Ο Andy Dufresne, ένας νεαρός επιτυχημένος τραπεζίτης, κρίνεται ένοχος για τον φόνο της συζύγου του και του εραστή της και καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη.
Η φυλακή στην οποία οδηγείται είναι αρχικά σκληρή για τον ίδιο αλλά στην πορεία, την βοήθεια του βαρυποινήτη Red, θα μπορέσει να κερδίσει σταδιακά την εκτίμηση των συγκρατούμενών του, τον δεσμοφυλάκων και τέλος του διευθυντή των φυλακών.
Ο Andy, θα εκμεταλευτεί τις οικονομικές του γνώσεις αλλά και την γενικότερη παιδεία του για να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης μέσα στη φυλακή αλλά και την ζωή του.
Προσωπική άποψη:
Ήταν το 1982 όταν κυκλοφόρησε μια σειρά από μικρά διηγήματα. Ο γενικός τους τίτλος ήταν "Different Seasons” και ανάμεσά τους βρισκόταν και το μικρό μεν, ιδιαίτερα γοητευτικό δε, “Rita Hayworth and the Shawshank Redemption”. Πάνω Σ’ αυτό το διήγημα βασίστηκε εξ’ ολοκλήρου και η ομώνυμη ταινία. Κι αν είναι δύσκολο για έναν δημιουργό να μεταφέρει ολόκληρο μυθιστόρημα στο κινηματογραφικό πανί δίνοντάς του ζωή, αναλογιστείτε πόσο δύσκολο είναι το να μεταφέρεις μια νουβέλα μερικών μόνο σελίδων. Αυτές οι δουλειές είναι ρουλέτα, ποντάρεις στο κόκκινο ή στο μαύρο και απλά περιμένεις. Θα κερδίσεις ή θα χάσεις;
Η νουβέλλα αυτή είναι δημιούργημα ενός από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της σύγχρονης γενιάς. Ιδιαίτερο το στυλ συγγραφής του, πολλά τα έργα του που έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο, ακόμα περισσότεροι οι φανατικοί θαυμαστές του. Ο λόγος δεν είναι άλλος από τον Stephen King, τον οποίο προσωπικά δεν εκτιμώ τόσο ως συγγραφέα καλών μυθιστορημάτων αλλά, ως συγγραφέα καλών προτυπωμένων σεναρίων. Και μπορεί οι περισσότεροι να τον γνωρίζουν μέσω των θριλερικών καταβολών βιβλίων του όμως, πρέπει να ξέρετε ότι έχει και αρκετές επιτυχίες στο βιογραφικό του των οποίων οι ιστορίες δεν στερούνται ατμόσφαιρας, πατάνε όμως περισσότερο στην πραγματικότητα και στον κοινωνικό μας προβληματισμό.
Ως ιστορία σε αρκετά σημεία θυμίζει το κλασσικό μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Δουμά, “Ο Κόμης Μόντε Κρίστο”. Τόσο στο ένα, όσο και στο άλλο βιβλίο, ο κεντρικός ήρωας έχει καταδικαστεί άδικα κι έχει φυλακιστεί πίσω από τα πιο αποτρόπαια και ψηλά κάγκελα. Και οι δύο ήρωες μέσα από την απόγνωση, ψάχνουν μια έξοδο που θα τους οδηγήσει στο φως, στην προσωπική λύτρωσή τους. Και εδώ έγγειται η μοναδική διαφορά. Η επεξήγηση της λύτρωσης μέσα από την σκοπιά του καθενός ξεχωριστά. Ο ένας θέλει εκδίκηση, ενώ ο δικός μας ήρωας θέλει απλά να ελευθερωθεί και να αναπνεύσει ξανά, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Ο σχετικά άγνωστος τότε, χωρίς ιδιαίτερες επιτυχίες στο βιογραφικό του καθότι νέος, Frank Darabont, αποφασίζει να κάνει το μεγάλο άλμα και να επιχειρήσει στα πρώτα του βήματα κάτι άλλοι θα έκαναν έπειτα από αρκετά χρόνια εμπειρίας. Να καταπιαστεί με την μεταφορά μιας καλογραμμένης κι εξαιρετικά ενδιαφέρουσας νουβέλλας. Και το ευτύχημα είναι ότι τα κατάφερε και μάλιστα, όχι απλά και μόνο διεκπεραιωτικά. Πήρε μερικές σελίδες και έπλασσε μια ταινία 2 και ωρών, μεταφέροντας όλες εκείνες της μαγικές εικόνες που πλάθει κανείς με την ανάγνωσή τους και δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα πιο καθηλωτική απ’ όσο θα μπορούσε ποτέ κανείς να φανταστεί. Σκοτεινή, μυστηριώδης και γεμάτη αγωνία και δίψα για λύτρωση.
Παρακολουθούμε την ιστορία των δύο κεντρικών προσώπων μέσα από την αφήγηση ουσιαστικά του ενός, του Red. Μια αφήγηση που εξιτάρει την φαντασία μας και κορυφώνει την αγωνία μας. Η κάμερα μοιάζει σαν απλός παρακολουθητής των εξελίξεων που άλλες φορές είναι δραματικές και γρήγορες και άλλες κόβουν ταχύτητα, σαν να προσπαθούν να σε αφήσουν να έχεις τον χρόνο που χρειάζεσαι για να ψυχογραφήσεις τους ήρωές, κατανοώντας την ύπαρξη και τα κίνητρά τους.
Ο Tim Robbins διατηρεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο, με μια ερμηνεία με βάθος και έντονη συναισθηματική φόρτιση που όμως, καταφέρνει να κρατήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στην απελπισία και την επιθυμία. Μπορεί να μην κατάφερε να κερδίσει κάποια μεγάλη διακρίση όμως, είναι χωρίς αμφισβήτηση μια απ’ τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του. Εξίσου όμως σημαντική είναι και η ερμηνεία του Morgan Freeman, που αν και δευτερεύον, τελικά ο ρόλος του είναι μεγάλης και ζωτικής σημασίας. Μια ερμηνεία που επίσης δεν απέφερε κάποια μεγάλη βράβευση, που ίσως όμως θα έπρεπε.
Τόσο μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, όσο και μέσα από την κινηματογραφική εξέλιξη της ιστορίας, οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, αλλά και εμείς οι θεατές ερχόμαστε αντιμέτωποι με πολλά, εσωτερικά ερωτήματα. Ερωτήματα περί ηθικής, δικαίου, αλήθειας, εμπιστοσύνης, αλληλοκατανόησης και στήριξης. Με αξίες που όμοιές τους δεν υπάρχουν όπως η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η ελπίδα, η φιλία και ο αγώνας, που όσο δύσκολος κι αν είναι μπορεί να σε οδηγήσει στην λύτρωση. Μια αγαπημένη, εξαιρετική ταινία που μόνο έχει να δώσει πράγματα.
Βαθμολογία 10/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Τελευταία Έξοδος Ρίτα Χέιγουορθ
Είδος: Κοινωνική
Σκηνοθέτης: Frank Darabont
Πρωταγωνιστές: Tim Robbins, Morgan Freeman, Bob Gunton, Clancy Brown, Gil Bellows, Mark Rolston, James Whitmore
Παραγωγή: 1994
Διάρκεια: 142’
Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Shawshank_Redemption
http://www.imdb.com/title/tt0111161/
Υπάρχουν ορισμένες ταινίες που δεν υπάρχει λόγος να πεις πολλά.Από τις καλύτερες δουλειές που έχει κάνει ποτέ ο σκηνοθέτης και αδικημένη κατά την προσωπική μου άποψη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ καλύτερη ταινία που έχει γυριστεί ποτέ. Απλά τα πράγματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα την βαθμολογούσα με 1,5/11. Την άποψή μου για την ταινία την έχω εκφράσει ξεκάθαρα εδώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχώς, συμφώνησαν και άλλοι μαζί μου. Απλά, κάνω paste τις 2 τελευταίες παραγράφους, όσοι θέλουν μπορούν να ακολουθήσουν τον σύνδεσμο:
"Η ταινία είναι στο top 10 του IMDB (ίσως και στο no.1) και νομίζω ότι αυτό τα λέει όλα. Ας μην ξεχνάμε ότι θεωρείται η πιο "δημοφιλής" ταινία των 90s (κάτι που σίγουρα δεν είναι κολακευτικό). Ένα πράγμα έχω να πω: αν ζούσε ένας Ντρέγερ, Μπέργκμαν ή Ταρκόφσκι για να διαβάσει τις top ταινίες του imdb σίγουρα θα το πάθαινε το εγκεφαλικό.
Πραγματικά πιστεύω ότι είναι μία πολύ κακή ταινία που ναι μεν μπορεί να αγγίξει κάποιον με τον μελοδραματισμό της, αλλά αν εξεταστεί με αντικειμενικά κριτήρια δεν παύει να είναι ο ίδιος ο ορισμός του ρηχού θεάματος."
Επίσης αναφέρομαι λίγο και σε αυτήν στην σελίδα με τις αγαπημένες μου ταινίες.
> Η ταινία είναι στο top 10 του IMDB (ίσως και στο no.1) και νομίζω ότι αυτό τα λέει όλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορώ να καταλάβω αυτή τη μανία να απορρίπτουμε ό,τι είναι δημοφιλές. Και οι Beatles που είναι στα 10 καλύτερα συγκροτήματα όλων των εποχών τότε είναι "ο ίδιος ο ορισμός του ρηχού θεάματος." για να χρησιμοποιήσω τον χαρακτηρισμό σου. Και ο Νίτσε ας πούμε που θεωρείται ένας από τους καλύτερους φιλοσόφους όλων των εποχών είναι και αυτός το ίδιο. Αλλά και η εθνική Βραζιλίας για που είναι από τις δέκα πιο δημοφιλείς ομάδες του κόσμου, είναι και αυτή "ο ορισμός του ρηχού θεάματος".
Να μου πεις ότι δε σου αρέσει για συγκεκριμένους λόγους, που έχουνε να κάνουμε με την ταινία (σκηνοθεσία, ηθοποιία, νοήματα κλπ), το καταλαβαίνω, αλλά να μου λες ότι είναι στις δέκα πιο δημοφιλείς άρα δεν αξίζει, ε αυτό είναι το πιο γελοίο επιχείρημα που έχω ακούσει εδώ και πολλές δεκαετίες.
Πάντως προτιμώ να βλέπω τέτοιες ταινίες παρά ψευδοκουλτουριάρικες τύπου Μπέργκμαν ή Ταρκόφσκυ που προσπαθείς να βρεις νόημα σε κάθε τι, ακόμα και όταν κλάνει ο πρωταγωνιστής.
Στο link που έβαλα παραπάνω εξηγώ μερικούς από τους λόγους που δεν μ'αρέσει. Δεν είπα ότι η ταινία δεν μ'αρέσει επειδή αρέσει σε πολύ κόσμο, αντιθέτως όταν πρωτοείδα την ταινία δεν είχε τη λαική απήχηση που έχει σήμερα. Αλλά επειδή ρωτάς θα εξηγήσω μερικούς από τους λόγους:
ΑπάντησηΔιαγραφήΕρμηνείες: Πολλές φορές αγγίζουν το όριο της υπερβολής, κάτι που αρμόζει (και το δέχομαι) σε μια τηλεταινία ή σε ένα θεατρικό, αλλά όχι στον κινηματογράφο. Οι ηθοποιοί απλά υποδύονται τον ρόλο τους, χωρίς να σε βάζουν στην διαδικασία να υποπτευθείς ότι ίσως να ο χαρακτήρας τους να έχει μία πιο βαθιά προσωπικότητα. Αυτό βέβαια είναι χαρακτηριστικό πολλών χολιγουντιανών ταινιών (αλλά όχι όλων φυσικά -- π.χ. ο Χίτσκοκ κατασκεύαζε πολυεπίπεδους χαρακτήρες και οι ηθοποιοί το αναδείκνυαν αυτό).
Για την σκηνοθεσία δεν έχω να πω πολλά επειδή είναι τελείως επίπεδη. Δεν έχει κάτι να την ξεχωρίζει, απλά αναπαριστά το σενάριο, την πλοκή... Είναι αυτό αρκετό; Πολλοί μαθητές ακόμα σκηνοθεσίας μπορούν να το καταφέρουν αρκεί να τους δώσεις το απαραίτητο προσωπικό.
Το πιο ενοχλητικό όμως στη σκηνοθεσία είναι το μελό. Το οποίο είναι και διάχυτο στην ταινία. Ακόμα και οι σκηνές της βροχής κατά την απόδραση είναι τόσο κλισέ, που μπορείς να τις προβλέψεις. Ακόμα και τα λόγια, οι κινήσεις των πρωταγωνιστών (η στιγμή που κοιτάει τον ουρανό π.χ. στην παραπάνω σκηνή -- σε πόσες ταινίες πια θα την δουμε ακόμα και ποιος λέει ότι όταν καποιος αποδρά αντιδρά έτσι;;;)
Και άλλα κλισέ, όπως "κακοί" φύλακες, gay φυλακισμένοι που καραδοκούν να σε βιάσουν, κτλ... Αυτά είναι τα στερεότυπα της "Κατινίτσας της γειτόνισσας".
Όσο για τον Ταρκόφσκι και τον Μπέργκμαν που αναφέρεις, δεν έχουν κάποια "νοήματα" -- και οι 2 σκηνοθέτες είπαν επανειλημμένα ότι οι ταινίες τους και κάθε σκηνή δεν κρύβει ποτέ κάποιο μήνυμα: αυτό που βλέπεις είναι αυτό που συμβαίνει. Πάντως ψευτοκουλτουρα δεν είναι αφού εδώ και χρόνια οι ταινίες τους ψηφίζονται από τους μεγάλους σκηνοθέτες και κριτικούς ανάμεσα στις καλύτερες στην ιστορία του κινηματογράφου (κοίτα το poll που κάνει το Sight and Sound κάθε δεκαετία και στο οποίο συμμετέχουν δεκάδες σκηνοθέτες από όλο τον κόσμο).
Τέλος να πω ότι κινηματογράφος δεν είναι απλή αναπαράσταση της ιστορίας. Δεν βλεπεις μια ταινία γιατί έχεις αγωνία να μάθεις τι θα γίνει στην επόμενη σκηνή. Ο μεγάλος κινηματογράφος σε ανυψώνει πνευματικά, όπως κάθε Τέχνη άλλωστε. Εμένα το Shawskank Redemption δεν μπορώ να πω ότι με άλλαξε ως άνθρωπο. Αυτό.
Απα πα πα! Όχι άλλο Stephen King παρακαλώ! (Εξαίρεση Shinning που δεν είναι και King). Στον συνδεσμό που αναφέρεται ο φίλτατος Dynx, είμαι ο οικοδεσπότης, όπου τα είχαμε συζητήσει υπεραναλυτικά!
ΑπάντησηΔιαγραφή@Panos Konstantinidis
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης, πράγματι, για Beatles και εθνική Βραζιλίας πιστεύω ότι είναι ρηχό θέαμα. Για Νίτσε διαφωνώ και αυτό γιατί δεν είναι δημοφιλής από τη μάζα.
Τι βλέπω, συζήτησούλα συζήτησούλα...??
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν μάγκες, δεν υπάρχει λόγος διαφωνίας, η ταινία είναι η καλύτερη... εμπορική ταινία. Μια μορφή τέχνης είναι και αυτή που εξυπηρετεί κάποιους σκοπούς. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, ο καθένας βλέπει τον κόσμο διαφορετικά, με τα δικά του μάτια, με τα δικά του βιώματα...
Συμφωνώ και εγώ ότι η ταινία είναι υπερβολικά μελό κτλ κτλ, ούτε εμένα μου λέει κάτι αυτή τη στιγμή. Αντιλαμβάνομαι όμως τον κόσμο που την λατρεύει και κατανοώ τους λόγους που την φέρνουν τόσο ψηλά. Αυτό είναι και το νόημα, όχι να προσπαθείς να επιβάλεις τη δική μου άποψη με το πρόσχημα ότι είναι η σωστότερη.
