Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο ευφυής και σκεπτικός 15χρονος Charlie προσπαθεί να προσαρμοστεί στο λύκειο και καταλήγει μέλος μιας παρέας τελειοφοίτων, ανάμεσα στους οποίους είναι ο πνευματώδης και γεμάτος αυτοπεποίθηση Patrick, καθώς και η όμορφη Sam.
Οι νέοι του φίλοι τον ενθαρρύνουν να βγει από το καβούκι του και τον εισαγάγουν στην μουσική, στον κινηματογράφο, στο "The Rocky Horror Picture Show" και, τελικά, στον έρωτα.

Προσωπική άποψη:
Υπάρχουν άραγε όντως πλεονεκτήματα στο να είσαι στο περιθώριο, όπως υποστηρίζει και ο τίτλος της ταινίας που θα συζητήσουμε σήμερα; Μπορείς να βρεις κάτι το θετικό στο να είσαι περιθωριακός, προκαλώντας τον χλευασμό ή την αδιαφορία των γύρω σου, ζώντας ίσως, μια μοναχική ζωή; Και όμως, ναι, υπάρχουν πλεονεκτήματα και όπως φαίνεται, δεν είναι ούτε ένα, ούτε δύο. Γιατί όταν είσαι στο περιθώριο, έχεις περισσότερο χρόνο και χώρο να σκεφτείς ποιος πραγματικά είσαι και τι θέλεις, ανεπηρέαστος από όλα εκείνα που μπορεί να σε οδηγήσουν σε λάθος κατεύθυνση. Μπορείς να επιλέξεις τους φίλους σου, τον τρόπο με τον οποίο ζεις το παρόν και που θα ζήσεις στο μέλλον, μπορείς να είσαι όποιος θέλεις και να γίνεις, όποιος επιθύμησες να γίνεις ποτέ. Και τα τρία νεαρά παιδιά της ιστορίας μας, ακριβώς αυτό υποστηρίζουν με τις πράξεις και τις επιλογές τους, ακριβώς αυτή την κατηγορία ανθρώπων εκπροσωπούν.

Κεντρικός ήρωας της ιστορίας, είναι ο Charlie, ένα αγόρι που μόλις ξεκινάει το Λύκειο έχοντας να αντιμετωπίσει, όχι μόνο τη νέα κατάσταση της καθημερινότητάς του για τα επόμενα τρία χρόνια αλλά, τον θάνατο του καλύτερού του αλλά, και τον θάνατο ενός αγαπημένου του προσώπου, που αν και θα έπρεπε να βρίσκεται βαθιά θαμμένο στις μνήμες του παρελθόντος, όλο ξεπηδάει, κάνοντάς τον να βυθίζεται σε μια παράξενη μορφή απελπισίας και παράνοιας. Και ο Charlie, παρά που έχει να αντιμετωπίσει όλα αυτά, σε έναν χώρο που δεν γνωρίζει κανέναν, δεν διστάζει να κάνει ό,τι μπορεί για να αποκτήσει φίλους που θα τον δεχτούν κοντά τους γι' αυτό που είναι και όχι γι' αυτό που θα έπρεπε να είναι για να γίνει αρεστός. Από 'κει κι έπειτα, υπάρχει η Sam, η άλλοτε δημοφιλής κοπέλα που ανάλωσε τον εαυτό της σε κραιπάλες και εφήμερες σχέσεις και που τώρα, προσπαθεί να διεκδικήσει ένα καλύτερο μέλλον με αφετηρία, την είσοδο στο πανεπιστήμιο. Τέλος, υπάρχει ο Patrick ο οποίος είναι ομοφυλόφιλος και αν και θεωρητικά είναι η ψυχή της παρέας, αισιόδοξος, χαρούμενος και χωρίς προβλήματα, έχει να αντιμετωπίσει μια σχέση η οποία, πρέπει να μείνει μυστική καθώς, το αγόρι του δεν είναι έτοιμο να φανερώσει την σεξουαλική του ταυτότητα.

Ο Stephen Chbosky πήρε το δικό του βιβλίο και φρόντισε ώστε να αποκτήσει σεναριακή μορφή και πέραν αυτού, ανέλαβε και την σκηνοθεσία της ταινίας και μπορώ να πω ότι, συνολικά, τα πήγε πολύ καλύτερα απ' όσο θα μπορούσα να φανταστώ. Σαφέστατα η ιδέα του, είναι εξαιρετικά δοσμένη στο μυθιστόρημα όμως κατάφερε να διατηρήσει την γλυκύτητα και την φρεσκάδα της, παρά το τετριμμένο του θέματος, και στην κινηματογραφικής της μεταφορά. Εξίσου τρυφερή και προσεγμένη είναι και η σκηνοθετική προσέγγιση που εστιάζει στους χαρακτήρες και στις προσωπικές τους ιστορίες και όχι λοιπές, άσχετες καταστάσεις ή σε πράγματα τα οποία θα αποσκοπούσαν αποκλειστικά και μόνο να μας εντυπωσιάσουν. Κάτι τέτοιο θα ήταν φθηνό και η ιστορία, πιστέψτε με, δεν έχει καμία ανάγκη από γυαλιστερά στολίδια που τελικά, δεν είναι διαμάντια αλλά απλά κομμάτια γυαλιού που γίνονται εύκολα θρύψαλα με το να ασκήσουμε λίγη περισσότερη δύναμη από το κανονικό. Ως απόλυτος δημιουργός του έργου, είχε ξεκάθαρο σκοπό να πει κάτι και ακριβώς αυτό έκανε.

Ένα από τα μεγάλα συν της ταινίας, είναι οι πρωταγωνιστές του αλλά, και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες που όχι μόνο εκπροσωπούν, άκρως ρεαλιστικές κατηγορίες εφήβων αλλά, το κάνουν και με τρόπο αξιοθαύμαστο. Ακόμα και ο Logan Lerman, τον οποίο δεν έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση, με την συγκεκριμένη του εμφάνιση ως Charlie, με κέρδισε αφού, πείθει σε ικανοποιητικό βαθμό στο ρόλο του προβληματικού αγοριού που παλεύει για μια φυσιολογική καθημερινότητα. Την Emma Watson, χαίρομαι που την βλέπω σε ρόλους διαφορετικούς από αυτόν της Ερμιόνης του "Harry Potter", αποδεικνύοντας ότι μπορεί να κάνει και κάτι διαφορετικό, αποτινάζοντας από πάνω της την ταμπέλα που θέλοντας και μη, κάποιοι της κόλλησαν. Όσο για τον Ezra Miller, τα λόγια είναι περιττά αφού, σε κάθε του νέα κινηματογραφική εμφάνιση, αποδεικνύει περίτρανα πόσο πολύπλευρο ταλέντο είναι, αυξάνοντας όλο και περισσότερο αυτά που περιμένουμε από εκείνον στο μέλλον. Το να πω ότι είναι απολαυστικός και συγκινητικός συνάμα, είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω.

Ναι, δεν είναι κάτι το εξαιρετικά πρωτότυπο, ούτε κάτι το ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Παρ' όλα ταύτα, είναι μια ταινία που στο σύνολό της, είναι ευχάριστη και γλυκιά, τρυφερή και οικεία που θα κάνει κάθε μέσο θεατή, έφηβο ή μη, να ταυτιστεί με τους νεαρούς πρωταγωνιστές καθώς, θα του θυμίσει κάτι από τον δικό του εαυτό, τα δικά του σχολικά χρόνια, τότε που ο καθένας από εμάς αναζητούσε την προσωπική του ταυτότητα, διαμόρφωνε χαρακτήρα και προσπαθούσε να κατασταλάξει στο τι θέλει από τη ζωή του καθώς, και το τι θέλει να κάνει με αυτήν ώστε να την αξιοποιήσει, όσο το δυνατόν καλύτερα, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε επίπεδο σχέσεων. Με τη χέρι στην καρδιά, μια από τις πιο καλές παραγωγές του είδους που σίγουρα, θα σας αφήσει μια άκρως ικανοποιητική γεύση μετά την θέασή της και που σίγουρα, δεν θα απορρίψετε στο μέλλον μια εκ νέου, παρακολούθησή της. Προσωπικά και σε πρώτη ευκαιρία  θα την ξαναδώ και είμαι βέβαιη πως θα την απολαύσω, σαν να ήταν η πρώτη.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Τα Πλεονεκτήματα Του Να Είσαι Στο Περιθώριο
Είδος: Δραματική
Σκηνοθέτης: Stephen Chbosky
Πρωταγωνιστές: Logan Lerman, Emma Watson, Ezra Miller, Paul Rudd, Mae Whitman, Nina Dobrev, Dylan McDermott, Kate Walsh, Melanie Lynskey, Johnny Simmons, Nicholas Braun, Reece Thompson
Παραγωγή: 2012
Διάρκεια: 103'

Επίσημο site: