροστά στη ζωή και το θάνατο που αν και τόσο διαφορετικές έννοιες, συνδέονται πιο στενά απ' όσο θα θέλαμε, ή θα τολμούσαμε ίσως, να αναλογιστούμε ποτέ.

Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, συναντάμε τους Keira Knightley, Carey Mulligan και Andrew Garfield και ειλικρινά, δεν ξέρω ποιος έκανε το cast αλλά, δεν θα μπορούσε να έχει κάνει πιο σωστή επιλογή, για καθέναν από τους ρόλους ξεχωριστά αλλά και όλους μαζί, ως ένα ενιαίο σύνολο. Τι κι αν δεν έχουν κλείσει καλά-καλά τα τριάντα τους χρόνια, και οι τρεις τους, έχουν αποδείξει με τον τρόπο τους και με την συμμετοχή τους σε αρκετές σημαντικές παραγωγές τα τελευταία χρόνια πως, δεν διαθέτουν απλά μια χαριτωμένη εμφάνιση και ορισμένες κρίσεις καλών ερμηνειών αλλά, μια ερμηνευτική γκάμα μεγαλύτερων διαστάσεων από όσο ίσως διαθέτουν κάποιοι άλλοι συνομήλικοι, γιατί όχι, ακόμα και μεγαλύτεροί τους ηθοποιοί, χωρίς να διστάζουν μάλιστα να συμμετέχουν σε παραγωγές όπως αυτή εδώ, που είναι αν μη τι άλλο, αμφισβητήσιμη. Καλά τα blockbuster και οι δήθεν μεγάλες παραγωγές αλλά, το συναίσθημα και η εκδήλωση των διακυμάνσεών του, είναι μια άλλη ιστορία.

 Μιλώντας τόση ώρα για την ταινία, συνειδητοποιώ ένα πράγμα. Ότι παρά που έχουν περάσει πολλές μέρες από τότε που την παρακολούθησα, όπως έχω ήδη αναφέρει παραπάνω, την φέρνω αρκετές φορές στο νου μου. Άρα, παρά τις όποιες αδυναμίες της, η ταινία τελικά, πέτυχε τον σκοπό της που δεν είναι άλλο από το να σε βάλει σε μια διαδικασία ώριμης σκέψης και κοινωνικού προβληματισμού. Μπορεί να πραγματεύεται ένα θέμα ακραίο, ίσως και αποτρόπαιο όμως, αλήθεια, πόσο μακριά βρίσκεται η πραγματικότητα εκείνη, από αυτήν που ζούμε εμείς; Απλά αναλογιστείτε όλα αυτά που κατά καιρούς ακούμε να συμβαίνουν γύρω μας και πως θα μπορούσε να είναι η ζωή μας αν, αντί να γίνονται στα κρυφά, γίνονταν με την έγκριση κάποιων, θεωρώντας πως το τίμημα για την απώλεια μιας ζωής, είναι πολύ μικρό αν πρόκειται να σωθούν περισσότεροι. Αλλά ακόμα κι έτσι, θα μπορούσαμε ποτέ να καταλάβουμε πως θα αισθανόντουσαν οι δότες; Την απώλεια που βιώνουν, όχι για την ζωή που θα χάσουν, αναπόφευκτα, αλλά, για την ζωή που δεν έζησαν.
Βαθμολογία 7/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Μη Μ' Αφήσεις Ποτέ
Είδος: Δραματική
Σκηνοθέτης: Mark Romanek
Πρωταγωνιστές: Keira Knightley, Carey Mulligan, Andrew Garfield, Charlotte Rampling, Sally Hawkins, Charlie Rowe, Izzy Meikle-Small, Ella Purnell, Andrea Riseborough, Domhnall Gleeson, Nathalie Richard, David Sterne
Παραγωγή: 2010
Διάρκεια: 103'

Επίσημο site: