Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Ο δεκαεπτάχρονος Λόχαν και η δεκαεξάχρονη Μάγια πάντα ένιωθαν περισσότερο φίλοι παρά αδέρφια. Από κοινού ανέλαβαν το ρόλο της αλκοολικής μητέρας και του, εδώ και χρόνια, φευγάτου πατέρα στη φροντίδα των μικρότερων αδερφών τους. Αναγκαζόμενοι πλέον να συμπεριφερθούν σαν γονείς προς τα μικρά, η Μάγια και ο Λόχαν έπρεπε να μεγαλώσουν γρήγορα.
Οι ανάγκες της ζωής, μαζί με το γεγονός ότι ανέκαθεν καταλάβαιναν απόλυτα ο ένας τον άλλον, τους έφεραν πιο κοντά απ' όσο δυο αδέρφια θα έπρεπε να είναι. Τόσο κοντά, ώστε να ερωτευτούν. Η κρυφή τους σχέση γρήγορα εξελίσσεται σε μια βαθιά, απεγνωσμένη αγάπη. Ξέρουν ότι αυτό που νιώθουν είναι ένα λάθος και πως θα πρέπει να σταματήσει. Παρόλα αυτά, είναι αδύναμοι να αγνοήσουν κάτι που, στα μάτια τους, φαίνεται τόσο απίστευτα σωστό.

Προσωπική άποψη:
Ειλικρινά... δεν έχω λόγια... Έχω διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο εδώ και αρκετές μέρες και όμως, ακόμα και αυτή τη στιγμή που έχω καθίσει μπροστά στον υπολογιστή μου γράφοντας αυτές τις λέξεις, δεν ξέρω πραγματικά κατά πόσο είμαι σίγουρη, ή και ψύχραιμη, για να γράψω αυτά που πρέπει, έτσι ώστε να σας δώσω να καταλάβετε τι ακριβώς πραγματεύεται το βιβλίο αλλά και το πως ένιωσα εγώ διαβάζοντάς το. Από την ώρα που γύρισα την τελευταία σελίδα και τοποθέτησα το βιβλίο στο ράφι της βιβλιοθήκης, το κοιτάζω όλη την ώρα και το μυαλό μου κατακλύζεται από χιλιάδες σκέψεις, από χιλιάδες ερωτήματα που όμως, δεν βρίσκουν σαφείς απαντήσεις. Και όταν έρχεται η ώρα να κοιμηθώ, κλείνω τα μάτια και στο νου μου έρχεται οι φιγούρες του Λόχαν και της Μάγια και τότε, τα μάτια μου πλημμυρίζουν δάκρυα που δεν μπορώ και δεν θέλω να συγκρατήσω. Γιατί αν ένα βιβλίο μιλάει για αληθινή αγάπη και αυτοθυσία δίχως όρια, τότε το "Απαγορευμένο" είναι στην κορφή της λίστας μου. Γιατί αν ένα βιβλίο που σου προκαλεί τέτοια συναισθήματα δεν είναι πετυχημένο, δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να είναι.

Ο 17χρονος Λόχαν και η 16χρονη Μάγια, είναι δύο αδέρφια τα οποία έχουν αναλάβει εξ' ολοκλήρου την ευθύνη μιας ολόκληρης οικογένειας. Με τον πατέρα τους να τους έχει εγκαταλείψει εδώ και πέντε χρόνια, με μια μητέρα αλκοολική που νοσταλγεί τα νιάτα της και πάσχει από σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, με την ανατροφή τριών μικρότερων παιδιών, ηλικίας 13, 8 και 5 ετών αντίστοιχα, έχουν υιοθετήσει τους ρόλους των γονιών που ουσιαστικά, δεν υπάρχουν στη ζωή τους. Ο Λόχαν και η Μάγια είναι αδέρφια, είναι οι καλύτεροι φίλοι, έχουν έρθει από την αρχή της ύπαρξής τους περισσότερο κοντά απ' όσο θα μπορούσαν ποτέ να έρθουν δυο άνθρωποι και τώρα, εκεί που η εφηβική ζωή συναντά την ενηλικίωση, αντιλαμβάνονται πως μεταξύ τους, υπάρχει κάτι περισσότερο. Η αγάπη που μοιράζονται, δεν είναι μόνο αδελφική, ούτε φιλική. Ο δεσμός τους και η ανάγκη να βρίσκονται ο ένας κοντά στον άλλον, είναι κάτι περισσότερο από μια αναγκαία εκδήλωση συντροφικότητας. Ο Λόχαν και η Μάγια, είναι ερωτευμένοι μεταξύ τους και όσο λάθος και αν φαντάζει, γι' αυτούς, είναι απόλυτα σωστό.

Κακά τα ψέματα, για να ξεκινήσει να διαβάζει κανείς ένα βιβλίο όπως αυτό, χρειάζεται μεγάλα ψυχικά αποθέματα, να έχει ανοιχτό το μυαλό του σε πιθανότητες που δεν είναι , θεωρητικά τουλάχιστον, λογικές, και πάνω απ' όλα, να έχει ανοιχτή την καρδιά και την ψυχή του για να δεχτεί αυτό που η συγγραφέας προσφέρει απλόχερα. Γιατί αν νομίζετε πως η Tabitha Suzuma έγραψε αυτή την ιστορία απλά και μόνο για να προκαλέσει συζητήσεις και αντιδράσεις, κάνετε μεγάλο λάθος. Η πρόθεσή της δεν είναι τέτοια και αυτό, είναι κάτι που αντιλαμβάνεται κανείς από τις πρώτες κι όλας σελίδες. Γιατί η ιστορία της, δεν είναι κάτι που δεν μπορεί να συμβεί. Τα πάντα είναι πιθανά σε αυτή τη ζωή και το να συμβούν, καθορίζεται και επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες που ίσως, ζώντας μια καλή και τακτοποιημένη ζωή, δεν μπαίνουμε στην διαδικασία να σκεφτούμε ως πιθανότητες. Και οι πιθανότητες που η ίδια η συγγραφέας χρησιμοποιεί για να χτίσει τη δομή και εν συνεχεία, την εξέλιξη της ιστορίας της είναι τέτοιες που δεν αφήνουν περιθώρια να αμφιβάλλουμε, ούτε για τους σκοπούς της, ούτε για την πορεία των πραγμάτων. Γιατί πολύ απλά, ο Λόχαν και η Μάγια, δεν έχουν άλλη επιλογή στην πραγματικότητα από τα αισθανθούν, όλα όσα αισθάνονται.

Αυτό το βιβλίο είναι κατά την άποψή μου ένα ψυχογράφημα, μια κοινωνιολογική έρευνα, μια εκ βαθέων αναζήτηση για το ποιοι είμαστε και κατά πόσο η οικογένεια από την οποία προερχόμαστε, και ο ρόλος που αναλαμβάνουμε μέσα σε αυτήν, καθορίζουν το ποιοι είμαστε, το ποιοι γινόμαστε και τελικά, ποιες είναι οι επιλογές μας. Ο Λόχαν και η Μάγια είναι δύο παιδιά που αναγκάζονται από πολύ μικρά να αναλάβουν ρόλους κηδεμόνων μέσα σε μία οικογένεια, έχοντας το βάρος ευθυνών που κανένα παιδί δεν θα έπρεπε να έχει και που σε καμία περίπτωση, δεν θα ζητούσε ποτέ να έχει. Ό,τι κάνουν, είναι για να προστατέψουν την οικογένεια αυτή, όσο δυσλειτουργική κι αν είναι. Γίνονται ενήλικες πριν την ώρα τους και συμπεριφέρονται πιο ώριμα, ακόμα και από τους ίδιους τους γονείς που πολύ εύκολα και χωρίς ενοχές, μεταφορτώνουν το βάρος των ευθυνών στους δικούς τους ώμους. Και αναρωτιέμαι... φταίνε αυτά τα δύο παιδιά που ζουν, λειτουργούν και τελικά, αισθάνονται ως ενήλικες σύντροφοι και σύζυγοι, ή οι ίδιοι οι γονείς που τα οδήγησαν σε αυτό το σημείο; Είναι αυτά τα παιδιά "άρρωστα" ή απλά βιώνουν με τον πιο φυσικό τρόπο που μπορούν την αγάπη που μόνο μεταξύ τους έμαθαν να μοιράζονται; Αν πρέπει να κατηγορήσουμε κάποιον είναι αυτά τα παιδιά ή τους γονείς τους που ήταν ανάξιοι;

Και αν νομίζετε πως ο Λόχαν και η Μάγια δεν έχουν συναίσθηση του πόσο λάθος είναι, σύμφωνα με τις επιταγές της κοινωνίας, αυτό που αισθάνονται, πάλι κάνετε λάθος. Γνωρίζουν πολύ καλά πως σύμφωνα με τα επιτρεπτά όρια, αυτό που αισθάνονται είναι λάθος. Όπως όμως αναφέρεται και στο βιβλίο, πως γίνεται κάτι τόσο όμορφο να είναι τόσο λάθος; Πώς μπορεί να έχει πραγματικά σημασία όταν η μοναδική τους ανάγκη είναι να είναι μαζί και να μπορούν να εκφράσουν με κάθε τρόπο αυτό που νιώθουν; Παρ' όλα ταύτα, η βασική τους προτεραιότητα, είναι η οικογένειά τους, να την προστατέψουν με κάθε κόστος, ακόμα και προσωπικό, όπως έκαναν άλλωστε μια ζωή. Γιατί με το να κάνουν μόνο αυτό που πραγματικά επιθυμούν, με το να αγαπούν ο ένας τον άλλον με κάθε δυνατό τρόπο, θέτουν σε κίνδυνο τις βάσεις μιας ζωής που δεν είναι ιδανική αλλά, είναι εκείνη που με τόσο κόπο έχτισαν και προστάτεψαν. Και εκεί ακριβώς, έγκειται η τραγικότητα της ιστορίας. Πως ότι και να κάνουν, όπου και να καταλήξουν, πάντα θα είναι υπόλογοι, όχι μόνο στην κοινωνία, όχι μόνο στα πρέπει, αλλά στα παιδιά που πήραν υπ' ευθύνη τους και που με το να παρασυρθούν από τα θέλω, μπορεί να τα χάσουν.

Και η κοινωνία που καταδικάζει τα αισθήματα που έχουν ο ένας για τον άλλον, που είναι στ' αλήθεια; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Πουθενά! Απειλεί να εμφανιστεί μόνο αν ξεπεράσουν το μεταξύ τους όριο αλλά δεν κάνει τίποτα εκεί που πραγματικά χρειάζεται. Δεν ενδιαφέρεται για τι πραγματικά συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες του σπιτιού τους παρά μονάχα όταν υπάρχει η πιθανότητα να συμβεί κάτι ανήθικο, κάτι άρρωστο δίχως λογική. Απειλεί να τους κρίνει ένοχους και να τους καταδικάσει για το πιο όμορφο πράγμα που υπάρχει στον κόσμο, τον έρωτα και την αγάπη. Και όχι, δεν ισχυρίζομαι πως η αγάπη τους είναι αυτή που θα έπρεπε όμως ειλικρινά, είναι μια αγάπη που δεν έχει άλλες επιλογές. Εγώ τουλάχιστον, αδυνατώ να τις δω. Γιατί αυτό που υπάρχει ανάμεσά τους, αν και λάθος, είναι τόσο τρυφερό, τόσο όμορφο που η επιλογή φαντάζει μονόδρομος. Για μένα, είναι δύο παιδιά που ακολουθούν τα ένστικτά τους, χωρίς στοργή από κανέναν, παρά μόνο από τον έναν για τον άλλον. Δυο παιδιά που ανακαλύπτουν τον ίδιο τους τον εαυτό, τα σώματα και την σεξουαλικότητά τους, τα βαθύτερα συναισθήματά τους και αυτό με τρόπο, τόσο τρυφερό και όμορφο, τόσο αθώο και συγκινητικό που όχι, λυπάμαι, δεν μπορώ να τα καταδικάσω, παρά μονάχα να τα καταλάβω και τα αγκαλιάσω με αγάπη και κατανόηση.

