Συνοπτική περίληψη του έργου:
Δεκαετία του 1930, υπό την απειλή πολέμου και υπό αυξανόμενο αντισημιτισμό. Ο Solal, ένας Εβραίο-Γάλλος διπλωμάτης εντεταλμένος στη Λίγκα των Εθνών, και η Ariane, μια πανέμορφη ξανθιά προτεστάντισσα της αριστοκρατίας, παντρεμένη με υφιστάμενο του Solal, ζουν έναν παράνομο έρωτα και πρέπει να παλέψουν αν θέλουν να διατηρήσουν το πάθος ζωντανό.
Όταν, όμως, η Ariane πέφτει στη ναζιστική παγίδα της ανθρώπινης «τελειότητας», ο Solal μετατρέπει την πικρία του σε οργή που μεταφράζεται σε εκδίκηση επί του εαυτού του και των υπολοίπων Εβραίων.

Προσωπική άποψη:
Να μια ταινία που με έκανε να αναρωτιέμαι, "τι θέλει να πει ο ποιητής"; Πολύ περισσότερο δε, με έκανε να αναρωτιέμαι για ποιον λόγο, η κατά τ' άλλα συμπαθέστατη φίλη Μαρία που δουλεύει στο dvd-club της γειτονιάς μου, μου την πρότεινε με τόσο μεγάλο ενθουσιασμό. Της έχω πει πολλάκις τώρα τελευταία, ότι καλό θα ήταν να επισκεφτεί έναν γιατρό για την κατάστασή της, αλλά εκείνη, δεν λέει να με ακούσει. Τέλος πάντων... Την περίπτωση της Μαρίας, θα την συζητήσουμε μια άλλη φορά. Προς το παρόν, ας εστιάσουμε στην ταινία, βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα του 1968 δια χειρός Albert Cohen, η οποία, πραγματικά, ανήκει στην κατηγορία εκείνων που δεν έχουν ταυτότητα, που θέλουν, μάλλον, να πουν πολλά και τελικά, καταλήγουν να μην μας πουν τίποτα, δυσκολεύοντάς μας στο να μπορέσουμε να κρατήσουμε τα μάτια μας ανοιχτά κατά την θέαση.

Βρισκόμαστε στην δεκαετία του 1930, όπου η απειλή ενός νέου πολέμου, φαντάζει πιο κοντινή παρά ο ποτέ. Ο Solal, είναι ένας διπλωμάτης της Λίγκας των Εθνών, Εβραίο-Γάλλος, και μεγάλος γυναικοκατακτητής. Όταν θα γνωρίσει την Ariane, τη γυναίκα του υφιστάμενού του, θα την ερωτευτεί κεραυνοβόλα και θα βάλει στόχο να την κατακτήσει, παρά που εκείνη, αρχικά τουλάχιστον, διατηρεί το αριστοκρατικό της προφίλ και προσπαθεί να τον αποκρούσει. Σύντομα, θα συνάψουν σχέση, και το πάθος τους που όλο και θα κορυφώνεται, θα τους οδηγήσει στο να δραπετεύσουν στην Ιταλία προκειμένου να ζήσουν τον έρωτά τους ανενόχλητοι. Όμως ο Solal, επηρεασμένος από τη βία του ναζιστικού καθεστώτος απέναντι στους Εβραίους, θα εξωτερικεύσει την οργή και την πικρία του, στοχοποιώντας όχι μόνο τη σχέση του με την Ariane, αλλά και την ίδια.

Για να το ξεκαθαρίσω εξαρχής, το πρόβλημά μου με την ταινία, δεν έχει σε καμία περίπτωση να κάνει με την προπαγανδιστική προσπάθειά της, υπέρ των Εβραίων. Δεν είμαι σε θέση να κρίνω μια ολόκληρη φυλή, ούτε την προσπάθεια του κινηματογράφου να τους μετατρέψει στα μάτια των θεατών σε θύματα. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει δεκαετίες τώρα και θα συνεχίσει να συμβαίνει, στον αιώνα τον άπαντα. Άλλωστε, αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενική, όλο το... εβραϊκό θέμα της ταινίας, έχει να κάνει καθαρά με την εσωτερική διάθεση του ίδιου του Solal, και πως ο ίδιος, επιτρέπει στην εικόνα της ναζιστικής τελειότητας να γίνει βίωμα και εμμονή του. Το πρόβλημά μου, λοιπόν, έγκειται στο γεγονός ότι η ταινία, κυκλοφορεί στην αγορά ως αισθηματική, ενώ στην πραγματικότητα, εξαιτίας της ιδιαίτερης φύσης της, είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Ναι μεν, στον πυρήνα των εξελίξεων, βρίσκεται η σχέση του Solal και της Ariane, όμως, τελικά, θέλει να πει κάτι πολύ διαφορετικό και σίγουρα, κάτι πολύ μπερδεμένο και αυτό, δεν ξέρω αν οφείλεται στο ότι μπλέχτηκαν τρία και πλέον πρόσωπα, στην συγγραφή του σεναρίου.

Δεν λέω... η κινηματογραφική προσέγγιση του Glenio Bonder, είναι ευρωπαϊκή και ιδιαίτερα καλαίσθητη, καταφέρνει να μας περάσει την αίσθηση του πάθους μιας άλλης εποχής, ψυχογραφικά όμως, αδυνατεί να μας χαρίσει ένα ξεκάθαρο προφίλ των χαρακτήρων του, τα κίνητρα των οποίων υποθέτουμε ποια είναι, χωρίς να έχουμε όμως σαφή εικόνα. Και μπορεί ο Jonathan να είναι ηθοποιάρα με τρομερές δυνατότητες, μπορεί να είναι εξαιρετικά ωραίος και σέξι κατά συνέπεια, του ταιριάζει ο ρόλος, όμως οι οδηγίες που έχει λάβει, φαίνεται να είναι εξίσου μπερδεμένες, με την άποψη του σεναρίου ως προς την ψυχολογική και συναισθηματική κατάρρευση του Solal. Επίσης, η Natalia Vodianova, μπορεί και αυτή με τη σειρά της να ανταποκρίνεται αισθητικά στο μοτίβο της δεκαετίας που τοποθετείται η ταινία, αλλά ως εκεί φτάνει η χάρη της αφού φαντάζει άνευρη και, ας μου επιτραπεί η έκφραση, ξενέρωτη.

Αν με ρωτήσετε τώρα κατά πόσο αξίζει να σπαταλήσετε το χρόνο σας προκειμένου να παρακολουθήσετε την συγκεκριμένη ταινία, θα σας πω πως ακριβώς περί αυτού πρόκειται... περί σπατάλης χρόνου, όπου θα μπορούσατε να τον αφιερώσετε σε κάτι πιο διασκεδαστικό, και σπατάλης φαιάς ουσίας παράλληλα, προσπαθώντας να κατανοήσετε τα βαθύτερα νοήματα ενός έργου που είναι πιο μπερδεμένο από τα μαλλιά μου, έπειτα από δύο μέρες αλουσιάς. Οπότε, όχι, αν δεν ανήκετε στο γυναικείο κοινό και δεν είστε fans του Jonathan, ώστε να σας πω πως αξίζει να παρακολουθήσετε την ταινία, για τα ουκ ολίγα ημίγυμνα, ή και γυμνά σε κάποιες περιπτώσεις, πλάνα του, μην το επιχειρήσετε και αφιερώστε αυτό το δίωρο σε κάτι άλλο. Δεν είναι ότι σνομπάρω τον μη mainstream κινηματογράφο, αλλά η συγκεκριμένη απόπειρα, μου έπεσε λίγο βαριά.
Βαθμολογία 4/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Απαγορευμένος Έρωτας
Είδος: Εποχής
Σκηνοθέτης: Glenio Bonder
Πρωταγωνιστές: Jonathan Rhys Meyers, Natalia Vodianova, Ed Stoppard, Marianne Faithfull, Maria Bonnevie, Janine Horsburgh, Leslie Woodhall, Jimmy de Brabant, Stefan Weinert, Claire Johnston, Leila Schaus
Παραγωγή: 2012
Διάρκεια: 104'

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο: