Στον δυτικό πολιτισµό όπως τον γνωρίζουµε σήµερα η επίδραση των αρχαίων Ελλήνων και του πολιτισµού τους είναι φανερή σε όλους. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες και σε πάµπολλους τοµείς χρησιµοποιούνται ελληνικές λέξεις, οι Ολυµπιακοί Αγώνες διοργανώνονται µε πρότυπο τους αντίστοιχους αρχαιοελληνικούς, το πολίτευµα των κρατών είναι η δηµοκρατία, ενώ αξιοποιούνται παντοιοτρόπως θεσµοί που πρωτοεµφανίστηκαν στην αρχαία Ελλάδα.
Γιατί, άραγε, η επίδραση ενός πολιτισµού που άκµασε πριν από 2.500 χρόνια εξακολουθεί σήµερα να είναι τόσο ισχυρή;
Ο Tony Spawforth επιχειρεί να απαντήσει σε αυτό το ερώτηµα εστιάζοντας σε ποικίλα πεδία, από τις θρησκευτικές πρακτικές και τον πολιτισµό µέχρι την ιατρική και την εµµονή µε το σωµατικό κάλλος.
Ο Spawforth θαυµάζει χωρίς να εξιδανικεύει, και, ανατέµνοντας σε βάθος τον αρχαίο ελληνικό πολιτισµό, δε διστάζει να αναφερθεί και σε αρνητικές πλευρές, όπως η θέση των γυναικών και η ύπαρξη δούλων, ενώ ασχολείται και µε τις ποικίλες στρεβλές αναγνώσεις του αρχαιοελληνικού πολιτισµού.
Ο Πολυβίου δεν ασχολείται µε εδάφια ή συγκεκριµένους στίχους του Αναγνωστάκη για να τους ερµηνεύσει ή να αποδώσει το πιθανό κρυφό νόηµά τους. Τον ενδιαφέρει αποκλειστικά η πραγµατικότητα µέσα στην οποία δηµιουργήθηκαν αυτοί οι στίχοι. Τα µικρά ονόµατα των προσώπων, οι δρόµοι, οι χρονολογίες που συχνά στεγάζουν τα ποιήµατα, οι αναφορές σε καταστάσεις που κατά κανόνα µνηµονεύονται µε τρόπο περίπου κρυπτογραφικό αποκτούν εδώ ύπαρξη και υπόσταση, διευκολύνοντας τον αναγνώστη να εισχωρήσει στο εργαστήρι του ποιητή.
Η πόλη της Θεσσαλονίκης, όπου έζησε όλα τα κρίσιµα χρόνια του ο ποιητής, αποκτά στις σελίδες του τωρινού βιβλίου µια φυσιογνωµία κι ένα πρόσωπο όπως ακριβώς τα είδε και τα έζησε ο Αναγνωστάκης.
Γιατί η ποίηση δεν είναι µια πράξη εν κενώ. Είναι περιγραφή και αποτύπωση µιας δεδοµένης πραγµατικότητας.
Από τον πρόλογο του Δηµήτρη Δασκαλόπουλου
“Το ελληνικό χωριό μου…
…είναι μία μεταφορά για ένα ιδανικό μέρος που ενσωματώνει πολλά από αυτά που λαχταρούμε στη ζωή: διαπροσωπικές σχέσεις, εγγύτητα, διαύγεια, αξιοπιστία, οικογένεια και ταυτότητα.
…αποτυπώνει την απώλεια πολλών αξιών, που με θλίψη διαπιστώνουμε ότι έχουν χαθεί στην εποχή μας.
…είναι μία έκφραση της λύπης που νιώθουμε όταν οικεία και αγαπημένα αντικείμενα, κατασκευές και τελετουργίες εξαφανίζονται από τις ζωές μας.
…μας δείχνει την παροδικότητα των υφιστάμενων κατασκευών και μας κάνει να ελπίζουμε ότι θα επιτύχουμε να διαχειριστούμε την πολιτιστική μας κληρονομιά, με έναν προστατευτικό τρόπο γεμάτο σεβασμό.
…μας φανερώνει τις πιο σημαντικές, αυθεντικές αξίες στη ζωή, γιατί αυτό το ελληνικό χωριό δεν βρίσκεται μόνο στην Ελλάδα. Είναι ένα μέρος που υπάρχει παντού στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο, ένα μέρος που λαχταράμε, ένα μέρος που πρέπει να το καταλάβουμε και να το διατηρήσουμε, να το προστατέψουμε και να το υπερασπιστούμε, ένα μέρος που υπάρχει πάνω απ’ όλα μέσα στην καρδιά μας”.
Martin Breutmann, εκδότης, fotoforum-Verlag / Edition Bildperlen
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου