Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΠΕΝΤΖΑΜΙΝ ΜΠΑΤΟΝ - THE CURIOUS CASE OF BENJAMIN BUTTON

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Γεννημένος στη Νέα Ορλεάνη του 1918 σαν ένα πρόωρα γερασμένο μωρό, ο Benjamin μεγαλώνει στα χέρια μιας καλόκαρδης μαύρης υπαλλήλου ενός γηροκομείου.
Η ζωή του ξεκινάει αντίστροφα, με αφετηρία ένα σώμα 80 ετών με μυαλό σε βρεφική ηλικία, για να εξελιχθεί μεγαλώνοντας αντίστροφα από τους άλλους ανθρώπους.
Ενώ όμως όλοι γύρω του ενηλικιώνονται και πεθαίνουν, εκείνος γίνεται, καθώς περνούν τα χρόνια, όλο και νεότερος.

Προσωπική άποψη:
Μια πολυαναμενόμενη εδώ και χρόνια ταινία, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του 1921, δημιουργίας του F. Scott Fitzgerald, έφτασε επιτέλους στις οθόνες μας και ένα είναι το μόνο σίγουρο, ότι θα χωρίσει το κοινό σε δύο κατηγορίες. Σε εκείνους που το τελικό αποτέλεσμα ήταν κατώτερο των προσδοκιών τους και σε εκείνους που μαγεύτηκαν απ’ την απίστευτη πραγματικά ιστορία του κεντρικού ήρωα. Όσοι διαβάζετε τα κείμενά μου κατά καιρούς, νομίζω ότι ξέρετε ήδη, πριν διαβάσετε παρακάτω, σε ποια κατηγορία ανήκω.

Το σενάριο της ταινίας είχε αρχίσει ήδη από την δεκαετία του ’90 να κινεί το ενδιαφέρον σκηνοθετών και παραγωγών. Ανάμεσά τους, ο Spielberg, ο πρώτος όλων, που με πρωταγωνιστή τον Tom Cruise, ευελπιστούμε στο να υλοποιήσει μια τόσο φανταστική και παραμυθένια ιδέα. Τελικά το πράγμα κάπου στράβωσε και στα μέσα της ίδιας δεκαετίας, η συζήτηση επανήλθε στο προσκήνιο με τους Ron Howard και Travolta αυτή τη φορά, αλλά και πάλι η ιδέα ναυάγησε. Ίσως τελικά να ήταν για καλό, ίσως η δικιά μας δεκαετία να μπορούσε να σηκώσει καλύτερα στους ώμους της το βάρος μιας τέτοιας φύσεως παραγωγής.

Η υπογραφή του σεναρίου είναι δια χειρός Eric Roth, ένα όνομα που το πιθανότερο είναι να θυμάστε απ’ το πολυβραβευμένο “Forrest Gump”. Η δομή του σεναρίου μοιάζει άλλωστε πολύ με αυτή της προαναφερόμενης ταινίας, κάτι που προσωπικά δεν με ενόχλησε, αλλά αντίθετα, με βοήθησε να αντιληφθώ την σφραγίδα του δημιουργού, χωρίς να κοιτάξω σε κάποιο έντυπο για το ποιος την έκανε. Έχουμε ουσιαστικά μια αφήγηση, ένα πέρασμα στον χρόνο που λειτουργεί κανονικά και ταυτόχρονα αντιστρόφως. Βλέπουμε την εξέλιξη του ήρωα, ψυχικά και σωματικά, και ταυτόχρονα, την απεικόνιση μιας Αμερικής, από την λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι και σήμερα. Η διαφορά του Forrest με τον Benjamin, είναι ότι ο πρώτος παρουσιάζεται αυτόπτης μάρτυρας, ίσως και επηρεαστής γεγονότων, ενώ ο δεύτερος, είναι απλά παρατηρητής της εξέλιξής τους.

Τα σκηνοθετικά ηνία ανέλαβε τελικά ο David Fincher, ένας απ’ τους πιο ταλαντούχους και δημιουργικούς σκηνοθέτες των τελευταίων ετών. Έπειτα από ένα αδικημένο “Zodiac”, ο Fincher ξαναχτυπά, αυτή τη φορά με μια ταινία που είναι περισσότερο ανθρωποκεντρική. Κατά συνέπεια, η σκηνοθετική του προσέγγιση είναι προσωποκεντρική, όμως αυτό δεν είναι κάτι που ενοχλεί. Αντίθετα, εστιάζει σε πρόσωπα και συναισθήματα, που αν σταθείς λίγο να τα μελετήσεις, κρύβουν μεγάλο ενδιαφέρον και γίνονται πηγή ανάλυσης, ενός ψυχισμού, που αν και αντίστροφα, λειτουργεί σχεδόν όμοια με τον δικό μας. Ο Fincher ξέρει να δημιουργεί ατμοσφαιρικές ταινίες και αυτό είναι που θαυμάζω σε εκείνον. Δεν πλάθει την εικόνα μέσω αυτού που μπορεί να δεις, αλλά μέσω αυτού που μπορείς να αισθανθείς εστιάζοντας σε κάτι το βλέμμα σου.

Όλο αυτό το καλοστημένο και όμορφο παραμύθι βέβαια, στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στα οπτικά εφέ και στο εξαιρετικό make-up artist team της ταινίας. Το αντίστροφο πέρασμα του χρόνου πάνω από τον Benjamin, γίνεται παραδόξως τόσο φυσικά, που φτάνει στα όρια της μαγείας. Βέβαια μην γελιέστε, δεν είναι ο Brad Pitt ο μόνος που υποδύεται τον Benjamin κατά την διάρκειά της. Υπέροχα όμως είναι και τα φωτογραφικά κάδρα που απεικονίζουν τις εποχές και το περιβάλλον μέσα στο οποίο κινείται ο κεντρικός ήρωας, στο οποίο περιστρέφεται το νήμα της ζωής του. Η φωτογραφία και η σκηνογραφία συνδυάζονται και συνεργάζονται άψογα, με ρυθμό και σύνεση, κάνοντάς τον υπαρκτό κόσμο να μοιάζει παραμυθένιος και τον παραμυθένιο να μοιάζει υπαρκτός.

Και για να μην πείτε ότι εθελοτυφλώ, θα περάσω στις ερμηνείες, ξεκινώντας απ’ αυτήν του Brad Pitt, ο οποίος συνεργάζεται για 3η φορά με τον Fincher έπειτα από τα “Se7en” και “Fight Club”. Μεγάλος ντόρος έγινε και πολλές κουβέντες για το αν ο ηθοποιός αξίζει το χρυσό αγαλματάκι. Η απάντηση είναι πως όχι! Όχι γιατί δεν είναι καλός, αντίθετα, ερμηνεύει τον ρόλο του Benjamin με μια ώριμη αθωότητα, που ναι μεν είναι γλυκιά και κερδίζει την συμπάθειά μας, όμως παραμένει αρκετά επίπεδη, χωρίς να κάνει την υπέρβαση, χωρίς να μας δώσει το κάτι παραπάνω. Δεν είναι τυχαίο, ότι η καλύτερή του ερμηνευτικά περίοδος εντός της ταινίας, είναι η μέση ηλικία, εκείνη που τον αντιπροσωπεύει και τον αφήνει να εξωτερικεύσει εκείνο το στοιχείο που μπορεί καλύτερα απ’ οτιδήποτε άλλο, την γοητεία του.

Η Cate Blanchett τώρα, είναι μια καταξιωμένη και πολύ ταλαντούχα ηθοποιός. Αν μη τι άλλο, σε αυτή την ταινία, αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο, πως μια γυναίκα μπορεί να είναι σαγηνευτική και πως με το πέρασμα των χρόνων, όχι μόνο μπορεί να μην χάνει την γοητεία της, αλλά να είναι ακόμα καλύτερη. Σίγουρα, έχει κάποια πιο έντονα ερμηνευτικά ξεσπάσματα απ’ ότι ο Brad Pitt, κάτι που προσθέτει πόντους στην ερμηνεία της και την φέρνει ένα βήμα πριν τον συμπρωταγωνιστή της. Επιπλέον, οι δεύτεροι ρόλοι, χωρίς καμία εξαίρεση, συμπληρώνουν ένα πολύ όμορφο ερμηνευτικό αποτέλεσμα.

Δεν ξέρω αν η ταινία μπορεί να συγκριθεί με άλλες ταινίες του δημιουργού. Κατά πάσα πιθανότητα όχι! Όμως μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για μια ταινία ενός εντελώς διαφορετικού περιεχόμενου απ’ ότι έχουμε συνηθίσει δια χειρός του Fincher. Και στο κάτω-κάτω, γιατί πρέπει να κρίνουμε συγκριτικά το συνολικό έργο ενός δημιουργού και όχι την κάθε ταινία του, σαν απόσπασμά της; Αυτή η απίστευτη και πρωτότυπη ταινία, είναι ένα όμορφο παραμύθι, γεμάτο συναισθήματα και δεν νομίζω ότι προσπαθεί να μας πείσει για κάτι άλλο. Συγκίνηση και χιούμορ, πάθη και αμφιβολίες, αφέλεια και ειλικρίνεια, πραγματικό και μη, όλα, χορεύουν σε ένα τρελό γαϊτανάκι χαρμολύπης. Κι ενώ ξέρεις που θα καταλήξει, απλά απολαμβάνεις το ταξίδι! Δεν σε νοιάζει να εξηγήσεις το πώς, δεν είναι άλλωστε αυτό που έχει σημασία! Σημασία έχει το τι κερδίζεις από την περιπέτεια αυτή, τόσο μυστήρια και τόσο τραγική. Γιατί αυτό που άλλοι θα θεωρούσαν δώρο, για άλλους είναι κατάρα που δεν σε αφήνει να ζήσεις ολοκληρωμένος. Τελικά, ίσως δεν ολοκληρωνόμαστε ποτέ…
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Η Απίστευτη Ιστορία Του Μπέντζαμιν Μπάτον
Είδος: Κοινωνική
Σκηνοθέτης: David Fincher
Πρωταγωνιστές: Brad Pitt, Cate Blanchett, Tilda Swinton, Elle Fanning, Julia Ormond
Παραγωγή: 2008
Διάρκεια: 159’

Επίσημο site:
http://www.benjaminbutton.com/