Παρακολουθώντας φανατικά, και ναι... αγαπώντας το "Once Upon A Time", δεν μπορούσα να μην ενθουσιαστώ ακούγοντας πως το ABC αποφάσισε να προχωρήσει σε ένα spin off που θα ήταν βασισμένο στην αγαπημένη μας Αλίκη της Χώρας των Θαυμάτων. Βέβαια, ξεκινώντας να παρακολουθώ τη σειρά, ο ενθουσιασμός έσβησε και σύντομα η θέασή της έγινε ένα επιτακτικό καθήκον. Τελικά, το πρωτότυπο, δεν αντιγράφεται με τίποτα και πολύ δύσκολα μπορεί κάτι άλλο να το ξεπεράσει.


Η ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΤΟ CAST:
Το "Once Upon A Time In Wonderland" είναι δημιουργία των Edward Kitsis, Adam Horowitz, Zack Estrin και Jane Espenson για λογαριασμό του ABC, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Lewis Carroll, "Alice's Adventures In Wonderland", με την παραγωγή ωστόσο να έχει ακολουθήσει μια αρκετά διαφορετική προσέγγιση, πηγαίνοντάς μας στη Χώρα των Θαυμάτων τόσο σε πραγματικό, όσο και σε παρελθοντικό χρόνο χρησιμοποιώντας την τεχνική των flashbacks. Η σειρά ξεκίνησε με την προοπτική να έχει μια ολοκληρωμένη season, η οποία και ξεκίνησε την τηλεοπτική της πορεία στις 10 Οκτωβρίου 2013, τελειώνοντας ωστόσο άδοξα, και με πολλά ενδιάμεσα διαλείμματα, στις 03 Απριλίου 2014, έπειτα από μόλις 13 επεισόδια, κάτι που ανακοινώθηκε επίσημα μερικές μόλις μέρες πριν την προβολή του τελευταίου επεισοδίου και πιο συγκεκριμένα στις 27 Μαρτίου 2014.
Το cast της σειράς αποτελείται αποκλειστικά από Άγγλους ηθοποιούς, οι οποίοι προφανώς επιλέχθηκαν λόγω της προφοράς κι όχι του ταλέντου τους. Συγκεκριμένα μιλάμε για τους Sophie Lowe, Michael Socha, Peter Gadiot, Emma Rigby και Naveen Andrews, τους οποίους και είδαμε στους ρόλους των Alice, Will, Cyrus, Red Queen και Jafar, αντίστοιχα. Κι αν ο Naveen Andrews έχει κάνει αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα στην διάρκεια της καριέρας του και των 45 χρόνων του, τους υπόλοιπους, ούτε τους είχα ακουστά, αλλά ούτε είχα και καμιά τρελή διάθεση να τους μάθω. Βέβαια, ο Michael Socha, θα επανέλθει στο ABC και πιο συγκεκριμένα στο τελευταίο επεισόδιο της 3ης season του "Once Upon A Time", ενώ λέγεται πως πολύ πιθανόν να τον δούμε και στην 4η season της σειράς με κάποιον πιο συγκεκριμένο και μεγάλο ρόλο.

ΤΟ STORY ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ:
Στο Βικτοριανό Λονδίνο, μια νεαρή κοπέλα, η Alice, βρίσκεται κλεισμένη σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα στο οποίο επέλεξε να πάει έπειτα από παρότρυνση του πατέρα της, ο οποίος δεν μπόρεσε ποτέ του να πιστέψει πως εκείνη βρέθηκε στην Χώρα των Θαυμάτων και πως ζει σε έναν φανταστικό κόσμο που η ίδια έχτισε στο μυαλό της. Από την άλλη, η ίδια η Alice, που όντως έχει βρεθεί και ζήσει σε αυτό τον μαγικό κόσμο που κανείς δεν πιστεύει πως υπάρχει, είναι απελπισμένη πιστεύοντας πως το νεαρό τζίνι το οποίο γνώρισε εκεί, ερωτεύτηκε κι ετοιμαζόταν να μοιραστεί τη ζωή της μαζί του, έχει πεθάνει εξαιτίας της σατανικής Κόκκινης Βασίλισσας. Κι εκεί που το κορίτσι μας έχει πάρει απόφαση να κάνει λοβοτομή για να τα ξεχάσει όλα, ο Βαλές, γνωστός και ως Will, και ο Άσπρος Λαγός, εμφανίζονται για να την ενημερώσουν πως ο Cyrus, δίνοντάς της το απαραίτητο κίνητρο για να επιστρέψει στη Χώρα των Θαυμάτων για να τον σώσει, τόσο από την Κόκκινη Βασίλισσα, όσο και από τον σατανικό μάγο Jafar που έχει συμμαχήσει μαζί της προκειμένου να αποκτήσει τα τρία μαγικά λυχνάρια που υπάρχουν σκορπισμένα στον κόσμο, θέλοντας να αλλάξει τους νόμους της μαγείας.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΣΕΙΡΑ:
Ειλικρινά, κάτι τέτοιες στιγμές, δεν ξέρω που να το πιάσω και που να το αφήσω. Είχα τόσο μεγάλες προσδοκίες από αυτή τη σειρά και την ανέμενα με τόσο μεγάλη αγωνία που μονάχα απογοήτευση αισθάνθηκα. Ξέρω πως σε κάθε τηλεοπτική παραγωγή, οφείλεις να δώσεις ένα κάποιο διάστημα προκειμένου να αρχίσει να αναπτύσσεται, να εξελίσσεται και τελικά να σου προσφέρει αυτό το κάτι που θα σταθεί ικανό να σε κρατήσει μπροστά στην οθόνη σου. Αυτό ξεκίνησα να κάνω κι εγώ με την εν λόγω σειρά, ωστόσο, αποτέλεσμα μηδέν. Και φανταστείτε το λέω αυτό εγώ που γενικά είμαι ελαστική. Φανταστείτε τι θα σας πει κάποιος ακόμα πιο απαιτητικός. Δεν λέω πως δεν είναι μια σειρά που παρακολουθείς ευχάριστα χωρίς να θες να υποβάλλεις τον εαυτό σου σε λοβοτομή, αλλά την ίδια ακριβώς στιγμή, είναι μια σειρά όπου μπορείς να επιβιώσεις και χωρίς να την παρακολουθήσεις αφού μονάχα 3-4 επεισόδια πριν το φινάλε αρχίζει να παίρνει τέτοια τροπή που να αποκτά πραγματικό ενδιαφέρον.
Οι ερμηνείες... εντάξει, έχω δει μέτριες, ακόμα και κακές ερμηνείες, αλλά αυτό που βίωσα στην
προκειμένη περίπτωση ξεπερνάει όχι μόνο τα όρια της προσωπικής μου αντοχής, αλλά τα όρια του μέσου θεατή. Έχουμε μια πρωταγωνίστρια που είναι πιο άνευρη κι άχρωμη από λάχανο που το έχουμε ξεχάσει στο ψυγείο μας για τρεις μήνες, μια κακιά που είναι τόσο γλυκανάλατη που παρακαλάς να μεταπηδήσει η Regina από τη μία σειρά στην άλλη για να της δείξει ποιος κάνει πραγματικά κουμάντο και τι θα πει να είσαι η κακιά στρίγκλα της υπόθεσης, έναν Jafar που το παλεύει και έχει μια κάποια βαρύτητα σε σχέση με τους υπολοίπους αλλά που ο ρόλος του είναι τόσο γλοιώδης που δεν καταφέρνει να σώσει και πολλά, έναν χαριτωμένο Cyrus που δεν αρκεί όμως να το παίζει μορφονιός και έναν Will που αν δεν είχε την βρετανική προφορά, θα με έκανε όχι απλά να αναρωτιέμαι γιατί είχε μονίμως ένα ύφος αγανάκτησης, αλλά κάτι πολύ χειρότερο. Πραγματικά, ο καλύτερος όλων, ήταν ο λαγός.
Κι εκεί που στο "Once Upon A Time" τα οπτικά εφέ είναι εξαιρετικά καλά όντας τηλεοπτική παραγωγή, στο "Wonderland" μοιάζουν πιο ψεύτικα και από τα πλαστικά λουλούδια που έχει η πεθερά μου στην κουζίνα της. Αντιλαμβάνομαι πως η Χώρα των Θαυμάτων χαρακτηρίζεται από έντονα χρώματα και μια γενικότερη υπερβολή, αλλά δεν υπήρχε κανένας λόγος όλο αυτό να φαντάζει τόσο γελοιωδώς ψεύτικο. Όταν προσπαθείς να εντυπωσιάσεις μέσω της υπερβολής, μπορεί να καταλήξεις να γίνεις θύμα της ίδιας σου της πρόθεσης και στην προκειμένη, ακριβώς αυτό συνέβη.

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ:
Μια σειρά που είχε πολύ καλές προοπτικές οι οποίες, ωστόσο, ναυάγησαν άδοξα. Το μεγαλύτερό της πρόβλημα, για μένα, είναι η υπερβολική διαφήμιση και προβολή που δέχτηκε πριν καν να φτάσει στους δέκτες μας, αλλά και το ότι σε οποιαδήποτε σύγκριση με την σειρά που γέννησε την ιδέα για την συγκεκριμένη, θα βγει χαμένη. Όταν μια παραγωγή πλασάρεται ως spin off μιας μεγάλης τηλεοπτικής επιτυχίας όπως το "Once Upon A Time", αν μη τι άλλο περιμένεις κάτι πολύ καλύτερο από αυτό που τελικά πήραμε. Και κακά τα ψέματα, ας το ομολογήσουμε! Όταν σε βομβαρδίζουν συνεχώς με κάτι το οποίο το βλέπεις συνεχώς μπροστά σου, είτε με promotional photos, είτε με videos, είτε ακόμα χειρότερα με μεγαλεπήβολες δηλώσεις και tag lines να συνοδεύουν όλα τα παραπάνω, δεν μπορείς να κρατήσεις τις προσδοκίες σου σε χαμηλά επίπεδα. Εξού κι εμείς ως θεατές απογοητεύτηκαμε, εξού και η σειρά δεν είχε την πορεία που πίστεψε η παραγωγή πως θα είχε, εξού και τερματίστηκε άδοξα πολύ πιο σύντομα απ' όσο υπολόγιζαν.