Συνοπτική περίληψη του έργου:
Μια νεαρή και κυνική δημοσιογράφος προσπαθεί να μάθει αν είναι δυνατόν η αγάπη να υπερβεί δοκιμασίες και ανακαλύπτει μια ιστορία που θα αλλάξει τη ζωή της για πάντα.
Όταν ο πόλεμος χωρίζει ένα ζευγάρι την ημέρα του Αγίου Βαλεντίου στον σταθμό του τρένου ο πιλότος του Ναυτικού Neil Thomas δίνει μία υπόσχεση στη γυναίκα του, να γυρίζει ξανά πίσω σώος.
Για 60 χρόνια η Caroline Thomas κρατά τη δική της υπόσχεση, να περιμένει στο σταθμό κάθε μέρα του Αγίου Βαλεντίνου περιμένοντας να γυρίσει πίσω ο Neil.

Προσωπική άποψη:
Δεν σας έχει τύχει ορισμένες φορές να βαριέστε που ζείτε και τελικά, μην έχοντας κουράγιο να κάνετε οτιδήποτε άλλο, να σαπίζετε μπροστά στην τηλεόραση παρακολουθώντας, όποια παρακμιακή ταινία τύχει να προβάλει εκείνη τη στιγμή; Είμαι σίγουρη πως σας έχει συμβεί και μάλιστα, περισσότερες από μία φορές οπότε νομίζω πως θα με δικαιολογήσετε που παρασύρθηκα από την κούραση και την βαριεστημάρα μου, με αποτέλεσμα να παρακολουθήσω μια τηλεταινία όπως το "The Lost Valentine", βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα. Και ναι, η ταινία, αν την αναλύσω στα σημεία, ήταν κάκιστη ωστόσο, δεν μπορώ να την κακολογήσω τρομερά γιατί, ντροπή μου που το λέω αλήθεια, με συγκίνησε και με έκανε να κλάψω με μαύρο δάκρυ. Ίσως πάλι να έφταιγαν οι ορμόνες μου που εκείνη την ημέρα ήταν πειραγμένες... ποιος ξέρει.

Η Caroline Thomas, κάθε του Αγίου Βαλεντίνου, που είναι και η μέρα της επετείου του γάμου της, επιστρέφει στον σταθμό του τρένου όπου αποχαιρέτησε και είδε για τελευταία φορά ζωντανό τον άντρα της, ο οποίος και αγνοείται από το 1944 και ποτέ κανείς, δεν έμαθε τι απέγινε. Εκείνη, δεν έπαψε ποτέ να ελπίζει πως μια μέρα μπορεί να επιστρέψει ή τουλάχιστον, πως θα καταφέρει να μάθει την αλήθεια γύρω από την εξαφάνισή του, πιστή στον έρωτά της για εκείνον που ποτέ δεν έσβησε. Η νεαρή δημοσιογράφος Susan Allison, της προτείνει να δώσει μια συνέντευξη για την τηλεοπτική εκπομπή όπου εργάζεται, θεωρώντας πως η ιστορία της Caroline θα κάνει πάταγο. Όμως, όσο περισσότερο χάνεται στις αφηγήσεις της γηραιάς γυναίκας, τόσο η Susan θέλει να την βοηθήσει να ανακαλύψει την αλήθεια και να βρει επιτέλους την λύτρωση που δεκαετίες ολόκληρες περιμένει.

