Εδώ και εφτά ολόκληρα χρόνια, όσα έχω δηλαδή το blog, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, λέω πως θα γράψω ένα review σχετικά με τον "Ιησού Από Τη Ναζαρέτ". Αν μη τι άλλο, είναι το πιο σπουδαίο θρησκευτικό, κινηματογραφικό δείγμα που έχει υπάρξει μέχρι σήμερα και αναμφίβολα, αξίζει να του αφιερώσει κανείς μερικές αράδες. Επιπλέον, είναι η πιο πολυπαιγμένη παραγωγή του είδους, όλων των εποχών, και όποιος ισχυριστεί πως δεν έχει συνδυάσει τις άγιες μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας, μαζί της, μάλλον θα λέει ψέμετα.  Πάντως, παρά που όπως προείπα, ήθελα εδώ και χρόνια να κάνω την σχετική ανάρτηση, πάντα κάτι άλλο μεσολαβούσε και τελικά, το Πάσχα περνούσε και μαζί με αυτό, η διάθεσή μου για κριτική κι ανάλυση. Ωστόσο, φέτος, παρά που δεν έχω καθόλου ελεύθερο χρόνο, δεν θα επιτρέψω να συμβεί και πάλι.

Έχω την βεβαιότητα πως υπάρχουν δύο κατηγορίες θεατών εκεί έξω και την ίδια στιγμή, δύο κατηγορίες ανθρώπων που μπορεί να διαβάσουν αυτή την ανάρτηση. Εκείνοι που δεν βλέπουν την ώρα να ξαναδούν το αριστούργημα του Zeffirelli κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ενώ στο άλλο άκρο βρίσκονται εκείνοι που βαρυγκομούν διαρωτώμενοι πόσες φορές ακόμα μπορεί να το προβάλλει η τηλεόραση. Δεδομένου ότι παρακολουθώ την εν λόγω παραγωγή από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θα πρέπει να πω πως βρίσκομαι κάπου στη μέση. Ναι μεν, δεν παρακολουθώ ευλαβικά κάθε χρόνο όλα τα επεισόδια, ωστόσο, έστω και κάποιες κλεφτές ματιές θα τις ρίξω, ειδικά όσο προχωράμε και πλησιάζουμε το Μεγάλο Σάββατο. Και ναι μεν, μπορώ να καταλάβω σε έναν βαθμό αυτούς που απορούν, ωστόσο, ξέρω πως αν τους ρωτήσεις τι άλλο να δεις αυτές τις ημέρες, θα σε κοιτάζουν χωρίς να μπορούν να βρουν κάτι αντάξιο να σου αντιπροτίνουν.


Για να προλάβω όλους εκείνους τους άρρωστους θρησκευόμενους που θα βιαστούν να δηλώσουν πως σεναριακά, η μίνι αυτή τηλεοπτική σειρά, δεν ακολουθεί πιστά τα γραφόμενα της εκκλησίας, θα πρέπει να δηλώσω πως ναι, σε έναν βαθμό, έχουν κάποιο δίκιο, όμως στην προκειμένη δεν μπορείς να κρίνεις μια παραγωγή αυτού τους είδους και αυτού του μεγέθους από κάποιες λεπτομέρειες που με τα χρόνια, ούτε καν τις παρατηρείς, αλλά και που επί της ουσίας, μικρή σημασία έχουν. Ο Zeffirelli χρειάστηκε τέσσερα ολόκληρα χρόνια προκειμένου να ολοκληρώσει τα γυρίσματα της σειράς, πράγμα που αποδεικνύει περίτρανα πως για εκείνον δεν ήταν μια αρπαχτή, αλλά μια δουλειά την οποία και πήρε εξαιρετικά στα σοβαρά, θέλοντας να αποδώσει αισθητικά όσο το δυνατόν πιο πιστά την εποχή όπου εξελίχθηκαν τα μεγαλύτερα γεγονότα στην ιστορία του Χριστιανισμού, ενώ παράλληλα ήθελε να στοχεύσει στο συναίσθημα του θεατή, κάτι που ακόμα και οι πιο σκληρόκαρδοι οφείλουν να παραδεχτούν πως πέτυχε στον απόλυτο βαθμό.

Φυσικά, η αριστοτεχνική σκηνοθεσία, η προσεγμένη επιλογή τοπογραφίας και η καλή δουλειά στα κοστούμια, τη σκηνογραφία, τη φωτογραφία και σε κάθε άλλο τεχνικό κομμάτι, ίσως να μην ήταν τίποτα αν ο μεγάλος Ιταλός σκηνοθέτης δεν είχε συγκεντρώσει ένα μοναδικό cast που έμελλε να μείνει αποτυπωμένο στο μυαλό και τη συνείδηση του κάθε θεατή. Θα μπορούσα να αναφερθώ σε κάθε έναν ξεχωριστά, ωστόσο, δεν θα το κάνω γιατί τότε δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Θα εστιάσω σε αυτόν που περιμένατε, στον Robert Powell, στον μεγάλο θεατρικό ηθοποιό που ενσάρκωσε τον Ιησού με έναν τρόπο που κανείς άλλος δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα. Πέραν του γεγονότος πως η εμφάνισή του τον βοήθησε εξαιρετικά στο να υποστηρίξει τον ρόλο του Υιού του Θεού, η ερμηνεία του είναι το λιγότερο συγκλονιστική και όσο προχωράει η ιστορία για να φτάσει στην κορύφωση του Θείου δράματος, γίνεται ακόμα πιο συγκλονιστική, στέλνοντας ρίγη ανατριχίλας σε όλο σου το κορμί. Έχω την πεποίθηση πως οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη, όταν τους ζητήσεις να κλείσουν τα μάτια και να φέρουν στο νου τους την εικόνα του Ιησού, θα φέρουν εκείνη του Powell και κανενός άλλου.


Θα μπορούσα να πω πάρα πολλά, να υπερναλαύσω κάθε τι μικρό ή μεγάλο που αφορά την εν λόγω παραγωγή και να μην σταματήσω να γράφω, παρά μονάχα όταν το χέρι μου θα ήταν ανίκανο να συνεχίσει άλλο. Όμως δεν θα το κάνω και αυτό γιατί πολύ απλά, δεν υπάρχει λόγος. Το έργο του Zeffirelli, η ερμηνεία του Powell, η διαχρονικότητα που συνοδεύει τον τίτλο της, η αγάπη του κόσμου για μια σειρά που έχει κυκλοφορήσει σχεδόν σάραντα χρόνια πριν, νομίζω πως μιλάνε από μόνα τους και λένε πολύ περισσότερα απ' όσα μπορούν να εκφράσουν οι δικές μου λέξεις ή λέξεις του οποιουδήποτε. Λίγα έργα μπορούν να λένε περήφανα πως έχουν την αξία και την αποδοχή που έχει "Ο Ιησούς Από Τη Ναζαρέτ" και αυτό δεν χωράει αμφισβήτηση. Όπως δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε πως τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, θα μεγαλώσουν μαζί της, με την χαρακτηριστική μουσική της και τις μοναδικές εικόνες της, να συνοδεύουν τις μνήμες τους, συνδυασμένες με μια εποχή όπως είναι αυτή.