...

Κυριακή, Απριλίου 07, 2013

Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Ο δεκαπεντάχρονος Γουίλο ζει στο γυμνό και αφιλόξενο τοπίο μιας νέας εποχής παγετώνων, σε ένα μέλλον που φαντάζει εφιαλτικά κοντινό. Πάνω στις χιονισμένες βουνοπλαγιές στήνει παγίδες για να πιάνει λαγούς και να συντηρεί τους δικούς του, που έχουν επιλέξει να ζουν «αδέσποτοι» στο βουνό, παρά να υποκύψουν στην καταπίεση της κυβέρνησης.
Όταν μια μέρα γυρίζει σπίτι του, ανακαλύπτει ότι ολόκληρη η οικογένειά του έχει εξαφανιστεί. Και μετά από μία νύχτα ολομόναχος στο άδειο σπίτι, καταλαβαίνει ότι δεν πρόκειται να γυρίσουν πίσω. Μόνος και αντιμέτωπος με πολλούς κινδύνους, ο Γουίλο φορτώνει το έλκηθρό του και ξεκινάει για ένα τρομακτικό ταξίδι μέσα στο χιόνι: ένα ταξίδι επιβίωσης, περιπέτειας, φιλίας και αυτογνωσίας – με μοναδικό οδηγό το πνεύμα του σκύλου που ζει μέσα στο μυαλό του.

Προσωπική άποψη:
Ορισμένα βιβλία, προορίζονται για να διαβαστούν από έφηβους. Άλλα πάλι, για να διαβαστούν από ενήλικες. Και μπορεί το "Μετά Το Χιόνι" να υπάγεται θεωρητικά στην πρώτη κατηγορία ωστόσο, είναι ένα ανάγνωσμα ξεχωριστό που καλό θα ήταν να διαβαστεί και από τα δύο ηλικιακά target group καθώς, τα μηνύματα που θέλει να περάσει, είναι εξαιρετικά σημαντικά και δοσμένα με έναν τρόπο μοναδικό, χαρακτηρισμένο από λυρικότητα και ευαισθησία, κάτω από το πέπλο της σκληρότητας που εμείς οι άνθρωποι, ξέρουμε πάρα πολύ να γεννάμε και να τρέφουμε. Κι αν το γοητευτικό και σκοτεινό του εξώφυλλο, δεν σας έχει ήδη προκαλέσει ώστε να το πάρετε στα χέρια σας, ίσως σας πείσουν όσα ακολουθήσουν.

Ο δεκαπεντάχρονος Γουίλο, ζει μαζί με την οικογένειά του στα χιονισμένα βουνά μιας επαρχίας, που ζει μια νέα εποχή παγετώνων. Μακριά από τις πόλεις, και χωρίς να έχουν τα απαραίτητα χαρτιά ώστε να θεωρούνται νόμιμοι πολίτες, ο Γουίλο και οι δικοί του, κάνουν ότι καλύτερο μπορούν προκειμένου να επιβιώσουν. Η καθημερινότητά τους δύσκολη, αλλά ελεύθερη. Μπορεί να είναι "Αδέσποτοι" όμως, δεν είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν κανέναν. Όλα όμως αλλάζουν όταν η οικογένεια του Γουίλο απομακρύνεται από δυνάμεις των αρχών και εκείνος, μένει πίσω μόνος του. Το μοναδικό που μπορεί να κάνει, είναι να ξεκινήσει ένα ταξίδι αναζήτησης των δικών του ανθρώπων, έτσι ώστε να μπορέσουν όλοι μαζί να επιστρέψουν σπίτι τους. Ένα ταξίδι που θα του δείξει διάφορες πλευρές της ζωής που ούτε καν, να φανταστεί δεν μπορούσε. Ένα ταξίδι επιβίωσης αλλά και συνειδητοποίησης για το ποιος πραγματικά είναι, και τι μπορεί να κάνει.

Συμβαίνει κάτι περίεργο με τον βιβλίο της Crockett. Κατά την διάρκεια της ανάγνωσης, αν και σε παρασύρει, αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να το αγαπήσεις. Πως όσο κι αν προσπαθήσεις, δεν μπορείς να του δώσεις μια θέση στην καρδιά σου. Όταν πλέον έχεις γυρίσει και την τελευταία σελίδα, ξαναφέρνοντας στο μυαλό σου κάθε πτυχή της ιστορίας, αντιλαμβάνεσαι πως η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Γιατί τελικά, συνειδητοποιείς πως αγαπάς αυτή την ιστορία, πως έχει μπει βαθιά μέσα στο μεδούλι σου, προκαλώντας σου σκέψεις για το μέλλον του κόσμου αλλά και της ίδιας της ανθρωπότητας, ένα μέλλον που όσο το σκεφτόμαστε, δεν φαντάζει τόσο μακρινό. Από τη φύση μας, είμαστε άγρια αρπακτικά, ικανά να κατασπαράξουμε τις σάρκες οποιουδήποτε προκειμένου να επιβιώσουμε, να πετύχουμε τους σκοπούς μας. Θεωρητικά, αν κάτι μας διαχωρίζει από τα ζώα, αυτό είναι η δυνατότητα σκέψης και επιλογής. Όμως τελικά, κατά πόσο αξιοποιούμε αυτά τα δύο χαρακτηριστικά για το κοινό καλό; Μάλλον πολύ λίγο!

Η γραφή της Crockett είναι ταξιδιάρικη, ποιητική, πλημμυρισμένη από λυρικότητα, που σε γοητεύσει και σε ταξιδεύει. Άλλες φορές σου γεννά αισθήματα απελπισίας και άλλες πάλι, αισιοδοξίας. Κάποιες στιγμές, ζεσταίνει την καρδιά σου και άλλες, σου προκαλεί τρόμο, σε κάνει να ανατριχιάζεις μέχρι βαθιά μέσα σου, σε προκαλεί να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέπτη και να αναλογιστείς, ποιος πραγματικά είσαι, τι είσαι ικανός να κάνεις, μέχρι που μπορείς να φτάσεις και για ποιον λόγο. Είσαι περισσότερο άνθρωπος ή ζώο; Λειτουργείς με το συναίσθημα ή με κτηνώδη ένστικτα; Και αν κόσμος μας πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο τελικά, η θέση σου μέσα σε αυτόν, ποια είναι πραγματικά; Μπορείς να καθορίσεις εσύ ο ίδιος το μέλλον σου, να αλλάξεις την πορεία σου; Μπορεί να χτίσεις μια νέα ζωή οπουδήποτε, αρκεί να έχεις πραγματικά βαθιά μέσα στην καρδιά σου, την θέληση και την πίστη που απαιτείται για να πετύχεις κάτι τέτοιο;

Η ιστορία αυτή, είναι ένα δυστοπικό παραμύθι που όμως, δεν κρύβει κανένα στοιχείο φανταστικού μέσα σου. Το μόνο που κρύβει, είναι η αλήθεια για το ποιοι είμαστε και που οδηγούμαστε, για το που οδηγούμε την ίδια μας την ύπαρξη, τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε. Και τελικά, πως επιλέγουμε να πράξουμε; Να ζήσουμε παθητικά, απλά και μόνο καταφέρνοντας να επιβιώσουμε, να προχωρήσουμε σε μια επανάσταση που μπορεί να αλλάξει τα πάντα και να σώσει τους λίγους, ή μήπως να συνειδητοποιήσουμε τι πραγματικά μπορούμε να κάνουμε και πως ο κόσμος δεν μπορεί να αλλάξει, αν δεν αλλάξουμε βαθιά μέσα μας εμείς οι ίδιοι; Όχι ψάχνοντας την ελπίδα κάπου εκεί έξω αλλά, στα βαθύτερα μονοπάτια του μυαλού, της ψυχής και της καρδιά μας. Γιατί σπίτι μας, είναι όπου είναι η καρδιά μας, όπου ζει η θέληση για να φτιάξουμε ένα καλύτερο μέλλον, έναν καλύτερο κόσμο, ακόμα κι όταν τα σκοτάδια μας τρομοκρατούν και οι συνθήκες, προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: S. D. Crockett
Μεταφραστής: Αυγουστίνου Βούλα
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2013
Αρ. σελίδων: 368
ISBN: 978-960-501-712-5

Το review ανέβηκε επίσης στο Culturenow.gr:
http://www.culturenow.gr/20776/book-review-meta-to-xioni-sofi-kroket

Posted on Κυριακή, Απριλίου 07, 2013 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

6 comments

Σάββατο, Απριλίου 06, 2013

ΤΑ OST ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ:
Η σειρά είχε 2 διαφορετικά opening themes τα οποία ουσιαστικά, σηματοδοτούν δύο διαφορετικούς κύκλους. Και προσωπικά, προτιμώ το πρώτο καθώς, το δεύτερο, είναι λες και το έχει συνθέσει ο ίδιος ο Σατανάς. Όχι ότι το 2ο δεν ταιριάζει στο ύφος της σειράς αλλά κακά τα ψέματα, το πρώτο είναι κατά πολύ καλύτερο.
Η μουσική σύνθεση των soundtracks της σειράς είναι δια χειρός Hideki Taniuchi και Yoshihisa Hirano, με τον πρώτο να έχει συνθέσει στο πρώτο cd τα τραγούδια 1 έως 18 και τον δεύτερο, τα τραγούδια 19 έως 28. Στο δεύτερο cd, ο πρώτος έχει συνθέσει τα τραγούδια 9 έως 28 ενώ ο δεύτερος, τα τραγούδια 1 έως 8.
Τόσο το πρώτο cd όσο και το δεύτερο, αποτελούνται από 30 κομμάτια, με τα δύο τελευταία να είναι το opening και το ending theme. Στο πρώτο cd, τα τραγούδια ερμήνευσε το συγκρότημα Nightmare. ενώ στο δεύτερο, ο Maximum the Hormone.
Για να μην ψάχνεστε, σας παραθέτω τα opening και endings της σειράς:

Death Note Opening 1:



Death Note Opening 2:


Death Note Ending 1:



Death Note Ending 2:



ΟΙ ANIME ΤΑΙΝΙΕΣ:
Στις 31 Αυγούστου 2007, κυκλοφορεί η πρώτη ταινία βασισμένη στο anime, διάρκειας 130', η οποία ουσιαστικά, αποτελεί κόψιμο και ράψιμο σκηνών από το 1ο μέχρι και το 25ο επεισόδιο της σειράς. Ο τίτλος της, "Death Note: Relight: Visions of a God". Και μπορεί να σκέφτεστε ότι δεν υπάρχει λόγος να την δείτε όμως, σε σχέση με το story που παρακολουθήσαμε στη σειρά, υπάρχουν δύο διαφορές. Η πρώτη, έχει να κάνει με τον τρόπο που ο Light και ο L γνωρίζονται, με τον δεύτερο να αποκαλύπτει την ταυτότητά του στον πρώτο. Στη σειρά, αυτό πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο όπου μπήκε ως φοιτητής ο Light. Στο παρακάτω video, μπορείτε να δείτε την εκδοχή της ταινίας, στα αγγλικά:



Άλλη μία βασική διαφορά, έχει να κάνει με την κομμένη από την σειρά, σκηνή της κηδείας του L, την οποία και μπορείτε να παρακολουθήσετε στο παρακάτω video, στα αγγλικά:



Η βασικότερη διαφορά όμως, βρίσκεται αλλού. Στην εκδοχή της ταινίας, υπάρχουν δύο πολύ συγκεκριμένες προσθήκες. Η ταινία ξεκινάει με την παρουσία ενός ανώνυμου shinigami που επιθυμεί να βρει τον Ryuk, το shinagami εκείνο που βρέθηκε στη γη, προκειμένου να του αφηγηθεί την ιστορία του. Κάπως έτσι τελειώνει και η ταινία, με τον Ryuk να διαπιστώνει πως το ανώνυμο shinigami έχει φύγει και μονολογώντας. Μπορείτε να παρακολουθήσετε και τις δύο αυτές σκηνές, στο παρακάτω video στα ιαπωνικά με αγγλικούς υπότιτλους:



Ένα χρόνο μετά και πιο συγκεκριμένα, στις 22 Αυγούστου 2008, έρχεται η δεύτερη ταινία βασισμένη στο anime με τίτλο, "Death Note: Rewrite 2: L's Successors", διάρκειας 100'. Ο L εμφανίζεται στις οθόνες μας και μας προετοιμάζει γι' αυτό που πρόκειται να παρακολουθήσουμε, θυμίζοντάς μας λίγο-πολύ, τι είχαμε δει στην προηγούμενη ταινία με ορισμένες, αποσπασματικές σκηνές που στόχος τους είναι να μας βάλουν προφανώς στο κλίμα και όπως λέει ο ίδιος, να καταλάβουν οι μη fans της σειράς, τι ακριβώς παρακολουθούν. Έπειτα, τα γεγονότα συνεχίζουν να τρέχουν από το σημείο που τα είχαμε αφήσει δηλαδή, στα όσα συνέβησαν από το θάνατό του κι έπειτα, μέχρι το οριστικό τέλος.

ΝΟΥΒΕΛΕΣ:
Την 1η Αυγούστου 2006, κυκλοφορεί μια νουβέλα βασισμένη στη σειρά με ένα μακρινάρι για τίτλο που ακούει στο όνομα, "Death Note Another Note: The Los Angeles BB Murder Cases", την οποία και υπογράφει ο Nisio Isin, για λογαριασμό των εκδόσεων Shueisha, και αποτελεί ουσιαστικά ένα prequel της σειράς, με τον Mello να αφηγείται την ιστορία και τη δράση του L και το πως ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με την Naomi Misora, την οποία γνωρίσαμε ως αρραβωνιαστικιά του ειδικού πράκτορα Penbar, κατά την διάρκεια της "BB Serial Murder Case" στο Λος Άντζελες. Η Viz κυκλοφόρησε τη νουβέλα στα αγγλικά για τον Καναδά, τις Η.Π.Α. και την Αγγλία στις 19 Φεβρουαρίου 2008.
Στις 25 Δεκεμβρίου 2007, κυκλοφορεί μια ακόμα νουβέλα βασισμένη αυτή τη φορά στην ομώνυμη κινηματογραφική live-action ταινία, "L: Change the World", δια χειρός M, την οποία η Viz εξέδωσε για μια ακόμα φορά στα αγγλικά στις 20 Οκτωβρίου 2009.

LIVE-ACTION FILMS:
Δεν είμαι σίγουρη γιατί αναφέρομαι σε αυτά τα  μαύρα χάλια όμως, αισθάνομαι ότι πρέπει να το κάνω καθώς, οι συγκεκριμένες ταινίες, σε έναν βαθμό, βασίστηκαν στο anime. Βέβαια, και πιθανότατα για να ικανοποιηθούν οι fans του L, το story τελειώνει αρκετά διαφορετικά με τον Light να πεθαίνει, χωρίς να μαθαίνουν την αλήθεια η μητέρα και η αδερφή του, οι οποίες πιστεύουν πως τον σκότωσε ο Kira, και τον L να παραμένει ζωντανός.
Τρεις λοιπόν οι ταινίες με τίτλους:
Death Note (2006)
Death Note 2: The Last Name (2006)
L: Change the World (2008)
Αν δεν σας εκβιάζουν με το να γράψουν το όνομά σας σε ένα Death Note, μην τις δείτε για κανέναν λόγο.

VIDEO GAMES:
Πέραν από τις νουβέλες και τις ταινίες, η σειρά ενέπνευσε και την Konami η οποία, βρήκε μια καλή ευκαιρία να βγάλει φράγκα, για ακόμα μια φορά. Έτσι, με την υποστήριξη της Nintendo, προχώρησε σε μια σειρά βιντεοπαιχνιδιών, βασισμένα στο anime, φροντίζοντας μάλιστα να τα διαφημίζει σε κάθε έναρξη επεισοδίου.
17 Φεβρουαρίου 2007 κυκλοφορεί η πρώτη κασέτα με τίτλο, "Death Note Kira's Game", 12 Ιουλίου του ίδιου έτους η δεύτερη, με τίτλο "Death Note: Successor to L" και 7 Φεβρουαρίου 2008 η τρίτη και τελευταία με τίτλο, "L the Prologue to Death Note: Spiraling Trap".

ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ...:
Στις αρχές του 2005, οτιδήποτε είχε να κάνει σχέση με το "Death Note", απαγορεύτηκε δια ροπάλου στην Κίνα. Ο λόγος δεν ήταν άλλος από το ότι πολλοί μαθητές βρέθηκαν να έχουν στην κατοχή τους "αντίγραφα" του Death Note στα οποία και έγραφαν ονόματα συμμαθητών και καθηγητών τους. Οι αρχές θεώρησαν πως έπρεπε να λάβουν μέτρα για να προστατέψουν την πνευματική υγεία των παιδιών και τα μέτρα ελέγχουν και προστασίας που πήραν, ήταν δραστικά.
Πολλά εγκλήματα έχουν γίνει εμπνευσμένα από το Death Note με πιο γνωστή όλων, την υπόθεση "Mangamoord" στο Βέλγιο, με τους δύο δράστες να βρίσκονται και να συλλαμβάνονται τελικά από τις αρχές.
Σε μια στρατιωτική ακαδημία της Βιρτζίνια, ένας μαθητής συνελήφθη όταν στην κατοχή του βρέθηκε ένα Death Note γεμάτο με ονόματα συμφοιτητών του.
Στη Νότια Καρολίνα, το 2008, βρέθηκε ένα αντίστοιχο σημειωματάριο με τα ονόματα 7 μαθητών, των οποίων και ειδοποιήθηκαν οι γονείς προκειμένου να λάβουν γνώση και μέτρα.
Στην Αλαμπάμα, 2 μαθητές βρέθηκαν να κατέχουν Death Notes στα οποία υπήρχαν ονόματα εκπαιδευτικών και μαθητών του σχολείου τους. Το θέμα προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση και ανάγκασε τον διευθυντή να καλέσει τους γονείς τους και όλοι μαζί, να καταλήξουν στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής.
Στις 14 Μαΐου 2008, ένας μαθητής αποβλήθηκε και άλλοι τρεις τέθηκαν σε περιορισμό όταν στο σχολείο τους στην Ουάσινγκτον, διαπιστώθηκε πως στην κατοχή τους είχαν τα προαναφερόμενα σημειωματάρια.
Στο Ιλινόις, μόλις έναν χρόνο πριν, ένα μαθητής αποβλήθηκε επειδή είχε στην κατοχή του ένα Death Note με ονόματα συμμαθητών του οι οποίοι ωστόσο έσπευσαν να τον υπερασπιστούν θεωρώντας το ως ένα αστείο από μεριάς του.

"ΜΥΘΟΙ" ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ DEATH NOTE:
Όπως πολλές anime σειρές, έτσι και το "Death Note", είναι ανοιχτό σε πολλά ενδεχόμενα με αποτέλεσμα, να έχουν δημιουργηθεί διάφοροι μύθοι γύρω από αυτό. Ας τους δούμε λοιπόν αναλυτικά:
- Στην πρώτη anime ταινία, "Death Note Relight 1: Visions of a God", όπως ήδη προείπα, εμφανίζεται ένα shinigami του οποίου το όνομα, δεν αποκαλύπτεται. Πολλοί ισχυρίζονται πως πρόκειται για τον Light ο οποίος, αφού είχε χρησιμοποιήσει το Death Note, δεν μπορούσε να καταλήξει ούτε στον Παράδεισο, αλλά ούτε και την Κόλαση. Δεν αποκλείεται λοιπόν η πιθανότητα το "Mu" που υποτίθεται πως θα κατέληγε ο Light όταν θα πέθαινε, που είναι ο ορισμός του "τίποτα", να είναι ο βαρετός κόσμος των shinigami. Επιπλέον, φυσιογνωμικά, θυμίζει τον Light σε αρκετά σημεία, τόσο στα χαρακτηριστικά, όσο και στο στυλ. Το πως ανεβαίνει τις σκάλες για να συναντήσει τον Ryuk, θυμίζει πολύ την σκηνή του θανάτου του Light ενώ του δίνει ως αντάλλαγμα για την ιστορία του ένα μήλο, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το έκανε και ο Light. Παράλληλα, το γεγονός ότι φεύγει πριν ακούσει το τέλος της ιστορίας, μπορεί να σημαίνει ότι το γνωρίζει ήδη και πως δεν θέλει να το ξανακούσει ενώ ο Ryuk, μιλάει απευθυνόμενος στον Light, αφήνοντάς μας να υποθέτουμε πως είτε μονολογεί, είτε απευθύνεται στο άγνωστο shinigami.
- Στο τελευταίο επεισόδιο εμφανίζεται το πνεύμα, φάντασμα, πείτε όπως θέλετε, του L. Κάτι τέτοιο στο manga δεν συμβαίνει και οι δημιουργοί δεν εξήγησαν ποτέ τον λόγο που το έκαναν. Έτσι οι fans δημιούργησαν το δικό τους σενάριο που θέλουν τον L να εμφανίζεται την ώρα του θανάτου του Light ως απόδειξη της εκτίμησης της φιλίας που είχαν δείχνοντάς του ότι δεν είναι μόνος, όπως δεν ήταν κατά κάποιον τρόπο κι εκείνος όταν πέθανε. Παράλληλα, είναι ένα μέσο που μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθήκε για να συνειδητοποιήσει ο Light ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έχασε από τον L.
- Πολλοί ισχυρίζονται πως ο Near είναι αλμπίνος και αυτό, όχι μόνο εξαιτίας των λευκών του μαλλιών, των γκρι ματιών του και της πελιδνότητα του δέρματός του. Είναι γεγονός πως σε κανένα επεισόδιο δεν τον είδαμε σε εξωτερικό χώρο και ως γνωστόν, οι αλμπίνοι είναι πολλοί ευαίσθητοι στην ηλιακή ακτινοβολία την οποία και πρέπει να αποφεύγουν.
- Όσον αφορά τον L, υπάρχουν αρκετά στοιχεία που οδήγησαν στο συμπέρασμα πως έπασχε από σύνδρομο Asperger ο οποίος χαρακτηρίζει τα άτομα που πάσχουν από αυτόν ως ιδιαίτερα ευφυή, με παράξενη συμπεριφορά και όχι πρόσχαρα ως προς το να έχουν κοινωνικές συναναστροφές, δεν συμπαθούν τα χρωματιστά ρούχα και κοιτάζουν επίμονα. Από την άλλη, υπάρχουν εκείνοι που υποστηρίζουν πως έπασχε από σύνδρομο Marfan χαρακτηριστικά του οποίου είναι τα "χέρια αράχνης", ο πολύ λεπτός σωματότυπος και η καμπυλώτητα της σπονδυλικής στήλης που φανερώνει σκολίωση.
- Υπάρχει ένας μύθος που θέλει τον κόσμο των shinigami να λειτουργεί ως Καθαρτήριο. Το συμπέρασμα αυτό βγήκε από το γεγονός ότι και τα δύο αυτά μέρη είναι γκρίζα και σκοτεινά, γεμάτα βρώμα και λέρα και με παντελή έλλειψη φωτός. Δεν γίνεται γνωστό πως δημιουργούνται τα shinigami όμως, το γεγονός ότι έχουν κάποια ανθρωποειδή χαρακτηριστικά, τόσο εμφανισιακά όσο και στην συμπεριφορά και τις επιθυμίες τους, μαρτυρούν πως ίσως κάποτε υπήρξαν άνθρωποι.

ΒΑΣΙΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ MANGA ΚΑΙ ΤΟ ANIME:
Ακόμα δεν έχω διαβάσει τα manga οπότε, δεν μπορώ να είμαι απόλυτα σίγουρη για το ποιες είναι οι διαφορές ανάμεσά τους. Με μια πρώτη έρευνα, διαπιστώνω πως υπάρχουν κάποιες μικροαλλαγές οι οποίες ωστόσο, δεν είναι αρκετά σημαντικές για να αναφερθούν και που ουσιαστικά, εξυπηρετούν την πιο γρήγορη πλοκή και εξέλιξη του anime, πράγμα που είναι αναμενόμενο και θα έλεγα, κατανοητό. Ωστόσο, τρία είναι τα βασικά σημεία όπου ίσως αξίζει να αναφερθούμε:
- Στο επεισόδιο 25 όπου ο L πεθαίνει, υπάρχει μια σκηνή όπου σκουπίζει τα πόδια του Light και ουσιαστικά, αναφέρεται στο γεγονός πως ξέρει ότι θα πεθάνει σύντομα. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στο manga και ο L, δεν σκέφτεται καν ότι μπορεί να πεθάνει σύντομα.
- Στο manga, ο Light και ο Ryuk έχουν μια αρκετά εκτενή συζήτηση σχετικά με το που καταλήγουν εκείνοι που χρησιμοποιούν το Death Note, πράγμα που στο anime δεν συμβαίνει, πέραν της αναφοράς ότι δεν μπορούν να πάνε ούτε στον Παράδεισο ούτε στην Κόλαση.
- Η μεγαλύτερη διαφορά, έχει να κάνει με το φινάλε. Στο anime, ο Light φεύγει τραυματισμένος από την αποθήκη και πεθαίνει ειρηνικά σε κάτι σκάλες, στο φως της δύσης του ήλιου, με τον Ryuk να ολοκληρώνει την αρχική τους συμφωνία, γράφοντας το όνομά του στο Death Note του. Στο manga, ο Light, βαριά τραυματισμένος, ζητάει από τον Ryuk να γράψει τα ονόματα όσων είναι στην αποθήκη και να τους σκοτώσει. Εκείνοι, τον πυροβολούν όμως αφού τα shinagami δεν πεθαίνουν με αυτόν τον τρόπο, δεν πετυχαίνουν τίποτα. Όμως ο Ryuk, δεν μπορεί να κάνει αυτό που του ζητάει ο Light, γράφοντας το δικό του όνομα, πράγμα που κάνει τον Light να πανικοβληθεί και να πεθάνει μέσα στην απελπισία και την αγωνία, φωνάζοντας πως δεν θέλει να πεθάνει.

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ:
Θεωρώ αδύνατον να δει κάποιος το "Death Note" και να μην το ερωτευτεί. Από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο επεισόδιο, σε κρατάει με κομμένη την ανάσα και περιμένεις πως και πως να δεις που θα καταλήξει. Πανέξυπνο story, ακόμα πιο έξυπνοι πρωταγωνιστές και μια εξελικτική πορεία που το να την χαρακτηρίσεις ευφυή, είναι πολύ λίγο. Αν σας αρέσουν τα παιχνίδια μυαλού, τότε το "Death Note", είναι μια φιλοσοφική περιπέτεια που γράφτηκε για εσάς. Και πιστέψτε με, υπάρχουν στιγμές που θα νιώσετε τόσο ενθουσιασμένοι όταν η αλήθεια αποκαλυφθεί μπροστά σας που θα θέλετε να σηκωθείτε και να χειροκροτήσετε. Και τελικά, το μήνυμα που θέλει να περάσει, είναι πολύ απλό. Δεν μπορείς να φέρεις την ειρήνη στον κόσμο σκορπώντας τον θάνατο σε όσους τον αξίζουν και δεν μπορείς σε καμία περίπτωση, να γίνεις ευτυχισμένος με αυτόν. Ο θάνατος, μόνο θλίψη προκαλεί και ό,τι σπείρεις, αυτό και θα θερίσεις.

Το 1ο μέρος μπορείτε να το βρείτε ακολουθώντας τον σύνδεσμο:
http://culture21century.blogspot.gr/2013/04/death-note-anime-series-1.html

Posted on Σάββατο, Απριλίου 06, 2013 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

13 comments

Παρασκευή, Απριλίου 05, 2013


Από το 2008 έλεγα, "πρέπει να δω αυτό το anime". Έλα όμως που τα γεγονότα πάντα με προλάβαιναν και τελικά, όλο και κάτι μεσολαβούσε που δεν μου το επέτρεπε. Μία ο γάμος, μία η δουλειά, μία το παιδί... η θέαση του "Death Note" όλο και έπαιρνε νέες αναβολές και χρειάστηκε να φτάσουμε αισίως στο 2013 για να το πάρω απόφαση. Φυσικά, σε αυτό δεν συντέλεσε μόνο η δικιά μου επιθυμία να το παρακολουθήσω αλλά και οι πιέσεις από κάποιες φίλες εκεί έξω, ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε. Έτσι λοιπόν, απέφυγα το εκτελεστικό απόσπασμα και την ίδια στιγμή, για 3 ολόκληρες μέρες, χάθηκα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου από την οποία και δεν μπορούσα να ξεκολλήσω. Γιατί το "Death Note", δεν φέρει απλά τον τίτλο του καλύτερου anime της δεκαετίας αλλά, είναι κι όλας. Και πριν συνεχίσετε να διαβάζετε, σας πληροφορώ πως το post περιέχει αρκετά spoilers οπότε, αν δεν έχετε δει την σειρά και σκοπεύετε να το κάνετε, χωρίς να θέλετε να γνωρίζετε πολλές λεπτομέρειες, καλύτερα να σταματήσετε εδώ και πως θα ολοκληρωθεί σε 2 μέρη.

ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΛΑ:
Το "Death Note", όπως τόσα και τόσα anime, στην αρχική του μορφή, κυκλοφόρησε ως manga σε σενάριο Ohba Tsugumi και εικονογράφηση Takeshi Obata, το οποίο αρχικά δημοσιεύτηκε στις σελίδες του περιοδικού Weekly Shōnen Jump, από τον Δεκέμβριο του 2003 μέχρι τον Μάιο του 2006. Στην συνέχεια, κυκλοφόρησε και ανεξάρτητα σε 12 τεύχη, ξεκινώντας τον Μάιο του 2004 και τελειώνοντας, τον Οκτώβριο του 2006. Η απήχηση του κοινού ήταν τόσο μεγάλη που φυσικά, δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο και πολύ περισσότερο, δεν θα μπορούσε να μην γυριστεί σε anime. Και το θεαματικό είναι πως ακόμα και σήμερα, εξακολουθεί να έχει φανατικό κοινό σε ολόκλρο τον πλανήτη.

ΤΟ ANIME:
Η Madhouse είδε την μεγάλη ευκαιρία να κάνει πάταγο και έτσι, απέκτησε τα δικαιώματα για την τηλεοπτική μεταφορά του ομώνυμου manga και προχώρησε στον σχεδιασμό της. Την σκηνοθεσία ανέλαβε ο Tetsurō Araki και ο Toshiki Inoue το σενάριο. Η σειρά ξεκίνησε να προβάλλεται στην Ιαπωνική τηλεόραση στις 3 Οκτωβρίου 2006 ενώ ολοκλήρωσε τον κύκλο της, έπειτα από 37 συνολικά επεισόδια, στις 26 Ιουνίου 2007. Η σειρά ξεκίνησε να προβάλλεται μέσω του τηλεοπτικού δικτύου της Nippon Television, κάθε Τρίτη στις 23.34 μ.μ. ακριβώς, θέλοντας προφανώς να κάνουν "παιχνίδι" με την ευχέρεια του πρωταγωνιστή, να σκοτώνει κατά βούληση, όποτε ακριβώς ήθελε, προγραμματίζοντας επ' ακριβώς την ώρα. Και μπορεί τα δικαιώματα του project να άνηκαν στην Madhouse όμως η σειρά, αποτέλεσε συμπαραγωγή της προαναφερόμενης με τους Nippon Television, Shueisha, D.N. Dream Partners και VAP.
Στη Βόρειο Αμερική, τα δικαιώματα αποκτήθηκαν από την Viz η οποία προχώρησε σε μια πρωτοποριακή κίνηση. Ενώ ακόμα το anime προβαλλόταν στην Ιαπωνία, έδινε το δικαίωμα σε όποιον ενδιαφερόταν, να "κατεβάσει" τα επεισόδια, είτε προς αγορά, είτε προς ενοικίαση, μια επιλογή που μέχρι τότε, δεν ήταν δυνατή, όχι τουλάχιστον πριν κάποια σειρά ολοκληρώσει τον κύκλο της στην χώρα προέλευσής της. Η ίδια εταιρεία, στις 20 Νοεμβρίου 2007, ανακοίνωσε την επίσημη κυκλοφορία του πρώτου dvd. Μάλιστα, τόσο για το πρώτο όσο και για τα επόμενα dvds που κυκλοφόρησαν, έγινε μια ιδιαίτερα έξυπνη κίνηση, προσφέροντας στους θεατές για τα 15.000 πρώτα κομμάτια του κάθε dvd, συλλεκτικές φιγούρες, βασισμένες στους πρωταγωνιστές της σειράς.

ΤΟ STORY:
Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο 17χρονος Yagami Raito, γνωστός και ως Light, ο οποίος είναι εξαιρετικά ευφυής, πρώτος μαθητής και πολλά υποσχόμενος νέος, αν και φαίνεται αρκετά βαριεστημένος από την ζωή του. Ο Light, θεωρεί πως ο κόσμος γύρω του είναι σάπιος και πως κάποιος θα έπρεπε να κάνει κάτι για να το αλλάξει αυτό. Τότε είναι που βρίσκει το Death Note, ένα σημειωματάριο, του οποίου οι οδηγίες αναφέρουν πως, αν γράψεις το όνομα κάποιου στις σελίδες του, τότε εκείνος θα πεθάνει. Αρχικά, ο Light, δεν πιστεύει πως κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί και αποφασίζει να το δοκιμάσει. Διαπιστώνει τελικά πως δεν πρόκειται για φάρσα και πως το Death Note, πραγματικά έχει τη δύναμη να σκοτώνει κατά βούληση αυτουνού που το έχει στα χέρια του, πράγμα που του επιβεβαιώνει και ο προηγούμενος κάτοχός του, ένα shinigami ονόματι Ryuk, που ουσιαστικά, είναι κάτι σαν άγγελος θανάτου. Χωρίς πολύ σκέψη, ο Light αποφασίζει να γίνει ο Θεός ενός νέου κόσμου, εξαλείφοντας τη βία και το έγκλημα, σκοτώνοντας κάθε κακοποιό στοιχείο που έχει περάσει από τον πλανήτη. Όμως ο Διεθνής Οργανισμός Αστυνομίας, δεν αργεί να καταλάβει πως οι θάνατοι αυτοί δεν είναι τυχαίοι και πως κάποιος βρίσκεται πίσω από όλα αυτά. Έτσι, μην έχοντας άλλη λύση, επιστρατεύουν τον πιο διάστημα ντετέκτιβ του κόσμου, τον L, το πρόσωπο του οποίου δεν γνωρίζει κανένας, προκειμένου να τους βοηθήσει να συλλάβουν τον δράστη, τον οποίο οι ίδιοι αποκαλούν, Kira. Έτσι λοιπόν, ξεκινάει ένα "παιχνίδι" ανάμεσα στον Kira και τον L, με τον καθέναν από αυτούς, να προσπαθεί να αποδώσει δικαιοσύνη, κατά τον τρόπο που πιστεύει πως είναι σωστό.

ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ DEATH NOTE:
Το Death Note, μπορεί να βρεθεί στην κατοχή κάποιου τυχαία όμως ο τρόπος που μπορείς να το χρησιμοποιήσεις είναι πολύ συγκεκριμένος και με σαφής περιορισμούς:
- Το όνομα του ανθρώπου που είναι γραμμένο στο σημειωματάριο, θα πεθάνει.
- Το παραπάνω δεν θα έχει αποτέλεσμα αν αυτός που γράφει το όνομα, δεν έχει στο μυαλό του το πρόσωπο του ανθρώπου που θέλει να πεθάνει. Αυτό σημαίνει πως άτομα με το ίδιο όνομα δεν θα επηρεάζονται.
- Αν η αιτία θανάτου γραφτεί μέσα σε 40'' τότε αυτό ακριβώς θα συμβεί.
- Αν η αιτία θανάτου δεν διευκρινιστεί το άτομο αυτό θα πεθαίνει από καρδιακή προσβολή.
- Αφού γραφτεί η αιτία θανάτου, πληροφορίες σχετικά με αυτόν μπορούν να γραφτούν μέσα στα επόμενα 6' και 40''.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ANIME:
Δεν μου αρέσει και πολύ να εκφράζομαι έτσι δημοσίως όμως, οφείλω να ομολογήσω πως το συγκεκριμένο anime, πρέπει να έχει το πιο γαμάτο consept ever. Σκοπός του δεν είναι απλά να ψυχαγωγήσει και να προσφέρει μια αστυνομική περιπέτεια αλλά, να μας κάνει να σκεφτούμε σε πολλαπλά επίπεδα.
- Ακόμα κι αν μπορούσαμε, έχουμε το δικαίωμα να σκοτώνουμε εγκληματίες προκειμένου να "καθαρίσει" ο κόσμος από την σαβούρα;
- Μπορεί ο κόσμος μας να γίνει καλύτερος, απλά και μόνο εξαλείφοντας κάθε εγκληματική πράξη;
- Αυτός που θα αναλάβει τον ρόλο του "εκδικητή", μπορεί να γίνει ευτυχισμένος ή είναι καταδικασμένος να γίνει δυστυχισμένος με τον έναν ή τον άλλο τρόπο;
- Και έστω ότι όλα τα παραπάνω, οδηγούσαν σε θετικές σκέψεις, πόσο εύκολο είναι διατηρήσεις τον καλό σου εαυτό και να μην παρασυρθείς, φτάνοντας σε οριακές καταστάσεις, χάνοντας τελικά τον εαυτό σου;
Παρακολουθώντας λοιπόν την συγκεκριμένη σειρά, ουσιαστικά, καλούμαστε να πάρουμε το μέρος του Light ή του L. Κι αν νομίζετε πως κάτι τέτοιο είναι εύκολο, απατάστε. Όχι, δεν είναι εύκολο γιατί κακά τα ψέματα, θέλοντας και μη, αυτό που σκεφτόμαστε βλέποντας το anime είναι πως, αν ένα Death Note έπεφτε στα δικά μας χέρια, θα το χρησιμοποιούσαμε χωρίς να το σκεφτούμε και πολύ. Το θέμα είναι, με ποιον τρόπο θα επιλέγαμε να το κάνουμε. Και ναι, ο Light επιλέγει να το χρησιμοποιήσει για έναν, θεωρητικά πάντα, καλό σκοπό όμως, η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο καλό και το κακό, τα υψηλά ιδανικά και την έπαρση, είναι πολύ λεπτά.

LIGHT Ή L ΛΟΙΠΟΝ;
Κρίσιμο ερώτημα που σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Προσωπικά, αγάπησα και τους δύο χαρακτήρες, όσο παράλογο κι αν ακουστεί αυτό σε κάποιους. Ο λόγος, είναι πολύ απλός και θα τον αναλύσω παρακάτω.
Ο L είναι η προσωποποίηση του απόλυτου καλού, ενός υπερασπιστή της δικαιοσύνης που δεν διατίθεται να σταματήσει μπροστά σε τίποτα, προκειμένου να ολοκληρώσει την αποστολή του και να συλλάβει τελικά τον δράστη που με τόση ευκολία, σκορπάει τον θάνατο. Είναι εξαιρετικά ευφυής, μανιακός καταναλωτής γλυκισμάτων, εκκεντρικός, ιδιόρρυθμος, παράξενος, ο τύπος εκείνος που δεν μπορείς να μην συμπαθήσεις, παρά το γεγονός ότι ορισμένες φορές η συμπεριφορά του σε φρικάρει. Είναι πρόθυμος να θυσιάσει ακόμα και την δικιά του ζωή αν χρειαστεί, κάτι που τελικά, γίνεται. Και εκεί ακριβώς έχει τις εντάσεις μου απέναντι στη στάση του. Θεωρώ, και αυτό είναι μια καθαρά προσωπική εκτίμηση, πως τελικά, αφήνεται να παρασυρθεί από έναν αδιέξοδο συναισθηματισμό. Κάθε του πράξη, οδηγείται τελικά σε αδιέξοδο, όσο διεξοδικά μελετημένη κι αν είναι και κάθε του συμπέρασμα, ακόμα κι αν είναι σωστό, πέφτει στο κενό με κάποιον τρόπο. Εκεί είναι που την πατάει... γιατί κυριεύεται από απαισιοδοξία και από την άλλη, πιστεύω πως κατά βάθος, του είναι δύσκολο να δεχτεί πως ο Light είναι ο Kira, ο Light που είναι ο μοναδικός του φίλος και κατά μία έννοια, το alter ego του.
Από την άλλη μεριά, ο Light, ναι μεν εγκληματεί ο ίδιος ωστόσο, τα κίνητρά του, βασίζονται σε μια ιδεολογία που είτε την ασπαζόμαστε είτε όχι, δεν μπορούμε ούτε να την απορρίψουμε, ούτε να την θεωρήσουμε απόλυτα λανθασμένη. Σκεφτείτε απλά αυτό... πόσες φορές δεν έχετε δει αποτρόπαια εγκλήματα στα δελτία των ειδήσεων και έχετε πει "αν μου τον έδιναν, θα τον σκότωνα με τα ίδια μου τα χέρια"; Είναι θέμα ταύτισης με τον πόνο των θυμάτων. Μπαίνουμε στη θέση τους και το υποσυνείδητό μας, λειτουργεί ανάλογα. Βέβαια, όσο η ιστορία προχωράει, ο Light αναγκάζεται να λειτουργήσει προς όφελος της προσωπικής του ασφάλειας, πράγμα που σημαίνει πως σκοτώνει και πρόσωπα τα οποία, δεν είναι εγκληματίες, όχι με την καθολική έννοια του όρου. Γιατί για εκείνον, όσοι προσπαθούν να εμποδίσουν το "λειτούργημα" του Kira, είναι εγκληματίες με μια διαφορετική, μη συμβατική έννοια. Και αν το δούμε το θέμα από την δικιά του οπτική σκοπιά, έχει δίκιο. Παρ' όλα ταύτα, και παρά το γεγονός ότι λειτουργεί με δύο διαφορετικά υποσυνείδητα, εκείνα του Light και του Kira, όταν τίθεται θέμα να σκοτώσει ο ίδιος τον L, ρίχνει το μπαλάκι στη Rem, κάνοντας τον εαυτό του ηθικό αυτουργό, και όταν πρόκειται για την αδερφή του πολύ απλά, διστάζει και δεν το κάνει και αυτό, κάτι λέει.

ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΕΙ Η MISA;
Είναι αλήθεια πως οι υποστηρικτές του L, έχουν ρίξει το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης όσον αφορά τον θάνατό του, αλλά και την γενικότερη τροπή των πραγμάτων, στη Misa, την κοπέλα εκείνη που είναι γοητευμένη από τον Kira, ο οποίος και τιμώρησε τους δολοφόνους των γονιών της, και εν συνεχεία, ερωτευμένη με τον Light και πρόθυμη να κάνει ό,τι χρειάζεται προκειμένου να τον βοηθήσει και να τον προστατέψει. Η Misa, για μένα, δεν είναι θύτης αλλά, θύμα της γενικότερης κατάστασης αλλά και του ίδιου της του εαυτού. Έχει ανάγκη να αγαπηθεί και είναι διατεθειμένη να κάνει τα πάντα προκειμένου να βιώσει αυτά τα συναισθήματα. Πώς μπορείς λοιπόν να κατηγορήσεις έναν άνθρωπο επειδή ερωτεύτηκε, επειδή είναι ανασφαλής και πρόθυμος και που τελικά, κάποιοι επέλεξαν να θυσιαστούν ώστε να είναι εκείνη ευτυχισμένη, έστω και μέσα σε μια ψεύτικη, εικονική σφαίρα; Και δεν την δικαιολογώ που έφτασε στο σημείο να πραγματοποιήσει φόνους αλλά, ως έναν βαθμό, μπορώ να την καταλάβω και τελικά, να συμπάσχω μαζί της.

ΤΑ "ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΑ" ΤΟΥ L:
Μετά τον θάνατο του L, στο 25ο επεισόδιο, αρκετοί σταμάτησαν να παρακολουθούν τη σειρά ή έστω, δεν την έβλεπαν με την ίδια ευχαρίστηση. Αισθάνονταν πως κάτι έλειπε! Και ναι, είναι αλήθεια πως έλειπε η ευστροφία του L και ο συνεχής πόλεμος μυαλών και σκέψης ανάμεσα στον ίδιο και τον Kira, που συνέχισε ανενόχλητος τη δράση του. Μέχρι το σημείο που εμφανίστηκαν οι αντικαταστάτες του. Στη θέση του L λοιπόν, από ένα σημείο κι έπειτα, που τοποθετείται περίπου 3 χρόνια μετά, ο Kira έρχεται αντιμέτωπος με τους Near και Mello. Ο καθένας από αυτούς, ως υποψήφιος διάδοχος του L, χωρίς ο ίδιος να προλάβει να επιλέξει ανάμεσα στους δύο, δρα με τον δικό του, πολύ διαφορετικό τρόπο. Ουσιαστικά, δεν πρόκειται απλά για μια μάχη ανάμεσα σε εκείνους και τον Kira αλλά, και για μια αναμεταξύ τους διαμάχη που σκοπός της είναι να αποδείξει ποιος είναι ο καλύτερος, ο άξιος διάδοχος. Προσωπικά, βρήκα περισσότερα στοιχεία του L στον Near αλλά και πάλι, ο τρόπος σκέψης του, φαντάζει πολύ απλοϊκός σε σχέση με του L, πράγμα που με κάνει να απορώ, για ποιον λόγο να τον σκοτώσεις και τελικά, να τον αντικαταστήσεις με κάποιον κατώτερο. Πόσω μάλλον, να τον παρουσιάσεις ως ήρωα, καταφέρνοντας να νικήσει έναν εχθρό, που ο εξαιρετικά ευφυής L δεν κατάφερε να φέρει ενώπιον της δικαιοσύνης με τρανταχτά, αδιάσειστα στοιχεία. Καλά... για τον Mello δεν το συζητάω καν. Είμαι σίγουρη πως ο L, δεν θα τον επέλεγε ποτέ και για κανέναν λόγο ως διάδοχό του.

ΤΟ ΦΙΝΑΛΕ:
Προσωπικά, το μοναδικό πράγμα που με ξενέρωσε κάπως, ήταν το φινάλε. Όχι γιατί πέθανε ο Light, αυτό ήταν κάτι που το περίμενα και ήμουν ψυχολογικά προετοιμασμένη. Και η αλήθεια είναι πως, παρά τα όποια λάθη του, ένιωσα συμπόνια γι' αυτόν που κατέληξε να πεθάνει μόνος, βυθισμένος σε σκέψεις που κανείς δεν θα έπρεπε να κάνει τις τελευταίες του στιγμές. Γιατί, όπως κι αν εξελίχθηκε το πράγμα, τα αρχικά του κίνητρα, ήταν... "αγνά". Εν πας περιπτώσει, το θέμα μου με το φινάλε είναι πως μου έδωσε την εντύπωση του βεβιασμένου, της εύκολης λύσης. Ο Light, καθ' όλη την διάρκεια της σειράς, απέδειξε άπειρες φορές πόσο ευφυής ήταν, πόσο πολύ μπορούσε να αναλύσει μια κατάσταση, εξετάζοντας το κάθε ενδεχόμενο. Έτσι, είναι κάπως αφελές, όχι μόνο να τον "τσακώνει" ο λίγος για μένα Near αλλά και με έναν τρόπο που, σε σχέση με όσα είχε κάνει ο L προκειμένου να πετύχει το ίδιο αποτέλεσμα, ήταν εξαιρετικά απλός στην σύλληψη και που μου φαίνεται αδιανόητο να μην είχε σκεφτεί ο Light ως πιθανότητα, όσο σίγουρος κι αν ένιωθε για τον εαυτό του. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν λέω πως το φινάλε ήταν κακό αλλά, πως θα περίμενα κάτι περισσότερο, ίσως λίγο πιο περίπλοκο ως προς την σύλληψη αφού όλη η σειρά ως τότε, είχε επιδείξει πολύ καλύτερα δείγματα φαντασίας, ευφυίας και τρόπου σκέψης και ανάλυσης γεγονότων και καταστάσεων.

Συνεχίζεται...

Posted on Παρασκευή, Απριλίου 05, 2013 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

6 comments

Πέμπτη, Απριλίου 04, 2013


Έχουμε τους 3 νικητές της κλήρωσής μας όπου κερδίσουν από ένα αντίτυπο του νέου βιβλίου του Γιώργου Γιαντά, MINDLAND.

Τα ονόματα των νικητών είναι τα εξής και θα πρέπει να επικοινωνήσουν μαζί μας ώστε να ενημερωθούν για την παραλαβή του δώρου τους:

Vivian Kasnesti
Stelios Chronopoulos
Stavroula Curieuse

Συγχαρητήρια σε όλους και ευχαριστούμε πολύ τις εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ για τη δωρεά τους στο blog μας και τα μέλη του.

Μείνετε συντονισμένοι γιατί έρχονται και άλλες, νέες κληρώσεις...

Posted on Πέμπτη, Απριλίου 04, 2013 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

2 comments

Τετάρτη, Απριλίου 03, 2013

Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
«Αφήστε να σας αφηγηθώ πώς έγιναν όλα. Χώρισαν την κοινωνία σε δύο όχθες, μία για την ελίτ και μία για τους φτωχούς και εξαθλιωμένους. Το όπιο αυτού του λαού υπήρξε η Mindland, μια απέραντη διαδικτυακή πολιτεία. Όχι σαν εκείνες που γνωρίζετε εσείς. Ξεχάστε το Facebook και τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Σ’ αυτήν, καθένας από μας, κρυμμένος πίσω από ένα προφίλ, μπορούσε με τον εξοπλισμό του να τρέξει, να περπατήσει, να συναναστραφεί, να διασκεδάσει, να συνευρεθεί μέσα στον εικονικό της παράδεισο, ανάμεσα σε άλλα προφίλ χρηστών, που ποτέ δεν αντίκρισε τα πραγματικά τους πρόσωπα. Κλεισμένος καθένας στην κατοικία του, δίχως ανάγκη για μετακίνηση, μπορούσε να ζήσει όπως παλιά, να συνάψει εικονικές σχέσεις, εικονικούς γάμους, να νοικιάσει φίλους, να αμπαρωθεί ολότελα στην ιδιωτική μοναξιά της προσομοίωσης. Η γενιά μου, δυστυχώς, μεγάλωσε αγνοώντας τη ζεστασιά της αγάπης, της ευαισθησίας, της αληθινής φιλίας, μιας ζεστής χειρονομίας, της απλής αγκαλιάς! Δε φταίξαμε εμείς όμως. Αφήσαμε να μας οδηγήσουν σ’ αυτό. Εκείνοι που με την απληστία και την απανθρωπιά τους έφτασαν τον πλανήτη στον πυρηνικό όλεθρο και στις “πόλεις-γυάλες”. Εξακολουθούν να παρακολουθούν, να ελέγχουν, συνεχίζουν τα κρυφά πειράματα. Κρύβουν ασύλληπτο σχέδιο για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, Πιθανόν ανάμεσά σας να υπάρχουν ήδη κάμποσοι από αυτούς. Μην επαναπαύεστε. Εσείς προλαβαίνετε. Έχετε τουλάχιστον ακόμη ουρανό! Η εποχή μου ίσως είναι μακριά από τη δική σας. Ίσως και όχι…»
Μπρεντ

Προσωπική άποψη:
Ο Γιώργος Γιαντάς συστήθηκε στο αναγνωστικό κοινό μέσω του βιβλίου του, "Ως Την Τελευταία Πνοή", που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη. Ένα βιβλίο που ταξίδεψε τους αναγνώστες στα χρόνια της Μικρασιατικής Καταστροφής και όσα την ακολούθησαν. Πριν λίγο καιρό, κυκλοφόρησε το δεύτερό του βιβλίο με τίτλο, "Mindland", το οποίο, τόσο ως προς το ύφος όσο και ως προς την θεματολογία του, είναι πολύ διαφορετικό. Γιατί αυτή τη φορά, ο Γιώργος Γιαντάς επιχειρεί να προσεγγίσει ένα διαφορετικό λογοτεχνικό μονοπάτι, αυτό της δυστοπικής αφήγησης, μεταφέροντάς μας σε έναν κόσμο του μέλλοντος όπου κανένας μας δεν θα ήθελε να ζήσει ο οποίος ωστόσο, δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να αποτελέσει μια ζοφερή πραγματικότητα.

Η Mindland είναι ένας κόσμος ο οποίος, σε αρκετά πράγματα, θυμίζει την σημερινή κοινωνία. Υπάρχουν όμως μεγάλες και ουσιαστικές διαφορές. Ο κόσμος, δεν υφίσταται πλέον όπως τον γνωρίζουμε σήμερα αλλά, έχει οδηγηθεί σε μια καταστροφή του περιβάλλοντος που έχει οδηγήσει τους ανθρώπους να ζουν σε γυάλινες πολιτείες, όπου ο αέρας φιλτράρεται για να τους επιτρέπει να συνεχίσουν να ζουν και που η τεχνολογία, δεν αποτελεί απλά αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας αλλά, έναν αρρωστημένο θα λέγαμε, τρόπο ζωής. Η Mindland, είναι ένας εικονικός κόσμος όπου οι χρήστες επισκέπτονται και έχουν την δυνατότητα να ζήσουν, όσα δεν μπορούν στον έξω κόσμο. Παράλληλα, ο κάθε χρήστης, έχει τη δυνατότητα να διαμορφώσει το προφίλ του κατά πως εκείνος επιθυμεί, δημιουργώντας αν το θέλει, μια εικόνα του εαυτού του πολύ διαφορετική από αυτήν που ισχύει στην πραγματικότητα, να ενοικιάσει φίλους, ακόμα και να χτίσει μια οικογενειακή ζωή. Τι όμως είναι αυτό που κρύβεται πραγματικά πίσω από την Mindland και τους σκοπούς που αυτή εξυπηρετεί.

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω διαβάσει το προηγούμενο βιβλίο του συγγραφέα, παρά μονάχα έχω ακούσει ιδιαίτερα θετικά σχόλια γι' αυτό, από γνωστούς και φίλους. Έτσι, δεν είμαι σε θέση να μιλήσω για την εξελικτική πορεία της γραφής του. Αυτό όμως που διαπιστώνω διαβάζοντας το "Mindland" είναι πως, ο Γιώργος Γιαντάς, έχει έναν πολύ όμορφο τρόπο να αποτυπώνει τις λέξεις στο χαρτί. Ο γλωσσικός πλούτος του κειμένου, φανερώνει έναν άνθρωπο με γνώσεις και που παράλληλα, έχει την ικανότητα να τις αναπτύξει. Η ροή του κειμένου είναι στρωτή, ακολουθεί μια γραμμική πορεία και σ' όλη την διάρκεια της ανάγνωσης, δεν παραλείπει να μας δώσει ικανοποιητικές ως προς την ποσότητα και την ποιότητα, πληροφορίες οι οποίες και αφορούν τον κόσμο που εκείνος έχτισε. Έτσι, ακόμα κι αν κάποιος δεν είναι εξοικειωμένος με την τεχνολογία, μπορεί να κατανοήσει την πορεία της μέσα στον χρόνο και το πως αυτή οδηγήθηκε σε μια εικονική, μελλοντική πραγματικότητα η οποία, με πλαστό τρόπο, εγκλώβισε την ανθρωπότητα.

Βασικός πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Μπρεντ ο οποίος, αν και ζει σύμφωνα με τα πρότυπα της υπάρχουσας κοινωνίας που περιγράφεται στο μυθιστόρημα αυτό, που αν και η Mindland αποτελεί ένα πραγματικό κομμάτι της καθημερινότητάς του, καλείται κάποια στιγμή να αντιμετωπίσει τους φόβους του, τον ίδιο του τον εαυτό αλλά και την αλήθεια πίσω από την εικόνα, που εγκλώβισε τον κόσμο και τον διαμόρφωσε ώστε να φτάσει σε μια συγκεκριμένη κατάσταση η οποία, δεν αποκλείεται να συνεχίσει έτσι ώστε να καταδυναστεύσει ακόμα περισσότερο τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τη δυνατότητα επιλογής, αντίστασης. Και τελικά αναρωτιέσαι, είναι καλύτερα να ζεις σε έναν θεωρητικά ασφαλή κόσμο χωρίς να ξεχωρίζεις ή να κάνεις το βήμα εκείνο που μπορεί να αλλάξει, τόσο εσένα όσο και τον κόσμο μέσα στον οποίο υπάρχεις; Όλα αυτά που είναι πραγματικά, μπορούν να αντικατασταθούν από κάτι τόσο ψεύτικο;

Σίγουρα είναι μεγάλο τόλμημα για έναν Έλληνα συγγραφέα να προσεγγίσει τα μονοπάτια της δυστοπικής λογοτεχνίας όμως ο Γιώργος Γιαντάς, τα καταφέρνει αρκετά καλά, δίνοντάς μας ένα μυθιστόρημα που, για τα ελληνικά ειδικά δεδομένα, διαφέρει σε μεγάλο βαθμό από όλα εκείνα που έχουμε συνηθίσει. Και δεν μπορούμε παρά να του πούμε μπράβο γι' αυτή του την προσπάθεια, που αποτελεί μια παράτολμη επιλογή, ειδικά σε ένα σήμερα που φοβάται να αντικρίσει το μέλλον που φαίνεται να πλησιάζει απειλητικά αλλά, και σε ένα λογοτεχνικό παρόν όπου η ξένη δυστοπική λογοτεχνία, έχει κερδίσει μεγάλο έδαφος και φανατικούς θαυμαστές. Για τους αμύητους ειδικά, στο είδος αναγνώστες, το "Mindland" είναι μια ευχάριστη, με δομή και σταθερή ροή πληροφοριών, έκπληξη, που ίσως θα τον ενδιέφερε. Όσο για το τέλος... θα πω απλά αυτό... τα πράγματα, δεν είναι πάντα όπως φαίνονται.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Γιώργος Γιαντάς
Εκδόσεις: Λιβάνη
Κατηγορία: Ελληνική Πεζογραφία
Έτος Έκδοσης: 2012
Σελίδες: 302
ISBN: 978-960-14-2589-4

Το review ανέβηκε επίσης στο Culturenow.gr:
http://www.culturenow.gr/20752/book-review-mindland-giwrgos-giantas

Posted on Τετάρτη, Απριλίου 03, 2013 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

2 comments

Τρίτη, Απριλίου 02, 2013

Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Βρισκόμαστε στη Ν. Υόρκη τη δεκαετία του 1920. Είναι η εποχή της τζαζ, μια εποχή θαυμάτων, τέχνης, υπερβολής, όπου κυριαρχεί ακόμα η πεποίθηση ότι τα λεφτά μπορούν να αγοράσουν την ευτυχία.
Ο Γκάτσμπυ είναι πάμπλουτος, μένει σε μια έπαυλη, έχει μπάτλερ, υπηρέτες, μια Ρολς-Ρόις και διοργανώνει θρυλικά πάρτι. Κανείς δεν ξέρει από πού έρχεται, ούτε πώς κατέχει μια τόσο μεγάλη περιουσία, ωστόσο όλοι γοητεύονται από το μυστηριώδες παρελθόν και τον τρόπο ζωής του.
Εκείνος έχει κάτι ακόμα. Έναν απόλυτο, ανεκπλήρωτο, ρομαντικό έρωτα για την εύθραυστη αλλά πανέμορφη Νταίζη. Ο Γκάτσμπυ ξεχωρίζει. Και είναι τόσο αθεράπευτα ιδεαλιστής που γίνεται πραγματικά υπέροχος.

Προσωπική άποψη:
Όταν το μυθιστόρημα του Fitzgerald εκδόθηκε το 1925, δεν βρήκε την αναγνώριση που του άξιζε. Πολλές οι συμπτώσεις και τα γεγονότα, κοινωνικά και πολιτικά, που μεσολάβησαν και έτσι, η προσοχή στράφηκε σε αυτά και ο κόσμος, δε είχε τη διάθεση να ασχοληθεί μαζί του και να του δώσει, την πρέπουσα σημασία. Όμως τα μεγάλα έργα, τελικά, βρίσκουν το δρόμο τους, ακόμα κι αν χρειαστεί να περάσει καιρός για να αναγνωριστούν και η ιστορία του Fitzgerald, είναι μία από αυτές. Σήμερα, η ιστορία του "Υπέροχου Γκάτσμπυ" θεωρείται ένα από τα κορυφαία αριστουργήματα της αγγλόφωνης λογοτεχνίας του 20ου αιώνα και όχι άδικα καθώς, μέσα από τις σελίδες του, εκφράζεται η ιδεολογία και τα συναισθήματα του αμερικάνικου λαού, σε μια εποχή ματαιοδοξίας και ψευδαισθήσεων που δεν περίμενε τις εξελίξεις που θα ακολουθούσαν και θα άλλαζαν, τα πάντα. Στις 19 Μαρτίου, το βιβλίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος σε νέα, ανανεωμένη έκδοση, με το εξώφυλλο να είναι εμπνευσμένο από την τελευταία μεταφορά της ταινίας στον κινηματογράφο, με τον Leonardo DiCaprio στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Προσεγμένη δουλειά, με την πολύ όμορφη επιμέλεια και την εξαιρετική μετάφραση της Αργυρώς Ζαχαρίου, αυτή η επανέκδοση, αξίζει αναμφισβήτητα να αποτελεί μέρος της βιβλιοθήκης σας.

Η ιστορία του Γκάτσμπυ, είναι μια ιστορία έρωτα και αγάπης, αφοσίωσης και πίστης, σε σχέσεις, ιδανικά και αξίες, που είναι όμως χτισμένα πάνω σε χαλάσματα, στην ουτοπική φαντασίωση της ολοκλήρωσης και κατάκτησης του ανέφικτου. Ό,τι κάνει ο Γκάτσμπυ, προέρχεται από την απεγνωσμένη του επιθυμία να κατακτήσει τον έρωτα που έχασε και όμως, παρά τα χρόνια που μεσολάβησαν από τη γέννησή του, δεν έσβησε αλλά αντίθετα, μεγάλωσε και φούντωσε και τελικά, τον οδήγησε στο φαινομενικό απόγειο και την καταστροφή του. Ο έρωτάς του για την Νταίζη, ειλικρινής και απόλυτος, ολοκληρωτικά δοσμένος σε εκείνη χωρίς να ζητάει τίποτα περισσότερο από όλα εκείνα που κάποτε του έταζε. Και εκείνη, γοητευμένη και παραδομένη σε όλα όσα τις προσέφερε, χωρίς ωστόσο να δίνει την ψυχή της γιατί στο βάθος της ψυχής της, αν ποτέ είχε τέτοια, ήταν δεσμευμένη με άλλα πράγματα, λιγότερο σημαντικά και όμως, στα δικά της μάτια, απόλυτα σπουδαία.

Ο Fitzgerald αφηγείται μέσα από τα μάτια ενός τρίτου την ιστορία του Γκάτσμπυ που είναι ο απόλυτος εκπρόσωπος μια χαμένης γενιάς, μιας γενιάς που πίστευε πως έχει τη δύναμη να κατακτήσει τον κόσμο, που πίστευε ότι τα είχε καταφέρει. Και όμως, η γενιά αυτή, δεν είχε νικητές, μονάχα χαμένους στο βωμό μιας δόξας που όσο γρήγορα ήρθε, άλλο τόσο γρήγορα έσβησε. Μιας γενιάς που πίστευε πως είχε κατακτήσει τα πάντα ενώ στην πραγματικότητα, δεν είχε κατακτήσει τίποτα απλώς, είχε ξεκλέψει μερικές στιγμές αναγνωρισιμότητας, πολυτέλειας, έρωτα, άκαιρης φήμης και που ζούσε με την ψευδαίσθηση πως κάτω από το πέπλο όλων αυτών, μπορούσε να κρύψει την αλήθεια. Όμως η αλήθεια, όσο κι αν προσπαθούμε, δεν μένει κρυφή για πολύ, όχι όταν όλα γύρω μας συνηγορούν στο να αποδοθεί δικαίωση, έστω κι αν δεν είναι ολοκληρωτική και απόλυτη.

Οι χαρακτήρες του Fitzgerald είναι ολοκληρωμένοι, ειλικρινώς σκιαγραφημένοι, απόλυτοι εκπρόσωποι της εποχής όπου το αμερικάνικο όνειρο, δεν θυμίζει σε τίποτα την σημερινή, ευτελή έννοια που το έχει αποδοθεί. Ο Γκάτσμπυ, ζει για την δικαίωση του έρωτα, αγαπώντας τον έρωτα και όλα όσα εκείνος συμβολίζει στα μάτια του. Η Νταίζη πάλι, ζει για την ίδια τη ζωή. Είναι η προσωποποίηση της αυταρέσκειας, ένας άνθρωπος που με το πέρασμα των χρόνω, έχασε όποια αθωότητα μπορεί να είχε κάποτε, παραδομένη στην χλιδή και την πολυτέλεια, ένας άνθρωπος που δεν θέλει να δώσει τίποτα και παράλληλα, θέλει να της δίνουν τα πάντα, όχι γιατί πραγματικά το αξίζει αλλά γιατί, πιστεύει ότι το αξίζει, χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες για τους άλλους. Και οι δυο του μαζί, εκπροσωπούν τις πτυχές ενός συλλογικού ονείρου, του ονείρου ενός λαού, ενός κόσμου, μιας εποχής που έσβησε, όπως ακριβώς γεννήθηκε και τελικά, χάθηκε στη λήθη των χαμένων ψευδαισθήσεων, πληρώνοντας τις επιλογές του.

Το βιβλίο αυτό, είναι ένας ύμνος στη ζωή που κάποιοι ήθελαν να έχουν την ίδια στιγμή που ζούσαν μια εντελώς διαφορετική, προσπαθώντας να διεκδικήσουν το όνειρό τους. Είναι ένα ύμνος στις ανθρώπινες επιθυμίες και στην εθελοτυφλία μας απέναντι σε αυτά που δεν θέλουμε να δούμε, που πιστεύουμε πως είναι διαφορετικά απ' ότι είναι στην πραγματικότητα. Και ο Γκάτσμπυ, είναι ένας πραγματικά υπέροχος άνθρωπος, που αφήνεται και παρασύρεται και τελικά, πληρώνει πολύ ακριβά το τίμημα, φτάνοντας σε ένα αδιέξοδο τέλος χωρίς επιστροφή, έχοντας γευτεί μερικές στιγμές ενός παρελθόντος που νοσταλγούσε και όμως, δεν μπορούσε να υπάρξει στα αλήθεια. Είναι ο ύμνος στην ελπίδα και τον ρομαντισμό μιας εποχής που πέρασε και χάθηκε, αφήνοντας πίσω της έργα όπως αυτά για να μας θυμίζουν πως κάποτε υπήρξε. Και πραγματικά, είναι πολύ κρίμα που ο Fitzgerald δεν έζησε αρκετά για να δει το μυθιστόρημά του να απογειώνεται και να μένει στην ιστορία, γραμμένο με χρυσά, ένδοξα γράμματα και εμείς, πολύ τυχεροί που έχουμε αυτή τη δυνατότητα.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: F.S. Fitzgerald
Μεταφραστής: Ζαχαρίου Αργυρώ
Εκδόσεις: Παπαδόπουλος
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2013
Αρ. σελίδων: 248
ISBN: 978-960-484-379-4

Posted on Τρίτη, Απριλίου 02, 2013 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

6 comments