Συνοπτική περίληψη του έργου:
Αρχές του 19ου αιώνα. Ο Jean Valjean είναι ένας πάμπτωχος άνθρωπος που θα αναγκαστεί να κλέψει ένα καρβέλι ψωμί, κάτι που τον οδηγεί στη φυλακή.
Όταν αποφυλακίζεται, σπάει την αναστολή του και κάνει μια νέα ζωή, αυτή τη φορά με επιτυχία, καταλήγοντας δήμαρχος. Έκτοτε, ο επιθεωρητής Javert θα κάνει σκοπό της ζωής του να καταδιώκει τον Valjean , με σκοπό να τον επιστρέψει στη φυλακή.

Προσωπική άποψη:
Το ότι "Οι Άθλιοι" είναι ένα από τα μεγαλύτερα και δημοφιλέστερα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με αυτό κάθε αυτό το συγκεκριμένο έργο του εξαιρετικού Victor Hugo, αλλά με την συνολική του, ιδιαίτερη παρουσία στα λογοτεχνικά δρώμενα, που σημάδεψαν ολόκληρες γενιές και θα συνεχίσουν να το κάνουν και να συντροφεύουν τους αναγνώστες, στο άπειρο του χρόνου, χάρη στην οικουμενικότητα, τον ρεαλισμό, την εμβάθυνση στα βαθύτερα άδυτα του ανθρώπινου υποσυνείδητου, ακόμα και της ίδιας της ψυχής του ανθρώπου. Αν και "Οι Άθλιοι", λοιπόν, είχαν μεταφερθεί πολλά χρόνια νωρίτερα στον κινηματογράφο, στο ραδιόφωνο αλλά και στο θέατρο, το 1978 οι Alain Boublil και Claude-Michel Schonberg αποφάσισαν να προχωρήσουν με ένα πιο ριψοκίνδυνο βήμα. Να μεταφέρουν αυτό το κλασσικό έργο στην θεατρική σκηνή με τη μορφή μιούζικαλ που έμελλε να σημειώσει τεράστια επιτυχία η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.

Πολλοί ήταν εκείνοι που είχαν απορήσει με το γεγονός πως κανένας κινηματογραφικός παραγωγός, δεν είχε θελήσει να εκμεταλλευτεί την επιτυχία της μιούζικαλ εκδοχής του έργου, προκειμένου να τη μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη με μια διαφορετική αισθητική. Προσωπικά, δεν απορώ και δεν εκπλήσσομαι γιατί πέραν του ότι μιαν απόφαση σαν κι αυτή, είναι ριψοκίνδυνη, έχει παράλληλα και πολύ υψηλό βαθμό δυσκολίας ως προς την εκτέλεσή της. Είναι απαραίτητο ένα δομημένο σενάριο που δεν θα αλλοιώνει το πνεύμα ή το νόημα του βιβλίου, καλοί ηθοποιοί οι οποίοι εκτός από εκφραστικότητα, πρέπει να διαθέτουν και φωνή, μια καλά δουλεμένη καλλιτεχνική διεύθυνση και ένας σκηνοθέτης με όρεξη και όραμα. Και φαίνεται λοιπόν πως έναν μόλις χρόνο πριν, όλα αυτά θεωρήθηκαν πως είχαν πλέον συγκεντρωθεί και έτσι, "Οι Άθλιοι" μεταφέρθηκαν στη μεγάλη οθόνη, σε μια κινηματογραφική, θεατρικής αισθητικής, παραγωγή που όπως ήταν αναμενόμενο, δίχασε κοινό και κριτικούς.

Δεν θέλω να σταθώ στην υπόθεση της ταινίας καθώς είναι ευρέως γνωστή και το να προσπαθήσω να συμπτύσσω το μεγαλείο και τα νοήματά της μέσα σε μόλις μερικές γραμμές, θα ήταν το λιγότερο άτοπο, ίσως και αφελές. Ωστόσο, θα πρέπει να αναφέρω το μοναδικό ίσως μειονέκτημα της ταινίας, για μένα, πριν συνεχίσω παρακάτω και αναπτύξω τα πολύ θετικά της στοιχεία. Έχω την αίσθηση λοιπόν πως το μελοποιημένο σενάριο, ίσως τελικά να αλλοίωσε σε έναν βαθμό το πνεύμα του βιβλίου, όχι τους χαρακτήρες του και την ποιότητά τους, το τονίζω. Ο λόγος είναι ένας! Δέχομαι πως ο Γιάννης Αγιάννης είναι ο βασικός πρωταγωνιστής του βιβλίου όμως μέσα από τις σελίδες του, μας δόθηκε η ευκαιρία να έχουμε μια καλύτερη σκιαγράφηση των υπόλοιπων χαρακτήρων και των στοιχείων που συνέθεταν την προσωπικότητά τους, καθόριζαν τα κίνητρά τους και κατηύθυναν τις αποφάσεις τους, από αυτήν που κατάφερε να μας δώσει η συγκεκριμένη ταινία. Ο Γιάννης Αγιάννης ναι, ήταν πανταχού παρόν ωστόσο, κάπου χάθηκε η σημαντικότητα της ύπαρξης των υπόλοιπων χαρακτήρων, μέσα στο σύνολο των εξελίξεων της ζωής του και όχι μόνο.

Πριν μπω σε τεχνικές λεπτομέρειες, θα ήθελα να σταθώ για λίγο στο cast της ταινίας το οποίο είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά και πολυσυζητημένα των τελευταίων ετών. Ο Jackman υποδύεται εξαιρετικά τον Γιάννη Αγιάννη, επιβεβαιώνοντας πως εκτός από εμφάνιση διαθέτει και φωνή την οποία δεν χρησιμοποιεί μόνο για το χατήρι του ροκ συγκροτήματός του. Ο Crowe, που κανένας μας δεν περίμενε να τον δει ποτέ σε μιούζικαλ -νομίζω-, μπορεί να μην είναι εξαιρετικός ωστόσο, τόσο η φωνή όσο και η εμφάνισή του διαθέτουν την ψυχρή αποστασιοποίηση που απαιτεί ο ρόλος του. Και ναι, μπορεί αρκετοί να μην συμπαθούν την Hathaway και να μην την θεωρούν σταθερή αξία ωστόσο, στην προκειμένη περίπτωση, πρέπει να της βγάλουμε το καπέλο καθώς, όχι μόνο είναι εξαιρετική αλλά συγκλονίζει με μια ερμηνεία όλο πάθος, με κάθε έκφραση και σύσπαση στο πρόσωπο και το κορμί της να μαρτυρά το δράμα της Fantine. Βέβαια, εξίσου καλοί είναι και οι υπόλοιποι ηθοποιοί, ακόμα κι εκείνοι που βρίσκονται σε μικρότερους, δεύτερους θα λέγαμε ρόλους που όμως, δεν περνάνε λιγότερο απαρατήρητοι ξεχωρίζοντας τους Amanda Seyfried, Aaron Tveit,  Eddie Redmayne και Daniel Huttlestone, αλλά και τους Sacha Baron Cohen και Helena Bonham Carter, ως μια πιο κωμικοτραγική προσθήκη στο δραματικό σύνολο.

Από 'κει κι έπειτα, οφείλω να αναγνωρίσω την αριστοτεχνική δουλειά του Hooper στον τομέα της σκηνοθεσίας, ο οποίος παρά την κινηματογραφική του προσέγγιση, δεν έχασε την θεατρική ή και τη λογοτεχνική του ακόμα ταυτότητα. Η αισθητική της ταινίας είναι άψογη, μεταφέροντάς μας στη Γαλλία δύο και πλέον αιώνων πίσω, αφήνοντάς μας να ζήσουμε στο έπακρο την εξαθλίωση, την αγανάκτηση και την επανάσταση που σημάδεψε τα χρόνια εκείνα. Δεν είναι διόλου τυχαίο που σε ό,τι είχε να κάνει με κοστούμια, μακιγιάζ, ρούχα, καλλιτεχνική διεύθυνση, η ταινία ήταν υποψήφια για πάσα βραβείο αφού αν μη τι άλλο, προσέφερε ένα υψηλής αισθητικής οπτικό υπερθέαμα, που σε συνδυασμό με την άψογη μουσική επένδυση της ταινίας και την σωστή διαχείριση του ίδιου του ήχου, μπορούσε να κερδίσει οποιονδήποτε θεατή, ακόμα κι εκείνους που δεν εκτιμάν το συγκεκριμένο είδος, είτε αυτό εξελίσσεται σε κάποια θεατρική σκηνή, είτε σε κάποια σκοτεινή, κινηματογραφική αίθουσα. Ναι, μπορεί να είναι μιούζικαλ ωστόσο, είναι κάτι περισσότερο, ένα δράμα εποχής, ένα δράμα ανθρώπινων χαρακτήρων που η σκοτεινή και η φωτεινή πλευρά τους, παλεύουν κάθε μέρα.
Βαθμολογία 7,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Οι Άθλιοι
Είδος: Μιούζικαλ
Σκηνοθέτης: Tom Hooper
Πρωταγωνιστές: Hugh Jackman, Russell Crowe, Anne Hathaway, Amanda Seyfried, Aaron Tveit, Daniel Huttlestone, Sacha Baron Cohen, Helena Bonham Carter, Eddie Redmayne, Samantha Barks, Colm Wilkinson, George Blagden, Killian Donnelly, Fra Fee
Παραγωγή: 2012
Διάρκεια: 157'

Επίσημο site: