Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Django είναι ένας απελευθερωμένος σκλάβος που τώρα βοηθάει έναν Γερμανό κυνηγό επικηρυγμένων. Ως ανταλλαγή, περιμένει βοήθεια για τον απώτερο σκοπό του: να εκδικηθεί το πρώην αφεντικό του, τον Calvin Candie, που έχει απαγάγει τη γυναίκα του και θέλει ξανά τον Django με αλυσίδες.

Προσωπική άποψη:
Δεν είμαι φανατική υποστηρίκτρια του Tarantino και είναι κάτι το οποίο έχω δηλώσει πολλάκις, έστω κι αν έχω βρεθεί εν μέσω πυρών εξαιτίας αυτής μου της άποψης. Για να μην παρεξηγηθώ, θέλω να τονίσω πως η μη συμπάθειά μου στο πρόσωπό του, δεν έχει να κάνει με το γεγονός πως τον θεωρώ ατάλαντο ή κάτι τέτοιο, αλλά με το ότι η μανιέρα που υιοθετεί στις ταινίες του, δεν με εκφράζει ιδιαίτερα και αυτό είναι μια καθαρά προσωπική εκτίμηση. Και για να αποδείξω πως δεν είμαι προκατειλημμένη, έπειτα από παρότρυνση αρκετών φίλων, αποφάσισα να δω κι εγώ το "Django" και γι' αυτό είμαι εδώ σήμερα. Για να πω την άποψή μου πάνω στην ταινία που το 2012-2013, συζητήθηκε και σχολιάστηκε όσο λίγες, μια ταινία που σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ αριστούργημα, ωστόσο, απόλαυσα ιδιαίτερα.

Ο Django είναι ένας μαύρος σκλάβος της εποχής της δουλοκρατείας στην Αμερική. Σαν από θαύμα, και χάρη στην ανέλπιστη βοήθεια ενός Γερμανού κυνηγού επικυρηγμένων, βρίσκεται ελεύθερος και μάλιστα, βοηθώντας τον δεύτερο και αποκτώντας, ουσιαστικά, μια νέα ταυτότητα και ιδιότητα. Όμως, ο Django, έχει έναν και μοναδικό στόχο. Να εντοπίσει την γυναίκα του, επίσης σκλάβα που μετά την αποτυχημένη τους προσπάθεια να αποδράσουν από τον κοινό του αφέντη, βρέθηκε στην ιδιοκτησία κάποιου άλλου. Η έρευνά του αποκαλύπτει πως η γυναίκα του, βρίσκεται στο κτήμα του Calvin Candie από τον οποίο γνωρίζει πολύ καλά, πως δεν θα καταφέρει να την εξαγοράσει, εκτός κι αν χειριστεί την υπόθεση έξυπνα και ψύχραιμα, έχοντας τον Γερμανό φίλο του πάντα σύμμαχο και στήριγμα στο πλευρό του. Μια αποστολή που θα αποδειχτεί πολύ πιο δύσκολη απ' όσο αρχικά είχαν πιστέψει αφού δεν είναι λίγοι εκείνοι που θέλουν να φορέσουν και πάλι στον Django της αλυσίδες της σκλαβιάς.

Ακολουθώντας την φιλοσοφία του "Άδωξοι Μπάσταρδη", ο Tarantino, επιστρέφει με μια ακόμα ταινία που στον πυρήνα της, πραγματεύεται την εκδίκηση ενός καταπιεσμένου κοινωνικού συνόλου, την απονομή δικαιοσύνης προς τιμήν όσων άδικα βασανίστηκαν. Αντί για Εβραίους που λιανίζουν Γερμανούς, αυτή τη φορά, βάζει έναν μαύρο σκλάβο να ξεπαστρέφει λευκούς. Το θέμα, λοιπόν, είναι κατά πόσο πέτυχε τον στόχο του. Θα μπορούσα να κάνω ανάλυση της ανάλυσης, αλλά αυτό μάλλον θα ήταν κουραστικό και μάταιο και ως εκ τούτου, δεν θα μπω στη διαδικασία. Θα αρκεστώ στο ότι η σύλληψη της ιδέας είναι αρκετά έξυπνη, αναπλάθοντας και προσαρμόζοντας τα κλασσικά spaghetti westerns στα δικά του πρότυπα και ιδανικά, μετατρέποντάς τα σε κάτι ξεχωριστό και ολότελα δικό του. Καταφέρνει παράλληλα να ισορροπήσει ανάμεσα στο δράμα και το κωμικό στοιχείο, προσφέροντάς μας ορισμένα τόσο αριστοτεχνικά δομημένα κομμάτια που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό, γοητευμένο και παρασυρμένο από την εικόνα. Βέβαια, το μεγάλο αρνητικό της υπόθεσης είναι πως σεναριακά, φλυαρεί, με αποτέλεσμα η ταινία να είναι πολύ μεγαλύτερη απ' όσο θα έπρεπε, καθυστερώντας να μπει στην ουσία των πραγμάτων, μακρυγορώντας χωρίς λόγο.

Και αφού αναφέρθηκα στο μεγαλύτερο μειονέκτημα της ταινίας, ας περάσω στο μεγαλύτερο ατού της που στην πλεοψηφία τους, είναι οι ερμηνείες της. Δεν έχω λόγια για να περιγράψω το πως με έκανε να αισθανθώ ο Christoph Waltz, από το πρώτο κιόλας πλάνο που εμφανίζεται. Το να πω ότι ήταν άψογος, συγκινητικός, διασκεδαστικός, απόλυτα δοσμένος σε αυτό που έπρεπε να προσφέρει την κάθε στιγμή της ερμηνείας τους, σε έναν πολύ απαιτητικό και πολυδιάστατο ρόλο, θα ήταν μάλλον φτωχό μπροστά σε αυτό που εισέπραξα και δεν απορώ που κατέκτησε σε τόσο σύντομα διάστημα, το δεύτερο χρυσό αγαλματάκι του. Βέβαια, επειδή ο Tarantino, για κάθε του ταινία έχει μία μούσα, πιστεύω πως στην προκειμένη περίπτωση δεν ήταν άλλος από τον Leonardo DiCaprio. Είμαι σχεδόν βέβαιη πως την ταινία αυτή, τη δημιούργησε για να υποδυθεί ο DiCaprio έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του, έναν ρόλο, επίσης πολύπλοκο και πολυδιάστατο που άλλες φορές γοητεύει και άλλες τρομοκρατεί. Όταν ειδικά οι δυο τους μοιράζοντας κινηματογραφικές πράξεις, αυτό που βιώνεις είναι μαγεία. Πολύ καλός και ο Samuel L. Jackson, τόσο καλός που χρόνια είχα να τον δω, αλλά δυστυχώς, δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τον Foxx που κατά τ' άλλα, είναι εξαιρετικά ταλαντούχος. Ως Django, μου φάνηκε πολύ μετρημένος, συγκρατημένος και ήσυχος. Ίσως, πάλι, να ήταν πολύ λίγος μπροστά στις ερμηνείες των υπολοίπων.

Όπως και να 'χει, η ταινία αυτή, πάνω και πέρα απ' όλα τ' άλλα, είναι μια ταινία ερμηνειών που συγκλονίζουν και καθηλώνουν τον θεατή, προκαλώντας τον να μελετήσει και να ερμηνεύσει το κρυφό νόημα πίσω από κάθε κίνηση, κάθε βλέμμα γεμάτα υποσχέσεις, κάθε μυστήριο χαμόγελο που κρύβει μυστικά. Φυσικά δεν λείπει η προαναφερόμενη μανιέρα του Tarantino, ούτε τα λουτρά αίματος τα οποία χαρακτηρίζουν, τόσο τον ίδιο, όσο και τις ταινίες, αλλά για πρώτη φορά αισθάνθηκα πως δεν ήθελε τόσο πολύ να δημιουργήσει εντυπώσεις μέσω αυτών. Συνοψίζοντας, πρόκειται για μια άρτια, καλοδουλεμένη ταινία που προσφέρει αυτό που υπόσχεται, ή αυτό που περιμένεις ως fan του Tarantino, αν κι εφόσον ανήκεις σε αυτή την κατηγορία, όπου παρ' όλα ταύτα, θα μπορούσε να είναι λιγότεο φλύαρη, τουλάχιστον κατά το πρώτο μισό της. Ίσως, αν είχε επικεντρωθεί νωρίτερα στην σημαντικότητα του πυρήνα της, να είχα αποκομίσει ακόμα καλύτερες εντυπώσεις, αλλά δεν μπορώ να κρύψω πως υπήρξαν κάποιες μικρές στιγμές που ένιωσε να κουράζομαι ή να βαριέμαι. Παρ' όλα ταύτα, ήταν απολαυστική, αλλά και πάλι, για μία και μόνο θέαση.
Βαθμολογία 7,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Django, Ο Τιμωρός
Είδος: Γουέστερν
Σκηνοθέτης: Quentin Tarantino
Πρωταγωνιστές: Christoph Waltz, Jamie Foxx, Leonardo DiCaprio, Kerry Washington, Samuel L. Jackson, Laura Cayouette, Dennis Christopher, Don Johnson,
Παραγωγή: 2012
Διάρκεια: 165'

Επίσημο site: