Ναι, είναι γεγονός! Έπειτα από 7 seasons το "True Blood" έκλεισε τον τηλεοπτικό του κύκλο και τα καλοκαίρια που θα έρθουν, δεν θα μας κρατάει συντροφιά τα βράδια της Κυριακής. Είμαι βέβαιη πως το συγκεκριμένο γεγονός, τουλάχιστον τους περισσότερους από εσάς, σας ανακουφίζει αφού η αλήθεια είναι πως η σειρά ειδικά κατά την διάρκεια της 5ης season, πήρε την κάτω βόλτα, κάνοντας μια φιλότιμη αλλά όχι αρκετά ικανοποιητική προσπάθεια, να πάρει τα πάνω της κατά την διάρκεια της 6ης. Μάλιστα, για όσους δεν το θυμούνται, ήμουν από τους ανθρώπους εκείνους που είχαν κράξει στεγνά την 5η season και που, μάλλον, δεν είχα καταφέρει παρά που προσπάθησα, να βρω τίποτα το θετικό να πω. Τι συνέβη, όμως, φέτος; Κατάφερε η Sookie και η παρέα της να μας προσφέρουν, αν όχι ένα εντυπωσιακό, ένα ικανοποιητικό φινάλε; Θέλω να τονίσω πως το κείμενο περιέχει spoilers οπότε η ανάγνωσή του, γίνεται καθαρά με δική σας ευθύνη.


ΤΙ ΕΙΔΑΜΕ ΤΗΝ 7η SEASON:
Στο τέλος της 6ης season, είχαμε αφήσει την Sookie, ένα μάτσο βρικόλακες κι άλλο ένα μάτσο ανθρώπους -με τα δύο στρατόπεδα να έχουν κάνει ανακωχή προκειμένου να επιβιώσουν δεδομένων των νέων συνθηκών-, να προσπαθούν ν΄αντιμετωπίσουν μια επίθεση μολυσμένων από την θανάσιμη για εκείνους Ηπατίτιδα, οι οποίοι πλέον δεν έχουν μέτρο κι όρια, αφανίζοντάς στο πέρασμά τους ολόκληρες πόλεις. Η επίθεση αφήνει πολλά θύματα πίσω της, καθιστά ξεκάθαρο και πέραν πάσης αμφιβολίας πως κανείς και πουθενά δεν είναι ασφαλής και πως πρέπει να παρθούν δραστικά μέσα και άμεσες αποφάσεις. Οι κάτοικοι της πόλης χωρίζονται σε στρατόπεδα, την ίδια ώρα που η Sookie θέλει να βοηθήσει τους πάντες -με αρκετούς από αυτούς να πιστεύουν πως εκείνη φταίει για τα δεινά της πόλης τους-, η Pam βρίσκει τον Eric που έχει νοσήσει κι επιστρέφουν μαζί στην Αμερική ψάχνοντας την Sarah για να 5την σκοτώσουν αλλά ανακαλύπτουν πως είναι το αντίδοτο για την ασθένεια που θερίζει τον πλανήτη κι έχει οδηγήσει σε φρενίτιδα, ενώ κι ο Bill νοσεί με τη σειρά του, με τον ιό μάλιστα να εξελίσσεται με πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς απ' ότι στον μέσω βρικόλακα.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ:
- Ντρέπομαι που θα το πω, αλλά θα το πω! Αυτή η season, μου άρεσε! Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο ότι είχα παρακολουθήσει δυο μέτριες seasons -4η και 6η- και μία κάκιστη, την 5η, αλλά η τελευταία season της σειράς με ικανοποίησε σε πάρα πολλά επίπεδα και θεωρώ πως μετά από πάρα πολύ καιρό, κατάφερε να βρει τον στόχο της. Κατάφερε να κάνει εστιάσει εκεί που έπρεπε και να αφηγηθεί μια συγκεκριμένη ιστορία της οποίας ο κορμός αποτελείται από λογική αρχή, μέση και τέλος.
- Η σχέση μεταξύ Sookie και Alcide δεν μας εξέπληξε ιδιαίτερα, παρά που στα βιβλία είναι ο μόνος που δεν το κάνει ποτέ μαζί της, αλλά ο θάνατός του ήταν μια έκπληξη για μένα. Βέβαια, εξυπηρέτησε άλλους, απώτερους σκοπούς, όπως το να επιτρέψει στην Sookie να ξαναπέσει στην αγκαλιά του Bill συνειδητοποιώντας πως η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται και ίσως, δεν ξεπερνιέται ποτέ.
- Μπορεί να αντιπαθούσα την Tara, αλλά ο θάνατός της με σόκαρε καθώς δεν τον περίμενα, όχι έτσι όπως έγινε, τουλάχιστον, και σίγουρα όχι στο πρώτο επεισόδιο της σειράς. Ήταν μια καλή ανατροπή, που υποκίνησε πολλούς χαρακτήρες να ξεδιπλώσουν πράγματα σε συναισθηματικό επίπεδο, κι αν και λίγο κουλό, το μεταθανάτιο storyline της μου άρεσε και ήταν μια ευχάριστη ανάπαυλα μέσα στον ευρύτερο κακό χαμό που επικρατούσε.
- Ναι, ναι... τα έχουμε πει, αλλά θα τα ξαναπούμε! Η παραγωγή ήταν team Bill και αυτό ήταν ξεκάθαρο από την αρχή, πράγμα το οποίο και είχα δηλώσει πάμπολλες φορές. Προσωπικά, δεν έχω κάποιο πρόβλημα με αυτό, ειδικά μετά το γύρισμα που έκαναν στην τελευταία season. Ο Bill είναι ο χαρακτήρας με την μεγαλύτερη εξέλιξη και τελικά, από εκείνους του μεταφυσικού σύμπαντος, ο πιο ανθρώπινος και ρεαλιστής. Και παρά τα λάθη του, που πάντα τα παραδεχόταν, ήταν ο χαρακτήρας εκείνος που δόθηκε με πάθος σε όσους αγάπησε και που θυσίασε εν τέλη τα πάντα.
- Μου άρεσαν τα διλήμματα με τα οποία βρέθηκε αντιμέτωπη η Sookie. Διλήμματα συναισθηματικά και ηθικά που οδήγησαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε αποφάσεις που μόνο εύκολες δεν ήταν. Σε αποφάσεις που σχετίζονταν άμεσα με τη ζωή και το θάνατο. Και ναι, είναι απίστευτο, αλλά με συγκίνησε η μουλάρα, όχι μόνο εξαιτίας της εξέλιξης της σχέσης της με τον Bill, τον οποίο συνειδητοποίησε επιτέλους πως ποτέ δεν ξεπέρασε και ποτέ δεν έπαψε ν΄αγαπάει, αλλά κι εξαιτίας της τραγικότητας του τέλους τους, ένα τέλος για εκείνον που θα σήμαινε μια νέα αρχή για εκείνη.
- Παρά που και φέτος τα επεισόδια αντί για 12 ήταν 10, όπως ακριβώς συνέβη και πέρσι, οι
δευτερεύοντες χαρακτήρες δεν έμεινα παραπονεμένοι. Ο καθένας από αυτούς πήρε το χρόνο που του αναλογούσε και ο κύκλος του, έκλεισε και μάλιστα όχι πρόχειρα, αλλά ολοκληρωμένα και χαρίζοντάς του ένα φινάλε ιδανικό.
- Ότι ο Hoyt επέστρεψε ήταν κι αυτό μια έκπληξη, αλλά η μεγαλύτερη ήταν πως ξαναέσμιξε με την Jessica και τα ξαναβρήκε με τον Jason. Είναι η απόδειξη του ότι ακόμα κι αν μπορούσες μαγικά να σβήσεις τις μνήμες σου, δεν μπορείς να καθορίσεις το συναίσθημά σου, ούτε μπορείς ν' αλλάξεις την καρδιά σου και το πως αυτή χτυπά. Και καμιά φορά χρειάζεται να ωριμάσεις για να μπορέσεις να αναγνωρίσεις αυτό που έχεις ανάγκη και να το εκτιμήσεις.
- Το τέλος ήταν... συγκινητικό και γλυκανάλατο την ίδια στιγμή. Ο θάνατος του Bill ήταν μαχαιριά στην καρδιά, ειδικά επειδή αποτελεί θυσία για την ευτυχία της Sookie. Η υπερβολική ευτυχία των υπολοίπων είναι... αυτό... υπερβολική, αλλά μετά από τόσα χρόνια που τους έβγαλαν την Παναγία και πέρασαν του Χριστού τα Πάθη, ίσως και να το άξιζαν τελικά.
- Το καλύτερο το άφησα τελευταίο! Η Sarah... Θεέ μου! Το πόσο χάρηκα με το ότι κατέληξε τρελή, κυνηγημένη και αιώνιο θύμα στα χέρια του Eric, δε λέγεται. Είναι η απόλυτη απόδειξη πως όσα κάνεις, τα βρίσκεις μπροστά σου και πως είτε πιστεύεις στο Θεό είτε όχι, υπάρχει μια ανώτερη δικαιοσύνη που θα σου δώσει αυτό που αξίζεις.

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ:
Ανάμεικτα συναισθήματα, ακριβώς όπως αυτά που μου προκάλεσε η εν λόγω σειρά τόσα χρόνια τώρα. Δεν ήταν όλες τις οι στιγμές καλές, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως έχουμε περάσει μαζί, εκτός από τις κακές εμπειρίες, κι εκείνες που ήταν όμορφες, αιματηρές, γοητευτικές, τρομακτικές, συναισθηματικές. Μακάρι να μπορούσα να αλλάξω την 4η season, μακάρι να μπορούσε να διαγράψω -έστω από τη μνήμη μου- την 5η, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα απ' όλα αυτά. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ομολογήσω πως το "True Blood" στο σύνολο της πορείας του, αποδείχθηκε μια σειρά που ήταν ή του ύψους ή του βάθους. Και τελικά, ίσως γι' αυτό ν' αγαπήθηκε τόσο, επειδή ήταν ή καλή ή κακή, ποτέ μέτρια. Κανείς δεν συμπαθεί τους μέτριους! Όσο για την 7η, με ικανοποίησε, μου έδωσε όσα ήθελα, όσα μου είχαν λείψει και κυρίως, ενεργοποίησε μέσα μου το συναίσθημα και για ένα series finale αυτό είναι το πιο σημαντικό, ειδικά όταν δε γίνεται με μελούρες.