Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Αινιγματικός και μυστήριος, ο καθηγητής Γκάμπριελ Έμερσον έχει μια διπλή ζωή. Το πρωί, είναι ένας παγκοσμίου φήμης ειδικός μελετητής του Δάντη. Το βράδυ, είναι ένας αφοσιωμένος κυνηγός των ηδονών και των κάθε λογής απολαύσεων. Εκμεταλλεύεται τη γοητεία του, περιβόητη σε όλο το πανεπιστήμιο καθώς και τους εκλεπτυσμένους του τρόπους προκειμένου να στραγγίξει κάθε απαγορευμένο καρπό. Ωστόσο, ο Γκάμπριελ βασανίζεται κρυφά από το σκοτεινό παρελθόν του και, βαθιά μέσα του, τον κατατρώει η υποψία ότι γι’ αυτόν δεν υπάρχει πια ελπίδα ή λύτρωση.
Όταν η αθώα, γλυκιά Τζούλια Μίτσελ γίνεται δεκτή από τη σχολή για να κάνει το μεταπτυχιακό της πάνω στο Δάντη, ο Γκάμπριελ δεν αργεί να την ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους καθώς υπάρχει ανάμεσά τους ένας ακαθόριστος δεσμός, μια μυστήρια σχέση που θα θέσει σε κίνδυνο την καριέρα του Γκάμπριελ και θα φέρει απρόσμενες ανατροπές στην ύπαρξή του.

Προσωπική άποψη:
Έχοντας ακούσει τα καλύτερα σχόλια από φίλες μου, σχετικά με το fan-fic που μετονομάστηκε σε "Gabriel's Inferno", προκειμένου να κυκλοφορήσει σε μορφή έντυπου βιβλίου, δεν γινόταν να μην ενθουσιαστώ μαθαίνοντας πως οι εκδόσεις Τουλίπα, απέκτησαν τα δικαιώματα για την ελληνική γλώσσα. Ο καιρός περνούσε κι εγώ περίμενα, τρώγοντας τα νύχια μου από αγωνία και προσμονή και πριν από δύο βδομάδες, ξημέρωσε η μέρα όπου θα μπορούσα πλέον να το κρατήσω στα χέρια μου. Παράτησα κάθε άλλη μου δουλειά αποφασισμένη να χαθώ στην Κόλαση του Γκάμπριελ η οποία, κρίνοντας τότε από των μεγάλο αριθμό σελίδων, θα ήταν χορταστική, απολαυστική, μια εμπειρία για το είδος. Τελικά, και προς μεγάλη μου απογοήτευση, ο Γκάμπριελ, αποδείχτηκε μια μεγάλη, επίπονη και κουραστική δοκιμασία από την οποία δεν ξέρω αν θα είχα περάσει αν κι εφόσον γνώριζα τι με περίμενε.

Πρώτα απ' όλα, να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Η περίληψη στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, όχι μόνο αντιπροσωπευτική του περιεχομένου της ιστορίας δεν είναι αλλά αντίθετα, θα την χαρακτηρίζαμε παραπλανητική. Στην πραγματική διάσταση των πραγμάτων, ο Γκάμπριελ Έμερσον είναι ένας τριαντατριάχρονος Καθηγητής Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας με ειδίκευση στον Δάντη και διδάσκει στο πανεπιστήμιο του Τορόντο. Η Τζούλια Μίτσελ είναι μια εικοσιτριάχρονη φοιτήτρια που έχει πάει στο Τορόντο θέλοντας να κάνει μεταπτυχιακό πάνω στο Δάντη και τι σύμπτωση... έχει ως επιβλέπον Καθηγητή τον Γκάμπριελ ο οποίος δείχνει να την αντιπαθεί και να είναι επιθετικός μαζί της από την πρώτη κι όλας στιγμή. Ο ίδιος, βασανίζεται από τα σκοτεινά μυστικά του παρελθόντος του, ζώντας μια ζωή μέσα στη λαγνεία ενώ η Τζούλια, έχει να αντιμετωπίσει τους δικούς της δαίμονες αλλά και τη γνώση πως ο Γκάμπριελ, ακόμα κι αν το έχει ξεχάσει, την έχει γνωρίσει στο παρελθόν. Μια συνάντηση που άλλαξε τη ζωή της Τζούλια για πάντα.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του βιβλίου είναι το ίδιο του το μέγεθος. Μπορεί κάποιος να θεωρήσει πως 700 και πλέον σελίδες είναι απολαυστικές -και θα μπορούσαν όντως να είναι- όμως στην προκειμένη περίπτωση, ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Ειδικά το πρώτο μισό του βιβλίου, αναλώνεται σε ακατάπαυστες φλυαρίες και επαναλήψεις, αδικαιολόγητα συναισθήματα, αντιδράσεις και νευρωτικά -όχι νευρικά, προσέξτε τη διαφορά- ξεσπάσματα, αδυνατώντας να μας βάλει στο κυρίως θέμα του βιβλίου. Είναι όπως ο σκύλος που κυνηγάει την ουρά του... μπορεί στην αρχή να το βρίσκει διασκεδαστικό, να σκέφτεται πως αξίζει τον κόπο να τον προσπαθήσει, μετά από λίγο όμως συνειδητοποιεί πως η προσπάθεια είναι μάταιη και το μόνο που καταφέρνει, είναι να καταβάλει τον εαυτό του. Πραγματικά, ο μοναδικός λόγος που μπορεί κάποιος να λάτρεψε το fan-fic ήταν γιατί το αντιμετώπισε ως τέτοιο και όχι ως βιβλίο, πράγμα που δικαιολογείται εν μέρη από τις μικρές δόσεις που λάμβαναν οι τότε αναγνώστες, σε διαστήματα δύο και πλέον εβδομάδων, στοιχεία που δεν τους επέτρεπαν να δουν την γελοιότητα του συνόλου. Και ειλικρινά απορώ πως στην αρχική του επιμέλεια το βιβλίο, δεν πετσοκόφτηκε έτσι ώστε να έχει ελπίδες επιβίωσης και αυτό και εμείς.

Για τον Γκάμπριελ και την Τζούλια, τι να πει κανείς... Πραγματικά, δεν έχω λόγια. Το παρελθόν τους παρουσιάζεται εντελώς επιφανειακά και ειδικά οι αποφάσεις που καθόρισαν την πορεία της ζωής της δεύτερης, δεν δικαιολογούνται με κανέναν τρόπο, ακόμα κι αν θέλουμε να φανούμε επιεικείς και να δείξουμε κατανόηση. Η σχέση τους είναι μια σειρά συνεχόμενων σκαμπανεβασμάτων τα οποία, ψυχογραφικά, δεν στηρίζονται πουθενά. Αναλώνονται σε φλυαρίες και δυνατά συναισθήματα τα οποία, στην πραγματικότητα, δεν έχουν ούτε βάση, ούτε λογική. Θέλουμε πάρα πολύ να ταυτιστούμε μαζί τους, να καταλάβουμε και να σεβαστούμε τα όποια προσωπικά τους δράματα όμως εν τέλει, το μόνο συναίσθημα που νιώθουμε, είναι εκνευρισμός και απελπισία. Ναι, έχουν κάποιες καλές στιγμές οι οποίες ωστόσο ακόμα κι αυτές, πολύ σύντομα, βυθίζονται στην άβυσσο εξαιτίας μεγαλοστομιών, ηθικών και φιλοσοφικών αναλύσεων οι οποίες, συνδυαστικά με το θέμα και πως αυτό παρουσιάζεται, είναι άκυρες και ανούσιες, δίχως λογική. Θα προτιμούσα να πράττουν περισσότερο και να μιλάνε λιγότερο γιατί κάθε φορά που ανοίγουν το στόμα τους, σκέφτομαι από ποιο μπαλκόνι του σπιτιού μου να πηδήξω.

Επιτρέψτε μου επίσης να πω πως αν ο Sylvain Reynard είναι όντως άντρας και όχι γυναίκα που χρησιμοποιεί ψευδώνυμο, είναι σίγουρα ανέραστος ή εξαιρετικά θρησκόληπτος -όχι θρήσκος, έχει διαφορά-. Οι περιγραφές και η έμφασή του στην περιττή λεπτομέρεια, είναι στοιχεία που με πονηρεύουν και μου είναι σχεδόν αδύνατον να φανταστώ πως ένας άντρας, μπορεί να έγραφε κατ' αυτόν τον τρόπο. Γενικότερα, δεν μπορώ να καταλάβω για ποιον λόγο θα έγραφε κανείς ένα βιβλίο σαν κι αυτό και που σε καμία περίπτωση, δεν αξιοποίησε τις όποιες ευκαιρίες είχε για να το παρουσιάσει ως κάτι άλλο. Όχι, δεν θα γινόταν ποτέ κλασσικό θα μπορούσε ωστόσο να εμβαθύνει τόσο στους χαρακτήρες του, όσο και στο back story τους, κοινό ή μη, αξιοποιώντας την όποια θεωρητική σύνδεση με τη "Θεία Κωμωδία" του Δάντη (ελπίζω να μην τρίζουν τα κόκαλά του), από την στιγμή που το αντιπαραβάλει στη δικιά του ιστορία, θέλοντας να αναλύσει την λαγνεία σε κόντρα με την θρησκεία και όχι μόνο. Από την στιγμή που αποφάσισε να κάνει "παιχνίδι" με ένα έργο που είναι κάτι παραπάνω από κλασσικό, γεμάτο συμβολισμούς και μηνύματα, θα έπρεπε να το έχει χειριστεί πολύ διαφορετικά και σαφέστατα, πολύ πιο ουσιαστικά. Ελπίζω πως στα επόμενα δύο βιβλία, η ιστορία θα μπάζει σε λιγότερα σημεία και πως θα εξιλεωθούμε, όμως κρατάω και πάλι τα standars μου χαμηλά για να μην βρεθώ προ εκπλήξεων.
Βαθμολογία 4/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Sylvain Reynard
Μεταφραστής: Τσιρώνη Έφη
Εκδόσεις: Τουλίπα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2013
Αρ. σελίδων: 728
ISBN: 978-618-80128-8-2