Επιχειρήματα αναγνωρίζονται εκατέρωθεν.
Την καλημέρα μου σε όλους...
Πω,πω... γίνεται της τρελής και άντε να δω τι να πρωτοσχολιάσω και που να πρωτοαπαντήσω... :p
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς προσπαθήσω λοιπόν... :)
@ George αδικημένη δεν θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω την συγκεκριμένη ταινία καθώς στα παγκόσμια κινηματογραφικά sites είναι από τις πλέον αγαπημένες. Εκτός τώρα αν εννοείς από άποψη βραβείων και λοιπών διακρίσεων όπου αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο.
@ Πάνο είχα υποσχεθεί ένα post και τήρησα τον λόγο μου! :)
Σίγουρα η ταινία ανήκει στην κατηγορία των εμπορικών, δεν λέω το αντίθετο. Δεν γίνεται όμςω στον βωμό της δήθεν κουλτούρας και του σκεπτικισμού να κατακραυγάζουμε όλες τις ταινίες αυτής της κατηγορίας. Έχουν και αυτές το κοινό του που της αγαπάει. Όχι όλες, αλλά κάποιες, όπως εσύ κι εγώ αυτήν!
Προσωπικά κι εγώ δεν είμαι πολύ fan της κατηγορίας ταινιών όπου πρέπει να ψάχνω το νόημα ακόμα και στο πέταγμα του πετεινού. Μερικές φορές δεν χρειάζονται όλα τα πράγματα ούτε πολύ σκέψη, ούτε υπερβολική ανάλυση.
Κάποιες φορές το θέαμα είναι για το θέαμα. Μελό; Μπορεί! Αυτό όμως δεν σημείνει ότι είναι για τα σκουπίδια ή ότι είναι ρηχό.
@ Dynx νομίζω ότι είσαι υπερβολικά αυστηρός.
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Σε καμία περίπτωση δεν νομίζω ότι αυτή η βαθμολογία είναι αντιπροσωπευτική, ακόμα κι αν σε κάποιον δεν αρέσουν οι εμπορικές ταινίες.
2. Δεν νομίζω ότι τα αποτελέσματα του IMDB είναι βασικό στοιχείο επηρεασμού για το αν κάτι είναι καλό ή όχι.
Όπως είπα και πιο πριν στον Πάνο, δεν θέλουν όλοι ή τουλάχιστον όχι συνέχεια, να προβληματίζονται υπέρ του δέοντος με ταινίες υψηλότερης θεωρητικά διανόησης, από τις εμπορικές.
Ο κάθε θεατής βλέπει, κρίνει, αποδέχεται ή απορίπτει ένα προϊόν και αυτό είναι υγειές. Δεν μπορούμε καλώς ή κακώς όλοι μας να συμφωνούμε ούτε να δοξάζουμε σκηνοθέτες ή λοιπούς δημιουργούς, είτε γιατί το κάνει ο μέσος θεατής, είτε γιατί το κάνει στον σντίποδα ο κάθε κριτικός.
Ως προς το τελευταίο σχόλιό σου... Εμένα πάλι απειροελάχιστες ταινίες μπορώ να πω ότι με άλλαξαν ως άνθρωπο... :p
@ Kioy... χα, χα, χα!!! Όχι άλλο Stephen King κατά το "όχι άλλο κάρβουνο" του Κούρκουλου; :p
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ξέρω ότι δεν τον συμπαθείς, αλλά τι να κάνουμε... έχει απήχηση στον μέσο θεατή! ;)
Όσο για την "Λάμψη", από δικό του βιβλίο είναι αν και πολύ τροποποιημένο από τον Κιούμπρικ. Ωστόσο, είναι πολύ καλό και το βιβλίο.
@ Chris Z. συζητησούλα και τώρα που τρέχω με τον μπέμπη μου δεν πήρα πρέφα! :p
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ μαζί σου! Υπάρχουν ταινίες και ταινίες. Άλλες εμπορικές, άλλες όχι! Άλλες που αρέσουν κατά γενική ομολογία και άλλες που απευθύνονται σε συγκεκριμένα γούστα.
Ο καθένας έχει δικά του βιώματα, δικιά του αντίληψη, δικά του κριτήρια. Βάση αυτών βλέπει, κρίνει και αποφασίζει τι του κάνει και τι όχι.
Άλλωστε αν όλοι μας είχαμε τις ίδιες απόψεις δεν θα είχε γούστο. ;)
Γι' αυτό είμαστε βέβαια εδώ, για να κάνουμε διάλογο! Την καλησπέρα μου...
Ως συναισθηματικη γυναικα θα πω οτι ανηκω σε αυτους που τους αρεσε πολυ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια μισό λεπτό ρε δυνξ, τώρα τα αλλάζεις; Εσύ δεν είπες
ΑπάντησηΔιαγραφή"Η ταινία είναι στο top 10 του IMDB (ίσως και στο no.1) και νομίζω ότι αυτό τα λέει όλα."
από όσο γνωρίζω το "όλα" στην νεοελληνική γλώσσα σημαίνει τα πάντα, ο,τιδήποτε. Άρα δεν υπάρχουνε άλλοι λόγοι που δε σου αρέσει παρά αποκλειστικώς και μόνο το ότι είναι δημοφιλής. Απλό. Μετά βεβαίως το άλλαξες και προσπάθησες να βάλεις μέσα ερμηνείες, σκηνοθεσίες, μελό και κλισέ.
Όσο για τον Μπέργκμαν και λοιπούς ψευδοκουλτουριάρηδες ποσώς με ενδιαφέρει αν ψηφίζονται από σκηνοθέτες και "κριτικούς" τέχνης (εδώ γελάμε, λες και η τέχνη μπορεί να κριθεί). Και ο Τιτανικός ψηφίστηκε από όλους με καμιά δεκαριά (και βάλε) όσκαρ αλλά η ταινία είναι επιεικώς απαράδεκτη.
Προτιμώς χίλιες φορές ταινίες σαν το Shawshank.. παρά "ψαγμένες" σαν την "άγριες φράουλες".
Γιώτα
ΑπάντησηΔιαγραφή> @ Πάνο είχα υποσχεθεί ένα post και τήρησα τον λόγο μου! :)
το περίμενα αυτό το πόστ μιας και η ταινία είναι από τις αγαπημένες μου :) Και η βαθμολογία που της έβαλες το αξίζει και με το παραπάνω.
> Δεν γίνεται όμςω στον βωμό της δήθεν κουλτούρας και του σκεπτικισμού να κατακραυγάζουμε όλες τις ταινίες αυτής της κατηγορίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ξαναβάζω για όσους δεν το καταλάβανε :)
@ Χα, χα, χα... Πάνο βλέπω το πήρες πατριωτικά το ζήτημα! :p
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα πάλι ο "Τιτανικός" μου άρεσε πάρα πολύ αλλά κοριτσάκι είμαι, δικαιολογούμαι... :p
@ Zenia αυτός ο συναισθηματισμός μας έχει φάει και βλέπω καμιά μέρα να μας τουφεκίζει κανείς! :p
ΑπάντησηΔιαγραφήΩχ, ακόμη δεν έφτασαν τα 20 σχόλια κι άρχισε το ξύλο στα σχόλια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά ψευτοκουλτουριάρης ο Μπέργκμαν;;; Για όνομα του Θεού...
Εμένα πάντως μου άρεσε πολύ η ταινία. Γιώτα, δημοσίευσες κριτική επειδή θα προβληθεί οσωνούπω στην τηλεόραση;;;; Γιατί συνήθως τότε δημοσιεύεις κριτική για κάποιο έργο... Κι αν όντως προβληθεί, θα είναι η πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια.
@ Costello σφαγή πραγματικά... καιρό είχε να γίνει τόσο έντονο θέμα για ταινία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως αυτό είναι που έχει τελικά ενδιαφέρον. Οι διαφορετικές απόψεις! :)
Εντάξει... προσωπικά δεν είπα τίποτα για τον Μπέργκμαν, μην με στήσεις στον τοίχο! Χα, χα, χα...
Δεν ξέρω αν θα προβληθεί σύντομα! Απλά είχε το dvd μια εφημερίδα κι επ' αφορμή το ξαναείδα και έγραψα!
Πάντως δεν έχει 10 χρόνια να το παίξει η τηλεόραση. Στο Star το δείχνει τουλάχιστον 1-2 φορές το χρόνο! :/ Μάλλον δεν θα έτυχε να το πάρεις ποτέ πρέφα. Μάλιστα πριν κανένα 3μηνο νομίζω το είχε τελευταία φορά.
Πλάκα με κάνεις Γιώτα;;; Κάθε εβδομάδα ενημερώνομαι για το τηλεοπτικό πρόγραμμα και το ΣΤΑΡ δεν το έχει δείξει ποτέ τα τελευταία δέκα χρόνια. Εκτός αν είναι κάτι μεταμεσονύχτιες ώρες όπου το πρόγραμμα αλλάζει όποτε να'ναι... Μήπως το μπερδεύεις με το ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΙΛΙ που το δείχνει όντως πολύ συχνά;;;
ΑπάντησηΔιαγραφή"πριν κανένα 3μηνο νομίζω το είχε τελευταία φορά."
Θα αυτοκτονήσω λέμε!!!! Εγώ γιατί όσο και να σπάω την κεφάλα μου δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα τέτοιο;;; :)
@ Costello... όχι καλέ μου! Δεν σου κάνω πλάκα. Το δείχνει σου λέω, αφού το έχω δει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι σίγουρα δεν το μπερδεύω με το "Πράσινο Μίλι", δεν τα έχω χάσει (ακόμα)! :p
Το πρόγραμμα του συγκεκριμένου καναλιού δεν είναι και το πιο ενημερωμένο. Πάντως το είχε δείξει και μάλιστα σου είπα, 3 μήνες περίπου πριν τελευταία φορά, αφού ήμουν ακόμα έγκυος.
Πάντως μην αυτοκτονήσεις... κρίμα είναι και άσε που υπάρχει στα video clubs. ;)
ειμαι ταινιοφιλος, με πανω απο 1700 ταινιες στην ταινιοθηκη μου. εχω βγαλει της τοπ ταινιες για μενα. απλα αυτη η ταινια δεν ειναι στο τοπ, ειναι λιγο παραπανω... η καλυτερη μου ταινια. και δεν ειναι καθολου τυχαιο που ειναι νο.1 σε ολο τον κοσμο...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Amira νομίζω ότι είναι μια ταινία που αν όχι όλοι, οι περισσότεροι σίγουρα αγαπούν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ την έχω στη συλλογή μου αλλά πάνω απ' όλα, την έχω σε ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου! :)
παραδέχομαι οτι δεν αντέχω τα δράματα.Λιγο πριν το δω για πρώτη φορά , μαζι με κατι φιλους οι οποιοι ηταν ξετρελαμενοι με τους 2 πρωταγωνιστές και προσπαθόυσαν να μου μεταδώσουν αυτη την τρέλα (εγώ τοτε ήμουν εντελως άσχετος απο κινηματογράφο και δεν τους ήξερα καλά) φανταζόμουν οτι θα ειναι μια ταινια του στυλ <> που την αντιπαθόυσα ιδιαίτερα.Περιττο να πω οτι στο τελος ειχα μεινει με το στομα ανοιχτο.Η ταινια είναι εξαιρετικη τοσο απο την πλευρά των ηθοποιών και του σκηνοθέτη οσο και από την ανατρεπτική πλοκή της!Μπραβο στον Φρανκ Νταραμποντ που απο ενα διηγημα καταφερε να δημιουργησει μια μνημειωδη ταινια απο καθε αποψη.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ alex sif είναι δράμα αλλά, όχι μελόδραμα και αυτό είναι που κάνει τελικά τη μεγαλύτερη διαφορά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετική ταινία της οποία λατρεύω!!!