ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΠΑΘΟΣ - BEL AMI

Συνοπτική περίληψη του έργου:

Παρίσι, 1890. Ο Georges Duroy τριγυρνάει από κακόφημους δρόμους σε σαλόνια της υψηλής κοινωνίας, χρησιμοποιώντας τις σαγηνευτικές του ικανότητες για να αναρριχηθεί από την φτώχεια στα πλούτη, για να αφήσει την αγκαλιά μιας πόρνης και να καταλήξει σε όμορφες, παθιασμένες και πλούσιες γυναίκες.

Και όλα αυτά σε έναν κόσμο όπου η πολιτική και τα μέσα ενημέρωσης αποκτούν επιρροή, το σεξ είναι δύναμη και η φήμη γίνεται εμμονή.

Προσωπική άποψη:

Το "Bel Ami" είναι μια από τις λίγες ταινίες για την οποία, έψαξα και διάβασα διάφορες κριτικές στο internet πριν πάω να την δω στο σινεμά. Και οι κριτικές αυτές βρίσκονταν τα δύο εντελώς αντίθετα άκρα. Από τη μία υπήρχαν οι υπερασπιστές του Pattinson όπου επηρεασμένες από την αγάπη τους για το νεαρό ηθοποιό θα έλεγαν πιθανότατα καλή κουβέντα για όποιο έργο κι αν συμμετείχε και από την άλλη, υπήρχαν εκείνοι που ακούνε Pattinson και πετάνε σπυριά και είναι σε θέση να κρίνουν ένα έργο βασιζόμενη απλά σε μια συμπάθεια ή μια αντιπάθεια. Προσωπικά πιστεύω πως όσον αφορά το "Bel Ami" η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση δηλαδή, έχουμε μια ταινία που σε καμία περίπτωση δεν είναι αριστούργημα ωστόσο, δεν είναι και για τα σκουπίδια. Τώρα το αν είναι μια ταινία για σινεμά, αυτό είναι άλλη ιστορία.

Η ταινία έχει ένα πολύ βασικό πρόβλημα που δεν είναι άλλο από την κάκιστη σκηνοθεσία της. Το ότι χρειάστηκαν μάλιστα δύο άνθρωποι για να έχουμε αυτό το αποτέλεσμα, είναι πραγματικά απορίας άξιον. Οι Declan Donnellan και Nick Ormerod ενώνουν τις δυνάμεις τους κι εμείς ερχόμαστε αντιμέτωποι με το χάος, με μια υπόθεση που προσπαθεί να ανασάνει κάτω από το ακαδημαϊκό φορτίο που το βαραίνει. Βασικά, δεν υπάρχει καν συνοχή στον ρυθμό της εξέλιξης με αποτέλεσμα η δράση, η αγωνία, η ένταση και κατ' επέκτασιν, ο συναισθηματικός επηρεασμός, τη μία να είναι στα ύψη και την άλλη να βρίσκεται σε κατάσταση λήθης. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την σεμνή αποτύπωση των σχέσεων των εμπλεκομένων κάνει την εν λόγω σκηνοθετική απόπειρα μια μεγάλη αποτυχία. Γιατί όταν έχεις την τόλμη να χαρακτηρίσεις το έργο σου ως ερωτικό δράμα εποχής, πρέπει να έχεις την ανάλογη τόλμη να το παρουσιάσεις κι έτσι.

Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Guy de Maupassant για το οποίο δυστυχώς, δεν έχω προσωπική άποψη, δεν αποκλείεται όμως να αποκτήσω στο μέλλον. Παρά την κακή σκηνοθεσία που αναφέραμε παραπάνω, το πρωτογενές υλικό φαίνεται να είναι περισσότερο ενδιαφέρον απ' όσο κατάφερε τελικά να αποτυπωθεί στο πανί. Έχουμε να κάνουμε με τις διαφορετικές ιστορίες, διαφορετικών ανθρώπων που τελικά συμπλέκονται, για να χωριστούν κάπου στην πορεία, ακολουθώντας ένα μοτίβο επανάληψης που περιέργως δεν κουράζει αλλά, αποδεικνύει ότι μερικά πράγματα είναι πέρα από τον έλεγχό μας. Δεν υπάρχουν συμπαθείς και αντιπαθείς χαρακτήρες γιατί παρά τις διαφορές τους, τελικά είναι περισσότερο όμοιοι απ' όσο αρχικά φαίνεται, διψασμένοι για πάθος και εξουσία, μπλεγμένοι σε ένα παιχνίδι όπου όποιος παίξει πιο καλά τα χαρτιά του θα έχει και την καλύτερη τύχη. Ή μήπως το παιχνίδι αυτό δεν σταματάει ποτέ;

Και ας πιάσουμε το δύσκολο κομμάτι της ταινίας που δεν είναι άλλο από τις ερμηνείες. Έχουμε ένα τρίο γυναικείων χαρακτήρων, εντελώς διαφορετικών μεταξύ τους οι οποίες όμως, συνθέτουν την εικόνα ενός περίπλοκου παζλ με άψογο τρόπο. Οι Uma Thurman, Christina Ricci και Kristin Scott Thomas, είναι κάτι παραπάνω από επαρκείς στους ρόλους τους, ανεβάζοντας την ταινία μερικά σκαλιά πιο πάνω απ' ότι θα ήταν σε άλλη περίπτωση, πλαισιώνοντας τον Pattinson όπως ακριβώς θα έπρεπε. Και τώρα ας πάω στον Rob που τόσο και τόσο συζητήθηκε ο ρόλος του αυτός. Ας μην γελιόμαστε, είναι γοητευτικός, νέος, ωραίος και έχει όλα τα οπτικά προσόντα που απαιτεί ένας ρόλος σαν κι αυτόν. Από 'κει κι έπειτα όμως, κατά την διάρκεια της ταινίας, έχει τις καλές και τις κακές του στιγμές. Αυτό όμως δεν οφείλεται στην δικιά του αδυναμία για κάτι διαφορετικό, έχει αποδείξει ότι μπορεί να κάνει και άλλα πράγματα αλλά, στην κακές σκηνοθετικές οδηγίες που προφανώς ήθελαν την παλαιωμένη οπτική αισθητική προσέγγιση ωστόσο, με μια δόση σύγχρονης γοητείας, δύο πράγματα που κακά τα ψέματα, δεν πάνε μαζί.

Στα τεχνικά χαρακτηριστικά και στην αποτύπωση της πόλης του Παρισιού και της αισθητικής της εποχής, το σκηνοθετικό δίδυμο τα καταφέρνει μια χαρά. Μακάρι να πετύχαινε το ίδιο και όσον αφορά την διαχείριση του αρχικού υλικού, του συναισθηματικού δράματος αλλά, και τους πρωταγωνιστή τους. Τότε τα πράγματα θα ήταν αρκετά διαφορετικά! Και μπορεί και πάλι να μην μιλάγαμε για κάποιο αξιομνημόνευτο ερωτικό δράμα εποχής που θα μας έμενε αξέχαστο αλλά αν μη τι άλλο, θα μπορούσε να πλησιάζει στον χαρακτηρισμό της ταυτότητάς του. Η ετυμηγορία; Το "Bel Ami" είναι μια ταινία που παρακολούθησα ευχάριστα και που χάρη στην συντροφιά της Μαρίας, πέρασα πάρα πολύ καλά (το ότι πήραμε μάτι τον Rob αυτό είναι μια άλλη ιστορία και σας παρακαλώ μην το θίξουμε). Δεν είναι όμως η ταινία που θα χαραχτεί στη μνήμη μου. Την βλέπεις, λες είναι καλή, είχε προδιαγραφές για κάτι καλύτερο που δεν ήρθε ποτέ και ως εκεί.

Βαθμολογία 6/10

Ταυτότητα ταινίας:

Ελλ. τίτλος: Επικίνδυνο Πάθος

Είδος: Εποχής

Σκηνοθέτες: Declan Donnellan & Nick Ormerod

Πρωταγωνιστές:

Παραγωγή: 2012

Διάρκεια: 102'

Επίσημα sites:

http://belamifilm.com/

http://www.magpictures.com/belami/