Όπως ήδη ανέφερα, η συγκεκριμένη ταινία, αποτελεί προϊόν τηλεοπτικής παραγωγής κατά συνέπεια, το σκηνοθετικό αποτέλεσμα, είναι άκρως διεκπαιρεωτικό, για να μην πω κακό. Η Darnell Martin, έχει αρκετά μεγάλη εμπειρία θα λέγαμε στην τηλεόραση αλλά αυτό δεν αρκεί για να χαρακτηρίσουμε καλή τη δουλειά της. Βέβαια, με το πενιχρό budget που όπως υποθέτω, είχε στη διάθεσή της, δεν θα μπορούσε να κάνει και θαύματα απλά, αν είχε ίσως λίγη περισσότερη όρεξη, να μπορούσε να μας προσφέρει κάτι πιο αξιόλογο. Από 'κει και πέρα, το σενάριο, βρίθει κλισέ και αναμενόμενων εξελίξεων ωστόσο, δεν διστάζει να ακολουθήσει εξασφαλισμένες πεπατημένες οι οποίες θα προκαλέσουν τη συγκίνηση και τα δάκρυά μας, όχι τόσο στο πλαίσιο της αφήγησης της ιστορίας του ζευγαριού που ο πόλεμος χώρισε, όσο σε αυτά που παρέμειναν κρυμμένα για να βγουν στην επιφάνεια δεκαετίες μετά.

Η Jennifer Love Hewitt υποδύεται τη νεαρή δημοσιογράφο που ρίχνει στον Καιάδα την καριέρα της προκειμένου να ακολουθήσει έναν πιο ιερό σκοπό για εκείνη, κάνοντας αυτό που συνηθίζει σε όλη την πορεία της καριέρας της. Να το παίζει χαριτωμένη χωρίς να προσπαθεί να ερμηνεύσει. Η Betty White από την άλλη, στο ρόλο της Caroline, έχει ένα πιο εύκολο θα λέγαμε καθήκον, με την ηλικία της να την βοηθάει αρκετά να υποστηρίξει τον συγκεκριμένο ρόλο. Με μια τεράστια κι επιτυχημένη πορεία στην τηλεόραση, καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στο χιούμορ και την συναισθηματική φόρτιση και να είναι τελικά, ο πιο συμπαθής χαρακτήρας απ' όλους. Όσο για τις υπόλοιπες παρουσίες, ειλικρινά, δεν βρίσκω κάποιον λόγο να αναφερθώ σε αυτές αφού δεν προσφέρουν τίποτα το αξιόλογο, ή κάτι στο οποίο να μπορώ να αναφερθώ πιο διεξοδικά.

Το "The Lost Valentine", είναι μια κακή ταινία και την ίδια στιγμή, μια μέτρια τηλεταινία. Εξαρτάται υπό ποιο πρίσμα θέλει κανείς να την εξετάσει. Άλλωστε, όπως και το ίδιο το σενάριο μαρτυρά, είναι μια τυπική, κλασσική αμερικανιά, η οποία προσπαθεί να πατήσει λίγο περισσότερο στο συναίσθημα, για να μας σκάσει τελικά την βόμβα περί ηθικής, καθήκοντος κι ευθύνης, πράγμα που προσωπικά δεν με εξέπληξε καθόλου. Όπως και να 'χει, και παρά την κακή σκηνοθεσία ή τις ανύπαρκτες ερμηνείες, ακόμα και το κλισέ και προβλέψιμο σενάριο, υπήρξε μια αρκετά ευχάριστη και ξεκούραστη ανάπαυλα η οποία απέδειξε πως από τέτοιου είδους παραγωγές, δεν πρέπει να περιμένουμε και να επιζητάμε τίποτα περισσότερο. Αν είστε γυναίκες και μάλιστα ελαφρώς ευαίσθητες, σίγουρα σε ορισμένα σημεία θα αγγίξει κάποιες ευαίσθητες χορδές σας και ίσως να σας κάνει να νιώσετε πως υπάρχει πράγματι η μία και μοναδική αγάπη.
Βαθμολογία 5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: The Lost Valentine
Είδος: Αισθηματική
Σκηνοθέτης: Darnell Martin
Πρωταγωνιστές: Jennifer Love Hewitt, Betty White, Sean Faris, Billy Magnussen, Meghann Fahy, Nadia Dajani, Will Chase, Mike Pniewski, Helmar Augustus Cooper, Ron Clinton Smith, Tom Nowicki
Παραγωγή: 2011
Διάρκεια: 100'

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο: