Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
«Μα τι τόσο σημαντικό έχει η ζωή σου για να γίνει βιβλίο;» ρώτησα αυθόρμητα την Ιφιγένεια σ’ εκείνη την πρώτη γνωριμία μας, τον χειμώνα του 1997. Όλα όσα μου είπε ήταν ανατριχιαστικά, φρικτά… Όσα άκουσα έκρυβαν τόση ασχήμια, που αναρωτιόμουν αν μπορούσα να τα διαχειριστώ. Κάθε λέξη πιο βαριά από την άλλη. Όλες μαζί ισοπεδωτικές.
Χίλιες και μία ζωές στριμωγμένες σε τέσσερις δεκαετίες, που με έκαναν να καταλάβω πως απέναντί μου έχω έναν άνθρωπο με διαβολεμένη ψυχραιμία και προκλητικό θάρρος∙ συγχρόνως, μια απελπιστικά μελαγχολική και θλιμμένη γυναίκα με παγωμένη ψυχή, που τολμά να σε κοιτάξει κατάματα και να σου μιλήσει για εκείνη τη σχέση ντροπής με τον πατέρα της και για όλα όσα στιγμάτισαν την ύπαρξή της.
Κάπως έτσι ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για την έκδοση αυτή. Μόνο που χαθήκαμε με την Ιφιγένεια. Και για περίπου είκοσι χρόνια η ιδέα του βιβλίου έμεινε μια ανικανοποίητη επιθυμία, ώσπου νίκησε η ανάγκη μας να φωνάξουμε δυνατά την αλήθεια και να σώσουμε όσο περισσότερες ζωές μπορούμε. Και την αλήθεια αυτή την κρατάτε στα χέρια σας. 

Προσωπική άποψη:
Είναι γνωστή η προκατάληψη που έχω απέναντι στα βιβλία που φέρουν την ταμπέλα της "αληθινής ιστορίας". Κάθε φορά που την βλέπω να στολίζει ένα εξώφυλλο, μιας αρνητική διάθεση με προκαταβάλει και αυτό γιατί θεωρώ πως κάθε μυθιστόρημα κρύβει κάποια αλήθεια μέσα του, αλλά και ότι αν αυτή η αλήθεια είναι ολοκληρωτική κι απόλυτη, ο αναγνώστης θα το αναγνωρίσει και χωρίς να του το έχεις δηλώσει από την αρχή. Βέβαια, αυτή η εισαγωγή θα μπορούσε να λείπει, αλλά επειδή, ως γνωστόν, δεν μπορώ να κρατήσω το στόμα μου κλειστό, έπρεπε να το πω, δοθείσας της ευκαιρίας αυτής, αφού το "Ιφιγένεια: Ο κύκλος της σιωπής" είναι ένα βιβλίο που φέρει την προαναφερθείσα ταμπέλα, χωρίς μάλιστα να την χρειάζεται. Όποιος και να διαβάσει το βιβλίο, είτε το γνωρίζει είτε όχι, μπορεί να καταλάβει αμέσως πως όσα γράφονται μέσα στις σελίδες αυτού, είναι αληθινά. Κι αυτό τα καθιστά τρομακτικά!

Δεν θα μπω στη διαδικασία να πω πολλά γύρω από την πλοκή του βιβλίου. Νομίζω, άλλωστε, πως η περίληψη που μπορεί να διαβάσει κανείς στο οπισθόφυλλο, είναι αρκετή για να καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Για μια ιστορία βίας και κακοποίησης, σωματικής και ψυχικής. Ένα κορίτσι που βιαζόταν κατά συρροήν από τον πατέρα του μέχρι τα εννιά του χρόνια, όπου και η μεγαλύτερη αδερφή της την έσωσε απ' αυτήν την αγριότητα, για την σπρώξει άθελά της σε ακόμα μεγαλύτερη. Μια μητέρα αδιάφορη που απαρνιέται το παιδί της, μια κοινωνία που το απορρίπτει σαν να έφταιξε εκείνο, άντρες που την αντιμετωπίζουν σαν αντικείμενο -γιατί, όταν ο πατέρας της ξεσπούσε πάνω της τις διαστροφές του, γιατί όχι κι εκείνοι;-, μια πορεία γεμάτη λάθος επιλογές, εθισμούς, εξαρτήσεις και μίσος απέναντι στη ζωή και ότι αυτή αντιπροσωπεύει. Μέχρι που ένας άντρας έκανε την καρδιά της να σκιρτήσει, και ο έρωτα άλλαξε τα πάντα και κυρίως, την ίδια, προσφέροντάς της μια δεύτερη ευκαιρία ν' αρχίσει από το μηδέν και να χτίσει ένα μέλλον φωτεινό μακριά από τα σκοτάδια της μέχρι τότε ύπαρξής της.

Η Ιφιγένεια, σαν να κλήθηκε από πολύ νωρίς να υπηρετήσει την κληρονομιά του ονόματός της. Θυσία στο βωμό των διαστροφών του πατέρα της, από τα πρώτα της κιόλα βήματα σε τούτη τη ζωή, θυμίζει τραγική ηρωίδα που βρίσκεται σ' έναν κλοιό από τον οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει, αφού έχει ένα καθήκον να εκπληρώσει. Και το καθήκον αυτό, καμιά φορά -όπως στην προκειμένη- είναι σκληρό, άδικο, απάνθρωπο, τόσο τρομακτικό που δεν μπορεί να το χωρέσει ανθρώπινος νους. Γιατί, δεν είναι μόνο ο πατέρας τέρας αυτός που πρέπει να του καταλογιστούν ευθύνες, αλλά πολύ περισσότερο, στη μητέρα της Ιφιγένειας και στην κοινωνία, που όχι μόνο δεν έκαναν κάτι για να την προστατεύσουν, αλλά την απέρριψαν από την πρώτη κιόλας στιγμή, λες και το λάθος ήταν δικό της και όχι κάποιου άλλου. Και αναρωτιέμαι, αυτό συνέβη επειδή ήταν τέτοια η εποχή, επειδή η ίδια είναι γυναίκα άρα έχει μικρότερη αξία στη ζωή, ή γιατί η ηθική είναι γένος θηλυκού, άρα μόνο τα θηλυκά οφείλουν να την τιμούν και να την προστατεύουν;  

Με γλώσσα απλή, ωμή, ρεαλιστική, η Μαρία Τσακίρη μάς μεταφέρει την ιστορία μιας γυναίκας που πήγε στα βαθύτερα άδυτα της Κόλασης, πέρασε δια πυρός και σιδήρου, καταστράφηκε στον απόλυτο βαθμό και όμως, ως άλλος Φοίνικας, αναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες της. Βρήκε το κουράγιο και τη δύναμη να παλέψει, να στηριχτεί στα πόδια της, να επιτρέψει και πάλι στην καρδιά της να χτυπήσει και την ψυχή της να ζεσταθεί από την αγάπη, και τελικά, κατάφερε ν' αγαπήσει την ίδια τη ζωή που από πολύ νωρίς είχε απορρίψει, και που με τις πράξεις και τις επιλογές της έμοιαζε να την έχει παρατήσει στο έλεός της. Μπορεί η ιστορία της Ιφιγένειας να μην είναι ωραία, να μην θυμίζει παραμύθι, να είναι σκληρή και άδικη, αποτυπώνει όμως μία πραγματικότητα μπροστά στην οποία οφείλουμε να μην κλείνουμε τα μάτια μας και στην οποία πρέπει να επεμβαίνουμε με όποιον τρόπο μπορούμε, όχι για να έχουμε τη συνείδησή μας καθαρή, αλλά για να μην αφήσουμε να χαθεί άδικα μία ζωή.

Δυστυχώς, η περίπτωση της Ιφιγένειας δεν είναι η μοναδική. Υπάρχουν χιλιάδες κορίτσια στον κόσμο που δέχονται κακοποίηση από τις οικογένειές της, σε πολλαπλά επίπεδα, κάτι που τις οδηγεί αργότερα στο να δέχονται κακοποίηση και από την ίδια την κοινωνία, στο σύνολό της, ακόμα και από τον ίδιο τους τον εαυτό, κάνοντας επιλογές που δεν θα έκαναν αν είχαν μια ζωή διαφορετική απ' αυτήν που γνώρισαν. Μια ζωή με τρυφερότητα και αγάπη, αντί για βία και τραγικότητα. Και μπορεί οι γυναίκες να έχουν δύναμη ψυχής, όμως η σάρκα είναι αδύναμη και χρειάζεται προστασία. Και όχι, δεν θα είμαστε ποτέ ίσοι απέναντι στην κοινωνία, αν δεν είμαστε ίσοι όλοι όσοι βρισκόμαστε σε τούτο τον πλανήτη. Η Ιφιγένεια δεν έχει πρόθεση να ψυχαγωγήσει αλλά να αφυπνίσει, να ταρακουνήσει, να κάνει τον αναγνώστη να δει κάποια πράγματα μέσα από το πρίσμα μιας απογυμνωμένης αλήθειας και αν η συγγραφέας είχε βάλει στοίχημα με τον εαυτό της, το κέρδισε.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Τσακίρη Μαρία
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2017
Αρ. σελίδων: 472
ISBN: 978-618-01-1929-9