Η Tabitha Suzuma, μοιράζει τον χρόνο της αφήγησης ανάμεσα στον Λόχαν και τη Μάγια και έτσι, έχουμε τη δυνατότητα να δούμε σφαιρικά, όχι μόνο αυτή καθ' αυτή την ιστορία και πως αυτή εξελίσσεται ανάμεσά τους αλλά, την εξέλιξη των ίδιων τα αισθημάτων και των σκέψεών τους. Τους παρακολουθούμε να μάχονται ενάντια σε αυτό που νιώθουν, άλλες φορές πάλι, να παραδίνονται για να ξαναγυρίσουν πάλι στην αρχή. Παλεύουν με τους ίδιους τους εαυτούς τους και κατά βάθος γνωρίζουν πόσο μάταιο είναι αυτό γιατί πολύ απλά, είναι χαμένοι από χέρι. Πώς μπορείς να ελέγξεις κάτι που πηγάζει από την καρδιά και την ψυχή σου, κάτι που είναι αναγκαίο για να συνεχίζεις ν' αναπνέεις, να συνεχίζεις να ζεις; Πώς μπορούν αυτά τα δύο παιδιά να μείνουν μακριά το ένα από το άλλο όταν το μοναδικό πράγμα που έκαναν μια ζωή, ήταν να ζουν ο ένας μέσα από τον άλλον; Πώς μπορώ να νιώσω αποτροπιασμό για κάτι τόσο όμορφο και τρυφερό όσο αυτό που βιώνουν; Και πώς μπορώ αλήθεια να μην νιώθω οργή και θυμό για την αδιέξοδη μοίρα τους που κάθε στιγμή τρυφερότητας που θα μοιραστούν στα κρυφά, τους φέρνει όλο και πιο κοντά σε ένα μοιραίο τέλος που θα τους καταδικάσει χωρίς δεύτερη σκέψη, αναγκάζοντάς τους να επιλέξουν για μια ακόμη φορά για το καλό των άλλων και όχι το δικό τους;

Είναι πραγματικά εκπληκτικός ο τρόπος που η συγγραφέας χειρίστηκε ένα τόσο λεπτό και ευαίσθητο θέμα. Τα μοναδικά συναισθήματα που γέννησε μέσα μου σε κάθε σελίδα που διάβαζα, ήταν αγάπη, στοργή, τρυφερότητα, κατανόηση, συντροφικότητα και θλίψη για το καταδικασμένο συναίσθημα των δύο νέων που δεν μπορεί να έχει ευτυχή κατάληξη, όχι όταν η δικιά τους ευτυχία θα φέρει την δυστυχία σε άλλους. Παράλληλα όμως, δεν μπόρεσα να μην νιώσω οργή και θυμό γι' αυτούς τους ανεύθυνος γονείς αλλά και για την σκληρή κοινωνία που καταδικάζει και είναι ικανή να συντρίψει τα πάντα στον βωμό της ηθικής. Δεν λέω, σίγουρα πρέπει να υπάρχουν μέτρα και όρια αλλά αν πρέπει να καταδικάσεις κάποιον, δεν πρέπει να στραφείς στους θύτες και όχι στα θύματα; Γιατί ο Λόχαν και η Μάγια δεν είναι θύτες, είναι θύματα της οικογένειάς τους, του ίδιου του συστήματος που η κοινωνία θέλει να διατηρήσει τιμωρώντας τους. Η βία δεν είναι απαραίτητο να είναι σωματική για να βλάψει κάποιον. Η ψυχολογική και συναισθηματική βία, είναι η πιο άγρια μορφή που μπορεί να συναντήσει κανείς και τα δύο αυτά παιδιά, μεγάλωσαν με αυτές. Γι' αυτό συγχωρήστε που κλαίω για την τραγική τους μοίρα. Συγχωρήστε με που δικαιολογώ την αγάπη τους. Συγχωρήστε με πολύ απλά, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Και πάνω απ' όλα, επιλέξτε να διαβάσετε αυτό το βιβλίο με την καρδιά σας να είναι έτοιμη να δεχτεί την αγάπη αυτή, ακόμα κι αν είναι λάθος.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Tabitha Suzuma
Μεταφραστής: Σωτηρίου Βάσω
Εκδόσεις: Χρυσαλλίδα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2012
Αρ. σελίδων: 431
ISBN: 978-618-80116-2-5