Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Pi Patel είναι ένα 16χρονο αγόρι, γιος ιδιοκτήτη ζωολογικού κήπου. Μια μέρα, όλη η οικογένεια μαζί με πλήθος ζώων επιβιβάζονται σε ένα πλοίο με προορισμό τον Καναδά, προκειμένου να χτίσουν μια νέα ζωή. Στην πορεία, το πλοίο βυθίζεται και ο Pi σώζεται σε μια βάρκα στην μέση του Ειρηνικού ωκεανού, μαζί με μια ύαινα, έναν ουρακοτάγκο, μία ζέβρα και μια τίγρη της Βεγγάλης.

Προσωπική άποψη:
Δυστυχώς, δεν κατάφερα να δω τη "Ζωή Του Πι", όσο αυτή προβαλλόταν στις κινηματογραφικές αίθουσες. Έχοντας διαβάσει το βιβλίο, το οποίο μου προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα, ήθελα πάρα πολύ να παρακολουθήσω την ταινία η οποία και βασίστηκε σε αυτό, αλλά οι συνθήκες δεν φάνηκαν ευνοϊκές. Βέβαια, κάλλιο αργά παρά ποτέ που λένε και έτσι, αυτές τις μέρες, που πάντα αφιερώνω χρόνο στο να καλύψω τα κινηματογραφικά μου κενά, την είδα παρέα με τον άντρα μου και δεν μετανιώσαμε διόλου για την επιλογή μας αυτή, παρά που εκείνος φοβόταν πως θα βαρεθεί, έχοντας την αίσθηση πως πρόκειται για μια παραγωγή, αρκετά κουλτουριάρικη για τα γούστα του. Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, η ταινία, δεν είναι σίγουρα blockbuster, αλλά από την άλλη, δεν είναι τόσο διανοουμενίστικη ώστε να μην μπορεί να την παρακολουθήσει ο μέσος θεατής.

Η ιστορία μας ξεκινάει με τον ινδικής καταγωγής Piscine Molitor `Pi` Patel, να αφηγείται σε έναν συγγραφέα την ιστορία της ζωή του, μια ιστορία η οποία, σύμφωνα με κάποιους τρίτους, θα τον έκανε να πιστέψει στο Θεό. Έτσι, γινόμαστε μάρτυρες των γεγονότων της ζωής του Pi, που από παιδί ακόμα, τον έσπρωξαν στο να αναζητήσει το Θεό μέσα από ένα πρίσμα πίστης, πολύ διαφορετικό από αυτό που ακολουθεί ο μέσος άνθρωπος, μέχρι τη στιγμή που εκείνος και η οικογένειά του εγκαταλείπουν την Ινδία για να μεταναστεύσουν στον Καναδά, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Η ζωή όμως, ή ο Θεός -ποιος ξέρει-, είχε άλλα σχέδια γι' αυτούς, και το φορτηγό πλοίο στο οποίο επέβαιναν, ναυαγεί στον Ειρηνικό Ωκεανό, με τον Pi να βρίσκεται σε μια σωσίβια λέμβο, συντροφιά με μια ομάδα ζώων, ένα εκ των οποίων, είναι μια τίγρη της Βεγγάλης, παραδέρνοντας στην απέραντη θάλασσα και προσπαθώντας να επιβιώσει, μένοντας ζωντανός και ελπίζοντας πως θα καταφέρει να ζήσει αρκετά, ώστε να επιστρέψει στον πολιτισμό.

Οπτικά, η ταινία, είναι μία πανδαισία χρωμάτων και εικόνων. Είμαι βέβαιη πως όσοι είχαν την τύχη να την παρακολουθήσουν σε 3D, θα έμειναν εντυπωσιασμένοι από το υπερθέαμα που αντίκρισαν, κρίνοντας από αυτό που είδα εγώ, έστω και σε μια πιο φτωχή εκδοχή. Η φωτογραφία, είναι απλά εξαιρετική και σε συνδυασμό με την σκηνοθετική μαεστρία του Ang Lee, έχουμε ένα αποτέλεσμα που άλλοτε σου κόβει την ανάσα, με τις σκηνές εκείνες που η φύση μαινόμενη, έχει το πάνω χέρι προκαλώντας σου άγχος και αγωνία, και άλλες πάλι, σου προκαλεί ολοκληρωτικό και απόλυτο δέος, με τη φύση να έχει κατευνάσει προσφέροντάς σου μια εικόνα τρομακτικής σχεδόν, ηρεμίας και γαλήνης, η οποία επί της ουσίας, δεν μπορεί να σου προσφέρει την ελπίδα, ούτε την πίστη. Γιατί αυτές οι δύο έννοιες, είναι βαθιά ριζωμένες μέσα μας και από εμάς εξαρτάται, όχι μόνο να τις ανακαλύψουμε, αλλά να πιστέψουμε σε αυτές, να τις κάνουμε κομμάτι του εαυτού, της ύπαρξή μας και σε αυτό ακριβώς, αποσκοπεί η ταινία. Όχι στο να μας πουλήσει αμπελοφιλοσοφίες, αλλά την φιλοσοφία γύρω από το ίδιο το νόημα της ζωής, σε όλη της τη θεϊκή ή μη, υπόσταση.

Δεν είναι όμως μόνο τα παραπάνω που συνηγορούν, στον να κατατάξουμε αυτή την ταινία πολύ ψηλά. Οι ερμηνείες των ηθοποιών που συμμετέχουν σε αυτήν, είναι εξίσου σπουδαίες και σημαντικές. Αν εξαιρέσουμε την παρουσία του Rafe Spall, που φαντάζει μάλλον κάπως άνευρη, οι ηθοποιοί που ενσαρκώνουν τον χαρακτήρα του Pi, σε κάθε φάση της ζωής του, είναι εξαιρετικοί, δίνοντάς μας ένα αποτέλεσμα που όχι μόνο συνδέει τα διάφορα κομμάτια μεταξύ τους, διατηρώντας μια κοινή γραμμή, ερμηνευτική και όχι μόνο, αλλά ένα άρτιο συνολικά αποτέλεσμα, που μας προκαλεί ρίγη συγκίνησης και που μας αναγκάζει, ακόμα κι αν δεν το θέλουμε, να ταυτιστούμε με τον ήρωα, τα βάσανα, τους προβληματισμούς, τα άγχη και την αγωνία το. Εξαιρετικοί και οι Adil Hussain και Tabu, στους ρόλους των γονιών του Pi, με στιβαρές ερμηνείες που μέσα από την απλότητά τους, ενίσχυσαν τον ρεαλισμό σε μια, μάλλον, μη ρεαλιστική ιστορία, ενώ έκπληξη ήταν για μένα η συμμετοχή του Gerard Depardieu σε έναν ρόλο, που μπορεί να περνάει απαρατήρητος, έχει ωστόσο, τη δική του βαρύτητα.

Σίγουρα, πρόκειται για μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, με την κινηματογράφηση της εικόνας να δένει άρτια με την κινηματογράφηση της αφήγησης, η οποία έχει πραγματικά, πάρα πολλά να πει. Καταφέρνει να είναι διδακτική, αλλά όχι δασκαλίστικη, να μιλάει για την ανθρώπινη ηθική, χωρίς να γίνεται ηθικοπλαστική, να αναφέρεται στη μοίρα, χωρίς να καταντάει μοιρολατρική, να μας προκαλεί να αναζητήσουμε την πίστη μέσα μας και τι σημαίνει για μας ο Θεός, χωρίς να μας κρίνει για ό,τι κι αν πιστεύουμε. Και αυτό, είναι ένα επίτευγμα πολύ μεγάλο και σπουδαίο. Γιατί το να καταφέρει ο κινηματογράφος να περάσει μέσω της εικόνας και της αφήγησης, συναισθήματα των οποίων οι ρίζες βρίσκονται βαθιά μέσα μας, δεν είναι εύκολο πράγμα, ειδικά όταν αυτό, δεν γίνεται για τους λίγους, αλλά για όλους. Και ναι, τελικά, μπορεί η φαντασία, η εικόνα, η τεχνολογία και η βαθύτερη ουσία μιας ιστορίας να συνδυαστούν, και να αποδώσουν, αρκεί οι δημιουργοί να έχουν πραγματικά την πρόθεση να επιτύχουν κάτι τέτοιο.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Η Ζωή Του Πι
Είδος: Περιπέτεια
Σκηνοθέτης: Ang Lee
Πρωταγωνιστές: Suraj Sharma, Irrfan Khan, Tabu, Adil Hussain, Gerard Depardieu, Bo-Chieh Wang, Rafe Spall, Shravanthi Sainath, Andrea Di Stefano, Vibish Sivakumar, James Saito
Παραγωγή: 2012
Διάρκεια: 127'

Επίσημο site: