Άνοιξη 1973
Ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος χάνει, με τρόπο ανεξήγητο, κάτι πολύ σημαντικό. Η απώλεια πρέπει να μείνει επτασφράγιστο μυστικό, γιατί αν μαθευτεί, κινδυνεύει η εξουσία του.
Η Αννίτσα Τομπέζη, μέντιουμ, καφετζού, και προσωπική χαρτορίχτρα της Δέσποινας Παπαδοπούλου, αποκτά, ως διά μαγείας, το απωθητικό αλλά ανεκτίμητο αντικείμενο – και δεν ξέρει τι να το κάνει.
Γιατί έχει ήδη λερωμένη τη φωλιά της: έχει κι αυτή ένα μυστικό, που αν ανακαλυφθεί, θα οδηγήσει την ίδια, τον γιο της, και τον εραστή της στο απόσπασμα.
Κι οι μέρες περνούν, και τα θεμέλια της δικτατορίας τρίζουν, κι όλα μοιάζουν να περιστρέφονται γύρω από ένα πρωτοφανές αίνιγμα, που πλέει μέσα σ’ ένα βάζο με φορμόλη.
Μια μαύρη κωμωδία για τις μαύρες μέρες της επταετίας, για το θηρίο του εγωισμού και το μυστήριο του έρωτα.
Της χούντας το πουλί: ποιος τολμάει να το πιάσει;
Όταν ο κόσμος σου είναι ένα ενυδρείο, ο Θεός μπορεί να είναι απλώς αυτός που ρίχνει την τροφή. Μια φιλοσοφική αλληγορία για την πίστη, την αμφισβήτηση και τη βία που γεννιέται από τις απόλυτες βεβαιότητες. Ένα αφήγημα για τον θάνατο και για την ανθρώπινη ανάγκη νοήματος. Και για τον Θεό – που ίσως υπάρχει, ίσως όχι, ίσως απλώς αγαπάει τα χρυσό ψαρα. Εικονογραφημένο με σιωπηλές, υγρές εικόνες που συνομιλούν με το κείμενο, ένα μικρό βιβλίο για τα μεγάλα ερωτήματα.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΤΟΥ «23 ΑΛHΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ».
«Πιστεύω ότι είναι ζωτικής σημασίας να κατανοούμε όλοι τουλάχιστον μερικές αρχές των οικονομικών θεωριών, έτσι ώστε να μην υπερασπιζόμαστε απλώς τα δικά μας συμφέροντα αλλά κυρίως να καταστήσουμε την κοινωνία μας ένα καλύτερο μέρος για να ζούμε εμείς και οι επόμενες γενιές. Θεωρείτε ότι οι ιδέες και οι πολιτικές των κυβερνήσεών σας είναι σύμφωνες με όλα όσα πιστεύετε πως είναι τα πιο σημαντικά για όλους εμάς; Θεωρείτε ότι τα φορολογικά βάρη κατανέμονται δίκαια ανάμεσα στις μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου, από τη μια, και στους απλούς εργάτες, από την άλλη; Θεωρείτε ότι γίνεται ό,τι είναι δυνατό για να έχουν όλα τα παιδιά την ευκαιρία πετύχουν στη ζωή τους; Δε νομίζω.»
HO-JOON CHANG
Στα παγκόσμια οικονομικά, εδώ και δεκαετίες κυριαρχεί μία μόνο φιλοσοφία, αυτή της ελεύθερης αγοράς. Μια κυριαρχία άνοστη και ανθυγιεινή, σαν το φαγητό στη Βρετανία της δεκαετίας του ’80, όπως το βίωσε ο Ha-Joon Chang, συνηθισμένος σε μια κουζίνα πολύχρωμη και πολυσυλλεκτική, αυτή της πατρίδας του, της Νότιας Κορέας.
Στο βιβλίο αυτό ο διάσημος πια οικονομολόγος κάνει τις απαιτητικές οικονομικές αναλύσεις πιο εύγευστες, σερβίροντάς τες με ιστορίες για φαγητά από όλον τον κόσμο. Για τον Chang, η σοκολάτα προκαλεί μόνιμο εθισμό, αλλά πιο συναρπαστικές είναι οι διεισδυτικές αναλύσεις του για τις μεταβιομηχανικές οικονομίες της γνώσης, ενώ όταν ο Chang μιλά για την μπάμια που δίνει έντονη γεύση στη σούπα των νότιων Πολιτείων των ΗΠΑ, μιλά επίσης για την μπερδεμένη σχέση του καπιταλισμού με την ελευθερία και την έλλειψη ελευθερίας. Εξηγώντας τα πάντα, από την εργασία φροντίδας, που η συνεισφορά της δεν αναγνωρίζεται, μέχρι την παραπλανητική φρασεολογία των υποστηρικτών της ελεύθερης αγοράς, ενώ παράλληλα μαγειρεύει διάφορα πιάτα ποικίλων γαστρονομικών παραδόσεων από όλον τον κόσμο, ο Chang σερβίρει ένα πλούσιο και εύπεπτο γεύμα τολμηρών ιδεών.
Η πραγματικότητα όλων μας, ατομική και συλλογική, είναι γεμάτη από ορθολογικά, αλλά και παράλογα και αλλόκοτα στοιχεία. Πάντα ήταν έτσι. Και όμως, η ιστορία προχωράει, η χώρα προχώρησε, εμείς, ατομικά, προχωρούμε, πότε προς τα εμπρός, πότε προς τα πίσω, και αυτό ακόμα «προχώρημα» είναι. Δε βελτιώνει το επίπεδο ζωής μας, αλλά εμπλουτίζει τις εμπειρίες και τις γνώσεις μας, ώστε για κάποιο διάστημα να θυμόμαστε, να πετύχουμε κάτι καλύτερο, μέχρι να ξεχάσουμε ξανά. Ακόμα και στη Βίβλο, πρόσωπα και κοινωνίες ξέχασαν τόσες φορές αμαρτήματα, πλήρωσαν γι’ αυτό, αλλά το εκκρεμές θυμάμαι-ξεχνάω με τη θετική και αρνητική του ανταμοιβή εξάπτει διαφορετικά πεδία της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας και δεν μπορεί να αποφευχθεί. Υπάρχουν όμως στιγμές στην πορεία μιας χώρας που οι εξελίξεις φτάνουν στα άκρα. Η κοινωνία παγώνει, εξεγείρεται, επαναστατεί. Όμως, «όταν μια ολόκληρη χώρα στριγκλίζει, πρέπει να ουρλιάξουμε για να ακουστούμε». Παραφράζοντας τη ρήση του Jean Jaures, «αφήσαμε τη φλόγα και προτιμήσαμε τις στάχτες». Το ερώτημα «πώς με αφετηρία το 1974 καταλήξαμε στο 2009» είναι θεμελιακό για να καταλάβουμε τι κάναμε, τι δεν κάναμε, τι (δεν) πρέπει να κάνουμε και γιατί. Η χώρα, στην ιστορία της, βρέθηκε περισσότερες φορές σε τέτοια σημεία.
Η Αμαλία γεννήθηκε την εποχή που τα κορίτσια είχαν ελάχιστες ελευθερίες – κάθονταν σπίτι και φρόντιζαν την οικογένειά τους. Τα περισσότερα, όχι η Αμαλία. Αυτή ήταν διαφορετική. Είχε όνειρα και ήθελε να τα πραγματοποιήσει.
Τώρα, έχοντας φτάσει στην κατάλληλη ηλικία, η Αμαλία ξεκινά επιτέλους τη φοίτηση στο Διδασκαλείο, για να γίνει δασκάλα. Πώς θα νιώσει, όμως, ένα φτωχό κορίτσι ανάμεσα στις πλούσιες καινούριες της συμμαθήτριες; Πώς θα αντιμετωπίσει την ψηλομύτα Αδριανή, ένα κορίτσι που κάνει ό,τι μπορεί για να την προσβάλει; Αλλά μήπως πίσω από την περιφρόνηση που της δείχνει κρύβεται ένας μεγάλος καημός; Θα καταφέρουν η καλοσύνη και το κοφτερό μυαλό της Αμαλίας να τον γιατρέψουν; Και τι ρόλο θα παίξει σε όλα αυτά η δούκισσα της Πλακεντίας;
«Ήθελα να καταλάβουν τα κορίτσια ότι τα προνόμια που απολαμβάνουν σήμερα δεν τα είχαν πάντα. Τώρα όλες πάνε σχολείο. Τότε ελάχιστες μπορούσαν. Για να μορφωθεί ένα κορίτσι τον 19ο αιώνα έπρεπε να δώσει μάχη με την κοινωνία, με τους γονείς, με τα στερεότυπα που το ήθελαν κλεισμένο στο σπίτι να φροντίζει τους άλλους. Γι’ αυτό η ηρωίδα μου είναι κορίτσι.
Ήθελα να καταλάβουν όλα τα σημερινά παιδιά ότι τίποτα ωραίο δε γίνεται από μόνο του.
Αν επιθυμούν κάτι, πρέπει να δώσουν μάχη, όπως έδωσε η φτωχή Αμαλία από την Κυψέλη για να καταφέρει να γίνει δασκάλα.
Το κοριτσάκι του 19ου αιώνα έχει τα χαρίσματα που εύχομαι όλα τα σημερινά κορίτσια να αποκτήσουν: εξυπνάδα, τόλμη, επιμονή, φαντασία και χιούμορ.
Γιατί τα κορίτσια μπορούν πλέον να γίνουν δασκάλες, αλλά ακόμα και σήμερα, δύο αιώνες μετά, την ισότητα δεν την έχουν αποκτήσει ακόμα…»
ΛΕΝΑ ΔΙΒΑΝΗ
Το να είσαι τίγρης είναι δύσκολη υπόθεση.
Ενδιαφέρουσα, γοητευτική, συναρπαστική όσο δεν μπορείς να φανταστείς, αλλά δύσκολη. Τη μία πρέπει να γλιστρήσεις κρυφά σε ξένη φωλιά σέρνοντας την κοιλιά στο χώμα, την άλλη πρέπει με τις ώρες να συζητάς πολιτισμένα με κάποιον για να σε αφήσει να τον φας και στο τέλος να πρέπει να δίνεις κι εξηγήσεις στους φίλους σου. Όλο προβλήματα. Μερικές φορές, όμως, ειδικά μετά το σούρουπο, το να είσαι τίγρης είναι απλά… μαγικό.
Ρόαααρ!
Ξέρετε ποιο είναι το μυστικό για μια πραγματικά όμορφη μέρα;
Ο Μπαμπάς Αρκούδος το ξέρει και το μαρτυράει μια μέρα στο Αρκουδάκι: αρκεί μια μεγάλη αγκαλιά κι ο κόσμος γίνεται ομορφότερος.
Έτσι αρχίζει η πολύ ξεχωριστή περιπέτεια πατέρα και γιου. Περπατούν μαζί μέσα στο δάσος κι αγκαλιάζουν όποιον συναντούν στον δρόμο τους: τη μικρούλα Κάμπια, τη μεγάλη Ανακόντα, ακόμη κι έναν κυνηγό με το τουφέκι στο χέρι… Μια ιστορία γεμάτη χιούμορ και συνάμα συγκινητική για το πώς μια μικρή χειρονομία, που όμως βγαίνει από τα βάθη της ψυχής, μπορεί να αλλάξει πάρα πολλά στη ζωή του καθενός μας.
Δεν το πιστεύετε; Δοκιμάστε και θα δείτε!
Τρέλανε τους φίλους σου!
Εντυπωσίασε τους δασκάλους σου!
Άφησε την οικογένειά σου με το στόμα ανοιχτό!
Ανακάλυψε πάνω από εκατό συναρπαστικά πράγματα για το ποδόσφαιρο. Μάθε για τα τρομερά ρεκόρ, για τις μασκότ των ομάδων, για τους σπουδαίους παίκτες, για τους αφοσιωμένους οπαδούς…
Με πλούσια εικονογράφηση!
Τρέλανε τους φίλους σου!
Εντυπωσίασε τους δασκάλους σου!
Άφησε την οικογένειά σου με το στόμα ανοιχτό!
Ανακάλυψε πάνω από εκατό συναρπαστικά πράγματα για το ποδόσφαιρο. Μάθε για τα τρομερά ρεκόρ, για τις μασκότ των ομάδων, για τους σπουδαίους παίκτες, για τους αφοσιωμένους οπαδούς…
Με πλούσια εικονογράφηση!
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου