"1984" του George Orwell

«Η εξουσία δεν είναι μέσον, είναι σκοπός. Δεν εγκαθιδρύεις δικτατορία για να προστατέψεις μια επανάσταση· κάνεις επανάσταση για να εγκαθιδρύσεις δικτατορία. Στόχος των διώξεων είναι οι διώξεις. Στόχος των βασανιστηρίων είναι τα βασανιστήρια. Στόχος της εξουσίας είναι η εξουσία».
Ο Ουίνστον Σμιθ –υπάλληλος στην Υπηρεσία Αρχείων του Υπουργείου Αλήθειας στο Λονδίνο– χειρίζεται με μεγάλη επιδεξιότητα τη Νέα Γλώσσα και ξαναγράφει το παρελθόν με τρόπο που να εξυπηρετεί το Κόμμα. Aπλό γρανάζι του συστήματος, ασφυκτιά σε αυτό τον κόσμο του απόλυτου ελέγχου των ανθρώπων από το άγρυπνο μάτι του Μεγάλου Αδελφού, ενώ η Αστυνομία Σκέψης βρίσκεται διαρκώς σε ετοιμότητα, καθώς θεωρεί τους πάντες δυνάμει αντιφρονούντες. Από τη στιγμή που ο Ουίνστον θα αποπειραθεί να αμφισβητήσει τη ζοφερή πραγματικότητα, θα ζήσει μια περιπέτεια με απρόβλεπτο τέλος.
Το 1984 πρωτοεκδόθηκε το 1949· περιέγραφε τότε ένα σκοτεινό μέλλον, με τους ανθρώπους σκλάβους μιας τυραννικής Αρχής. Παραμένει σταθερά επίκαιρο για τον τρόπο με τον οποίο σκιαγραφεί τις προσπάθειες περιορισμού της σκέψης και της ελευθερίας εκ μέρους της εξουσίας, αλλά και τον εφιάλτη των περιορισμένων δυνατοτήτων αντίδρασης σε αυτό.

"Καθαρό σπίτι, καθαρό μυαλό: Οδηγός ενός βουδιστή μοναχού" του Shookei Matsumoto

«Είµαι βουδιστής µοναχός στον ναό Κοµιότζι στο Καµιγιάτσο του Τόκιο από το 2003. Η µέρα ενός µοναχού ξεκινά µε καθαριότητα. Σκουπίζουµε τους χώρους και τους κήπους του ναού και φροντίζουµε να αστράφτει η κύρια αίθουσά του. Σκουπίζουµε τη σκόνη για να απαλλαγούµε από τις κοσµικές επιθυµίες µας. Αποµακρύνουµε καθετί βρόµικο για να µην είµαστε σε τίποτα προσκολληµένοι. Ο χρόνος που περνάµε καθαρίζοντας προσεκτικά κάθε γωνιά του ναού προσφέρει βαθιά ικανοποίηση. Ζούµε απλά και αφιερώνουµε χρόνο στην περισυλλογή και στην ενδοσκόπηση, βιώνοντας την κάθε στιγµή µε επίγνωση. Αυτός ο τρόπος ζωής δεν αφορά µόνο τους µοναχούς. Στον σηµερινό πολυάσχολο κόσµο τον χρειάζονται όλοι».
Δες το σπίτι σου σαν µια αλληγορία του σώµατός σου και κράτησέ το καθαρό σε καθηµερινή βάση. Στο Kαθαρό σπίτι, καθαρό µυαλό, το µεγάλο ιαπωνικό µπεστ σέλερ, ο Σουκέι Ματσουµότο παρουσιάζει τις παραδοσιακές τεχνικές καθαριότητας των µοναχών Ζεν, που θα µας βοηθήσουν να καθαρίσουµε όχι µόνο το σπίτι µας, αλλά και την ψυχή µας.

"Η φυλή" του Ahmet Ümi

Τον ξύπνησε µια µυρωδιά που έκαιγε τον λαιµό του. Τη γνώριζε αυτή τη µυρωδιά. Ήταν η µυρωδιά µιας εκκλησίας που ήταν χρόνια κλειστή. Η µυρωδιά των καντηλιών, των µαρµάρων που φθείρονταν, της πέτρας που αποσαθρωνόταν, του ξύλου που σάπιζε, των σελίδων που έλιωναν, των πτωµάτων που εξαϋλώνονταν. Θα έπρεπε κανονικά να νιώσει φρίκη, ωστόσο απλώς κοίταξε τριγύρω του. Παρατήρησε µια µαύρη κηλίδα που σάλευε ελαφρώς. Μια κηλίδα χωρίς συγκεκριµένο σχήµα... Μια κατάµαυρη σιλουέτα... Χαµογέλασε στην κηλίδα.
«Μορ Γκαµπριέλ» ψιθύρισε.
Η κηλίδα πλησίασε, όταν πλησίασε απόκτησε σχήµα ανθρώπου. Ένας άνθρωπος τυλιγµένος στα µαύρα. Ο άνθρωπος ήρθε κοντά του, ψιθύρισε στο αυτί του.
«Με γνώρισες;»
Ένας άνδρας δολοφονηµένος µ’ ένα µαχαίρι µε λαβή σε σχήµα σταυρού. Ένα Ευαγγέλιο µε λέξεις υπογραµµισµένες µε αίµα. Ένα ταξίδι από την Ιστανµπούλ στα βάθη της Ανατολίας. Παµπάλαιες εκκλησίες, οι ρίζες του χριστιανισµού στην περιοχή, ένα περιβόλι από φυλές και πολιτισµούς: Ασσύριοι, Νουσαϊρί, Ρωµιοί, Τούρκοι, Κούρδοι, όλοι οι λαοί που µετέτρεψαν σε χώρα αυτά τα εδάφη… Ένα συναρπαστικό και πολυεπίπεδο µυθιστόρηµα από έναν µεγάλο σύγχρονο Τούρκο συγγραφέα.

"Άμστερνταμ" του Ian McEwan

Δύο παλιοί φίλοι. Εραστές και οι δύο, στα νεανικά τους χρόνια, της πληθωρικής και αγαπηµένης Μόλλυ Λέιν που µόλις έχει αφήσει αυτόν τον µάταιο κόσµο. Ο Βέρνον είναι γνωστός δηµοσιογράφος, διευθυντής εφηµερίδας σήµερα. Ο Κλάιβ είναι ο πιο διακεκριµένος συνθέτης σύγχρονης σοβαρής µουσικής στη Βρετανία της δεκαετίας του ενενήντα. Την επαύριον της κηδείας της Μόλλυ, ο Κλάιβ θα ζητήσει από τον Βέρνον µια απόδειξη φιλίας που θα οδηγήσει σε µια συµφωνία µε απρόβλεπτες και αναπάντεχες επιπτώσεις. Και ο ένας και ο άλλος θα προχωρήσουν σε ολέθριες αποφάσεις ηθικής τάξεως τις επόµενες µέρες, η φιλία τους θα δοκιµαστεί, τα όριά τους, ψυχικά και πνευµατικά, θα κλυδωνιστούν επικίνδυνα.
Το Άµστερνταµ (βραβείο Booker 1998) είναι ένα µυθιστόρηµα για τη φιλία, τον έρωτα, τις µηχανορραφίες στον πολιτικό στίβο, τον νεοκυνισµό και τη σκληρότητα µιας εποχής που ακροβατεί ανάµεσα στη γενικευµένη απάθεια και στην εκ νέου επινόηση της συγκίνησης, του συναισθήµατος και της ευαισθησίας.

"Ο μάγειρας του «Αλκυόνη»" του Andrea Camilleri

Η ιστορία αρχίζει δραματικά, με απολύσεις υπαλλήλων και εργατών κάποιου ναυπηγείου που διευθύνει ένα διεφθαρμένο και αδίστακτο αφεντικό, ο επονομαζόμενος Τζοτζό· και με την αυτοκτονία, μέσα σε μια αποθήκη, ενός απελπισμένου πατέρα. Από αυτό το σημείο ξεκινά η πολύπλοκη και εντυπωσιακή δράση μιας υπόθεσης που περιλαμβάνει κάποια σημεία «σταθμούς», τη διάλυση του αστυνομικού τμήματος της Βιγκάτα, τη δύστροπη και οξύθυμη μοναξιά του κουρασμένου Μονταλμπάνο, τους φόβους του Αουτζέλλο και του Φάτσιο (μέχρι και την αποδιοργάνωση του Καταρέλλα), την παράξενη συνωμοσία του Federal Bureau of Investigation, τη σκοτεινή εμφάνιση ενός «μεγάλου ιστιοπλοϊκού». Η γολέτα «Αλκυόνη» είναι ένα πλοίο-φάντασμα, «είχε τη συνήθεια να παραμένει ελάχιστα στο λιμάνι και να εξαφανίζεται». Κανείς δεν ξέρει τι κρύβει στο κύτος του: Xαρτοπαικτική λέσχη; Πορνείο με προκλητικές συνοδούς πολυτελείας; Ή μήπως κάποιο άλλο δυσάρεστο μυστικό;