Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Ένα περίστροφο που μυρίζει οργή. Δυο υπουργοί που δωροδοκούνται. Μια εταιρεία που ψυχορραγεί. Ένας αδίστακτος εργοδότης.
Τετρακόσιες οικογένειες έρμαια του φόβου και της αγωνίας για το σήμερα και το αύριο. Στημένα παιχνίδια. Ένα κοριτσάκι στη μέση του κυκεώνα. Ο πυροβολισμός που αλλάζει τα πάντα. Κι η Νέμεση που έρχεται για να ξεμπερδέψει το θλιβερό κουβάρι, με τις εξελίξεις να είναι καταιγιστικές, μπλεγμένες με έρωτες και προδοσίες.
Μια συνταρακτική, καθηλωτική, ανθρώπινη ιστορία που κόβει την ανάσα και αγγίζει τις ψυχές, προκαλώντας μεγάλη συγκίνηση. Μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι αληθινή… 

Προσωπική άποψη:
Ζούμε στην Ελλάδα του 2018. Μια Ελλάδα που αντί να πηγαίνει μπροστά και να προοδεύει, μοιάζει κολλημένη στα γρανάζια της ίδιας της μηχανής που θα έπρεπε να την τροφοδοτεί με ενέργεια και όχι να την κατασπαράζει. Μια Ελλάδα όπου η αναλγησία κυριαρχεί, τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, επηρεάζοντας όλες τις πτυχές της καθημερινότητάς μας, με ελάχιστες να είναι οι εξαιρέσεις που δεν χάνονται μέσα στον κόλαφο της ευρύτερης καταστροφής, όχι λόγω ικανοτήτων, ούτε καν λόγω τύχης, αλλά επειδή έχουν το θράσος να ξεπεράσουν τα όρια της ηθικής, φτάνοντας στην αντίπερα όχθη. Δεν έχει σημασία που μαζί θυσιάζουν κι ένα κομμάτι της ψυχής τους, όχι αφού αυτή την πούλησαν πολύ παλαιότερα στον ίδιο τον Διάβολο, και τώρα, απλά, ξεπληρώνουν την υποθήκη της λίγο λίγο.  

Σαν ένα παιχνίδι της μοίρας, το "μαύρο" στο Mega έπεσε σχεδόν παράλληλα με την έκδοση του νέου βιβλίου του Μένιου Σακελλαρόπουλου, "Η πυραμίδα της οργής", που εμφανέστατα, σε πολύ μεγάλο βαθμό, είναι επηρεασμένο από τα δύο αυτά εφιαλτικά χρόνια που βίωσε το κανάλι, και οι εργαζόμενοι αυτού, που με νύχια και με δόντια πάλεψαν να το κρατήσουν ζωντανό, έστω κι αν τελικά νικήθηκαν. Πάνω στην πανωλεθρία αυτή φαίνεται να έχει βάλει της βάσεις της δικιάς του ιστορίας που μοιράζεται τον ίδιο πόνο, τις ίδιες φοβίες, τον ίδιο θυμό και την ίδια οργή απέναντι στο πρόσωπο εκείνων που εκμεταλλεύτηκαν καταστάσεις και δημιούργησαν τις καταστροφικές συνθήκες που βούλιαξαν ολόκληρες οικογένειες στην απελπισία, με μία βασική διαφορά. Στην προκειμένη περίπτωση, αντίθετα με το τι είθισται να συμβαίνει στην πραγματική ζωή, υπάρχει εκείνος ο ένας που φτάνει στα άκρα, που ο θυμός του κυριαρχεί και που παρακινούμενος από την ιδέα του ότι δεν έχει τίποτα άλλο να χάσει, τα παίζει όλα για όλα.

Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος, έχοντας και ο ίδιος αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις τα τελευταία χρόνια που τον επηρέασαν όχι μόνο σε πρακτικό επίπεδο, αλλά κυρίως σε συναισθηματικό, έχοντας συνυπάρξει με ανθρώπους και καθώς έγινε μάρτυρας της δικιάς του τραγωδίας και της κατάρρευσης της δικιάς τους ζωής, έχει αποδώσει με ρεαλισμό, σκληρό πολλές φορές μα καθόλα πραγματικό, και με βαθύ συναίσθημα, την πραγματική εικόνα της τελευταίας δεκαετίας της Ελλάδας, η οποία μας οδήγησε χρόνο με το χρόνο, βήμα προς βήμα, όλο και πιο κοντά σε μια συντέλεια από την οποία δεν ξέρω κατά πόσο είναι να γλιτώσουμε, αφού το μέλλον, όσο κι αν θέλουμε να το βλέπουμε με μια ενθαρρυντική ματιά, δεν υπόσχεται και πολλά. Δεν είναι απλά αφηγητής όλων των υποϊστοριών που συνθέτουν τη δικιά του πυραμίδα, αλλά έχει "φορέσει τα παπούτσια" της κάθε οικογένειας χωριστά, αποδίδοντας τη δικιά της τραγικότητα με τον τρόπο που αρμόζει, μα και με απαράμιλλο σεβασμό, εκτίμηση και κατανόηση.

Έχουμε να κάνουμε με έναν συγγραφέα που, λόγω και της δημοσιογραφικής του ταυτότητας, σε κάθε του ιστορία μπαίνει όσο πιο βαθιά μέσα στην αλήθεια της είναι εφικτό, παρουσιάζοντάς την μας σφαιρικά, παραστατικά και πραγματιστικά, αλλά χωρίς αυτό να σημαίνει πως απομονώνεται από το συναίσθημα. Όπως και άλλες φορές, έτσι και στην προκειμένη, είναι εμφανές ότι έχει πραγματοποιήσει μία ουσιαστική και εις βάθος έρευνα, αφού ένα μέρος του βιβλίου του εξελίσσεται στο καρδιολογικό τμήμα του νοσοκομείου Παίδων κι ένα άλλο στις φυλακές, μέρη που αν δεν έχει επισκεφτεί, που αν δεν τα έχεις αντικρίσει με τα μάτια της ψυχής σου δεν μπορείς να κατανοήσεις την τραγικότητα και τον πόνο που κρύβουν πίσω από τις κλειστές τους πόρτες. Μικρές ιστορίες που κρύβουν μέσα τους μεγάλες κι επίπονες αλήθειες, μα και αγώνες ανθρώπων που ακόμα κι αν έχουν γονατίσει από το βάρος της ευθύνης ή από την κακομεταχείρισή τους, πάντοτε ψάχνουν μια αχνή ελπίδα για να κρατηθούν από πάνω της. 

Θα ήθελα να πω κι άλλα... Θα μπορούσα να πω κι άλλα, πολλά περισσότερα απ' όσα έχω ήδη πει, αλλά θεωρώ πως το να το κάνω δεν έχει και πολύ μεγάλο νόημα. Όχι όσο έχουν τα λόγια του ίδιου του Μένιου Σακελλαρόπουλου, που μέσα από το βιβλίο του αυτό γίνεται η φωνή όλων εκείνων που θυσιάζονται κάθε μέρα στο βωμό εκείνων που θαρρούν πως έχουν εξουσία πάνω στους άλλους, επειδή τους έχουν για υποδεέστερους τους. Γίνεται η φωνή όλων εκείνων που κόντρα στην ωμή βία της σύγχρονης εποχής, συνεχίζουν να είναι μαχητές, δεν σκύβουν το κεφάλι ή ακόμα κι αν το κάνουν, βρίσκουν τη δύναμη να το υψώσουν και πάλι. Γίνεται η φωνή όλων εκείνων που η απελπισία τούς σπρώχνει στα άκρα και που το να χάσουν τον έλεγχο κόντρα στη λογική τους, είναι μια φλασιά δρόμους, τόσο όσο χρειάζεται για ν' ανοιγοκλείσει ένας διακόπτης. Ένα υπέροχο, συγκλονιστικό, σπαραχτικό βιβλίο με την ιστορία του οποίου θα ταυτιστείτε, θα συγκινηθείτε, θα εξοργιστείτε, θα κλάψατε, μα και που θα σας θυμίσει πως πάνω απ' όλα τα άλλα είναι η ελπίδα, η πίστη, η αγάπη, πράγματα που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάς και ν' αφήνεις πίσω σου.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Σακελλαρόπουλος Μένιος
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2018
Αρ. σελίδων: 456
ISBN: 978-618-01-2733-1