HANNIBAL

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Έχουν περάσει περίπου 10 χρόνια από τότε που ο Dr Hannibal Lecter απέδρασε από την επίβλεψη που του είχε επιβληθεί. Περίπου 10 χρόνια από τότε που η πράκτορας του FBI Clarice Starling του είχε πάρει συνέντευξη από το ψυχιατρικό νοσοκομείο κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας.
Ο γιατρός μεταφέρθηκε στην Ευρώπη για να συνεχίσει το επιστημονικό του έργο και να εμπλουτίσει τα ενδιαφέροντά του. Παρ' όλα αυτά η Starling δεν ξέχασε ποτέ την συνάντησή της με τον Lecter και τη μεταλλική φωνή του που έχει στοιχειώσει στα όνειρά της.
Άλλο ένα πρόσωπο που αισθάνεται το ίδιο είναι και το έκτο θύμα του Lecter, o Mason Verger. Πολύ γρήγορα τα τρία πρόσωπα Lecter, Verger και Starling θα συναντηθούν για να αντιμετωπίσουν το παρελθόν.

Προσωπική άποψη:
Δέκα χρόνια μετά την "Σιωπή Των Αμνών", ο Ridley Scott σκέφτηκε πως είχε έρθει η ώρα ένα ακόμα βιβλίο με πρωταγωνιστή τον Hannibal Lecter, δια χειρός πάντα του Thomas Harris, να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη. Η ανταπόκριση που βρήκε η ταινία από το σινεφιλικό κοινό ήταν αναμενώμενη, αν αναλογιστούμε πάντα την επιτυχία και τον πάταγο που προκάλεσε η πρώτη. Από 'κει κι έπειτα είναι φυσικό ακόλουθο να οδηγηθούμε σε μια σύγκριση ανάμεσα σε δύο έργα που θεωρητικά έχουν την ίδια φιλοσοφία ωστόσο, παρακολουθώντας την καταλαβαίνει κανείς ότι οι διαφορές είναι περισσότερες από τις ομοιότητες. Τα δέκα αυτά χρόνια άλλωστε που πέρασαν μέχρι να βρει η ταινία τον δρόμο της προς στις κινηματογραφικές αίθουσες, έχουν περάσει και από τις πλάτες των ηρώων, με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.

Ο Hannibal ζει ελεύθερος, αποδεσμευμένος απ' όσα αντιπροσωπεύει μια φυλάκιση, χωρίς ωστόσο να ισχύει το ίδιο και για το κρυφό του πάθος για την πράκτορα Clarice. Η Clarice από την άλλη, παρά το ότι δεν είναι το εκπαιδευόμενο κορίτσι του FBI αλλά μια ώριμη γυναίκα και σκληροτράχηλη πράκτορας, δεν μπορεί να σβήσει από το μυαλό της τις συζητήσεις με τον Lecter οι οποίες την σημάδεψαν συναισθηματικά και ψυχικά. Αποτελεί τον μεγαλύτερο και το πιο κρυφό της φόβο ενώ παράλληλα, αποτελεί το πρόσωπο εκείνο που ασκεί πάνω της μια παράξενη γοητεία και έλξη. Μια σχέση παράξενη, με ανάγκες που κρύβονται στα πιο σκοτεινά σημεία του υποσεινήδητου του καθενός οι οποίες δεν είναι απαραίτητα ταυτόσημα αλλά, ούτε και παράτερες.

Ο Scott καταφέρνει από σκηνοθετικής πάντα άποψης να κερδίσει το στοίχημα, δημιουργώντας μια ταινία που δεν στερείται ατμόσφαιρας. Αξιοποιεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τόσο την ιστορία, με όποιες προεκτάσεις μπορεί αυτή να έχει αλλά, και το σκηνικό στο οποίο αυτή εξελίσσεται. Η αίσθηση του φόβου είναι κάτι παραπάνω από ορατή, η πλοκή σφιχτοδεμένη και η ένταση που προκαλείται αρκετά δυνατή. Φυσικά, σε όλα αυτά συνδράμει και η αρκετά ικανοποιητική μουσική του Hans Zimmer, ο οποίος αποδεικνύει για ακόμα μια φορά ότι γνωρίζει πολύ καλά το αντικείμενό του και μπορεί να μπει μέσα στο πνεύμα των συναισθημάτων που θέλει η εικόνα να προκαλέσει. Παρ' όλα ταύτα το σενάριο μοιάζει αποδυναμωμένο, ενώ ίσως δεν θα έπρεπε αφού η ιστορία περιστρέφεται αυτού καθέ αυτού γύρω από τον Lecter ως προσωπικότητα και δράση και όχι γύρω από την συνδρομή του σε ένα έγκλημα.

Ο Anthony Hopkins επανέρχεται για μια ακόμη φορά στον ρόλο που τον χαρακτήρισε όσο κανένας άλλος, εκείνον του Hannibal Lecter. Αυτή τη φορά, δεν χρειάζεται να εξερευνήσει τον ρόλο του σε βάθος. Το είχε κάνει άλλωστε με επιτυχία δέκα χρόνια πριν και σε αυτά τα γνώριμα χνάρια βαδίζει. Ωστόσο, μπορώ να πω ότι γοητεύομαι περισσότερο από τον δόκτορα της "Σιωπής Των Αμνών" παρά από αυτόν την ομώνυμης αυτής ταινίας. Αυτό το συναίσθημα δεν έχει να κάνει με τον Hopkins ως ηθοποιό αλλά, με την προσωπικότητα του Lecter συγκριτικά με αυτό που παρουσιάζεται στις δύο αυτές ταινίες. Ο Lecter της πρώτης ταινίας ήταν περισσότερος μυστηριώδης ενώ στην προκειμένη περίπτωση, δείχνει περισσότερο παρασυρμένος από τις προσωπικές του εμμονές τις οποίες προσωπικά, προτιμώ να εστιάζει στα θύματά του και το αρρωστημένο πάθος του για ανθρώπινη σάρκα, παρά στην Clarice.

Η Jodie Foster από την άλλη, αν και της έγινε πρόταση, δεν δέχτηκε να επιστρέψει στον ρόλο της Clarice, θεωρώντας πως ο κύκλος αυτός είχε κλείσει για εκείνην, με αποτέλεσμαο ρόλος να πάει στην Julianne Moore. Αν και αγαπάω εξίσου τις δύο ηθοποιούς, τολμώ να πω πως προτιμώ την εκδοχή της Foster, αν και κατά βάθος η σύγκριση δεν είναι δίκαιη. Η Foster εκπροσώπησε μια Clarice στα πρώτα της βήματα, τότε που ακόμα δεν είχε κυριευτεί από την εμμονή και τον φόβο για τον Lecter, ενώ η Moore την εκπροσωπεί σε μια πιο ώριμη εκδοχή της, η οποία κατά συνέπεια, και λόγω της εμπειρίας που έχει αποκτήσει με τα χρόνια, είναι περισσότερο πρακτική και λιγότερο συναισθηματική αλλά κατά έναν παράξενο τρόπο, περισσότερο ευάλωτη. Όλα αυτά συνδυαστικά, μας οδηγούν στην πεποίθηση ότι παρακολουθούμε τις πράξεις όχι της ίδιας, αλλά μιας εντελώς διαφορετικής ηρωίδας.

Με άλλα λόγια, αν κάτι σώζει την ταινία είναι η σκηνοθεσία αφού το σενάριο από μόνο του δεν θα μπορούσε να την στηρίξει. Είναι σαφέστατα πιο αδιάφορο από την "Σιωπή Των Αμνών" ενώ παράλληά, στερείται αληθοφάνειας, γεγονός το οποίο οδηγεί σε ακρότητες και υπερβολές οι οποίες, μπορεί να ικανοποιήσουν ένα νεαρής ηλικίας αιμοδιψές κοινό αλλά όχι ένα κοινό πιο ώριμο που αναζητά από ένα θρίλερ του είδους την ισοπέδωση, όχι της εικόνας αλλά, τις συναισθηματικής υπόστασης. Έπειτα από όλα αυτά, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως το "Hannibal" θα μπορούσε, αν όχι να μην έχει υπάρξει, να έχει δομηθεί με έναν κάπως διαφορετικό τρόπο ο οποίος θα ήταν περισσότερο ουσιαστικός και όχι φτηνά εντυπωσιακός, κάνοντάς μας να πιστεύουμε ότι αυτή η δεκαετής αναμονή, δεν άξιζε τελικά και τόσο πολύ τον κόπο.
Βαθμολογία 6,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Hannibal
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: Ridley Scott
Πρωταγωνιστές: Anthony Hopkins, Julianne Moore, Ray Liotta, Frankie R. Faison, Giancarlo Giannini, Ennio Coltorti, Gary Oldman
Παραγωγή: 2001
Διάρκεια: 131’

Επίσημο site:
http://www.hannibaldvd.com/home-html.html